ئەرشیفەکانى هاوپۆل: فارسی

Mass demonstrations are likely to resume in Turkey

15/09/2025

 The Justice and Development Party (AKP) government’s dictatorial rule, lack of freedoms, depreciation of the Turkish currency, the lira, inflation, unemployment, women’s issues and feminism will cause another wave of mass demonstrations and protests in Turkey.

Yesterday, Sunday, tens of thousands of people from the oposition parties of the Turkish government and others took to the streets of Ankara for these reasons.

The court decision on Monday whether to invalidate the 2023 congress of the Republican People’s party (CHP) over alleged procedural irregularities could reshape the party, rattle financial markets and influence the timing of a general election set for 2028. The court could also delay the ruling.

More than 500 supporters of the opposition parties, including 17 mayors, have been arrested since last year. As the 2028 general elections approach, the Turkish government’s attacks on opposition parties in the name of eradicating corruption are increasing.

These attacks on members of opposition parties and anyone else who speaks out against the government are on the rise. This has increased the wave of protests and is likely to lead to a wave of mass protests. Another reason for people’s frustration with Turkey is Turkey’s foreign policy by interfering in Syria and other countries and supporting some terrorist groups.

The frustration of the protests is such that change can happen in Turkey, whether through elections or otherwise, but what is clear is that radical change will not happen through elections and a coup d’etat of army generals. Radical change comes through the people themselves through direct actions and direct democracy, which is the only way to end oppression, inequality, social injustice and elite rule.

جنگ ایران و اسرائیل باید پایان یابد

جنگ ایران و اسرائیل باید پایان یابدیک جنگ جدید در خاورمیانه بین ایران و اسرائیل آغاز شده است. اولی یک حکومت دینی بسیار سرکوب‌گر است که برای به خون کشیدن کوچک‌ترین اعتراض اجتماعی و سیاسی، تردید نمی‌کند. این حکومت همواره دارای اهداف پان‌اسلامیست منطقه‌ای بوده است و گروه‌هایی مانند حوثی‌ها در یمن و حزب‌الله را در لبنانتأمین مالی و مسلح می‌کند. دومی یک حکومت بیش از پیش نژادپرست، توسعه‌طلب و نسل‌کش است که در قتل‌عام ۵۵۰۰۰ فلسطینی از جمله ۱۵۰۰۰ کودک، به بهانه مبارزه با سازمان اسلامی حماس و حملات وحشتناک ۷ اکتبر ۲۰۲۳ آن، تردید نکرده است.این دو حکومت اکنون با درگیری‌های هوایی وارد جنگ مستقیم شده‌اند.جنگ به جز ویران‌گری‌هایی که مختص هر جنگی‌ست، در کم‌تر از ۴۸ ساعت،موجب مرگ چندین غیرنظامی از هر دو طرف شده است. کودکان مانند غزه از گزند مرگ در امان نماندند. چندین کودک کشته شدند. اسرائیل یک محله تهران را بمباران کرد و رایان قاسمیان دو ماهه را کشت.

دو حکومت دلایلی را برای جنگ مطرح می‌کنند که دروغین هستند. حکومت ایران خود را مدافع حقوق فلسطینیان می‌داند. اسرائیل خود را با برنامه اتمی ایران در خطر مرگ می‌داند. هر دو حکومت برای اهداف سلطه‌گری منطقه‌ای، منافع سیاسی سرزمینی و اقتصادی می‌خواهند یکدیگر را نابود کنند. جنگ آن‌ها از این جهت نسبت به جنگ‌های «کلاسیک» خطرناک‌تر است که رهبران دو دولت به متن‌های دینی ارجاع می‌دهند.

هشتادوسومین کنگره فدراسیون آنارشیست روزهای ۷، ۸ و ۹ ژوئن ۲۰۲۵ در شیرول برگزار شد. در یکی از قطع‌نامه‌های مصوب آمده است‌:«همه کار برای تروریزه کردن مردم می‌کنند تا آنان را زیر سلطه بگیرند و سربه‌راه کنند و برای این هدف، اغلب از دین و همیشه از پدرسالاری استفاده می‌کنند.» هر چند این قطع‌نامه پیش از جنگ جدید تصویب شد، اما شوربختانه درستی‌اش ثابت شد.روابط بین‌المللی فدراسیون آنارشیست علیه همه جنگ‌هاست. این یکی هم باید فوراً قطع شود. فدراسیون آنارشیست همه نیروهای طرفدار صلح و ضدجنگ را دعوت می‌کند که به ویژه در ایران و اسرائیل مقاومت‌های از پایین را علیه روش‌های ضدانسانی حکومت‌های مرگ‌آور ایران و اسرائیل سازمان دهند، پیش از این که آن‌ها بتوانند کمابیش به هدف خود برای تحویل زمین سوخته، اینجا و آنجا، برسند.علیه جنگ و نظامی‌گری همبسته باشیم ! برای زندگی همبستگی بین‌المللی اعلام کنیم.روابط بین‌المللی فدراسیون آنارشیست [بلژیک – سوئیس – فرانسه]۱۵ ژوئن ۲۰۲۵federation-anarchiste.org

       A different reading of several concepts

By Zaher Baher

           April 2025

  1. Imperialism, the Highest Stage of Capitalism

This concept was introduced by Lenin, who wrote this book in 1916 during World War I (WW1) while he was in Switzerland, a year before the October Revolution. In writing this book, Lenin greatly benefited from Marx’s economic analysis.

The research that Lenin conducted and presented in this book is based on several key points and events in the stages of imperialism, which have been given different titles by economists and historians. According to their definitions, a strong nation or rather, a powerful state expands its influence over weaker countries or regions through political, economic, or military control. This often involves colonization, exploitation, the plundering of resources, and the domination of local populations.

Imperialism has existed in various forms throughout history, but the term is most commonly associated with the period from the 15th to the 20th century. Earlier examples include empires such as the Roman, Persian, and Chinese empires, which expanded by conquering territories.

For Lenin, the term was broadened to explain the economic and political causes of imperialism and its role in triggering global conflicts such as WWI. He argued that imperialism was a natural evolution of capitalism, driven by monopoly and finance capital, which sought new markets through colonial expansion. Lenin defined imperialism as the ‘Highest stage of capitalism,’ in which large corporations and banks dominate economies and seek new markets and resources abroad.

He identifies five main characteristics of imperialism:

  1. Capitalism leads to the concentration of production and the rise of monopoly capital, which dominates all industries.
  2. The merger of banking and industrial capital results in the emergence of financial oligarchies.
  3. The export of capital (investment in foreign markets) becomes more significant than the export of goods.

    4.  The formation of international capitalist monopolies that divide the     world among themselves.

   5.  The territorial division of the world among the imperialist powers is completed, leading to conflict.

Drawing on Marx’s writings on economics, Lenin understood that capitalism was evolving toward monopoly, with small businesses being exploited by large corporations. The issue of currency and monetary institutions was an inevitable response to the phenomenon of capitalism. At its core, capitalism is characterized by the conflict between companies and wealth, which leads to exploitation and ultimately to great wars. Lenin saw WWI as a direct consequence of imperialism’s competition for colonies, raw materials, and markets.

Was Lenin’s concept right?

Before answering the question, I must emphasize that Marxists, like religious individuals, are ideologists. They continue to believe that definitions of modern capitalism, formulated in a specific historical context, remain valid even after all these years. Their biggest challenge much like that of religious individuals is their tendency to detach interpretation, discourse, and concepts from their original source, time, place, and reality.

If we examine the reality of modern capitalism, the progress and changes that it has undergone, it becomes clear that this concept is flawed and has become obsolete. Rejecting it is not difficult, as the justifications used to support it can now be objectively assessed as either true or false.

Lenin believed that capitalism would inevitably collapse and that socialism would emerge, leaving no further stage or development for capitalism beyond imperialism. However, we see that instead of collapsing, capitalism has largely sustained itself through various reforms, such as the implementation of different service policies, globalization, and the advancement of new technologies and innovations.

Another argument made by Lenin was that capitalism is inherently monopolistic. However, with the rise of neoliberalism, global trade, the digital economy, and the occurrence of various short- and long-term wars, capitalism has not only managed to modernize itself but has also expanded beyond mere monopolization. Large corporations engage in intense competition to create new markets and revitalize existing ones, ensuring their continued relevance and profitability.

Another key principle in Lenin’s concept was that foreign investment and expansion often occurred through force and occupation. However, today, we see that many of these transactions are voluntary, and states do not always act under pressure from one another. Instead, numerous trade and industrial agreements exist between countries. Additionally, states employ economic strategies such as adjusting interest rates, managing inflation, and imposing tariffs. These measures influence both the value of their currency and the dynamics of production and trade.

Another important point to consider, despite the existence of exploitation and cheap labour, is that most investments and large-scale projects today are carried out through contracts between major corporations and the states that require these projects, or between states themselves. In the modern era, no country can complete all its projects solely with its own companies or government resources; instead, they rely on large corporations or other states to execute these projects.

For example, many African countries are undertaking major projects such as roads, large bridges, dams, and various other infrastructure developments through partnerships with China and Chinese companies. Additionally, many states finance these projects through loans from the International Monetary Fund (IMF) and the World Bank, despite the fact that the contractual conditions can be extremely challenging and stringent. While some projects or loans may be necessary and unavoidable, they are largely undertaken voluntarily rather than being imposed through occupation, exploitation, or the forced extraction of resources.

In conclusion, some of Lenin’s assertions remain valid, particularly regarding the persistence of great power hegemony, war, and oppression, which continue to this day. However, while economic hegemony still exists, it has evolved into a more complex and resilient system than Lenin initially predicted.

In my opinion, imperialism is not the highest stage of capitalism. Capitalism has moved beyond that stage and has now reached the stage of globalization. Globalization and imperialism are two distinct phases with different definitions and paths of development. While imperialism was indeed a stage in capitalism’s evolution, it was not its peak. Imperialism existed in a time when globalization had not yet emerged, and with the rise of globalization, imperialism as it once existed has ceased to be relevant.

2 The Third World Theory

In my opinion, this theory is closely connected to the earlier discussion on imperialism, despite the years that separate them. According to Lenin, imperialism is not only the primary enemy of the working class but also the arch-enemy of colonized nations, as it involves occupying and plundering their natural and human resources while preventing them from achieving independence and progress. Although Lenin did not specifically use the concept of the ‘Third World’ his theory inherently applies to regions and countries that were once occupied and exploited by imperialist powers. It is essentially the basis of the theory of the third world theory.

In this context, Lenin believed that the struggle for national liberation should be initiated, with the workers of the country serving as the main force in this struggle alongside the national liberation movement. Lenin wrote several important texts on this issue, including ‘The Right of Nations to Self-Determination’ (1914–), where he argued that oppressed nations have the right to secede and form independent states. He emphasized that Marxists must support this right while simultaneously advocating for the unity of the proletariat. Lenin stressed the importance of addressing the issue of oppressed nations, particularly those in Asia, in their quest for independence from imperialist powers.

Lenin elaborates on the connection between the socialist revolution and the struggle for national liberation in his 1916 text, ‘The Socialist Revolution and the Right of Nations to Self-Determination’ (1916). He emphasizes that the right to self-determination is a democratic right that fosters unity among workers across different nations. Written in February of that year, these writings extensively discuss national liberation movements, anti-imperialism, and the role of oppressed nations in the global revolutionary struggle. Lenin’s works highlight the liberation struggles of nations in Asia, Africa, and other colonized regions.

When Lenin wrote ‘Imperialism is the Highest Stage of Capitalism in1917, he once again emphasized the role of revolutionary movements in Asia. His views on national liberation and national destiny aligned closely with many anti-colonial movements across Asia.

Later, in 1920, Lenin revisited this topic in his Theses on ‘National and Colonial Questions’, presented at the Second Congress of the Communist International. There, he reaffirmed his belief that communists should support anti-colonial and national liberation movements.

Obviously, Lenin relied on the positions of Marx and Engels, who wrote on the issue of Ireland and Poland in their time and supported the independence of both countries, which they believed would benefit the labor movement in both countries.

The above writings were part of a series in which Lenin addressed the national liberation movement. However, despite these contributions, the idea of the ‘Third World Theory’ did not immediately develop into a fully universal theory. Instead, Lenin’s work laid a strong foundation for the theory, which evolved through various stages and efforts before eventually developing into the ‘Third World Theory.’

Third World Theory later emerged as a political and economic concept during the pre and post-Cold War era, initially taking shape in the 1950s and 1960s. The theory focused on countries that were neither aligned with the Western Bloc (led by the U.S. and its NATO allies) nor the Eastern Bloc (led by the former Soviet Union and its allies). Instead, these nations mostly former colonies in Africa, Asia, Latin America, and the Middle East sought to establish their own independent political and economic paths.

The concept or term Third World Theory was first introduced by French demographer Alfred Sauvy. He drew a comparison between the Third World and the Third Estate in pre-revolutionary 19th-century France. The term originally referred to the common people, who were marginalized and exploited, highlighting their need for revolution.

The political and ideological development of ‘Third World Theory’ then entered a new stage, closely linked to the leaders and thinkers of the Non-Aligned Movement (NAM) and anti-imperialist struggles. To this end, Asian and African leaders gathered in 1955 at a conference in Indonesia to promote cooperation and oppose colonialism. In 1961, the Non-Aligned Movement (NAM) was officially founded in Belgrade, Yugoslavia. The ‘Third World’ thus became a symbol of resistance, anti-imperialism, and the aspiration for a new world order.

The formation of the Chinese Communist Party and the movement led by Mao Zedong, culminating in their victory in 1949, played a crucial role in linking Mao’s theories on nationalism and anti-imperialism with Lenin’s theses. This connection significantly influenced other national movements and contributed to the further development of ‘Third World Theory’. As the theory evolved, it entered a new stage and, by the 1970s, became a manifesto for various movements that sought to challenge imperialism and assert national sovereignty.

The essence of the Third World Theory

Since the 1970s, the theory of the Third World has gained significant meaning in both form and content. Many communist parties, as well as other groups under different names but still adhering to communist ideologies, have expressed the world in this way and shaped their tactics and goals accordingly. Their vision of the world introduced a new purpose and redefined its structure.

The First World consisted of the Great Powers (the USA and the USSR), which the theory identified as two imperialist forces. The Second World included developed industrialized countries, such as European countries and several others, positioned between the powerful nations and the industrially backward countries. The Third World comprised nations in Asia, Africa, and Latin America, which were considered underdeveloped.

According to this theory, the main conflict for these parties, including the left and the communists, is the conflict between their country and the two countries that are considered imperialists (US and Russia). In this regard, they believed that the Third World was the primary force for revolutionary change.

The expansion and damage of the theory reached the point where it became the ultimate criterion for defining the revolutionary movement. Whoever fought against imperialism was a revolutionary. Even worse than this, the theory was ignoring the oppression role of the internal national bourgeoisie because it was considered a patriotic power. So therefore the fight against the bourgeoisie and the domestic capitalists, who were considered national capitalists or patriotic capitalists rejected overruled by these parties and organisation.  The theory has seen considered domestic capitalists as a step toward the socialist revolution because supporting those means developing the country’s economy in terms of industry, which means increasing the number of workers by industrializing it and taking the country towards capitalism. According to this theory it brings us closer to the socialist revolution.

The two worst aspects of this theory were that, in some countries, pro-Russian parties supported their governments due to their alignment with Russia, believing that this would lead the country towards socialism through capitalism and supporting the Russia under the so called policy of the non-capitalistic development towards socialism. In countries such as Iraq, it was different, the Communist Party convinced their members and the public that socialism could be achieved through a democratic state or a people’s democracy state by developing a non-capitalist path.

Another disadvantage drawback of this theory is that even among leftists, social democrats, and parties such as the Socialist Workers Party in the UK, their stance on international conflicts has been shaped by this framework. For example, during the Iraq-Iran war in the 1980s, they supported Iran. This position was particularly evident in the British Socialist Workers Party at the time.

In contemporary conflicts, such as the war between Russia and Ukraine, these leftists support Ukraine because they see Russia as the main imperialist force. Similarly, in conflicts involving Hezbollah, Hamas, and other groups against Israel, leftists take the side of these organizations against Israel, viewing it as a major U.S. military base. According to the ‘Third World Theory,’ they also support countries such as Venezuela, Cuba, and other Latin American nations governed by leftist parties that oppose the United States. Thus, the theory of the three worlds has become a criterion for these leftists to determine which powers align with or oppose the United States in global conflicts.

Applying this theory to any of the fields mentioned above serves the capitalist system by dividing workers, turning themselves against each other, and weakening their collective struggle. Furthermore, the misuse of the concept of imperialism is a critical mistake that could severely harm the workers’ movement and the masses.

Today, the entire world operates under capitalism, though it is divided into developed and undeveloped industrialized countries. The conflicts between these states are essentially wars of oppression and attacks on the workers’ movement, both directly and indirectly. The names of these states, the parties that govern them, and their claims are irrelevant. This serves as a justification for categorizing capitalism into two parts: imperialism, the “negative” aspect of capitalism, and the other, which is seen as the “good” part of capitalism.

Everyone’s struggle must focus on striking at the capitalists, local and national governments, and the system’s main pillar: the state. This is the only radical and comprehensive way to bring down the system itself. It is not about supporting the state in its wars but rather rebelling against it by any way possible, both individually and collectively. The core of the struggle is to address the conflict between the capitalist state and the workers, and the masses, with the goal of eliminating wage labour system and dismantling the greatest pillar of capitalism: the state.

Unfortunately, the ‘Third World Theory’ still exists today and continues to play a significant role in dividing and misleading us. It leads us to trust the national regime, the nation-state, and the idea of a legitimate war against “imperialism,” which is seen by them as the great fortress of capitalism.

In my opinion, the concept of imperialism, as used by some anarchists, is incorrect. It divides capitalism and capitalist states into “good” and “bad,” which in turn divides the working class, the masses, and their movements. This is a clear distortion of the idea that capitalism is a global system, and its opposing movement must also be global. This approach represents a return to the Third World theory, and it’s use serves to defend the war between capitalist states by justifying one side and demonizing the other. Whether done consciously or unconsciously, this approach is rooted in the Third World Theory, which has caused significant harm to our movement in the past.

3 The Nation-state

The common definition of a nation-state is a country where most of the population shares a common language, culture, ethnicity, or historical background. It has a defined territory with recognized borders and a government that holds sovereignty (control) over both the land and its people. A central authority enforces laws and is said to maintain order and security. Additionally, a nation-state is recognized as an independent entity by other states and international organizations, often maintaining diplomatic relations through envoys and diplomats.

In addition to the above, the nation-state is believed to have full control over its internal and external affairs, maintaining independence in this regard. It is also commonly described as a national achievement and a political entity defined by a shared cultural, linguistic, or national identity.

The nation-state is often described as having citizens who are relatively homogeneous in factors such as language, race, or ancestry. The idea is that the political boundaries of the state align with the cultural boundaries of the nation. It is believed that this sense of shared identity fosters a feeling of ownership over the country and its governance, allowing the nation-state to maintain stability, national unity, and social cohesion.

But is that true?

Today, when we examine any nation-state in the world, we must question whether this concept promoted by authorities, national parties, nationalists, social democrats, and even some leftists is right? Does a state truly exist under the name of a nation-state? How much longer will this idea continue to dominate our thinking simply because it is favoured by academics, economists, and intellectuals who serve the system?

In my opinion, there is substantial evidence to prove that the term is incorrect. However, I will focus on three key points that clearly demonstrate the flaws in this concept.

First, no state or country is truly independent, especially in terms of economic self-sufficiency, which is essential for political independence. Even major powers like the United States, Japan, Germany, and Britain rely on others to a varying degree, both economically and, at times, politically.

In this case, there is no need to rely on statistics, as it is evident that international trade, participation in trade institutions, economic agreements, and industrial treaties all demonstrate this dependence. Anyone who shops in a market or searches online will find that many versions of the same product come from different countries. Therefore, neither states nor countries are truly independent, nor can they remain so. This is a defining feature of capitalist progress and globalization. If any modern state or country attempts to withdraw from this system, it will gradually weaken and may even collapse.

Second, the nation-state, whose core institution is the government, primarily serves a particular class typically a small minority of elites and the upper class. In most of these states and countries, the general population and citizens do not necessarily belong to the dominant national identity as defined by the state. Furthermore, the nation-state prioritizes the interests of large corporations, capitalists, and the wealthy—regardless of race or gender rather than those of the majority, including mainly workers and the exploited. Therefore, it is misleading to label a state as a “nation-state” simply because its official language aligns with that of the dominant nation. Moreover, due to globalization, the indigenous cultures of many nations have weakened or even partially disappeared.

Third, the idea that nation-states are defined by a common language and culture is inaccurate. Nearly all states, aside from their dominant national group, include ethnic minorities, some of whom have lived there for generations. These minorities have their own distinct cultures, traditions, and religions, which are not shared with the dominant nation or other minority groups. While they may coexist and respect one another, their cultural identities remain separate.

That being said, there is no denying that English is the official language in Britain, French in France and German in Germany, just as other countries have their own official languages used by everyone. However, these official languages are not necessarily learned or adopted voluntarily by non-English or non-French or non-German communities. In fact, the living conditions in these countries often compel people to learn the official language English in the UK, French in France and German in Germany. Education, writing, public speaking, work, theatre, and market transactions are all conducted in the official language, rather than in the native languages of minority communities.

This is despite the fact that in many nation-states, such as Iran, Iraq, India, Sri Lanka, Turkey, China, Rwanda, Congo, and many others, the ruling class of the dominant nation often implements discriminatory policies. These include the repression of minority groups through violence, arrests, expulsions, and the banning of their languages, cultures, and religions.

It is clear that the nation-state does not embody the basic principles outlined above, and the concepts associated with it do not truly apply. The term “nation-state” turns out to be a misleading or meaningless label, rather than a reflection of reality. Capitalism has intentionally used this concept to its advantage, benefiting from it in numerous ways while also using it as an excuse for both leftist and nationalist movements to fight whether peacefully or with arms. In the context of armed movements, the system itself has been the primary winner and beneficiary. Therefore, through the use of this term, capitalism has benefited in every possible way.

4 White man

The concept of the white man regarding race, culture, and social relationships has, like many other concepts and phenomena, evolved to some extent over time and throughout the different stages of human history.

Ancient civilizations, such as the Greeks and Romans, did not classify people by ‘race’ in the modern sense. Instead, they differentiated individuals based on culture, language, and geography. While they did recognize physical differences, such as skin colour, these distinctions did not imply a social (categories) or systemic hierarchy as they would in later periods.

It is generally understood that the term ‘white man’ refers to an individual classified as belonging to the white racial group, typically associated with people of European descent. From a historical perspective, this concept is not solely biological, as its meaning is also shaped by historical developments and the individual’s position within a social context.

Like the concept of race itself, the idea of the ‘white man’ has been modernized and adapted over time to reflect social status. For instance, during the colonization of nations and the transatlantic slave trade in the 17th and 18th centuries, the concept of race began to take shape and was developed to justify the enslavement of Africans and the displacement of indigenous peoples. However, in the 19th and early 20th centuries, Irish, Italian, and Eastern European immigrants were not considered fully ‘white’ in the United States. The colony of Virginia (in what is now the United States) is often cited as one of the earliest places, in the late 1600s, where ‘whiteness’ was legally defined and used to create a social divide between poor Europeans and enslaved Africans.

Undoubtedly, the law has long served as an effective tool for ruling class and classes to enforce their interests. Throughout history, repression, slavery, and even discrimination against women have been legalized in many countries to benefit those in power. In the past, laws and policies in places like in the United States and European colonies granted legal privileges to ‘white’ people, often at the expense of excluding others. These laws and policies promoted racial hierarchies as a means of maintaining power and justifying inequality.

In short, the term ‘white man,’ when associated with racial issues, was primarily coined during the periods of colonialism and slavery. It served to establish a system of privilege and power for Europeans and their descendants. Race, as it is used in society, is a social construct rather than a concept grounded in biology.

Considering the above, can we still use the idea of whiteness or white skin, or the concept of the white person, in today’s context?

Although in societies where the term has been used it is associated with social, political, and economic privileges, I find the use of the term ‘white man’ problematic for at least two reasons:

First, there are millions of ‘white’ women and men in predominantly ‘white’ societies whose living conditions and social status are no better than those of Black people and others of different skin colours. Like many others in these societies, they face oppression and marginalization, regardless of race, nationality, or citizenship. Their political and economic interests are suppressed by the same economic and political system that oppresses both white and non-white individuals. Their struggle unites them against the exploiters, the state, and the state’s laws.

Second, some Black, Asian, and Minority Ethnic, (BAME) individuals have held high social and political positions, such as Rishi Sunak (The Prime Minister of the UK from 25/10/22 to 05/07/2024), Humza Yousaf (First Minister of Scotland and Leader of the Scottish National Party from March 2023 to May 2024), and Kemi Badenoch, the current leader of the Conservative Party in the UK and Nadhim Zahawi the former Chancellor of the Exchequer. In addition, there are dozens of non-white Members of Parliament in Westminster, Scotland, and Wales, who hold political power and play a role in shaping the policies of their parties and countries.

Of course, this is true not only for Britain but also for the entire region of Europe, the United States, and the Scandinavian countries.

Therefore, the issue of race should not be viewed as a biological phenomenon, but rather as a matter of superiority, domination, and political and economic status. We could even argue that they have no distinct race, nation, or country; their passports represent their wealth, which grants them that social status. This concept is completely rejected, especially when it carries historical weight or is used in the context of power dynamics or stereotypes.

 That being said, it cannot be denied that racism remains a significant issue in these countries, driven by political, legal, and economic factors that the state both directly and indirectly fosters to divide its citizens for its own interests.

5 All wars are wars for power

The term “class war” was not commonly used before the 19th century, but the concept of conflict between social classes had existed for centuries. For example, in medieval Europe, peasant uprisings such as the English Peasants’ Revolt of 1381 and the German Peasants’ War of 1524–1525 were essentially struggles between social classes, even though the specific term “class war” was not explicitly used at the time.

In France, during the Revolution (1789–1799), veterans, intellectuals, and revolutionaries of the time used terminology that closely resembled the concept of “class war.”

The term “class war” was largely popularized by the French anarchist and socialist thinker Pierre-Joseph Proudhon in the mid-nineteenth century. He was among the first to explicitly refer to “class war,” rather than merely “class struggle.” In his writings, Proudhon described the economic and social conflict between workers and capitalists as a form of war.

However, the concept of “class war” as an explicit notion of violent or revolutionary class struggle was later developed further by Marxists and other socialists, particularly in the late nineteenth and early twentieth centuries. The idea was more thoroughly explored and debated, and over time, class warfare came to be increasingly associated with authoritarianism.

Karl Marx and Friedrich Engels primarily used the term “class struggle”, Klassenkampf  in German—rather than “class war,” although they did refer to class warfare when discussing revolutionary confrontation. This language first appeared in ‘The Communist Manifesto’ (1848), where they famously wrote that “the history of all hitherto existing society is the history of class struggle.” They argued that this struggle would ultimately lead to the overthrow of the bourgeoisie by the proletariat. Engels, in particular, referred more explicitly to “class war” in some of his letters and speeches when discussing revolution.

Mikhail Bakunin, the Russian anarchist, frequently invoked the idea of class war to describe violent revolutionary action against the state and capitalists. During and after the Paris Commune of 1871, the use of the term “class war” became firmly established among revolutionaries, especially following the brutal suppression of the uprising by French authorities.

Marx and Engels, along with later Marxist thinkers, viewed class struggle as a real and driving force behind material conditions. They agreed that the bourgeoisie (the capitalist class) and the proletariat had fundamentally opposing interests, which formed the foundation of their social conflict. All of them connected the proletarian goal to the seizure of state power as a means to eliminate class differences and ultimately abolish classes altogether.

In many cases, the theory of class struggle was used as a tool to mobilize the masses and popularize revolutionary movements. However, the result was often the creation of a new ruling power rather than the actual dissolution of class divisions. Revolutionary leaders, in their pursuit of popular support, frequently invoked the idea of class war to inspire and rally workers and peasants.

In my opinion, many of the wars throughout history that have been labelled as class wars were not truly about class struggle, but rather about power and the seizure of power. These conflicts were often framed in terms of economic inequality and oppression, which served as means to rally support and legitimize the cause. While it is true that many individuals participated in these wars suffering, becoming disabled, or even sacrificing their lives and families—the core of these conflicts was ultimately about the struggle for power. Uprisings, revolutions, and struggles often resulted in the rise of new elites, rather than the creation of a truly classless society. Once in power, these leaders tended to prioritize maintaining their own authority over attaining genuine classless society and social equality.

Disguised wars have often been labelled as class wars, such as the French Revolution (1789–1799), in which the Jacobins overthrew the aristocracy, only to establish a new elite, followed by Napoleon’s eventual rise to power.

The Russian Revolution of 1917, led by the Bolsheviks, is another example of a power struggle that was initially framed as a class struggle but, in reality, was a struggle for power. Over time, the scope of this power struggle became so concentrated that authority shifted from the broader revolutionary movement to the central committee of the Bolshevik Party. Similarly, the Chinese Communist Party’s revolution, led by Mao Zedong, which culminated in victory in 1949, was also fundamentally a struggle for power.

Other examples include the wars between the Safavid and Ottoman Empires, the wars between some Arab countries and Israel in 1967 and 1973, the wars in Southeast Asia, the Falklands War, the Iran-Iraq War, the two Gulf Wars, and the ongoing conflict between Hamas, Hezbollah, and Israel, as well as the war between Russia and Ukraine. It is evident that all these conflicts whether class-based, religious, or ethnic are essentially struggles for power, including self-defence wars to prevent foreign powers from replacing domestic authority.

None of these wars can be considered class wars; rather, they are struggles to regain or seize power. Whether one side attacked and the other defended is irrelevant to the core issue these are wars driven by the desire for control and authority.

As I mentioned earlier, both Proudhon and Bakunin spoke of class war, class struggle, or class violence, but they never framed these as authoritarian wars or wars fought to seize power. Similarly, although anarchists acknowledge the existence of class struggle, it is not for the purpose of gaining political power. For them, political struggle is not a means or a bridge to achieve political power or the supremacy of one class over another. Instead, it is a means to destroy the supremacy of all classes and eradicate all forms of political power. Therefore, it can be said that, both theoretically and practically, anarchists were the only ones who did not use class struggle or class war as a tool to gain power.

I will conclude with a question: If all these wars were truly class wars and not struggles for power, why have none of them eliminated the distinctions between class and power? Why, instead, have they deepened the class divide and strengthened power as a form of state authority?

Zaherbaher.com

What’s Happening in Turkey — From an anti-Authoritarian Perspective/ئەوەی لە تورکیا ڕوودەدات — لە ڕوانگەیەکی دژە دەسەڵاتخوازییەوە –

ئەوەی لە تورکیا ڕوودەدات — لە ڕوانگەیەکی دژە دەسەڵاتخوازییەوە

کوردی-سۆرانی [وەرگێڕانی ماشینی]

28. ئازاری 2025

فرانسا

دۆیچ

تورکچە

باکگراوند

کۆماری تورکیا کە لەسەر جینۆسایدی ئەرمەنییەکان لە ناوچەکەدا بە خەمیرێکی ناسیۆنالیستی و مرۆڤکوژەوە دامەزرا، لە سەدەی ڕابردوودا گۆڕانکارییەکی ئەوتۆی بەسەردا نەهاتووە. بۆ ناموسڵمان و کورد و ئەلەڤی و ژنانی زۆرینە و دەسەڵاتیان بەدەستەوە نەبوو، دەوڵەت و کۆمەڵگا سەرکەوتوانە بنیات نراوەکەی هەمیشە مایەی چەوساندنەوە بوو. بەڵام لە ساڵی ٢٠٠٢ەوە دەستی پێکرد، لە دەرئەنجامی دیکتاتۆرییەتی ئەردۆغان، ستەم، هەژاری، توندوتیژی و ئیستغلالکردنی دەستیکرد بە هەستکردن بە زۆرینەی کۆمەڵگاش. لە ساڵی ٢٠١٣ دوای زیادبوونی قەدەغە و ستەمەکان، ملیۆنان کەس لە ئاژاوەگێڕیی پارکی گێزی کە لە شارەکانی سەرتاسەری وڵات ڕوویدا، بۆ ئازادییەکانیان ڕاوەستان. بەرخۆدانی چەند مانگێک بە هێرشی پۆلیسی لەسەر ئاستی نیشتمانی بێوێنە کۆتایی هات کە تێیدا هەشت گەنجی تەمەن ١٥-٢٢ ساڵ کوژران و هەزاران کەسیش دەستبەسەر کران. لە ساڵی ٢٠١٤ەوە دەوڵەتی تورک بووەتە دەوڵەتی پۆلیس و دوای هەوڵی کودەتا خەیاڵییەکەی ساڵی ٢٠١٦، لە ژێر باری نائاساییدا بە تاکڕەوییەکی ڕەها حوکم دەکرێت. لە ساڵی ٢٠٢١ەوە، لە ئەنجامی ئەو قەیرانە ئابوورییەی کە بە زەبری زۆرەوە پەرەی سەندووە، ئێستا ٦٠%ی دانیشتووان لە ژێر هێڵی برسێتیدا دەژین.

ملیۆنان کەس کە ساڵانە ناچار دەکرانە نەهامەتی زیاتر، پێیان وابوو حکومەت و ئەم دۆخە لە هەموو هەڵبژاردنێکدا دەگۆڕێت، بەڵام ئەردۆغان کە کۆنترۆڵی میدیا و سیستمی داد دەکات، هەرگیز نەیهێشتووە بە ترس و دەستکاریکردنەوە ئەمە ڕووبدات. لەو نێوەندەدا، بۆ ئەوەی گروپە چەوساوەکان نەتوانن کۆببنەوە، ڕقێکی قوڵی لەناو کۆمەڵگادا دروستکرد، هەر ڕۆژێک کۆمەڵگەیەکی نوێی بە تیرۆریست-دوژمن-بریکاری بیانی ناوزەد کرد: کورد، ئەلەڤیس، خوێندکاری زانکۆ، سندیکتەر، پارێزەر، ڕۆژنامەنووس، ئەکادیمی. لە کاتێکدا ئەم کەسانە بە تۆمەتی تیرۆر لە ڕێگەی دادگاکانی دەوڵەتەوە زیندانی کران، ئەوانەی کە هێشتا لە دەرەوەی زیندان بوون، بەو پڕوپاگەندەیە گێل کران کە ئەوانەی زیندانی کراون تیرۆریستن. ‘تیرۆر’ بوو بە وشەیەکی سیحراوی بۆ ئەردۆغان بۆ پاراستنی دەسەڵاتەکەی، لە کاتێکدا ئەو کەسانەی کە تەحەدای دەسەڵاتیان دەکرد، کۆتاییان بە زیندان، دەربەدەری یان مردن دەهات. به م شێوه یه تاک و کۆمه ڵگای زۆمبی کراوی خوڵقاند که ڕۆژ له دوای ڕۆژ ده سه ڵاتی خۆی له ده ست ده دات و له ڕووی سیاسی و ئابووری و ئه خلاقیه وه هه ڵکشێت. ڕێک لەم چوارچێوەیەدایە کە ڕاپەڕینی ئێستا لە لایەن گەنجانەوە بەڕێوەدەبرێت، کە لە ژیانیاندا ڕاپەڕینێکی جەماوەرییان نەبینیوە، بەڵام ڕژاونەتە سەر شەقام و دەڵێن ‘هیچ شتێک لەوە خراپتر نابێت کە بەم شێوەیە بژین’. ملیۆنان گەنج کە بەو فێرکردنە پەروەردە کراون کە یاخیبووانی پێشوو تیرۆریست بوون و دەوڵەت و پۆلیس دۆست بوون، لانیکەم لە ڕووی تیۆریەوە، ئێستا ڕووبەڕووی واقیعێکی جیاواز دەبنەوە. با لە نزیکەوە سەیری ئەم ناڕەزایەتیانە بکەین.

بەرەو ‘کودەتا’ی ١٩ی ئازار.

بەرەبەیانی 19ی ئازاری 2025، سەدان پۆلیس ئەکرێم ئیمامئۆغڵویان لە ماڵەکەی خۆیەوە – سەرۆکی شارەوانی ئەستەنبوڵ، کە پێدەچێت لە هەڵبژاردنی داهاتوودا کاندیدی سەرۆکایەتی بێت و ئەردۆغان بشکێنێت- بە تۆمەتی تیرۆر و گەندەڵی دەستگیرکرد. لە کاتێکدا ئەم ڕووداوە توڕەیی بەربڵاوی لە تورکیا و لە سەرانسەری جیهاندا بەدوای خۆیدا هێنا، ئیمامئۆغڵو یەکەم سەرۆکی شارەوانی شارە گەورەکانی تورکیا نەبوو کە لەلایەن دادگاکانی تورکیاوە لە کارەکەی دوورخرایەوە و ڕاگیرا. لە ساڵی ٢٠١٦ەوە زۆرێک لە سەرۆک شارەوانییە هەڵبژێردراوەکانی شارەکانی کوردستان لە کارەکانیان دوورخراونەتەوە و دەستگیرکراون و بەرپرسێکی حکومی لە شوێنی خۆیان لە ئۆپەراسیۆنی هاوشێوەدا دانراون. ئەوەی کە ئەم شارەدارە کوردانە بەم تاوانە ئەفسوناوییە تیرۆریستیانە تۆمەتبار کراون، زۆرینەی خەڵکی تورکیای ڕازی کردووە کە شەرعیەت بەم کارە بدەن و دژایەتی نەکەن. بێدەنگی بەرامبەر ئەم ناعەدالەتییە لە شارە کوردنشینەکاندا دەسەڵاتی بە ئەردۆغان بەخشی کە هەمان شت لەگەڵ سەرۆک شارەوانییەکانی دیکەدا بکات کە جەهەپە (دووەم گەورەترین پارتی سیاسی، ناوەند چەپی تورک- نەتەوەپەرست) بەڕێوەی دەبەن و زەمینەی بۆ ئەم ‘کودەتا’یە لە ١٩ی ئازاردا ئامادە کرد. دەستبەسەرکردنی تەنانەت ئەم پیاوە زۆر جەماوەرییە، لە ڕووی سیاسییەوە بەهێزە، دەوڵەمەند، تورک، سوننە، ئیمتیازدارە بە تۆمەتی تیرۆری ئەفسوناوی بە تۆمەتی دژایەتیکردنی ئەردۆغان، شۆک و توڕەیی گەورەی بەدوای خۆیدا هێناوە. ئێستا دەتوانرا شەرەفی تیرۆریست بوون نەک تەنها بە خەڵکی پەراوێزخراو، بەڵکو بە هەرکەسێک کە لایەنی ئەردۆغانی نەگرتبێت، ببەخشرێت.

لە کاتێکدا ساڵانە ناکۆکی گشتی کەمێک زیاتر لەناو دەچوو، ئەو خەڵکەی کە لە ڕێزگرتن لە دەوڵەت و میدیا و دادگاکان بێدەنگ بوون، ئێستا خۆیان لە لیستی ئامانجەکاندا بینیبووەوە. بەم شێوەیە هەزاران گەنج کە تەنانەت لەبیریان چووبوو کە چۆن خەون ببینن لەژێر هەژاری و سنووردارکردن و ستەمدا و هێشتا بە تیرۆریست ناوزەدیان نەکرابوو، لەناکاو لە خەویان بەئاگا هاتنەوە یان دواجار لە توڕەییدا تەقینەوە و لە 19ی ئازاردا ڕژانە سەر شەقامەکان لە زۆرێک لە شارەکانی سەرتاسەری تورکیا بۆ دەستپێکردنی ناڕەزایەتی. هەرچەندە زەحمەتە بڵێین خۆپیشاندەران یەکسانن، بەڵام دەکرێت بڵێین زۆرینەیان جەن-زن کە پێشتر هیچ ئەزموونێکی ناڕەزایەتییان نییە بەهۆی ئەو هۆکارانەی کە لە سەرەوە باسمان کرد، کە نەیانتوانیوە لەو بڵقی ترسە دەربچن کە حکومەت دروستی کردووە، کە بەرکەوتەی ئەندازیاری کۆمەڵایەتی زۆر چڕ و پڕی دەوڵەتی تورک بوون لە ڕێگەی دامەزراوەکانی وەک قوتابخانە، میدیا، خێزان و هتد، بەڵام ئێستا ناتوانن هەناسە بدەن لە نائومێدی و ئارەزووی گۆڕانکاری. هەرچەندە دەستبەسەرکردنی ئەکرێم ئیمامئۆغڵو پریشکێک بوو بۆ ئەوەی ئەم گەنجانە بڕژێنە سەر شەقامەکان، بەڵام دەستیان کرد بە دەربڕینی توڕەیی و داواکاری خۆیان لەسەر زۆر پرس بە گوتنی ‘مەسەلەکە تەنها پەیوەندی بە ئیمامئۆغڵوەوە نییە، ئایا هێشتا تێنەگەیشتووی؟’.

“هیچ شتێک لەوە ترسناکتر نییە کە بەم شێوەیە بژی”

ڕووبەڕووبوونەوەی دەوڵەت و زاڵبوون بەسەر دیواری ترسدا

وەک نزیکەی هەموو کۆبوونەوەیەکی دیکەی تورکیا، ئەم ناڕەزایەتیانە بە توندوتیژییەکی بەرفراوان لەلایەن پۆلیسەوە وەڵامدرانەوە. بۆ یەکەمجار خۆپیشاندەران ڕووبەڕووی پۆلیس بوون، کە نەک هەر دەیانویست ئەو جەماوەرە بڵاوەپێبکەن، بەڵکو هەموو ئەوانەی لەوێ بوون باجێک بدەن؛ کە خۆیان بە دەسەڵاتی سزادانی خەڵک دەبینی بەبێ ئەوەی پێویستیان بە حوکمدان هەبێت، کە لەخۆبایی، چەوسێنەر، دڕندە بوون، کە ڕق و کینەیەکی شەخسییان بۆ خۆپیشاندەران هەبووە و چێژێکی شەخسییان لە ئەشکەنجەدانیان هەبووە، کە دڵنیا بوون لەوەی کە لە هیچ کام لە توندوتیژییەکانیان لێپرسینەوەیان لەگەڵدا ناکرێ. خۆپیشاندەران کە تا ئەو کاتە پۆلیسیان وەک کارێکی ئاسایی وەک وانەوتنەوە، پەرستاری یان ئەندازیاری سەیر دەکرد، ئاگاداری ئەوە نەبوون کە چۆن پۆلیس ساڵانە زیاتر مافیا و ئەهریمەن دەچێت، بە ڕاوکردنی ‘تیرۆریستانی دوێنێ’. هەزاران گەنج کە بینییان یاسای دوژمن بۆ ئەوانیش جێبەجێ دەکرێت، بە شێوەیەکی دڕندانە لەلایەن پۆلیسەوە هێرشیان کرایە سەر بە بەکارهێنانی بڕێکی باوەڕپێنەکراو لە گازی فرمێسکڕێژ و فیشەکی لاستیکی و تۆپی ئاو لە یەک شەودا. لە بەرامبەر هێرشێکی بەرفراواندا، زۆرینەی ئەو گەنجانە نەیاندەزانی لە هێرشێکی لەو شێوەیەدا خۆیان بپارێزن، چۆن گرنگی بە یەکتر بدەن، چۆن خۆیان ڕێکبخەن. بۆ هەندێکیان وەڵامدانەوەی پۆلیس بە مانای ‘خائین’ یان ‘تیرۆریست’ دەبێت، بۆیە تەنها بەستوویانە، لەکاتێکدا ژمارەیەکی زۆرتر، پێیانوابوو هیچیان لەدەستیاندا نییە، شەرعیەتی پۆلیسیان شکاند و بە خۆڕاگری وەڵامی توندوتیژی پۆلیسیان دایەوە. دوای ئەوەی بۆ یەکەمجار دەرفەتیان بۆ ڕەخسا تووڕەیی خۆیان دەرببڕن، ڕووخساریان داپۆشی و هەرچی لە توانایاندا بوو فڕێیاندایە سەر پۆلیس، لەبری ئەوەی لێیان ڕابکەن، لەبەردەم تۆپەکانی ئاودا سەمایان دەکرد و بۆیان دەرکەوت کە دەسەڵات و شەرعیەتی پۆلیس شتێکە کە دەتوانرێت بەسەریدا زاڵ بێت. پێناچێت ئەوان پلانێکی ستراتیژییان هەبێت بۆ ئەوەی ئەم ناڕەزایەتییە بەرەو کوێ دەڕوات، هەروەها پێناچێت هۆشیارییەکی سیاسی بیرکراوەی باشیان هەبێت. بەڵام شەوەکە تووڕەیی و هەستکردن بە بیستراو بۆ جارێک زاڵ بوو و ئەمەش خۆی لە خۆیدا تا ڕادەیەکی زۆر سیاسی بوو، شەوەکەش بە برینداری و دەستگیرکردنی زۆر کۆتایی هات.

لە دوای ساڵی ٢٠١٣ەوە بۆ یەکەمجار بوو کە ناڕەزایەتییەکی وەها بەرفراوان بە چەندین کاتژمێر بەرخۆدان لە دژی پۆلیس ڕووبدات. هەرچەندە ناڕەزایەتییەکان لە هیچ کەناڵێکی تەلەفزیۆنیدا نیشان نەدرا، بەڵام لە ڕێگەی سۆشیال میدیاوە خەڵکێکی زۆر بەدوایدا ڕۆیشتن. دیواری ترس بۆ زۆر کەس بەزاند کە درکیان بەوە کرد کە دەکرێت دژایەتی بکەن، تەحەدای دەوڵەت بکەن، یاخی بکەن. ڕۆژی دواتر لە زیاتر لە شارەکانی تورکیا خەڵکێکی زۆرتر ڕژانە سەر شەقامەکان بۆ دەربڕینی ناڕەزایەتی. لە هەمان کاتدا دەوڵەتی تورکیا لەسەرتاسەری وڵات باندەکانی ئینتەرنێتی سنووردار کرد و چەند خولەکێکی خایاند بۆ ئەوەی تەنانەت ڤیدیۆیەکی دە چرکەیی بۆ ئینتەرنێت باربکات. خۆپیشاندەرە بەئەزموونەکان کە پشتگیرییان لە ناڕەزایەتییەکان کردووە چ لەسەر شەقامەکان و چ لە ڕێگەی ئۆنلاینەوە خەڵکیان ئاگادار کردەوە کە دەتوانرێت بە VPN ئەم کێشەیە تێپەڕێنرێت. و ئەمجارەیان دەوڵەتی تورک لە ڕێگەی ئیلۆن مەسکەوە ڕێگری لە گەیشتن بە نزیکەی ٢٠٠ ئەکاونتی ئێکسی ڕۆژنامەنووسان و کۆمەڵە یاساییەکان و دەستە میدیاییەکان و پارتە سیاسییەکان کرد. هەر لەو ڕۆژەدا ئەنجومەنی باڵای ڕادیۆ و تەلەفزیۆن (RTÜK) هەر جۆرە پەخشێکی ڕاستەوخۆی لە کەناڵە تەلەفزیۆنییەکان قەدەغە کرد. دیسان لە هەمان ڕۆژدا، هەرچەندە ڕاستەوخۆ پەیوەندی بە ناڕەزایەتییەکانەوە نەبوو، بەڵام دەستەی بەڕێوەبەری سەندیکای پارێزەرانی ئەستەنبوڵ کە بە دژایەتی ئەردۆغان ناسراوە، بە بڕیاری دادگا لە کارەکەی دوورخرایەوە.

لە هەمان کاتدا زۆرێک لە پارێزەرانی شارە جیاوازەکان کە دەیانویست بەرگری لە خۆپیشاندەرانی دەستبەسەرکراو بکەن، لە بنکەکانی پۆلیس و دادگاکانیشدا دەستبەسەر کران. بەردەوام ژمارەی دەستبەسەرکراوەکان لە زیادبووندا بوو و فەرمانی زیندانیکردن یان زیندانیکردنی ماڵەوە بۆ هەندێکیان دەرکرا. سەرۆکی شارەوانی، ئەکرێم ئیمامئۆغڵو و نزیکەی سەد سیاسەتمەدار کە ڕۆژی پێشوو دەستبەسەر کرابوون، هێشتا لە بنکەی پۆلیس لێپرسینەوەیان لەگەڵ دەکرا. ئەم هەموو ستەم و ترسە خەڵکی لە ناڕەزایەتی لە شەقامەکان بێهیوا نەکرد، بەڵکو تەنها سووتەمەنی زیاتری پێبەخشی. لە کاتی ناڕەزایەتییەکاندا، ئەو پەرلەمانتارانەی کە مایکەکەیان گرت و وتاریان دەدا بە هیوای یارمەتی لە هەڵبژاردن و یاسا، گاڵتەیان پێدەکرا. گەنجان فشاریان دەخستە سەر پەرلەمانتاران بۆ ئەوەی بانگەوازێک بۆ شەقام بکەن نەک بۆ سندوقی دەنگدان و ئەمەش قبوڵکرا. ئەم ساتەوەختە خۆی خاڵێکی تری بەربەست بوو، چونکە ساڵانێک بوو ‘داواکردن بۆ شەقام’ وەک ناشەرعی ناسێندرابوو لە یاسا و کۆمەڵگادا کە ئەردۆغان هەڵیبژاردبوو. ئەوەی کە ئەو پەرلەمانتارانەی کە خەریکی سیاسەتی ‘یاسایی’ بوون، بوێری ئەوەیان هەبوو کە ئەو کارە بکەن، خۆی بۆ هەمووان تەواو سەرسوڕهێنەر بوو. وەک ئەوە وابوو هەزاران کەس، یەک بە یەک، ئەو دیوارە نەبینراوە دەبڕن کە هەموو کۆمەڵگا نەیانزانی بەڕاستی بوونی هەیە یان نا، بەڵام کەس نەیدەوێرا لەوە تێپەڕێت و بە سەرلێشێواوییەوە لەم خاکەدا کە هەرگیز پێیان نەخستبووە ناویەوە، دەڕوانین و پێیان سەیر بوو چییان بەسەر دێت.

ستراتیژی دەوڵەتی تورکیا

زۆرێک لە ئەکتەرەکانی ئۆپۆزسیۆنی کۆمەڵایەتی لەمێژینە لە تورکیا بانگەوازی بەربڵاویان بۆ ئەو ناڕەزایەتیانە کرد، دەستگیرکردنی ئیمامئۆغڵویان شەرمەزار کرد، پشتیوانی داواکاری ڕەوای گەنجانیان کرد بۆ دادپەروەری و دیموکراسی و ئازادی و دژی توندوتیژی و قەدەغەکردنی پۆلیس وەستانەوە. لە لایەکی دیکەوە بزووتنەوەی سیاسی کورد (پارتی دێم) کە یەکێکە لە بەهێزترین ئەکتەرە دامەزراوەکانی ناڕەزایەتی شەقام، پاڵپشتی خۆی بۆ سەرکردە باڵاکانی حزبەکەی سنووردارکردنی هەڵبژارد. تەنها نوێنەرانی پارتەکان سەردانێکی ڕەمزییان بۆ ناوەندی ناڕەزایەتییەکە ئەنجامدا، و بەیاننامەیەکیان بڵاوکردەوە و دەستبەسەرکردنی ئیمام ئۆغڵویان وەک کودەتایەک ناساند. پاڵپشتی پارتی دیم بۆ ڕاپەڕینێکی وەها گەورە و بەربڵاو، کە ‘هاوڵاتیانی ئاسایی’ توانیان بۆ یەکەمجار لە ماوەی ساڵانی ڕابردوودا ناڕەزایەتی دەرببڕن، دەکرا یاری گۆڕینێک بێت بۆ چارەنووسی وڵات و دەیتوانی ئەردۆغان بخاتە دۆخێکی سەختتر لە جاران. لە ڕوانگەی ئەمڕۆوە، زەحمەت نییە پێشبینی ئەوە بکەین کە چی لە پشت نیازی ئەردۆغانەوە بوو بۆ دەستپێکردنی پرۆسەی ئاشتی لەگەڵ پەکەکە لە چەند هەفتەی ڕابردوودا. بەڵام بۆچی پارتی دیم هەڵوێستی لەو شێوەیەی گرتەبەر تا ئێستاش پرسیارێکی ئاڵۆزترە و وەڵامەکەی بۆ ئەوەی مێژوو وەڵامی بداتەوە دەمێنێتەوە. سەرەڕای ئەوەش لەم قۆناغەدا پێموایە گرنگترە باس لە ئەنجامەکان بکرێت نەک هۆکارەکان، چونکە دووری پارتی دیم دوو دەرئەنجامی گرنگی هەبووە. پۆلیسی سەر شەقامەکە و هەروەها ئەردۆغان لە گۆڕەپانی سیاسیدا، توانی لە هەڕەشەیەکی زۆر گرنگ ڕزگاری بێت. به شداری پارتی ده م و لاوانی کورد له ناڕه زایه تییه که دا ده کرا کاره که ی ئه ڕدۆغان زۆر قورستر بکات. بە بەراورد لەگەڵ ئاژاوەگێڕییەکانی پارکی گێزی، نەبوونی ئەزموون و خۆڕاگری و لێهاتوویی تەشکیلاتی و ئیرادە کە پارتی دیم و گەنجانی کورد دەیانتوانی لە ناڕەزایەتییەکەدا بیهێنن، بە ڕوونی دیار بوو.

پێم وایه ئه ڕدۆغان و پۆلیسه که ی ئه گه ڕ یه ک ئاواتیان بۆ ئه مجاره هه بووایه ، بۆ دوورخستنه وه ی کورد له و ناڕه زایه تیانه به کاریان ده هێنا. دووهەمی ئەنجامەکان باشتر ئەمە ڕوون دەکاتەوە: نەبوونی کورد وەک دەستەجەمعی لەم بوارەدا پانتایی زیاتری بە مەیلی ناسیۆنالیستی و ستاتیستی دا کە پێشتر لە نێو خۆپیشاندەراندا تاڕادەیەک بەهێز بوو. بە جێهێشتنی ئەو ئارگیومێنتە کە ئەمە هەم هۆکارێکە و هەم دەرئەنجامی نەبوونی پارتی دیموکراتە، پێویستە ئاماژە بەوە بکرێت کە ئەم قەرەباڵغییە کە لە ڕووی ناسنامەی نەتەوەییەوە یەکپۆشی بوو، لە پرسەکانی دیکەشدا مەیلی یەکپۆشی هەبوو، لە ئەنجامدا ئەوانەی لە نێو ئەو ناڕازییانەدا کە لەگەڵ ڕێبازێکی یەکتربڕین خەبات دەکەن، وەک کورد، فێمینیستەکان، LGBTI+s، سۆسیالیستەکان، ئەنارکیستەکان، بەرگریکارانی مافی ئاژەڵان و هتد، لە ناڕەزایەتییەکاندا هێندەی تر ‘پەراوێزخراو’ بوون و بە شێوەیەکی تێگەیشتوو دوودڵ بوون لەوەی لەگەڵ ئەم ناسنامانەدا دیار بن، بۆ نموونە ئاڵایەکی کەوانەیی هەڵبگرن، بۆ سەلامەتی خۆیان. لە زۆربەی شارەکاندا، خەڵکی ئێڵ جی بی تی + هەستیان بە سەلامەتی نەدەکرد کە بەکۆمەڵ بێنە ناڕەزایەتییەکان، هەروەها تاکێکی کەیر نەیتوانی بزانێت لەگەڵ کێ هەست بە سەلامەتی دەکات لە ناڕەزایەتییەکان. ئەگەر ئەردۆغان و پۆلیسەکەی بتوانن ئاواتێکی دووەمیان بۆ بخوازن، بەدڵنیاییەوە خۆزگەیان هەڵدەبژێرن کە ململانێیەکی یەکتربڕین لەم ناڕەزایەتیانەدا سەرهەڵنەدات. چونکە یەکتربڕین، چ لە ڕووی ژمارە و چ لە ڕووی کوالیتییەوە کە دەیهێنا، خراپترین کابوسی ئەردۆغان بوو. چونکە داهاتوو و بەردەوامیی و ئاراستەی ئەم توڕەییە ڕەوایە کە لە ناڕەزایەتییەکاندا سەریهەڵدا و ئایا هەرگیز هەڕەشە لە دەوڵەت دەکات یان نا، پەیوەست بوو بە سیمای یەکتربڕینەکەیەوە. وەک لە سەرەوە بە درێژایی ڕوونکرایەوە، ئەردۆغان توانیبووی لە ڕێگەی سیاسەتی وردی خۆیەوە کە زەمینەی یەکتربڕین بوو، دەسەڵاتی ڕەهای ئێستای خۆی بەدەستبهێنێت. گومانی تێدا نەبوو کە یەکگرتنی هێزی هەموو ستەملێکراوان لەم ناڕەزایەتیانەدا سوودی بۆ هەموو چەوساوەکان دەگەیەنێت و دوژمنی هاوبەشیان بێبەش دەکات. بەڵام بەداخەوە دەڵێم، پێدەچێت ئەردۆغان و پۆلیسەکەی بەختێکی باشیان هەبێت و دوو خوازراوترین خواستەکەیان لەو ڕاپەڕینەدا دێتە دی کە لە ١٩ی ئازارەوە بەردەوامە.

ئێستا ڕوودەدات: بەرخۆدانی بەربڵاو لە دژی سەرکوتێکی زۆر توندوتیژ

تا ئەمڕۆ ٢٧ی ئازار هێشتا ناڕەزایەتییەکان بەو کارەکتەرەی کە لە سەرەوە باسم کرد بەردەوامن. لە هەفتەی ڕابردوودا، کەیرەکان، فێمینیستەکان، ئەنارکیستەکان، سۆسیالیستەکان… پێشکەوتنی بەرچاویان بەدەستهێناوە لە زیاتر دیاربوون و پێدانی کارەکتەری شۆڕشگێڕانە بە ناڕەزایەتییەکان. هاوکات دەستپێکردنی هەڵمەتی بایکۆتێکی بەرفراوان لە دژی زۆرێک لە کۆمپانیاکانی پەیوەندیدار بە حکومەت، ترس و دڵەڕاوکێیەکی گەورەی بەدوای خۆیدا هێنا. هەر لەو ڕۆژەدا بینینی بەرپرسە باڵاکانی حکومەت کە لە کۆمپانیا بایکۆتکراوەکاندا پۆز دەدەن و ڕیکلام بۆ بەرهەمەکانیان دەکەن بۆ پشتیوانیکردن لەو کۆمپانیایانە، جارێکی دیکە سەلماندی کە ئێمە بە فەرمی لە شەڕداین: ڕێکخراوی تاوانکاری دەوڵەتی تورکیا و پایتەختەکەی شەڕیان ڕاگەیاندبوو لە دژی هەموو ئەو کەسانەی کە وەک هەڕەشەیەک بۆ سەر بەرژەوەندییەکانیان هەستیان پێدەکرد. دیارە ئەولەویەتیان تەنانەت دەستگیرکردنی خەڵک نەبوو لەم شەڕەدا، بەڵکو کۆکردنەوەی داتاکان بوو کە کێ لە بەرەی بەرامبەردایە. لەخۆڕا نەبوو کە پۆلیس کە دوێنێ گەمارۆی خۆپیشاندانەکەی زانکۆکانی دابوو، ڕایگەیاند کە لە بەرامبەر لابردنی دەمامکەکانیان خۆپیشاندەران ئازاد دەکەین. هاوکات چەند ڕێنماییەکی تایبەت بە ئاسایشی زانیاریی کەسی کە لە سۆشیال میدیا بڵاوکراونەتەوە لەلایەن ئەو کەسانەی ساڵانێکە لەسەر شەقامەکان بوونەتە هۆی ڕزگارکردنی ژیان. لەکاتێکدا پرۆفیسۆرەکانی ئەردۆغان لە هەندێک لە زانکۆکان پەڕەی ئامادەبوونیان لەگەڵ پۆلیسدا دابەشدەکەن بۆ دیاریکردنی ئەو خوێندکارانەی کە لەم ڕۆژانەدا بەشداری وانەکان ناکەن، زۆرێک لەو پرۆفیسۆرانەی کە پشتگیرییان لە بانگەوازی بایکۆتی ئەکادیمی کرد، پێشتر لە پۆستەکانیان دوورخراونەتەوە. هەرچەندە من گوتوومە کە گرتن لە پێشینەی کار نییە، بەڵام زیندانەکانی دەوروبەری ئەستەنبوڵ گەیشتوونەتە توانای خۆیان و چاوەڕوان دەکرێت دەستگیرکراوانی نوێ ڕەوانەی زیندانەکانی شارەکانی نزیک بکرێنەوە. جێگای سەرسوڕمانە تەنها بۆ ئەو کەسانەی کە ئەرکی ڕاستەقینەی یاساکە نازانن کە ئێستا دەیان کەس بە تاوانی بچووکی ‘پێشێلکردنی یاسای کۆبوونەوە و خۆپیشاندان’ دەستگیرکراون، کە لە ساڵانی پێشوودا بە جددی وەرنەگیرا چونکە زۆربەی کاتەکان تەنانەت لە ئەنجامی دادگاییکردنەکەدا خەڵک تەنانەت غەرامەشیان وەرنەدەگرت.

زەرورەتی وەرگرتنی دیوی ئەو بەردەی کە بەسەر پۆلیسدا فڕێدراوە، نەک ئەو کەسەی کە فڕێی دەدات

ئێمە لە خاڵێکداین کە جارێکی تر ڕوون دەبێتەوە کە ئەو ڕێبازەی کە سیستەمی دادوەری کلاسیک و سیاسەتمەداران فێری کردووین، کە بێ مەرج دەبێت لایەنی یەکێک لەو کەسانە ببینین کە لە ململانێدان، یان پێگەی قوربانی و تاوانبار دەبێ دوو کەس/ناسنامەی جیاواز بن کە بە توندی لە یەکتر جیا بکرێنەوە، ئێمە بەرەو تەڵەیەک دەبات. ئەوەندە جێگای سەرنجە کە سەیری ئەوە بکەین کە چۆن زۆرێک لە خۆپیشاندەرانی تەمەن ١٦-٢٤ ساڵ، کە ئامادەن بۆ هەڕەشەکردن و دەرکردنی کورد یان ئێڵ جی بی تی+ کە بە ناسنامەی ئاشکرا و بینینی خۆیانەوە دەهاتنە ناڕەزایەتییەکان، بە پشتبەستن بەو پەروەردە ئیجبارییەی کە لە قوتابخانە و میدیا و خێزانەکەی ئەردۆغانەوە وەریانگرتووە، لە هەمان کاتدا دەبنە تاوانبار و قوربانی. لە 19ی ئازارەوە، وەک قوربانیی دەوڵەت لەم ڕاپەڕینەدا، ئەگەر زیاتر لە 2000 کەس دەستبەسەر کراون، هەزاران کەس بریندار بوون – هەندێکیان بە شێوەیەکی کوشندە-، دەیان کەس پێشتر خراونەتە زیندانەوە، ژمارەیەکی نادیار کەس لە ماڵی بنەماڵەکانیان، زانکۆکان، لە کارەکانیان دەرکراون، و لەلایەن دەزگای هەواڵگرییەوە بە تیرۆریست ناوزەد کراون، ئەمەیە بەشێکیش بەهۆی ئەو دەسەڵاتەی کە لەدەستیان داوە لە ئەنجامی ڕۆڵی خۆیان وەک تاوانباران. من دەبینم ئەم تەڵەیە لە نێو بەشێک لە ‘تیرۆریستەکانی دوێنێ’دا گرتووە و بەشێکی بەرچاویان بە تایبەتی لە حیزبی سیاسی کوردیدا کە تەمەنیان بە شەڕ دژی دەوڵەت بەسەر بردووە، لە باشترین حاڵەتدا بێباکن لە ئاست توندوتیژیی دەوڵەت و داواکارییە ڕەواکانی ناڕازییان. هەروەها کەمی زانیاری و بێدەنگی بزووتنەوەی دژە فاشیست لە سویسرا و ئەوروپا لەم ڕوانگەیەدا لێکدەدەمەوە. بۆیە هەست بە بەرپرسیارێتی دەکەم کە چی لەم ڕاپەڕینەدا ڕوودەدات بۆ یاخیبووانی دیکە لە سەرانسەری جیهاندا ڕوون بکەمەوە، چونکە ڕوونکردنەوەی ئەوەی کە ڕاپەڕینی ئێستا سەرەڕای ئاڵۆزییەکەی، شایەنی پشتیوانی و هاودەنگی نێودەوڵەتییە، تەنیا بە ڕوانگەیەکی دژە دەسەڵاتخوازانە دەکرێت کە نەکەوێتە داوی لایەنگرییەوە، کە خەریکە لە تورکیادا نەمێنێت. دەکرێت پشتگیری ئەم ڕاپەڕینە بکرێت بەبێ ئەوەی قوربانی کەسێک تاوانبار بکات بە ئەشکەنجەدانی پۆلیس و بەبێ پاساو بۆ هەمان کەس وەک تاوانبار بۆ هەوڵدان بۆ سەرکوتکردنی ئاڵای کورد.

 “کویر بەرەنگاری”

ڕاپەڕینێکی وا مشتومڕاوی لە کوێ دابنرێت؟

ئەم ڕاپەڕینە لە تورکیا هێشتا شایەنی پشتگیریکردنە، چونکە خۆپیشاندەران تەنها نەوەی ناسیۆنالیست/ناسیاسی نین z. زۆرێک لە کەسانی کەیر، کورد، ئەنارکیست، سۆسیالیستی، دژە جۆر، فێمینیست، کە باوەڕیان بە خەباتی یەکتربڕین هەیە… ئەمڕۆ لە شەقامەکاندا دەنگی خۆیان بەرز دەکەنەوە و بەرەنگاری دەوڵەتی تورک دەبنەوە لە شەقامەکاندا وەک ئەوەی ساڵانێکە دەیکەن. سەرەڕای ترسیان لە زۆرینەی خۆپیشاندەران، بەڵام پێیان باشە لەسەر شەقام بن و پشکی قورستریان لە توندوتیژی دەوڵەت هەڵگرتووە. ئاڵۆزی ئەم ڕاپەڕینە بەو مانایەیە کە ئەوان لە هەموو کاتێک زیاتر پێویستیان بە پشتیوانی هەیە. پشتگیریکردن لەم ڕاپەڕینە زۆر گرنگە بۆ ئەوەی بە هەندێک زەمینەی وەرگرتنەوە لێی دەربچن یان لانیکەم بەبێ ئەوەی زیاتر پاڵیان پێبدرێتەوە بۆ دواوە. ئەم ڕاپەڕینە لە تورکیا هێشتا شایەنی پشتیوانیە چونکە، یەک بە یەک، خۆپیشاندەران ئەگەر بیرۆکەی دژە شۆڕشیشیان لەخۆ بگرن، ڕەوان لەوەی کە دژی شۆڕش ڕاپەڕین دەکەن و ئەمەش شەرعیەتی ڕاپەڕینێک دیاری دەکات: ئۆرگان و سیاسەتەکانی دەوڵەتی تورک، کە ئەردۆغان هێمای بۆ دەکات. گرنگ نییە زۆرینەی خۆپیشاندەران دەیانەوێت دیکتاتۆر ئەردۆغان بکەوێت و ئیمامئۆغڵوی ناسیۆنالیستی جێی بگرێتەوە. ئەمڕۆ دەتوانین شان بە شان بوەستین لە شەڕی کەوتنەخوارەوەی ئەردۆغان و سبەی، دەتوانین ڕێگاکان جیا ببینەوە کاتێک داواکارییەکە ئەوەیە کە ئیمامئۆغڵو بگۆڕدرێت. کاتێک گەورەترین دەسەڵاتی هەبوومان لەناوبرد، ئەوا شەڕ دەکەین بۆ لەناوبردنی دووەم گەورەترین دەسەڵات، پاشان سێیەم، تا هیچ دەسەڵاتێک لە سەرووی ئێمەوە نامێنێت. ئەم ڕوانگەی ئەنارکیستییە داوای پشتیوانی لە هەر هەڕەشەیەک بۆ سەر ئەردۆغان، دەوڵەتەکەی، پۆلیسەکەی، دەسەڵاتی دادوەری دەکات. ڕەخنە لەم ناڕەزایەتیانە نابێت خزمەت بە گۆشەگیرکردنی ڕاپەڕینەکە بکات، بەڵکو بۆ ئاگادارکردنەوەی ئەو مشتومڕانە بێت کە لە ئەگەری سەرکەوتنی بەدوای خۆیدا دێن.

ئەم ڕاپەڕینە لە تورکیا هێشتا شایەنی پشتیوانیە چونکە دیکتاتۆرێک هەموو دەسەڵات و سەرچاوەکانی دەوڵەتی تورک کە بووەتە ‘ڕێکخراوێکی تاوانکاری’، بەکاردەهێنێت بۆ قەتڵوعامکردنی ئەو کەسانەی کە ئەو دەسەڵات و ئیمکاناتەیان نییە، بێ گوێدانە ئەوەی کە کێن. نەک هەر خۆپیشاندەران، بەڵکو پارێزەرەکانیان، ڕۆژنامەنووسانی دۆکیۆمێنتکردنی ئەشکەنجە، پزیشکانی چارەسەرکردنی بریندارەکان لە ناڕەزایەتییەکان، ئەوانەی لەسەری قسە دەکەن، ئەوانەی دەرگاکانیان بەڕووی ئەو کەسانەدا دەکەنەوە کە بەهۆی گازی فرمێسکڕێژەوە زیانیان بەرکەوتووە، هەرکەسێک لە گوێڕایەڵی ڕەهادا نەبێت ئێستا سزا دەدرێت. لە تورکیای ساڵی ٢٠٢٥ کە دەوڵەت هەموو لایەنە تایبەت و گشتیەکانی ژیانی کۆنترۆڵ کردووە و هەموو پشتیوانییە پۆتانسێلەکانمان هەڵوەشێنراوەتەوە، ڕزگاربوونی ئەردۆغان لەم ڕاپەڕینە بە مانای جێهێشتنی هەموو ئەو کەسانەی کە تا ئێستا دەسەڵاتی ئەویان خستۆتە ژێر پرسیارەوە لە باڵەخانەیەکی سووتاودا بەجێبهێڵێت. ڕەنگە ئەمە یەکەم و تاکە و دوا دەرفەت بێت کە لە ساڵانی ڕابردوودا هەمانە بۆ ئەوەی دژی دەسەڵاتی ئەردۆغان مامەڵە بکەین. هەر بۆیە هەر پشتیوانییەک لەم ڕاپەڕینە یان هەر گورزێک کە لە ئامانجەکەی بدرێت، دەوڵەتی تورک گرنگییەکی ژیانی هەیە. ئەم ڕاپەڕینە لە تورکیا هێشتا شایەنی پشتگیریکردنە چونکە بۆ ئەوانەی دەسەڵاتیان بەدەستەوە نییە و زۆرینە، ژن، کورد، ئەلەڤی، کوێر، هەژار، گەنج، کۆچبەر، ‘تیرۆریستەکانی دوێنێ’، یەکەم هەنگاو بەرەو هەناسەدان، بیستراو بوون و بەدەستهێنانی ئازادی، داڕمانی ئەو نەزمەی ئێستایە. ئەم ڕاپەڕینە لە تورکیا هێشتا شایەنی پشتگیریکردنە، چونکە ڕەنگە ئەمە دوا دەرفەت بێت بۆ ئێمەی ‘تیرۆریستانی دوێنێ’، کە پێشتر ساڵانێکە بەهۆی یاخیبوونەوە زیندانی و بە زۆر دەربەدەر کراوین، جارێکی دیکە ڕۆژ لەو وڵاتە ببینین کە لەدایک بووین.ـ

++++++++++++++++

فارسی [ترجمە ماشینی]

پرش به محتوا

پروژه فرار

شبکه دوستی های آنارشیستی از سال 2019

آنچه در ترکیه اتفاق می افتد – از دیدگاه ضد استبدادی

شورش ترکیهارسال شده در:28 مارس 2025

فرانسوی

آلمانی

ترکی

پس زمینه

جمهوری ترکیه که بر پایه نسل کشی ارامنه در منطقه با خمیرمایه ناسیونالیستی و آدمکشی بنا شد، در قرن گذشته تغییر چندانی نکرده است. برای غیرمسلمانان، کردها، علویان و زنانی که اکثریت و قدرت را در دست نداشتند، دولت و جامعه موفق آن همیشه منبع ظلم و ستم بود. اما از سال 2002، در نتیجه دیکتاتوری اردوغان، ظلم، فقر، خشونت و استثمار نیز برای اکثریت جامعه احساس شد. در سال 2013، پس از افزایش ممنوعیت ها و ظلم ها، میلیون ها نفر در شورش پارک گزی که در شهرهای سراسر کشور رخ داد، برای آزادی خود به پا خواستند. مقاومت چند ماهه با حملات بی‌سابقه پلیس در مقیاس ملی به پایان رسید که در آن هشت جوان 15 تا 22 ساله کشته و هزاران نفر بازداشت شدند. از سال 2014، دولت ترکیه به یک دولت پلیسی تبدیل شد و پس از کودتای ساختگی سال 2016، تحت شرایط اضطراری با استبداد مطلق اداره شد. از سال 2021، در نتیجه بحران اقتصادی که با شتاب زیادی تشدید شده است، 60 درصد از جمعیت اکنون زیر خط گرسنگی زندگی می کنند.

میلیون‌ها نفر که هر سال مجبور به بدبختی بیشتری می‌شوند، معتقد بودند که دولت و این وضعیت در هر انتخابات تغییر می‌کند، اما اردوغان که رسانه‌ها و سیستم قضایی را کنترل می‌کند، هرگز اجازه نداده است که این اتفاق با ترس و دستکاری رخ دهد. در این میان، برای جلوگیری از گرد هم آمدن گروه های ستمدیده، نفرت عمیقی در جامعه ایجاد کرد و هر روز یک جامعه جدید را تروریست-دشمن- عامل خارجی می خواند: کردها، علوی ها، دانشجویان دانشگاه ها، سندیکاها، وکلا، روزنامه نگاران، دانشگاهیان. در حالی که این افراد به اتهام تروریسم از طریق دادگاه های ایالتی زندانی بودند، کسانی که هنوز از زندان خارج بودند، فریب تبلیغات تروریستی بودن افراد زندانی را خوردند. “ترور” برای اردوغان برای حفظ قدرت خود به واژه ای جادویی تبدیل شد، در حالی که افرادی که اقتدار را به چالش می کشیدند به زندان، تبعید یا مرگ ختم می شدند. او به این ترتیب افراد و جامعه زامبی شده ای را ایجاد کرد که روز به روز قدرت خود را از دست می دهد و از نظر سیاسی، اقتصادی و اخلاقی در حال فروپاشی است. دقیقاً در چنین شرایطی است که قیام کنونی توسط جوانانی هدایت می‌شود که هرگز در زندگی خود قیام توده‌ای ندیده‌اند، اما به خیابان‌ها ریخته‌اند و می‌گویند «هیچ چیز بدتر از این زندگی کردن نیست». میلیون ها جوانی که با این آموزه تربیت شده اند که شورشیان قبلی تروریست بوده اند و دولت و پلیس با هم دوست هستند، حداقل از نظر تئوریک، اکنون با واقعیت دیگری روبرو هستند. بیایید نگاهی دقیق تر به این اعتراضات بیندازیم.

به سوی «کودتای 19 مارس»

در صبح روز 19 مارس 2025، صدها پلیس اکرم امام اوغلو را از خانه اش دستگیر کردند – شهردار استانبول، که گمان می رود در انتخابات آینده نامزد ریاست جمهوری خواهد بود و اردوغان را به اتهام تروریسم و ​​فساد شکست می دهد. در حالی که این حادثه خشم گسترده ای را در ترکیه و سراسر جهان برانگیخت، امام اوغلو اولین شهردار کلان شهر ترکیه نبود که توسط دادگاه های ترکیه برکنار و بازداشت شد. از سال 2016، بسیاری از شهرداران منتخب شهرهای کردستان در عملیات های مشابه برکنار، دستگیر و یک مقام دولتی جایگزین شده اند. این واقعیت که این شهرداران کرد به این جنایات تروریسم جادویی متهم شده اند، اکثریت مردم ترکیه را متقاعد کرده است که این امر را قانونی کنند و با آن مخالفت نکنند. سکوت در برابر این بی عدالتی در شهرهای کردستان به اردوغان قدرت داد تا همین کار را با سایر شهرداران تحت رهبری CHP (دومین حزب سیاسی بزرگ، چپ میانه ترک ناسیونالیست) انجام دهد و زمینه را برای کودتای 19 مارس آماده کرد. بازداشت حتی این مرد بسیار محبوب، از نظر سیاسی قدرتمند، ثروتمند، ترک، سنی و ممتاز به اتهام تروریسم جادویی به دلیل مخالفت با اردوغان باعث شوک و خشم بزرگی شده است. اکنون افتخار تروریست بودن را می توان نه تنها به افراد حاشیه نشین، بلکه به هرکسی که طرف اردوغان را نگرفت اعطا کرد.

در حالی که مخالفت های عمومی هر سال اندکی بیشتر از بین می رفت، مردمی که به احترام دولت، رسانه ها و دادگاه ها سکوت کرده بودند، اکنون خود را در لیست هدف یافته اند. به این ترتیب هزاران جوان که حتی فراموش کرده بودند در زیر فقر، محدودیت ها و ظلم چگونه رویاپردازی کنند و هنوز به آنها برچسب تروریست زده نشده بود، ناگهان از خواب بیدار شدند یا سرانجام از خشم منفجر شدند و در 19 مارس در بسیاری از شهرهای ترکیه به خیابان ها ریختند و اعتراضات را آغاز کردند. اگر چه به سختی می توان گفت که معترضان همگن هستند، اما می توان گفت که اکثریت آنها از جنس الز هستند که به دلایلی که در بالا توضیح داده شد، تجربه قبلی اعتراضی نداشته اند، که نتوانسته اند از حباب ترس ایجاد شده توسط دولت خارج شوند، که در معرض مهندسی اجتماعی بسیار شدید دولت ترکیه از طریق نهادهایی مانند مدرسه، رسانه، خانواده و غیره قرار گرفته اند، اما اکنون نمی خواهند تغییر کنند. اگرچه بازداشت اکرم امام اوغلو جرقه ای برای حضور این جوانان در خیابان ها بود، اما آنها با بیان اینکه موضوع فقط مربوط به امام اوغلو نیست، هنوز متوجه نشده اید، خشم و مطالبات خود را در بسیاری از مسائل ابراز کردند.

“هیچ چیز وحشتناک تر از اینگونه زندگی کردن نیست”

مواجهه با حالت و غلبه بر دیوار ترس

تقریباً مانند هر تجمع دیگری در ترکیه، این اعتراضات با خشونت گسترده پلیس پاسخ داده شد. برای اولین بار، معترضان با پلیس روبرو شدند که نه تنها می خواستند جمعیت را متفرق کنند، بلکه می خواستند همه آنها را مجبور کنند بهای حضور در آنجا را بپردازند. که خود را دارای اختیار می‌دانستند که مردم را بدون نیاز به قضاوت مجازات کنند، افراد متکبر، قلدر، وحشی، نفرت شخصی از معترضان و لذت شخصی از شکنجه آنها، که مطمئن بودند در قبال هیچ یک از خشونت‌هایشان پاسخگو نخواهند بود. معترضان که تا آن زمان پلیس را به عنوان یک شغل معمولی مانند معلمی، پرستاری یا مهندسی می‌دانستند، نمی‌دانستند که چگونه پلیس هر سال با شکار «تروریست‌های دیروز» مافیایی‌تر و هیولاگونه‌تر شده است. هزاران نفر از جوانان که قوانین دشمن را در مورد آنها اعمال می‌کنند، در یک شب مورد حمله وحشیانه پلیس با استفاده از مقادیر باورنکردنی گاز اشک‌آور، گلوله‌های لاستیکی و ماشین‌های آب پاش قرار گرفتند. اکثر این جوانان در مواجهه با یک حمله گسترده، نمی دانستند چگونه در چنین حمله ای از خود محافظت کنند، چگونه از یکدیگر مراقبت کنند، چگونه خود را سازماندهی کنند. برای برخی از آنها، پاسخ دادن به پلیس به معنای “خائن” یا “تروریست” بودن است، بنابراین آنها فقط یخ زدند، در حالی که تعداد بیشتری با تصور اینکه چیزی برای از دست دادن ندارند، مشروعیت پلیس را شکستند و به خشونت پلیس با مقاومت پاسخ دادند. آنها که برای اولین بار فرصت ابراز خشم خود را پیدا کردند، صورت خود را پوشانده و هر چه در توان داشتند به سمت پلیس پرتاب کردند، به جای فرار از دست پلیس، در مقابل ماشین های آب پاش به رقصیدن پرداختند و متوجه شدند که قدرت و مشروعیت پلیس چیزی است که می توان بر آن غلبه کرد. به نظر نمی رسید برنامه راهبردی برای اینکه این اعتراض به کجا می رود داشته باشند و به نظر نمی رسید که آگاهی سیاسی سنجیده ای داشته باشند. اما شب بر خشم و احساس یک بار شنیده شدن حاکم بود و این خود به شدت سیاسی بود و شب با مجروحیت ها و دستگیری های فراوان به پایان رسید.

این اولین بار از سال 2013 بود که چنین اعتراض گسترده ای با ساعت ها مقاومت در برابر پلیس برگزار شد. اگرچه این اعتراضات از هیچ شبکه تلویزیونی پخش نشد، اما از طریق شبکه های اجتماعی توسط افراد زیادی دنبال شد. از دیوار ترس برای بسیاری از مردم عبور کرد که فهمیدند می توان مخالفت کرد، دولت را به چالش کشید و شورش کرد. روز بعد، تعداد بیشتری از مردم در شهرهای بیشتری در ترکیه برای اعتراض به خیابان ها آمدند. در همان زمان، دولت ترکیه در سراسر کشور باندهای اینترنت را محدود کرد و چند دقیقه طول کشید تا حتی یک ویدیوی ده ثانیه ای در اینترنت آپلود شود. معترضان باتجربه که از اعتراضات در خیابان و آنلاین حمایت کردند به مردم اطلاع دادند که می توان با VPN بر این مشکل غلبه کرد. و این بار، دولت ترکیه از طریق ایلان ماسک دسترسی به حدود 200 حساب X روزنامه نگاران، انجمن های قانونی، گروه های رسانه ای و احزاب سیاسی را مسدود کرد. در همان روز، شورای عالی رادیو و تلویزیون (RTÜK) هرگونه پخش زنده از شبکه های تلویزیونی را ممنوع کرد. دوباره در همان روز، اگرچه ارتباط مستقیمی با اعتراضات نداشت، هیئت مدیره کانون وکلای استانبول که به مخالفت با اردوغان معروف بود، با تصمیم دادگاه برکنار شد.

همزمان بسیاری از وکلای شهرهای مختلف که می خواستند از معترضان بازداشت شده دفاع کنند نیز در کلانتری ها و دادسراها بازداشت شدند. تعداد بازداشت شدگان مدام در حال افزایش بود و به برخی از آنها حکم حبس یا حبس خانگی داده شد. شهردار، اکرم امام اوغلو و حدود صد نفر از سیاستمداران که روز گذشته بازداشت شده بودند، همچنان در ایستگاه پلیس تحت بازجویی بودند. این همه ظلم و ترس مردم را از تظاهرات در خیابان ها منصرف نکرد، بلکه فقط به آن دامن زد. در جریان اعتراضات، نمایندگانی که میکروفون را در دست گرفتند و به امید کمک از انتخابات و قانون سخنرانی کردند، هو شدند. جوانان به نمایندگان مجلس فشار می آوردند که به خیابان ها دعوت کنند نه پای صندوق های رای و این مورد پذیرفته شد. این لحظه به خودی خود نقطه آستانه دیگری بود، زیرا سال‌ها بود که «دعوت به خیابان‌ها» در قانون و جامعه ساخته شده توسط اردوغان غیرقانونی شناخته شده بود. این واقعیت که نمایندگان مجلسی که درگیر سیاست «قانونی» بودند، جرأت انجام این کار را داشتند، خود برای همه شگفت‌انگیز بود. انگار هزاران نفر یکی یکی از دیوار نامرئی عبور می کردند که تمام جامعه نمی دانستند واقعا وجود دارد یا نه، اما هیچکس جرأت نمی کرد از آن فراتر برود و در این سرزمینی که هرگز پا به آن نگذاشته بودند، گیج به اطراف نگاه می کردند و به این فکر می کردند که چه بر سرشان می آید.

استراتژی دولت ترکیه

بسیاری از بازیگران قدیمی اپوزیسیون اجتماعی در ترکیه فراخوان های گسترده ای برای این اعتراض ها ارائه کردند، دستگیری امام اوغلو را محکوم کردند، از خواسته های قانونی جوانان برای عدالت، دموکراسی و آزادی حمایت کردند و در برابر خشونت پلیس و ممنوعیت ها ایستادند. از سوی دیگر، جنبش سیاسی کرد (حزب DEM)، یکی از قوی‌ترین بازیگران تثبیت شده اعتراضات خیابانی، ترجیح داد حمایت خود را به رهبران سطح بالای حزب خود محدود کند. تنها نمایندگان حزب با بازدید نمادین از مرکز تظاهرات، با انتشار بیانیه ای بازداشت امام اوغلو را یک کودتا اعلام کردند. حمایت حزب DEM از چنین قیام گسترده و گسترده‌ای که «شهروندان عادی» توانستند برای اولین بار در سال‌ها اعتراض کنند، می‌توانست سرنوشت کشور را تغییر دهد و اردوغان را در موقعیتی سخت‌تر از همیشه قرار دهد. از منظر امروز، حدس زدن اینکه چه چیزی پشت قصد اردوغان برای آغاز روند صلح با پ.ک.ک در چند هفته گذشته بوده، دشوار نیست. با این حال، اینکه چرا حزب DEM چنین موضعی اتخاذ کرد، همچنان سوال پیچیده‌تری است که پاسخ آن را تاریخ گذاشته است. با این وجود، در این مرحله به نظر من مهم تر از آن است که درباره نتایج صحبت کنیم تا دلایل، زیرا دوری حزب DEM دو پیامد مهم داشته است. پلیس در خیابان و اردوغان در عرصه سیاسی توانستند از یک تهدید بسیار مهم فرار کنند. مشارکت حزب DEM و جوانان کرد در تظاهرات می توانست کار اردوغان را بسیار دشوارتر کند. در مقایسه با شورش‌های پارک گزی، فقدان تجربه، انعطاف‌پذیری، مهارت‌های سازمانی و عزمی که حزب DEM و جوانان کرد می‌توانستند در اعتراض به وجود آورند به وضوح قابل مشاهده بود.

من فکر می کنم اگر اردوغان و پلیسش برای این زمان یک آرزو داشتند، از آن برای دور نگه داشتن کردها از این اعتراضات استفاده می کردند. نتیجه دوم این موضوع را بهتر توضیح می دهد: عدم حضور کردها به عنوان یک جمع در این زمینه فضای بیشتری را به گرایش ملی و دولت گرایی داد که قبلاً در بین معترضان کاملاً قوی بود. از این بحث که بگذریم این هم علت و هم پیامد غیبت حزب DEM است، باید توجه داشت که این جمعیت که از نظر هویت قومی یکسان شده بودند، در سایر موضوعات نیز تمایل به یکنواخت شدن داشتند و در نتیجه آن دسته از معترضانی که با رویکرد متقاطع مبارزه می‌کنند، مانند کردها، فمینیست‌ها، مدافعان حقوق حیوانات، دگرباشان، دگرباشان، و غیره تبدیل شدند. در اعتراضات به حاشیه رانده شدند و به‌طور قابل‌توجهی مردد بودند که با این هویت‌ها قابل مشاهده باشند، مثلاً برای امنیت خود پرچم رنگین‌کمان را در دست بگیرند. در بیشتر شهرها، افراد LGBTI+ احساس امنیت نمی کردند که به طور دسته جمعی به تظاهرات بیایند، و نه یک فرد عجیب و غریب می توانست تشخیص دهد که با چه کسی در اعتراضات احساس امنیت می کند. اگر اردوغان و پلیس او می‌توانستند آرزوی دومی داشته باشند، قطعاً آرزو می‌کردند که ای کاش یک مبارزه بین‌المللی از این اعتراض‌ها به وجود نمی‌آمد. زیرا تقاطع، هم از نظر تعداد و هم از نظر کیفیت، بدترین کابوس اردوغان بود. زیرا آینده، پایداری و جهت گیری این خشم مشروعی که در اعتراضات به وجود آمد و اینکه آیا هرگز دولت را تهدید خواهد کرد یا نه، به ویژگی متقاطع آن بستگی داشت. همانطور که در بالا توضیح داده شد، اردوغان توانسته بود از طریق سیاست دقیق خود برای از بین بردن زمینه های تقاطع، به اقتدار مطلق فعلی خود دست یابد. تردیدی وجود نداشت که اتحاد همه مستضعفان در این اعتراضات به نفع همه مستضعفان و ضرر دشمن مشترک آنها خواهد بود. با این حال، با کمال تأسف باید بگویم که اردوغان و پلیس او به نظر می‌رسد در قیامی که از 19 مارس در جریان است، خوش شانس هستند و دو آرزوی مطلوب آنها در حال تحقق است.

اکنون اتفاق می افتد: مقاومت گسترده در برابر یک سرکوب بسیار خشونت آمیز

از امروز 27 اسفند، اعتراضات همچنان با شخصیتی که در بالا ذکر کردم ادامه دارد. در هفته گذشته، دگرباشان، فمینیست‌ها، آنارشیست‌ها، سوسیالیست‌ها… پیشرفت چشمگیری در نمایان شدن بیشتر و دادن شخصیتی انقلابی به اعتراضات داشته‌اند. همزمان، راه اندازی کمپین تحریم گسترده علیه بسیاری از شرکت های مرتبط با دولت، وحشت بزرگی را ایجاد کرد. در همان روز، مشاهده حضور مقامات بلندپایه دولتی در شرکت‌های تحریم‌شده و تبلیغات محصولاتشان در حمایت از این شرکت‌ها، بار دیگر ثابت کرد که ما رسماً در حال جنگ هستیم: سازمان جنایتکار دولتی ترکیه و پایتخت آن علیه هرکسی که به‌عنوان تهدیدی برای منافع خود می‌دانستند اعلام جنگ کرده بودند. ظاهراً اولویت آنها حتی دستگیری افراد در این جنگ نبود، بلکه جمع آوری اطلاعات در مورد کسانی بود که در جبهه مقابل حضور داشتند. بیخود نبود پلیسی که روز گذشته تظاهرات دانشگاه ها را محاصره کرده بود، گفت در ازای برداشتن نقاب معترضان را آزاد می کنیم. در همین حال، چندین راهنما در مورد امنیت داده های شخصی که توسط کسانی که سال ها در خیابان بوده اند در رسانه های اجتماعی ارسال شده اند. در حالی که اساتید اردوغان در برخی از دانشگاه‌ها برگه‌های حضور و غیاب را با پلیس به اشتراک می‌گذارند تا دانشجویانی را که این روزها در کلاس‌های درس شرکت نمی‌کنند علامت‌گذاری کنند، بسیاری از اساتیدی که از فراخوان برای تحریم تحصیلی حمایت کردند، قبلاً از سمت خود برکنار شده‌اند. اگرچه گفته‌ام دستگیری اولویت اول نیست، اما زندان‌های اطراف استانبول به ظرفیت خود رسیده‌اند و انتظار می‌رود که بازداشت‌شدگان جدید به زندان‌های شهرهای اطراف فرستاده شوند. تنها برای کسانی که کارکرد واقعی قانون را نمی دانند جای تعجب است که ده ها نفر در حال حاضر به دلیل تخلف جزئی «نقض قانون تشکیل اجتماعات و تظاهرات» که در سال های گذشته جدی گرفته نمی شد، دستگیر شده اند، زیرا اکثر اوقات مردم در نتیجه دادگاه حتی جریمه هم دریافت نمی کردند.

لزوم گرفتن طرف سنگی که به سمت پلیس پرتاب می شود، نه شخصی که آن را پرتاب می کند

ما در نقطه‌ای هستیم که بار دیگر مشخص می‌شود رویکردی که نظام قضایی کلاسیک و سیاستمداران به ما آموخته‌اند، اینکه باید بدون قید و شرط طرف یکی از درگیری‌ها را بگیریم، یا اینکه وضعیت قربانی و مجرم باید دو فرد/هویت متفاوت باشد که به شدت از یکدیگر جدا شده‌اند، ما را به دام می‌کشاند. تماشای این که چگونه بسیاری از معترضان 16-24 ساله، که آماده تهدید و اخراج کردها یا LGBTI+هایی هستند که با هویت و دید آشکار خود به تظاهرات می آیند، بر اساس آموزش اجباری که از مدرسه، رسانه و خانواده اردوغان دریافت کرده اند، چگونه به صورت همزمان مجرم و قربانی می شوند، بسیار شگفت انگیز است. از 19 مارس، به عنوان قربانیان دولت در این قیام، اگر بیش از 2000 نفر بازداشت شده اند، هزاران نفر مجروح شده اند – برخی از آنها مرگبار -، ده ها نفر در حال حاضر زندانی شده اند، تعداد نامعلومی از مردم از خانه های خانواده، دانشگاه، شغل خود بیرون رانده شده اند و به دلیل نقش تروریستی که بخشی از آنها توسط نیروهای اطلاعاتی از دست رفته است، برچسب تروریستی داده شده اند. عاملان من می بینم که این تله در میان برخی از “تروریست های دیروز” گرفتار شده است و بخش قابل توجهی از آنها به ویژه در حزب سیاسی کردی که عمر خود را صرف مبارزه با دولت کرده اند در بهترین حالت نسبت به خشونت دولت و خواسته های موجه معترضان بی تفاوت هستند. من فقدان دانش و سکوت جنبش ضد فاشیستی در سوئیس و اروپا را نیز از این منظر تفسیر می کنم. بنابراین احساس مسئولیت می‌کنم آنچه را که در این قیام اتفاق می‌افتد برای سایر شورشیان در سراسر جهان توضیح دهم، زیرا توضیح این که قیام کنونی، علیرغم پیچیدگی‌اش، مستحق حمایت و همبستگی بین‌المللی است، تنها با دیدگاهی ضد استبدادی امکان‌پذیر است که در دام جانبداری که در ترکیه در شرف محو شدن است، نیفتد. حمایت از این قیام بدون مقصر دانستن قربانیان برای شکنجه توسط پلیس و بدون عذرخواهی همان فرد به عنوان عامل برای سرکوب بنر کردی امکان پذیر است.

 «مقاومت عجیب و غریب»

چنین قیام جنجالی را کجا باید قرار داد؟

این قیام در ترکیه هنوز هم سزاوار حمایت است، زیرا معترضان فقط نسل ناسیونالیست/غیرسیاسی z نیستند. بسیاری از مردم دگرباش، کرد، آنارشیست، سوسیالیست، ضد گونه گرا، فمینیست، مردمی که به مبارزه متقابل اعتقاد دارند… صدای خود را علیه بی عدالتی و مقاومت در برابر دولت ترکیه در خیابان ها بلند می کنند، همانطور که سال هاست انجام می دهند. با وجود ترس از اکثریت معترضان، آنها ترجیح می دهند در خیابان باشند و سهم بیشتری از خشونت دولتی به دوش می کشند. پیچیدگی این قیام به این معناست که آنها بیش از هر زمان دیگری به حمایت نیاز دارند. حمایت از این قیام برای آن‌ها ضروری است تا بتوانند با قدرتی دوباره یا حداقل بدون عقب راندن بیشتر از آن خارج شوند. این قیام در ترکیه هنوز هم سزاوار حمایت است زیرا معترضان یک به یک، حتی اگر افکار ضدانقلابی داشته باشند، در آنچه علیه آن قیام می کنند، مشروع هستند و این همان چیزی است که مشروعیت یک قیام را تعیین می کند: ارگان ها و سیاست های دولت ترکیه که نماد آن اردوغان است. مهم نیست که اکثریت معترضان می خواهند که اردوغان دیکتاتور سقوط کند و امام اوغلو ناسیونالیست جایگزین او شود. امروز می‌توانیم شانه به شانه در مبارزه برای سرنگون کردن اردوغان بایستیم و فردا می‌توانیم راه‌هایمان را جدا کنیم، زمانی که تقاضای جایگزینی او با امام اوغلو باشد. وقتی بزرگترین قدرت موجود را از بین بردیم، آنگاه برای نابودی دومین قدرت بزرگ و سپس سومین قدرت خواهیم جنگید تا زمانی که هیچ قدرتی بالاتر از ما نباشد. این دیدگاه آنارشیستی خواستار حمایت از هرگونه تهدیدی برای اردوغان، دولت او، پلیس و قوه قضاییه اوست. انتقاد از این اعتراضات نباید در خدمت منزوی کردن قیام باشد، بلکه باید به مناظره هایی باشد که در صورت موفقیت در پی خواهد آمد.

این قیام در ترکیه هنوز هم سزاوار حمایت است زیرا یک دیکتاتور از تمام قدرت و منابع دولت ترکیه که به یک “سازمان جنایتکار” تبدیل شده است برای قتل عام افرادی استفاده می کند که این قدرت و منابع را ندارند، صرف نظر از اینکه چه کسی هستند. نه تنها معترضان، بلکه وکلای آنها، روزنامه نگارانی که شکنجه را ثبت می کنند، پزشکانی که مجروحان اعتراضات را معالجه می کنند، کسانی که در این مورد صحبت می کنند، کسانی که درهای خود را به روی مردم آسیب دیده از گاز اشک آور می گشایند، هرکسی که در اطاعت مطلق نباشد اکنون مجازات می شود. در ترکیه 2025، جایی که دولت تمام جنبه‌های خصوصی و عمومی زندگی را کنترل می‌کند و همه حمایت‌های بالقوه ما از بین رفته است، زنده ماندن اردوغان از این قیام به معنای رها کردن همه کسانی است که تا به حال اقتدار او را زیر سوال برده‌اند در یک ساختمان در حال سوختن حبس شوند. این ممکن است اولین، تنها و آخرین فرصتی باشد که در سال‌های اخیر برای اقدام علیه قدرت اردوغان داشته‌ایم. به همین دلیل است که هر گونه حمایت از این قیام یا هر ضربه ای که به هدف آن وارد شود، دولت ترکیه دارای اهمیت حیاتی است. این قیام در ترکیه هنوز هم شایسته حمایت است زیرا برای کسانی که قدرت و اکثریت را در دست ندارند، زنان، کردها، علویان، دگرباشان، فقرا، جوانان، مهاجران، “تروریست های دیروز” اولین قدم برای نفس کشیدن، شنیده شدن و کسب آزادی، فروپاشی نظم فعلی است. این قیام در ترکیه هنوز هم سزاوار حمایت است، زیرا این ممکن است آخرین فرصت برای ما “تروریست های دیروز” باشد که سال ها به دلیل شورش زندانی و مجبور به تبعید شده ایم تا دوباره روشنایی روز را در کشوری که متولد شده ایم ببینیم.

+++++++++++

عربي [الترجمە الآلیە]

ما يحدث في تركيا – من منظور مناهض للاستبداد

28 مارس 2025

فرنسي

الألمانية

التركية

خلفية

لم تتغير جمهورية تركيا، التي تأسست على الإبادة الجماعية للأرمن في المنطقة بنكهة قومية قاتلة، كثيرًا في القرن الماضي. بالنسبة لغير المسلمين والأكراد والعلويين والنساء الذين لم يسيطروا على الأغلبية والسلطة بأيديهم، كانت الدولة ومجتمعها المبني بنجاح مصدرًا للقمع دائمًا. ولكن بدءًا من عام 2002، ونتيجة لدكتاتورية أردوغان، بدأ القمع والفقر والعنف والاستغلال يشعر به أيضًا غالبية المجتمع. في عام 2013، بعد تزايد الحظر والقمع، دافع ملايين الأشخاص عن حرياتهم في أعمال شغب حديقة جيزي التي اندلعت في مدن في جميع أنحاء البلاد. انتهت المقاومة التي استمرت لأشهر بهجمات غير مسبوقة للشرطة على مستوى البلاد قُتل فيها ثمانية شبان تتراوح أعمارهم بين 15 و22 عامًا واعتُقل الآلاف. منذ عام ٢٠١٤، أصبحت الدولة التركية دولة بوليسية، وبعد محاولة الانقلاب الوهمية عام ٢٠١٦، تُحكم بسلطوية مطلقة في ظل حالة الطوارئ. ومنذ عام ٢٠٢١، ونتيجةً للأزمة الاقتصادية المتفاقمة، يعيش ٦٠٪ من السكان تحت خط الفقر.

ملايين الناس، الذين يُجبرون على مزيد من البؤس كل عام، ظنّوا أن الحكومة وهذا الوضع سيتغيران مع كل انتخابات، لكن أردوغان، المسيطر على الإعلام والقضاء، لم يسمح قط بحدوث ذلك من خلال التخويف والتلاعب. في غضون ذلك، ولمنع الجماعات المضطهدة من الالتحام، خلق كراهية عميقة داخل المجتمع، واصفًا كل يوم جماعة جديدة بالإرهابي-العدو-العميل الأجنبي: الأكراد، والعلويون، وطلاب الجامعات، والنقابيون، والمحامون، والصحفيون، والأكاديميون. وبينما سُجن هؤلاء الأشخاص بتهم الإرهاب من خلال محاكم الدولة، خُدع أولئك الذين ما زالوا خارج السجن بالدعاية التي تزعم أن السجناء إرهابيون. أصبح “الإرهاب” كلمة سحرية لأردوغان للحفاظ على سلطته، بينما انتهى المطاف بمن تحدوا السلطة في السجن أو المنفى أو الموت. بهذه الطريقة، خلق أفرادًا أشبه بالزومبي ومجتمعًا يفقد قوته يومًا بعد يوم وينهار سياسيًا واقتصاديًا وأخلاقيًا. في هذا السياق تحديدًا، يقود الانتفاضة الحالية الشباب، الذين لم يشهدوا انتفاضة جماهيرية في حياتهم، لكنهم خرجوا إلى الشوارع قائلين: “لا شيء أسوأ من العيش بهذه الطريقة”. ملايين الشباب الذين نشأوا على فكرة أن المتمردين السابقين كانوا إرهابيين وأن الدولة والشرطة أصدقاء، نظريًا على الأقل، يواجهون الآن واقعًا مختلفًا. فلنلقِ نظرة فاحصة على هذه الاحتجاجات.

نحو “انقلاب” 19 مارس

في صباح يوم 19 مارس 2025، اعتقل مئات من رجال الشرطة أكرم إمام أوغلو من منزله – رئيس بلدية إسطنبول، الذي يُعتقد أنه مرشح رئاسي في الانتخابات القادمة وسيهزم أردوغان – بتهم الإرهاب والفساد. وبينما أثار الحادث غضبًا واسع النطاق في تركيا وحول العالم، لم يكن إمام أوغلو أول رئيس بلدية حضري في تركيا يتم فصله واحتجازه من قبل المحاكم التركية. فمنذ عام 2016، تم فصل العديد من رؤساء البلديات المنتخبين من المدن الكردية واعتقالهم واستبدالهم بمسؤول حكومي في عمليات مماثلة. وقد أقنعت حقيقة أن هؤلاء رؤساء البلديات الأكراد قد اتُهموا بهذه الجرائم الإرهابية السحرية غالبية الجمهور التركي بإضفاء الشرعية على ذلك وعدم معارضته. وقد مكّن الصمت ضد هذا الظلم في المدن الكردية أردوغان من فعل الشيء نفسه مع رؤساء البلديات الآخرين الذين يديرهم حزب الشعب الجمهوري (ثاني أكبر حزب سياسي، يسار الوسط القومي التركي) ومهد الطريق لهذا “الانقلاب” في 19 مارس. حتى اعتقال هذا الرجل التركي السني ذي النفوذ السياسي الواسع، الثري، ذو الامتيازات، بتهم إرهاب غامضة لمعارضته أردوغان، أثار صدمةً وغضبًا كبيرين. الآن، يُمكن منح شرف الإرهاب ليس فقط للمهمشين، بل لكل من لم ينحاز إلى أردوغان.

بينما كان يُقوض المعارضة العامة أكثر فأكثر عامًا بعد عام، أصبح من التزموا الصمت احترامًا للدولة والإعلام والمحاكم، مستهدفين. وهكذا، استيقظ آلاف الشباب، الذين نسوا حتى كيف يحلمون في ظل الفقر والقيود والقمع، والذين لم يُصنفوا بعدُ إرهابيين، فجأةً من نومهم أو انفجروا غضبًا وخرجوا إلى الشوارع في العديد من المدن التركية في 19 مارس/آذار لبدء الاحتجاجات. ورغم صعوبة القول إن المتظاهرين متجانسون، إلا أنه من الممكن القول إن غالبيتهم من جيل “زد” الذين لم تكن لديهم خبرة احتجاجية سابقة للأسباب المذكورة آنفًا، والذين لم يتمكنوا من الخروج من فقاعة الخوف التي خلقتها الحكومة، والذين تعرضوا للهندسة الاجتماعية المكثفة للدولة التركية من خلال مؤسسات مثل المدرسة والإعلام والأسرة وغيرها، لكنهم الآن عاجزون عن التنفس من اليأس ويريدون التغيير. ورغم أن اعتقال أكرم إمام أوغلو كان بمثابة الشرارة التي دفعت هؤلاء الشباب إلى النزول إلى الشوارع، إلا أنهم بدأوا بالتعبير عن غضبهم ومطالبهم بشأن العديد من القضايا قائلين: “القضية لا تتعلق بإمام أوغلو فقط، ألم تفهموا بعد؟”.

“لا يوجد شيء أكثر فظاعة من العيش بهذه الطريقة”

مواجهة الدولة والتغلب على جدار الخوف

كما هو الحال مع كل تجمع تقريبًا في تركيا، قوبلت هذه الاحتجاجات بعنف شديد من قبل الشرطة. ولأول مرة، واجه المتظاهرون الشرطة، التي لم تكن ترغب فقط في تفريق الحشد، بل أيضًا في محاسبة كل من تواجد هناك؛ إذ اعتبرت نفسها مخولة بمعاقبة الناس دون الحاجة إلى إصدار أحكام، وكانت متغطرسة، ومتنمرة، ووحشية، وكانت تحمل كراهية شخصية للمتظاهرين ومتعة شخصية في تعذيبهم، وكانت على يقين من أنها لن تُحاسب على أي من أعمال العنف التي ترتكبها. أما المتظاهرون، الذين كانوا حتى ذلك الحين يعتبرون الشرطة وظيفة عادية مثل التدريس أو التمريض أو الهندسة، فلم يدركوا كيف أصبحت الشرطة أكثر وحشية ووحشية كل عام، من خلال مطاردة “إرهابيي الأمس”. وتعرض آلاف الشباب، الذين شهدوا تطبيق قانون العدو عليهم، لهجوم وحشي من قبل الشرطة باستخدام كميات هائلة من الغاز المسيل للدموع والرصاص المطاطي ومدافع المياه في ليلة واحدة. أمام هجومٍ هائل، لم يعرف أغلب هؤلاء الشباب كيف يحمون أنفسهم في مثل هذا الهجوم، وكيف يهتمون ببعضهم البعض، وكيف ينظمون أنفسهم. بالنسبة لبعضهم، كان الرد على الشرطة يعني “الخيانة” أو “الإرهاب”، فتجمدوا في مكانهم، بينما ظنّ عددٌ أكبر منهم أنه ليس لديهم ما يخسرونه، فخرقوا شرعية الشرطة وردّوا على عنفها بالمقاومة. بعد أن سنحت لهم الفرصة للتعبير عن غضبهم لأول مرة، غطوا وجوههم وألقوا بكل ما في وسعهم على الشرطة، ورقصوا أمام مدافع المياه بدلاً من الهرب منها، واكتشفوا أن قوة الشرطة وشرعيتها أمرٌ يمكن التغلب عليه. لم يبدو أن لديهم خطةً استراتيجيةً لمسار هذه الاحتجاجات، ولا يبدو أنهم يمتلكون وعيًا سياسيًا مدروسًا. لكن الليلة سيطر عليها الغضب والشعور بأن صوتهم قد سُمع للمرة الأولى، وهذا بحد ذاته كان سياسيًا للغاية، وانتهت الليلة بالعديد من الإصابات والاعتقالات.

كانت هذه هي المرة الأولى منذ عام 2013 التي شهدت فيها البلاد احتجاجات ضخمة استمرت لساعات طويلة ضد الشرطة. ورغم عدم بث الاحتجاجات على أي قناة تلفزيونية، إلا أن العديد من الأشخاص تابعوها عبر وسائل التواصل الاجتماعي. تجاوز الكثيرون حاجز الخوف، إذ أدركوا إمكانية المعارضة وتحدي الدولة والتمرد. في اليوم التالي، خرج المزيد والمزيد من الناس إلى الشوارع في المزيد من المدن التركية للاحتجاج. في الوقت نفسه، فرضت الدولة التركية قيودًا على نطاقات الإنترنت في جميع أنحاء البلاد، حيث استغرق تحميل حتى مقطع فيديو مدته عشر ثوانٍ على الإنترنت دقائق. أبلغ المتظاهرون المتمرسون الذين دعموا الاحتجاجات في الشوارع وعبر الإنترنت الناس أنه يمكن التغلب على هذه المشكلة باستخدام شبكة افتراضية خاصة (VPN). وهذه المرة، حجبت الدولة التركية الوصول إلى حوالي 200 حساب لصحفيين وجمعيات قانونية وجماعات إعلامية وأحزاب سياسية عبر إيلون ماسك. وفي اليوم نفسه، حظر المجلس الأعلى للإذاعة والتلفزيون (RTÜK) أي بث مباشر على القنوات التلفزيونية. وفي اليوم نفسه، ورغم عدم ارتباط ذلك بشكل مباشر بالاحتجاجات، تم حل مجلس إدارة نقابة المحامين في إسطنبول، المعروف بمعارضته لأردوغان، بقرار من المحكمة.

في الوقت نفسه، احتُجز في مراكز الشرطة والمحاكم العديد من المحامين من مدن مختلفة، ممن أرادوا الدفاع عن المتظاهرين المعتقلين. كان عدد المعتقلين يتزايد باستمرار، وصدرت أوامر بسجن بعضهم أو وضعهم تحت الإقامة الجبرية. وكان رئيس البلدية، أكرم إمام أوغلو، وحوالي مئة سياسي، ممن اعتُقلوا في اليوم السابق، لا يزالون يخضعون للاستجواب في مركز الشرطة. لم يُثنِ كل هذا القمع والخوف الناس عن الاحتجاج في الشوارع، بل زاد من تأجيجه. خلال الاحتجاجات، استُهجن النواب الذين حملوا الميكروفون وألقوا خطابات آملين في أن تُسهم الانتخابات والقانون في دعمهم. كان الشباب يضغطون على النواب للدعوة إلى النزول إلى الشوارع، لا إلى صناديق الاقتراع، وقد قُبل هذا. كانت هذه اللحظة بحد ذاتها نقطة تحول أخرى، لأن “الدعوة إلى الشارع” كانت قد اعتُبرت غير شرعية في القانون والمجتمع الذي اختلقه أردوغان لسنوات. إن جرأة النواب المنخرطين في السياسة “القانونية” على القيام بذلك كانت في حد ذاتها مفاجئة للجميع. كان الأمر كما لو أن آلاف الأشخاص، واحدًا تلو الآخر، كانوا يعبرون الجدار غير المرئي الذي لم يكن المجتمع بأكمله يعرف ما إذا كان موجودًا حقًا أم لا، ولكن لم يجرؤ أحد على تجاوزه، وكانوا ينظرون حولهم في حيرة في هذه الأرض التي لم تطأها أقدامهم أبدًا، ويتساءلون عما سيحدث لهم.

استراتيجية الدولة التركية

أطلق العديد من ممثلي المعارضة الاجتماعية الراسخين في تركيا دعوات واسعة النطاق لهذه الاحتجاجات، وأدانوا اعتقال إمام أوغلو، ودعموا مطالب الشباب المشروعة بالعدالة والديمقراطية والحرية، ووقفوا ضد عنف الشرطة والحظر. من ناحية أخرى، اختارت الحركة السياسية الكردية (حزب الديمقراطية)، أحد أقوى الجهات الفاعلة الراسخة في احتجاجات الشوارع، أن تقتصر دعمها على قادتها الحزبيين رفيعي المستوى. قام ممثلو الحزب فقط بزيارة رمزية إلى مركز الاحتجاج، وأصدروا بيانًا أعلنوا فيه أن اعتقال إمام أوغلو كان انقلابًا. كان من الممكن أن يكون دعم حزب الديمقراطية لمثل هذه الانتفاضة الكبيرة والواسعة النطاق، حيث تمكن “المواطنون العاديون” من الاحتجاج لأول مرة منذ سنوات، بمثابة تغيير في مصير البلاد وكان من الممكن أن يضع أردوغان في موقف أصعب من أي وقت مضى. من منظور اليوم، ليس من الصعب تخمين ما كان وراء نية أردوغان لبدء عملية سلام مع حزب العمال الكردستاني في الأسابيع القليلة الماضية. ومع ذلك، يبقى سبب اتخاذ حزب الديمقراطية الديمقراطية هذا الموقف سؤالاً أكثر تعقيداً، ويبقى إجابته في التاريخ. مع ذلك، أعتقد في هذه المرحلة أن الحديث عن النتائج أهم من الأسباب، لأن ابتعاد حزب الديمقراطية الديمقراطية كان له نتيجتان مهمتان. فقد نجحت الشرطة في الشارع، وكذلك أردوغان في الساحة السياسية، في الإفلات من تهديد بالغ الأهمية. وكان من الممكن أن تُصعّب مشاركة حزب الديمقراطية الديمقراطية والشباب الكردي في الاحتجاج مهمة أردوغان بشكل كبير. وبالمقارنة مع أعمال شغب حديقة جيزي، كان من الواضح تماماً أن حزب الديمقراطية الديمقراطية والشباب الكردي كان بإمكانهم إظهار نقص الخبرة والمرونة والمهارات التنظيمية والعزيمة في الاحتجاج.

أعتقد أنه لو كان لدى أردوغان وشرطته أمنية واحدة هذه المرة، لاستخدموها لإبعاد الأكراد عن هذه الاحتجاجات. تُفسر النتيجة الثانية هذا الأمر بشكل أفضل: غياب الأكراد كجماعة في هذا المجال أتاح مساحة أكبر للنزعة القومية والدولتية، التي كانت قوية بالفعل بين المتظاهرين. وبغض النظر عن الحجة القائلة بأن هذا سبب ونتيجة لغياب حزب الديمقراطية، تجدر الإشارة إلى أن هذا الحشد، الذي كان موحدًا من حيث الهوية العرقية، كان يميل إلى التوحد في قضايا أخرى أيضًا، مما أدى إلى أن أولئك من بين المتظاهرين الذين يعانون من نهج تقاطعي، مثل الأكراد والنسويات ومجتمع الميم والاشتراكيين والفوضويين والمدافعين عن حقوق الحيوان، أصبحوا أكثر “تهميشًا” في الاحتجاجات وكانوا مترددين بشكل مفهوم في الظهور بهذه الهويات، على سبيل المثال، لرفع علم قوس قزح، من أجل سلامتهم. في معظم المدن، لم يشعر أفراد مجتمع الميم بالأمان للمشاركة في الاحتجاجات جماعيًا، ولم يستطع أي فرد من مجتمع الميم تحديد من سيشعر معه بالأمان في الاحتجاجات. لو استطاع أردوغان وشرطته أن يتمنوا أمنية ثانية، لاختاروا بالتأكيد أن يتمنوا ألا ينبثق صراع متعدد الجوانب من هذه الاحتجاجات. لأن التقاطع، سواء من حيث العدد أو الجودة التي سيجلبها، كان أسوأ كابوس لأردوغان. لأن مستقبل هذا الغضب المشروع الذي ظهر في الاحتجاجات واستدامة واتجاهه، وما إذا كان سيهدد الدولة أم لا، يعتمد على طابعه المتعدد الجوانب. وكما شرحنا بإسهاب أعلاه، فقد تمكن أردوغان من تحقيق سلطته المطلقة الحالية من خلال سياسته الدقيقة المتمثلة في تدمير أسس التقاطع. لم يكن هناك شك في أن توحيد قوى جميع المضطهدين في هذه الاحتجاجات سيفيد جميع المضطهدين ويضر عدوهم المشترك. ولكن من المؤسف أن أقول إن أردوغان وشرطته يبدو أنهم محظوظون وأن أمنيتيهما الأكثر مرغوبية تتحققان في الانتفاضة التي اندلعت منذ 19 مارس/آذار.

يحدث الآن: مقاومة واسعة النطاق ضد القمع العنيف للغاية

حتى اليوم، 27 مارس/آذار، لا تزال الاحتجاجات مستمرة بنفس الطابع الذي ذكرته آنفًا. خلال الأسبوع الماضي، أحرز المثليون والنسويات والفوضويون والاشتراكيون تقدمًا ملحوظًا في زيادة حضورهم وإضفاء طابع ثوري على الاحتجاجات. وفي الوقت نفسه، تسبب إطلاق حملة مقاطعة واسعة النطاق ضد العديد من الشركات المرتبطة بالحكومة في حالة من الذعر الشديد. وفي اليوم نفسه، أثبتت رؤية مسؤولين حكوميين رفيعي المستوى يتظاهرون في الشركات المقاطعة ويروجون لمنتجاتهم دعمًا لهذه الشركات مرة أخرى أننا في حالة حرب رسمية: فقد أعلنت منظمة الدولة التركية الإجرامية وعاصمتها حربًا على كل من اعتبروه تهديدًا لمصالحهم. ويبدو أن أولويتهم لم تكن حتى اعتقال الأشخاص في هذه الحرب، بل جمع البيانات عن من يقف على الجبهة المعارضة. ولم يكن عبثًا أن أعلنت الشرطة، التي حاصرت المظاهرة في الجامعات أمس، أنها ستفرج عن المتظاهرين مقابل نزع أقنعتهم. في غضون ذلك، أنقذت العديد من الإرشادات المتعلقة بأمن البيانات الشخصية، التي نشرها ناشطون في الشوارع منذ سنوات، أرواحًا كثيرة. بينما يتبادل أساتذة أردوغان في بعض الجامعات كشوف الحضور مع الشرطة لتسجيل الطلاب المتغيبين عن المحاضرات هذه الأيام، فُصل بالفعل العديد من الأساتذة الذين أيدوا دعوة المقاطعة الأكاديمية من مناصبهم. ورغم أنني ذكرتُ أن الاعتقالات ليست الأولوية القصوى، إلا أن السجون المحيطة بإسطنبول قد امتلأت، ومن المتوقع إرسال معتقلين جدد إلى سجون المدن المجاورة. ومن المدهش فقط لمن لا يدركون الوظيفة الحقيقية للقانون أن يُعتقل عشرات الأشخاص الآن بتهمة “مخالفة قانون الاجتماعات والمظاهرات” البسيطة، وهي جريمة لم تُؤخذ على محمل الجد في السنوات السابقة، لأن معظم الأشخاص لم يُغرّموا حتى نتيجة المحاكمة.

ضرورة الوقوف إلى جانب الحجر الذي يُلقى على الشرطة، وليس إلى جانب الشخص الذي يرميه

لقد وصلنا إلى نقطة يتضح فيها مجددًا أن النهج الذي غرسه فينا النظام القضائي التقليدي والسياسيون، والذي يقضي بالانحياز المطلق لأحد طرفي النزاع، أو اعتبار الضحية والجاني شخصين/هويتين مختلفتين منفصلتين تمامًا، يقودنا إلى فخ. من اللافت للنظر أن نرى كيف أن العديد من المتظاهرين الذين تتراوح أعمارهم بين 16 و24 عامًا، والذين يستعدون لتهديد وطرد الأكراد أو مجتمع الميم، والذين كانوا يأتون إلى الاحتجاجات بهوياتهم العلنية وظهورهم، بناءً على التعليم الإلزامي الذي تلقوه من مدرسة أردوغان ووسائل إعلامه وعائلته، يتحولون إلى جناة وضحايا في آن واحد. منذ 19 مارس، وبصفتهم ضحايا للدولة في هذه الانتفاضة، إذا تم اعتقال أكثر من 2000 شخص، وأصيب الآلاف – بعضهم قاتل – وزُج بالعشرات بالفعل في السجن، وطُردت أعداد غير معروفة من الناس من منازل عائلاتهم وجامعاتهم ووظائفهم، ووُصفوا بالإرهابيين من قبل أجهزة المخابرات، ويعود ذلك جزئيًا إلى السلطة التي فقدوها نتيجة لدورهم كجناة. أرى أن هذا الفخ قد انتشر بين بعض “إرهابيي الأمس” وأن جزءًا كبيرًا منهم، وخاصة في الحزب السياسي الكردي، الذين قضوا حياتهم في القتال ضد الدولة، هم في أحسن الأحوال غير مبالين بعنف الدولة ومطالب المتظاهرين المبررة. كما أفسر نقص المعرفة وصمت الحركة المناهضة للفاشية في سويسرا وأوروبا في هذا الضوء. لذلك، أشعر بمسؤولية شرح ما يحدث في هذه الانتفاضة للثوار الآخرين حول العالم، لأن شرح أن الانتفاضة الحالية، على الرغم من تعقيدها، تستحق الدعم والتضامن الدوليين لا يمكن أن يتحقق إلا من خلال منظور مناهض للاستبداد، لا يقع في فخ الانحياز، وهو ما يوشك على الزوال في تركيا. من الممكن دعم هذه الانتفاضة دون لوم الضحية على تعرضه للتعذيب على يد الشرطة، ودون تبرير الشخص نفسه كمجرم لمحاولته قمع الراية الكردية.

 “مقاومة المثليين”

أين نضع مثل هذه الانتفاضة المثيرة للجدل؟

لا تزال هذه الانتفاضة في تركيا تستحق الدعم، لأن المتظاهرين ليسوا فقط من الجيل Z القومي/غير السياسي. فالعديد من المثليين، والأكراد، والفوضويين، والاشتراكيين، والمناهضين للتمييز على أساس النوع، والنسويين، والمؤمنين بالنضال متعدد الأوجه… يرفعون أصواتهم ضد الظلم ويقاومون الدولة التركية في الشوارع اليوم كما فعلوا لسنوات. ورغم خوفهم من غالبية المتظاهرين، إلا أنهم يفضلون التواجد في الشوارع، ويتحملون نصيبًا أكبر من عنف الدولة. إن تعقيد هذه الانتفاضة يعني أنهم بحاجة إلى الدعم أكثر من أي وقت مضى. إن دعم هذه الانتفاضة ضروري لهم للخروج منها وقد استعادوا بعض الأرض، أو على الأقل دون مزيد من الضغط. لا تزال هذه الانتفاضة في تركيا تستحق الدعم، لأن المتظاهرين، واحدًا تلو الآخر، حتى لو كانوا يحملون أفكارًا مضادة للثورة، شرعيون فيما يثورون عليه، وهذا ما يحدد شرعية الانتفاضة: أجهزة وسياسات الدولة التركية، التي يرمز إليها أردوغان. لا يهم أن غالبية المتظاهرين يريدون إسقاط الديكتاتور أردوغان واستبداله بإمام أوغلو القومي. اليوم، يمكننا الوقوف جنبًا إلى جنب في معركة إسقاط أردوغان، وغدًا، يمكننا أن نفترق عندما يكون المطلب استبداله بإمام أوغلو. بعد أن نقضي على أكبر قوة قائمة، سنناضل للقضاء على ثاني أكبر قوة، ثم ثالث أكبر قوة، حتى لا تبقى قوة فوقنا. هذه النظرة الفوضوية تدعو إلى دعم أي تهديد لأردوغان، أو دولته، أو شرطته، أو قضائه. لا ينبغي أن يؤدي انتقاد هذه الاحتجاجات إلى عزل الانتفاضة، بل إلى إثراء النقاشات التي ستليها في حال نجاحها.

لا تزال هذه الانتفاضة في تركيا تستحق الدعم، لأن ديكتاتورًا يستغل كل سلطة وموارد الدولة التركية، التي أصبحت “منظمة إجرامية”، لقتل من يفتقرون إليها، بغض النظر عن هويتهم. لا يقتصر العقاب على المتظاهرين فحسب، بل يشمل أيضًا محاميهم، والصحفيين الذين يوثقون التعذيب، والأطباء الذين يعالجون جرحى الاحتجاجات، ومن يتحدثون عنها، ومن يفتحون أبوابهم للمتضررين من الغاز المسيل للدموع، وكل من لا يلتزم الطاعة المطلقة. في تركيا عام ٢٠٢٥، حيث تسيطر الدولة على جميع جوانب الحياة الخاصة والعامة، ويُفكك كل دعم محتمل لنا، فإن نجاة أردوغان من هذه الانتفاضة تعني ترك كل من شكك في سلطته في مبنى محترق. قد تكون هذه هي الفرصة الأولى والوحيدة والأخيرة التي أتيحت لنا منذ سنوات للتحرك ضد سلطة أردوغان. لهذا السبب، فإن أي دعم لهذه الانتفاضة أو أي ضربة موجهة ضد هدفها، الدولة التركية، يحمل أهمية حيوية. لا تزال هذه الانتفاضة في تركيا تستحق الدعم، لأن الخطوة الأولى نحو التنفس وإسماع الصوت ونيل الحرية، بالنسبة لمن لا يملكون السلطة، وللأغلبية، والنساء، والأكراد، والعلويين، والمثليين، والفقراء، والشباب، والمهاجرين، و”إرهابيي الأمس”، هي انهيار النظام الحالي. لا تزال هذه الانتفاضة في تركيا تستحق الدعم، لأنها قد تكون الفرصة الأخيرة لنا، “إرهابيي الأمس”، الذين سُجنوا وأُجبروا على النفي بسبب تمردهم لسنوات، لنرى نور فجر الوطن الذي وُلدنا فيه.

++++++++++++

Li Tirkiyê Çi Diqewime – Ji Perspektîfa Dij-Otorîter

28. mars 2025

Fransî

Almanî

Tirkî

Paşî

Komara Tirkiyeyê ya ku li ser qirkirina Ermeniyan a li herêmê bi hevîrtirşkek neteweperest û qetlîamker hatiye avakirin, di sedsala derbasbûyî de zêde neguheriye. Ji bo nemisilman, Kurd, Elewî û jinên ku piranî û desthilatdarî di destê wan de nebûn, dewlet û civaka wê ya bi serketî hatiye avakirin her tim bûne çavkaniya zilmê. Lê ji sala 2002’an û pê de, di encama dîktatoriya Erdogan de, zext, xizanî, tundî û îstîsmar li piraniya civakê jî dest pê kir. Di sala 2013’an de piştî ku qedexe û zext zêde bûn, bi milyonan kes ji bo azadiya xwe rabûn ser piyan. Berxwedana ku bi mehan dewam kir, bi êrîşên nedîtî yên polîsan ên li qada neteweyî û di encamê de 8 ciwanên 15-22 salî hatin qetilkirin û bi hezaran hatin binçavkirin, bi dawî bû. Ji sala 2014’an ve dewleta Tirk bûye dewleteke polîs û piştî hewldana darbeya xeyalî ya sala 2016’an bi Rewşa Awarte bi otorîterîzma mutleq tê birêvebirin. Ji sala 2021’an û vir ve, ji ber krîza aborî ya ku bi lez û bez mezin bûye, %60’ê nifûsê niha di bin xeta birçîbûnê de dijîn.

Bi milyonan kesên ku her sal bi zorê dikevin tengasiyê, di wê baweriyê de bûn ku di her hilbijartinê de dê hikûmet û ev rewş biguhere, lê Erdoganê ku medya û pergala dadmendiyê kontrol dike, tu carî bi tirs û manîpulasyonê rê neda ku ev yek pêk were. Di vê navberê de, ji bo ku komên bindest li hev neyên, nefreteke kûr di nava civakê de çêkir, her roj civakeke nû weke terorîst-dijmin-ajanê derve bi nav kir: Kurd, Elewî, xwendekarên zanîngehê, sendîkavan, parêzer, rojnamevan, akademîsyen. Dema ku ev kes ji ber sûcên terorê bi rêya dadgehên dewletê hatin zîndanîkirin, yên ku hîn li derveyî girtîgehê bûn, bi propagandaya ku kesên girtî terorîst in hatin xapandin. ‘Teror’ ji bo Erdogan ji bo desthilatdariya xwe bidomîne bû peyveke efsûnî, kesên ku li hemberî desthilatdariyê dikevin zindanê, sirgûnê yan jî mirinê. Bi vî awayî ferd û civakeke zombîbûyî afirand ku roj bi roj hêza xwe winda dike û di warê siyasî, aborî û exlaqî de têk diçe. Tam di vê çarçoveyê de serhildana heyî bi pêşengiya ciwanên ku di jiyana xwe de serhildaneke girseyî nedîtine, lê bi gotina ‘ji bi vî rengî jiyankirinê xerabtir nîne’ daketin qadan. Bi milyonan ciwanên ku bi hînkirina serhildêrên berê terorîst in û dewlet û polîs dostên hev in, bi kêmanî di warê teorîk de hatine mezinkirin, niha bi rastiyek cuda re rû bi rû ne. Ka em ji nêz ve li van protestoyan binêrin.

Li ber ‘derbeya 19’ê Adarê’

Di sibeha 19ê Adara 2025an de, bi sedan polîs Ekrem Îmamoglu ji mala wî girtin – Şaredarê Stenbolê, ku tê bawer kirin ku di hilbijartinên pêş de dê bibe berbijêrê serokomariyê û Erdogan bi sûcên teror û gendeliyê têk bibe. Dema ku ev bûyer li Tirkiyê û li seranserê cîhanê bû sedema nerazîbûneke berfireh, Îmamoglu ne yekem şaredarê bajarê mezin li Tirkiyê bû ku ji aliyê dadgehên Tirkiyê ve ji kar hat dûrxistin û binçavkirin. Ji sala 2016’an û vir ve gelek şaredarên bajarên Kurdan ên hatine hilbijartin bi operasyonên bi vî rengî ji wezîfeyê hatin girtin, hatin girtin û li şûna wan rayedarên hikûmetê hatin bicihkirin. Ji ber ku ev şaredarên kurd bi van tawanên terora efsûnî hatine tawanbarkirin, piraniya raya giştî ya Tirkiyê razî kiriye ku vê yekê rewa bikin û li dijî wê dernekevin. Bêdengiya li hemberî vê neheqiyê ya li bajarên kurdan, hêz da Erdogan ku heman tiştî bi şaredarên din ên ku ji aliyê CHP’ê (Partiya duyemîn a herî mezin a siyasî, tirk-netewperestên navendî yên çepgir) ve tên birêvebirin, bike û zemîna vê ‘derbeya’ ya 19’ê Adarê amade kir. Binçavkirina vî zilamê pir populer, siyasî, dewlemend, tirk, sunnî, xwedî îmtiyaz bi sûcê terora efsûnî jî ji ber dijberiya Erdogan bû sedema şok û hêrseke mezin. Niha namûsa terorîstbûnê ne tenê ji kesên marjînal re, ji bo her kesê ku li aliyê Erdoğan negirtiye jî were dayîn.

Dema ku nerazîbûna gel her sal hinekî din dihat tinekirin, kesên ku li hemberî dewlet, çapemenî û dadgehan bêdeng mabûn, êdî xwe di lîsteya hedefê de dîtin. Bi vî awayî, bi hezaran ciwanên ku di bin xizanî, qedexe û zilmê de xewna xwe ji bîr kiribûn û hê wek terorîst nehatibûn binavkirin, ji nişka ve ji xewê şiyar bûn an jî di dawiyê de ji hêrsa xwe teqiyan û di 19’ê Adarê de li gelek bajarên Tirkiyeyê daketin kolanan û dest bi çalakiyan kirin. Her çend zehmet e mirov bêje ku xwepêşandêr homojen in, lê mirov dikare bibêje ku piraniya wan gen-z in ku ji ber sedemên ku li jor hatine diyar kirin ne xwedî ezmûna berê ya protestoyê ne, ku nekariye ji palpişta tirsê ya ku ji hêla hukûmetê ve hatî çêkirin derbikeve, ku ji hêla endezyariya civakî ya pir tund a dewleta Tirk ve bi saziyên wekî dibistan, medya, malbat û hwd. Her çend binçavkirina Ekrem Îmamoglû ji bo van ciwanan bû çirûskek ku dakevin kolanan jî, di gelek mijaran de hêrs û daxwazên xwe bi gotina ‘Mesele ne tenê îmamoglû ye, heta niha we fêm nekiriye’ dest pê kirin.

“Tiştek ji jiyana bi vî rengî tirsnaktir nîne”

Bi dewletê re rûbirûbûn û dîwarê tirsê derbas kirin

Mîna her kombûnên din ên li Tirkiyeyê, van çalakiyan jî bi tundiya mezin ji aliyê polîsan ve hatin bersivandin. Cara yekem xwepêşander rastî polîs hatin, yên ku ne tenê dixwestin girseyê belav bikin, lê di heman demê de ji bo ku her kesê li wir berdêla hebûna xwe bide; yên ku xwe xwediyê desthilatiyê didîtin ku bêyî hewcedariya dadkirinê mirovan ceza bikin, yên pozbilind, mêtinger, hovane, nefreta kesane ya ji xwepêşanderan û kêfa kesane ya ji îşkencekirina wan hebû, yên ku piştrast bûn ku ew ê ji tu tundûtûjiya wan neyên girtin. Xwepêşandêrên ku heta wê demê polîs wekî karekî asayî mîna mamostetî, hemşîretî an endezyariyê dihesibandin, haya wan jê tunebû ku polîs bi nêçîra ‘terorîstên duh’ re çawa her sal dibe mafya û mîna cinawiran. Bi hezaran ciwan dîtin ku zagona dijmin li ser wan jî tê sepandin, di şevekê de rastî êrîşa polîsan a bêbawerî ya gaza rondikrêj, guleyên lastîkî û ava şid hatin. Bi êrîşeke mezin re, piraniya van ciwanan nizanîbûn di êrîşeke wiha de xwe çawa biparêzin, çawa li hev xwedî derkevin, çawa xwe bi rêxistin bikin. Ji bo hin ji wan, bersivdana polîsan tê wateya ‘xayîn’ an jî ‘terorîst’, ji ber vê yekê tenê cemidîbûn, hejmareke zêde jî ji ber ku tiştek ji dest wan nayê, rewabûna polîsan şikandin û bi berxwedanê bersiv dan tundiya polîsan. Ji ber ku firsenda hêrsa xwe ya yekem diyar kirin, rûyên xwe nixumandin û her tiştê ku ji destê wan dihat avêtin polîsan, li şûna ku ji destê wan birevin, li ber ava topan reqs kirin û dîtin ku hêz û rewabûna polîsan tişteke ku dikare bi ser bikeve. Ji bo ku ev protesto ber bi ku ve biçe, ne xwediyê planeke stratejîk bûn, ne jî xwediyê hişmendiyeke siyasî ya baş-hizirkirî bûn. Lê şev bi hêrs û hesta ku carekê hat bihîstin serdest bû, û ev bi serê xwe pir siyasî bû, û şev bi gelek birîndar û girtinan bi dawî bû.

Ji sala 2013’an û vir ve cara yekemîn bû ku li hemberî polîsan bi saetan berxwedanek bi vî rengî mezin hate protestokirin. Ligel ku di tu kanalên televîzyonê de nerazîbûn nehatin nîşandan jî bi rêya medyaya civakî ji aliyê gelek kesan ve hatin şopandin. Dîwarê tirsê ji bo gelek kesan derbas bû û fêhm kiribûn ku mumkun e ku li dijî dewletê derkevin, serî hildin. Dotira rojê li gelek bajarên Tirkiyeyê gel daket qadan û nerazîbûn nîşan da. Di heman demê de dewleta Tirk li seranserê welat bendên înternetê sînordar kir, bi deqeyan vîdyoyek deh saniyeyî jî li ser înternetê bar kir. Xwepêşandêrên bi ezmûn ên ku hem li kolanan hem jî li ser înternetê piştgirî dan xwepêşandanan, gel agahdar kirin ku ev pirsgirêk bi VPN-ê dikare were derbas kirin. Û vê carê jî dewleta Tirk bi rêya Elon Musk ketina nêzî 200 X hesabên rojnamevan, komeleyên hiqûqî, kolektîfên medyayê û partiyên siyasî asteng kir. Di heman rojê de Desteya Bilind a Radyo û Televîzyonê (RTUK) weşana zindî ya kanalên televîzyonê qedexe kir. Dîsa di heman rojê de, her çendî rasterast têkildarî çalakiyan nebin jî, Desteya Rêveber a Baroya Stenbolê ya ku li dijî Erdogan tê zanîn, bi biryara dadgehê ji wezîfeyê hat girtin.

Di heman demê de gelek parêzerên ji bajarên cuda xwestin parastina berxwedêrên girtî jî li qereqol û edliyeyan hatin binçavkirin. Hejmara girtiyan her ku diçû zêde dibû û ji bo hinekan biryara hepsê an jî hepsa malê hat dayîn. Lêpirsîna Şaredar Ekrem Îmamoglû û derdora sed siyasetmedarên ku roja borî hatibûn binçavkirin, hê jî li midûriyeta polîsan tên girtin. Ev hemû zordarî û tirsa xelkê ji xwepêşandanên li kolanan bêhêvî nekir, tenê gurr kir. Di çalakiyan de parlementerên ku mîkrofon girtin û axaftin kirin bi hêviya alîkarîya ji hilbijartin û qanûnê hat kirin. Ciwanan zext li parlementeran dikirin ku bang li kolanan nekin, ne li sindoqan bikin û ev yek hat qebûlkirin. Ji ber ku ‘banga kolanan’ bi salan di nava hiqûq û civakê de ji aliyê Erdogan ve hatiye çêkirin de, ev kêlî bi xwe jî xaleke din bû. Ji xwe ji bo her kesî sosret bû ku parlementerên ku bi sîyaseta ‘qanûnî’ dimeşiyan, cesaret kir ku vê yekê bikin. Mîna ku bi hezaran mirov yek bi yek ew dîwarê nexuyayî ku hemû civakê nizanibû bi rastî heye yan na, derbas dibûn, lê kesî newêrîbû ku ji wê derê wêdetir biçûya û bi matmayî li vê xaka ku qet lingê xwe lê nexistibûn, li dora xwe digeriyan, gelo wê çi were serê wan.

Stratejiya Dewleta Tirk

Gelek aktorên mûxalefeta civakî yên ku ji mêj ve li Tirkiyeyê hatine avakirin, ji bo van çalakiyan bangên berfireh kirin, girtina îmamoglû şermezar kirin, piştgirî dan daxwazên rewa yên edalet, demokrasî û azadiyê yên ciwanan û li dijî tundiya polîsan û qedexeyan rawestiyan. Ji aliyekî din ve, tevgera siyasî ya kurdî (DEM Partiya) ku yek ji bihêztirîn aktorên damezrandî yên xwepêşandanên kolanan e, hilbijart ku piştgiriya xwe bi serkirdeyên xwe yên bilind ên partiyan re sînordar bike. Tenê nûnerên partiyan bi awayekî sembolîk serdana navenda çalakiyê kirin û bi daxuyaniyekê binçavkirina Îmamoglû weke darbeyê bi nav kirin. Piştgiriya Partiya DEM’ê ji bo serhildaneke wiha mezin û berbelav, ku ‘welatiyên asayî’ piştî çend salan cara yekem karîbûn xwepêşandanan li dar bixin, dikaribû bibe lîstikek ji bo çarenûsa welat û dikaribû Erdogan ji her demê dijwartir bixista nav rewşeke dijwar. Li gor perspektîfa îroyîn, ne zehmet e ku meriv texmîn bike ku li pişt niyeta Erdogan a ji bo destpêkirina pêvajoya aştiyê di çend hefteyên borî de bi PKKê re çi hebû. Lê gelo çima Partiya DEM’ê helwesteke wiha girt, pirseke aloztir e, ku bersiva wê ji aliyê dîrokê ve maye. Lê belê di vê qonaxê de bi ya min girîngtir e ku em behsa encaman bikin ne li ser sedeman, ji ber ku dûrbûna Partiya DEMê du encamên girîng bi xwe re anîne. Polîsên li kolanê û Erdogan li qada siyasî jî ji xeteriyeke gelekî girîng rizgar bûn. Tevlîbûna partiya DEM û ciwanên kurd di çalakiyê de dikaribû karê Erdogan pir dijwartir bike. Li gorî serhildanên Parka Gezî, kêmbûna ezmûn, berxwedan, jêhatîbûna rêxistinî û îradeya ku Partiya DEM û ciwanên Kurd dikaribû di xwepêşandanê de derbixista holê, bi zelalî diyar bû.

Ez wisa difikirim ku ger Erdogan û polîsên wî ji bo vê carê yek xwestek hebûya, dê bi vê yekê kurdan ji van xwepêşandanan dûr bixin. Encama duyemîn vê yekê baştir rave dike: Di vî warî de tunebûna kurdan wek kolektîf zêdetir cih da meyla neteweperestî û dewletparêz, ku jixwe di nav xwepêşanderan de pir xurt bû. Li aliyekî ku ev yek hem sedem û hem jî encama nebûna Partiya DEM’ê ye, divê were zanîn ku ev girseya ku di warê nasnameya etnîkî de yekreng bû, di mijarên din de jî yekreng bû, di encamê de kesên ku bi nêzîkatiya hevbendî têdikoşin, weke Kurd, femînîst, LGBTI, heta zêdetir mafên ajalan û hwd. Di xwepêşandanan de ‘marjînalîze bûn’ û bi awayekî têgihîştî dudil bûn ku bi van nasnameyan xuya bibin, wek mînak, ji bo ewlekariya xwe ala keskesor hildin. Li piraniya bajaran, kesên LGBTI+ ne xwe ewle hîs dikirin ku bi awayekî komî werin protestoyan, ne jî ferdekî qehreman nikarîbû bizanibe ku ew ê bi kê re di xwepêşandanan de xwe ewleh bikin. Ger Erdogan û polîsên wî karîbûn xwestekek duyemîn bikin, bêguman ew ê bixwezin ku ji van protestoyan têkoşînek hevbendî dernekeve. Ji ber ku întersectional hem ji aliyê hejmar û hem jî ji aliyê kalîteya ku wê bi xwe re bîne, kabûsa herî xirab a Erdogan bû. Ji ber ku paşeroj, domdarî û rênîşandana vê hêrsa rewa ya ku di xwepêşandanan de derketiye holê û wê dewlet qet tehdîd bike yan na, girêdayî karakterê wê yê hevbendî ye. Weke ku li jor jî bi berfirehî hat ravekirin, Erdogan bi siyaseta xwe ya teqez a têkbirina zemîna hevbendiyê karîbû desthilatdariya xwe ya mutleq a niha bi dest bixe. Guman tune bû ku hemû bindestan di van xwepêşandanan de bigihêjin hev, wê bi kêrî hemû bindestan bê û dijminê wan ê hevpar jî bêzar bike. Lê belê ez bi xemgînî dibêjim ku Erdogan û polîsên wî di serhildana ku ji 19ê Adarê û vir ve diqewime de bi şans xuya dikin û her du daxwazên wan ên herî xwestî pêk tên.

Niha diqewime: berxwedanek berbelav li dijî zordariyek pir tund

Ji îro 27’ê Adarê vir ve jî bi kesayeta ku min li jor behs kir, xwepêşandan berdewam dikin. Di hefteya derbasbûyî de, queers, feminist, anarşist, socialist… ji bo ku bêtir xuya bibin û karakterek şoreşgerî bidin protestoyan, pêşkeftinên girîng bi dest xistin. Di heman demê de destpêkirina kampanyayek mezin a boykotê li dijî gelek pargîdaniyên girêdayî hikûmetê bû sedema panîkek mezin. Di heman rojê de, dîtina rayedarên payebilind ên hikûmetê di şîrketên boykotkirî de cih digirtin û berhemên xwe ji bo piştgirîkirina van şîrketan reklam dikirin, careke din îspat kir ku em bi fermî di nava şer de ne: Rêxistina sûc a dewleta Tirk û paytexta wê, li dijî her kesê ku ji bo berjewendiyên xwe xeternak dibînin, şer îlan kiribû. Xuya ye ku di vî şerî de armanca wan ne girtina mirovan, lê komkirina daneyan li ser kê li eniya dijber bû. Polîsên ku doh li zanîngehan dor li xwepêşandê girtibûn, ne bêbext bûn û gotin ku dê berdêla rakirina maskeyên xwepêşanderan berdin. Di vê navberê de, gelek rêberên li ser ewlehiya daneyên kesane yên ku li ser medyaya civakî ji hêla kesên ku bi salan li kolanan in ve hatine şandin, jiyan xilas kirine. Di dema ku mamosteyên Erdogan ên li hin zanîngehan van rojan ji bo nîşankirina xwendekarên ku naçin dersê bi polêsan re betalên beşdarbûnê parve dikin, gelek mamosteyên ku piştgirî didin banga boykota akademîk beriya niha ji peywirê hatibûn dûrxistin. Her çend min got ku girtin ne karê yekem e jî, girtîgehên li derdora Stenbolê gihîştine kapasîteya xwe û tê payîn ku girtiyên nû bişînin girtîgehên bajarên derdorê. Tenê ji bo kesên ku fonksiyona qanûnê ya rast nizanin, sosret e ku niha bi dehan kes ji ber sûcê piçûk “binpêkirina yasaya civîn û xwepêşandanan” hatine girtin, ku di salên borî de cidî nehatibû girtin ji ber ku piraniya caran di encama darizandinê de ceza jî nedigirtin.

Pêwîstiya kevirê ku avêtine aliyê polîs, ne yê ku ew davêje, bigire

Em di vê nuqteyê de ne ku careke din diyar dibe ku nêzîkatiya ku pergala dadmendiya klasîk û siyasetmedaran hînî me kiriye, divê bê şert û merc li aliyê yekî ji wan ên di nava nakokiyan de cih bigirin, an jî statuya mexdûr û sûcdar du kes/nasnameyên cuda yên ku bi tundî ji hev hatine veqetandin, me dixe xefikê. Pir balkêş e ku meriv li ser bingeha perwerdehiya mecbûrî ya ku ji dibistana Erdogan, medya û malbata Erdogan girtiye, ji xwepêşanderên 16-24 salî, ku amade ne gef û dersînorkirina kurdan an jî LGBTI+yên ku bi nasnameya xwe ya eşkere û eşkere werin xwepêşandanan, çawa di heman demê de dibin sûcdar û mexdûr. Ji 19ê Adarê û vir ve, wek mexdûrên dewletê di vê serhildanê de, eger zêdetirî 2000 kes hatin binçavkirin, bi hezaran kes birîndar bûn – hin ji wan bi kuştinê -, bi dehan kes berê xwe dan zindanan, hejmarek ne diyar ji malên malbatên xwe, zanîngeh, kar hatin derxistin û ji ber ku ew wek rola wan ya îstîxbaratê wekî terorîst hatine binavkirin, ji ber ku ew beşek ji rola wan ya îstixbaratê ye, wek terorîst hatine binavkirin. sûcdaran. Ez dibînim ku ev xefik di nav hinek ‘terorîstên doh’ de girtiye û beşeke girîng ji wan, bi taybetî di nava partiyeke siyasî ya Kurd de, ku jiyana xwe bi têkoşîna li dijî dewletê derbas kirine, herî baş li hemberî tundiya dewletê û daxwazên mafdar ên xwepêşanderan xemsar in. Ez nezanîn û bêdengiya tevgera antîfaşîst a li Swîsre û Ewropayê jî di vê çarçoveyê de şîrove dikim. Ji ber vê yekê, ez xwe bi berpirsiyarî hîs dikim ku tiştên ku di vê serhildanê de diqewimin ji serhildêrên din ên cîhanê re vebêjim, ji ber ku ravekirina serhildana heyî, tevî tevliheviya xwe, hêjayî piştgirî û hevgirtina navneteweyî ye, tenê bi perspektîfek dij-desthilatdar ku nekeve xefika alîgiriyê, ku li Tirkiyê ber bi windabûnê ve diçe, pêkan e. Bêyî ku mexdûr sûcdarkirina kesekî bi êşkenceya polîsan û bê efûkirina heman kesê sûcdar ji bo tepeserkirina pankarta kurdî, piştgirîkirina vê serhildanê dibe.

 “Berxwedana qehremanî”

Serhildaneke wiha bi nakok li ku derê bi cih bike?

Ev serhildana li Tirkiyê hîn jî hêjayî piştgirîdayînê ye, ji ber ku xwepêşander ne tenê nifşê neteweperest/apolîtîk z. Gelek qehreman, kurd, anarşîst, sosyalîst, antî-cureperest, femînîst, kesên ku bi têkoşîna întersectional bawer dikin… wek ku bi salan e îro jî li kolanan li dijî neheqîyê dengê xwe bilind dikin û li dijî dewleta Tirk li ber xwe didin. Tevî tirsa wan ji piraniya xwepêşanderan, ew tercîh dikin ku li kolanan bin û para wan ji tundiya dewletê girantir e. Tevliheviya vê serhildanê tê wê wateyê ku ji her demê zêdetir pêdiviya wan bi piştgiriyê heye. Piştgiriya vê serhildanê ji bo ku ew bi hin zemînek vegerandî an bi kêmanî bêyî ku bêtir paşde werin paşve xistin ji nav wê derkevin. Ev serhildana li Tirkiyê hîn jî hêjayî piştgirîdayînê ye, ji ber ku yek bi yek xwepêşander, her çend fikrên dij-şoreşgerî hebin jî, li hemberê serhildanê rewa ne û ya ku rewabûna serhildanê diyar dike ev e: Organ û siyaseta dewleta Tirk ku Erdogan sembolîze dike. Ne girîng e ku pirraniya xwepêşanderan dixwazin ku dîktator Erdogan bikeve û li şûna wî Îmamoglû yê neteweperest were danîn. Îro em dikarin mil bi mil di şerê rûxandina Erdogan de bisekinin û sibe jî dema ku daxwaza îmamoglû li şûna wî were kirin, em dikarin rêyên xwe ji hev veqetînin. Dema ku me hêza herî mezin a heyî hilweşand, wê demê em ê ji bo têkbirina hêza duyemîn a herî mezin û paşê ya sêyemîn jî, heta ku hêzek li ser me tune be, şer bikin. Ev nêrîna anarşîst ji bo Erdogan, dewleta wî, polîsê wî, daraza wî, ji bo her tehdîdekê piştgirî tê xwestin. Rexnekirina van protestoyan ne ji bo îzolekirina serhildanê, belkî ji bo agahdarkirina nîqaşên ku dê bi ser bikeve xizmetê dike.

Ev serhildana li Tirkiyeyê hê jî hêjayî piştgirîdayînê ye, ji ber ku dîktatorek bi hemû hêz û derfetên dewleta Tirk a ku bûye ‘rêxistineke sûcdar’, mirovên ku xwedî van hêz û çavkaniyan nînin, bêyî ku ferq bikin, qir dike. Ne tenê xwepêşander, parêzerên wan jî, rojnamevanên îşkenceyê belge dikin, doktorên ku di çalakiyan de birîndaran derman dikin, kesên ku vê yekê tînin ziman, yên ku deriyên xwe ji kesên bi gaza rondikrêj re rû bi rû ne vedikin, her kesê ku di îtaeta teqez de nebe, niha tên cezakirin. Li Tirkiyeya 2025’an, ku dewlet hemû aliyên jiyanê yên taybet û giştî kontrol dike û hemû desteka me ya potansiyel ji holê radibe, rizgarbûna Erdogan ji vê serhildanê tê wê wateyê ku her kesê ku heta niha desthilatdariya wî pirs kiriye di avahiyek şewitî de girtî bimîne. Dibe ku ev şansa yekem, tekane û dawîn be ku em bi salan li dijî desthilatdariya Erdogan tevbigerin. Ji ber vê jî her destek ji bo vê serhildanê û her derbeyek li hedefa wê were xistin, dewleta Tirk xwedî girîngiyeke jiyanî ye. Ev serhildana li Tirkiyeyê hîna jî hêjayî piştgirîdayînê ye, ji ber ku ji bo yên ku desthilatdarî û piraniyê nagirin jin, kurd, Elewî, qehreman, feqîr, ciwan, koçber, ‘terorîstên duh’ gava yekem a nefesgirtin, bihîstin û bidestxistina azadiyê, hilweşîna pergala heyî ye. Ev serhildana li Tirkiyeyê hîn jî hêjayî piştgirîdayînê ye, ji ber ku ev dibe şansa dawî ji bo me ‘terorîstên duh’ ên ku bi salan ji ber serhildanê girtî ne û neçarî sirgûnê bûne, li welatê ku em ji dayik bûne careke din ronahiya rojê bibînin.

+++++++++++++

Turkish

 

TAŞI POLİSE ATANIN DEĞİL, TAŞIN TARAFINI TUTMAK

Türkiye’de neler olduğuna anarşist bir bakış

Arkaplan

Ermeni halkının soykırımı üzerine ulusalcı ve katliamcı bir maya ile kurulan Türkiye Cumhuriyeti Devletinde, geçtiğimiz bir asırda çok şey değişmedi. Çoğunluğu ve gücü elinde tutmayan gayrimüslimler, Kürtler, Aleviler, kadınlar için devlet de onun başarıyla inşa ettiği toplum da her zaman bir zulüm kaynağı idi. 2002 yılında başlayan Erdoğan diktatörlüğü ise baskının, yoksulluğun, şiddetin, rantın sonuçlarının artık toplumun çoğunluğu tarafından da hissedilmesi anlamına geldi. Gittikçe artan yasakların ardından 2013 yılında ülkenin tüm şehirlerinde yer alan gezi parkı ayaklanması ile milyonlarca insan özgürlükleri için ayağa kalktı. Aylar süren direniş benzeri görülmemiş ulusal çapta 15-22 yaşındaki sekiz gencin öldüğü, binlerce kişinin gözaltına alındığı polis saldırıları ile sonlandı. 2013’ten beri tamamen polis devletine dönen Türk devleti, 2016 kurmaca darbe girişimi ardından OHAL koşullarında mutlak bir otoriterlik ile yönetilmeye başlandı. 2021’den beri büyük bir ivmeyle tırmanan ekonomik krizin sonucunda şu an nüfusun %60’ı açlık sınırı altında yaşıyor.

Her yıl daha fazla sefalete mecbur bırakılan milyonlar, her seçimde hükümetin ve bu durumun değişeceğine inansa da medyayı ve yargıyı emri altında tutan Erdoğan korku ve manipülasyonlarla bunun gerçekleşmesine hiçbir zaman izin vermedi. Bu esnada ezilen grupların bir araya gelmemesi için toplum içinde derin bir nefret yarattı, her geçen gün yeni bir topluluğu terörist-düşman-dış mihrak olarak damgaladı: Kürtler, Aleviler, üniversite öğrencileri, sendikacılar, avukatlar, gazeteciler, akademisyenler. Bu kişiler devletin mahkemeleri aracılığıyla terör suçları ile hapsedilirken, henüz dışarıda olanlar hapsedilenlerin terörist oldukları yalanına kandılar. ‘Terör’ Erdoğan için iktidarını sürdürmek için sihirli bir kelime işlevi görürken, otoriteye itiraz eden insanların sonu, hapis, sürgün ya da ölüm oldu. Böylelikle günden güne gücünü kaybeden politik, ekonomik ve ahlaki olarak çöken zombiye dönmüş bireyler ve toplum yaratıldı. Şu an yaşanan ayaklanmayı, tam da bu bağlamda gelişen, hayatlarında kitlesel bir başkaldırı görmemiş ama ‘hiçbir şey böyle yaşamaktan daha kötü değildir’ diyerek sokağa çıkan gençler örgütüyor. Daha önceki isyancıların terörist; devletin ve polisin en azından teorik anlamda dost olduğu öğretisiyle büyütülmüş milyonlarca genç şimdi başka bir gerçeklikle karşılaşıyor. Şimdi bu eylemlere biraz daha yakından bakalım:

19 Mart ‘darbesine’ giderken

19 Mart 2025 sabahı, yüzlerce polis bir sonraki seçimde cumhurbaşkanı adayı olacağı ve Erdoğan’ı yeneceğine inanılan İstanbul Belediye başkanı Ekrem İmamoğlu’nu evinden terör ve yolsuzluk suçlamalarıyla gözaltına aldı. Bu olay Türkiye’de ve dünya çapında büyük yankı uyandırdıysa da, Türkiye’de yargı eliyle görevden alınan ve tutuklanan ilk büyükşehir belediye başkanı İmamoğlu değildi. 2016’dan bu yana Kürt şehirlerinden birçok seçilmiş belediye başkanı benzer operasyonlarla görevden alındı, tutuklandı ve yerine bir hükümet görevlisi atandı. Bu Kürt belediye başkanlarına sihirli terör suçlamalarının yöneltilmiş olması, Türk toplumu bunu meşru bulmaya ve itiraz etmemeye ikna etti. Kürt şehirlerindeki bu adaletsizliğe karşı sessizlik, Erdoğan’ı CHP (Erdoğan’ın partisinden sonraki en büyük parti, nationalist merkez-sol parti) tarafından yönetilen diğer belediye başkanlarına da benzerini yapmak konusunda güçlendirdi ve 19 Mart’taki bu ‘darbenin’ zeminini hazırladı. Oldukça popüler, siyasi gücü olan, zengin, Türk, Sünni, ayrıcalıklı bir erkeğin bile Erdoğan’ın karşısında olduğu için sihirli terör suçlamaları ile gözaltına alınması büyük bir şok ve öfke yarattı. Artık terörist olma onuru yalnızca marjinalleştirilmiş insanlara değil, Erdoğan’ın tarafını tutmayan herkese bahşedilebilir hale gelmişti.

Toplumsal muhalefet her yıl biraz daha çökerken devleti, medyayı, mahkemelere itibar ederek sessiz kalan insanlar artık kendilerini hedef tahtasında bulmuşlardı. Yoksulluk, yasaklar, baskı altında hayal kurmayı bile unutmuş olan henüz terörist ilan edilmemiş binlerce Z kuşağı denebilecek genç bir anda uykularından uyanarak ya da öfke patlaması yaşayarak can havliyle 19 Mart günü Türkiye’nin birçok şehrinde sokaklara çıkarak protestolara başladılar. Protestocuların homojen bir yapıda olduğunu söylemek güç olsa da, çoğunluğun yukarıda anlatılan sebeplerden ötürü daha önce protesto tecrübesi bulunmayan, iktidarın yarattığı korku balonunun dışına daha önce çıkamamış bu yüzden muhalif de olsa eğitim, medya, aile gibi kurumlarla Türk devletinin çok yoğun toplum mühendisliğine maruz kalmış ama artık umutsuzluktan nefes alamayacak duruma gelen ve değişim isteyen gençler olduğunu söylemek mümkün. Bu gençlerin sokağa çıkması için, Ekrem İmamoğlu’nun gözaltına alınması bir kıvılcım olsa da, ‘konu sadece imamoğlu değil hala anlamadın mı?’ diyerek birçok konuya dair öfkelerini ve taleplerini dile getirmeye başladı.

Devletle tanışma ve aşılan korku duvarı

Türkiye’de gerçekleşen hemen hemen her toplanma gibi, bu protestolara da polis çok yoğun bir şiddetle karşılık verdi. Protestocular, yalnızca kitleyi dağıtmak değil, oraya gelen herkese bedel ödetmek isteyen; yargıya gerek duymadan cezalandırma yetkisini kendinde gören, zorba acımasız küstah eylemcilere karşı bireysel bir nefret duyan hatta sadist denebilecek, hiçbir şiddetinden dolayı hesaba çekilmeyeceğinden emin polisle ilk defa karşılaştılar. O vakte kadar polisliği öğretmenlik, hemşirelik, mühendislik gibi bir meslek kolu olarak algılayan protestocular, polisin ‘eski teröristleri’ avlayarak yer yıl nasıl biraz daha mafyalaştığını ve canavarlaştığından habersizdi. Düşman hukukunun kendilerine de uygulandığını gören binlerce genç feci şekilde polis tarafından darp edildi, bir gecede inanılmaz miktarda gaz bombası, biber gazı, plastik mermi ve tazyikli su kullanıldı. Büyük bir saldırıyla karşılaşan bu gençlerin çoğunluğu, böyle bir ortamda kendilerini nasıl koruyacaklarını, birbirine nasıl bakım vereceklerini, nasıl organize olacaklarını bilmiyorlardı. Bir kısım için polise karşılık vermek ‘vatan haini’ ya da terörist olmak anlamına geldiği için donup kaldılar, daha büyük bir kısım kaybedecek bir şeyi kalmadığını düşünerek polisin meşruiyetini kırıp, polis şiddetine karşı-direnişle cevap verdiler. Bir kez olsun öfkelerini ifade edebilme imkanı bulmuşken bir boşalma gibi yüzlerini kapatıp polise ellerine gelen her şeyi attılar, kendilerine atılan gaz fişeklerini polise geri gönderdiler, üstlerine sıkılan tazyikli sudan kaçmak yerine altında dans ettiler, polisin gücünün ve meşruiyetinin aşılabilir bir şey olduğunu keşfettiler. Ne bu protestonun nereye gittiğine dair stratejik planları ne de oturaklıca düşünülmüş politik bilinçleri var gibi görünüyordu. Ama geceye öfke ve bir kez olsun duyulmuş olma hissi hakimdi ve bu durumun kendisi son derece politikti, gece çok sayıda yaralanma ve gözaltı ile bitti.

2013’ten beri ilk kez böylesine kitlesel ve polise karşı saatlerce direnç gösterilen bir protesto yaşanıyordu. Hiçbir televizyon kanalında yer verilmemesine rağmen, protestolar sosyal medya aracılığıyla birçok insan tarafından takip edildi. İtiraz edebilmenin, devlete karşı gelebilmenin, isyan edebilmenin mümkün olduğunu gören birçok kişi için korku duvarı aşıldı. Ertesi gün Türkiye’nin daha fazla şehrinde daha fazla sayıda insan sokağa çıkarak protesto etmeye başladı. Aynı zamanda Türk Devleti ulusal çapta internet bantını daralttı, on saniyelik videoyu internete yüklemek bile dakikalar alıyordu. Hem protesto alanında hem online olarak destek veren ‘eski’ protestoculardan bu sorunun VPN ile aşılacağı öğrenildi. Bu sefer Erdoğan, Elon Musk aracılığı ile gazeteciler, hukuk dernekleri, medya kolektifleri, siyasi partilerin olduğu yaklaşık 200 X hesabına erişim engeli getirdi. Aynı gün Radyo Televizyon Üst Kurulu Televizyon kanallarında canlı yayın yapılması yasaklandı. Protestolarla doğrudan ilişkili olmasa da, yine aynı gün Erdoğan’a biat etmeyen İstanbul Barosunun Yönetim Kurulu mahkeme kararıyla görevden uzaklaştırıldı.

Bunlar olurken, gözaltındaki protestocuların dosyasını takip etmek isteyen farklı şehirlerden birçok avukat polis merkezi ve adliyelerde gözaltına alındı. Her an gözaltındaki kişi sayısı artıyor, bazıları için tutuklama veya ev hapsi kararları veriliyordu. Bir önceki gün gözaltında olan belediye başkanı Ekrem İmamoğlu ve beraberindeki yaklaşık yüz siyasetçi hala polis merkezinde sorgulanmaya devam ediyordu. Tüm bu baskı ve korku ortamı insanları sokakta protestoya çıkmaktan caydırmadığı gibi daha da alevlendirdi. Protestolarda mikrofonu eline alıp seçimden ve hukuktan medet uman konuşma yapan milletvekilleri yuhalanıyordu. Gençler milletvekillerine ‘sandığa değil sokağa çağır’ diye baskı yapıyordu ve bu karşılık buldu. Bu anın kendisi de başka bir eşik noktasıydı çünkü ‘sokağa çağrı yapmak’ Erdoğan’ın ürettiği hukukta ve toplumda gayrimeşru yıllardır kabul edilmişti. ‘Yasal’ siyaset yapan milletvekillerinin buna cesaret edebildiğini görmenin kendisi bile herkes için oldukça şaşırtıcıydı. Sanki tüm toplumun gerçekten var olup olmadığını bilmediği ama kimsenin ötesine geçmeyi cesaret edemediği görünmez duvarın ötesine binlerce insan bir bir geçiyor ve hiç ayak basmadıkları bu topraklarda şaşkınlıkla etrafına bakarak başlarına ne geleceğini düşünüyorlardı.

Türk Devletinin Stratejisi

Türkiye’deki birçok geleneksel toplumsal muhalefet aktörleri bu protestolara geniş çaplı çağrılar yaptı, İmamoğlu’nun tutuklanmasını kınadı, gençlerin haklı adalet, demokrasi ve özgürlük taleplerine destek verdi, polis şiddetine ve yasaklara karşı ayağa kalktı. Buna karşılık sokak muhalefetinin en güçlü geleneksel aktörlerinden biri olan Kürt siyasi hareketi (DEM Parti), desteğini üst düzey parti yöneticileri ile sınırlı tutmayı tercih etti. Yalnızca parti yöneticileri protesto alanını sembolik olarak ziyaret etmiş, İmamoğlu’nun gözaltına alınmasının bir darbe olduğunu ifade eden açıklama yayınlamakla yetinmişlerdi. Yıllar sonra ‘sıradan vatandaşın’ ilk kez protesto edebildiği, böylesine büyük ve yaygın bir ayaklanmaya DEM Partinin de destek vermesi ülkenin kaderi açısından game changer olabilirdi ve Erdoğan’ı hiç olmadığı kadar zor durumda bırakabilirdi. Erdoğan’ın geçtiğimiz haftalarda PKK ile barış sürecine başlamak istemesinin ardında yatan sebebin ne olduğunu tahmin etmek bugünden bakıldığında hiç de zor değil gibi görünüyor. Lakin DEM Parti’nin neden böyle bir tavır aldığı daha kompleks bir soru olarak kalıyor ve cevabını tarihe bırakıyor. Yine de bu aşamada sebepleri değil de sonuçları konuşmanın daha önemli olduğu düşüyorum zira DEM Partinin mesafeli durmasının iki önemli sonucu oldu. Birincisi hem sokakta polis hem siyasi arenada Erdoğan, işini çok zorlaştırabilecek bu tehditten ve gücünü bölmekten sıyrılmış oldu. Deneyimi, dirayeti, örgütlenme becerisi, sözünü esirgemeyen karakteri ile DEM Parti yani Kürt gençliğinin protestodaki eksikliği, Gezi Parkı ayaklanmasına kıyaslandığında açıkça hissediliyordu.

Sanırım Erdoğan’ın ve onun polislerinin bu süreç için bir dilek hakkı olsaydı, onu Kürtleri bu eylemlerden uzak tutmak için kullanırdı. Bunu sonuçların ikincisi daha iyi açıklıyor: Kürtlerin kolektif olarak bu alanda var olmamaları, protestocular arasında halihazırda oldukça güçlü olan milliyetçi ve devletçi eğilime daha çok alan açtı. Bunun DEM Parti’nin yokluğunun hem sebebi hem sonucu olduğu tartışmasını bir kenara bırakarak belirtmek gerekir ki, ulusal kimlik açısından tek tipleşmiş bu kalabalık, başka konularda da tek tipleşme eğilimi gösterdi, bunun sonucunda protestocular arasındaki Kürtler, feministler, LGBTİ+lar, sosyalistler, anarşistler, hayvan hakları savunucuları gibi kesişimsel bir yaklaşımla mücadele yürütenler protestolarda daha da ‘çıkıntı’ hale geldiler ve bu kimlikleriyle görünür olmaya, mesela gökkuşağı bayrağı açmaya, güvenlikleri için haklı olarak tereddüt ettiler. Çoğu şehirde LGBTİ+lar ne toplu olarak olarak protestoya gelmeye güvende hissediyor, ne de bireysel bir queer protestolarda kimin yanında kendini yanında güvende hissedeceğini anlayabiliyordu. Erdoğan’ın ve onun polislerinin ikinci bir dilek daha tutma hakkı olsaydı, onu mutlaka bu protestolardan kesişimsel bir mücadele çıkmamasını dilerdi. Çünkü kesişimsellik, hem getireceği sayı hem getireceği nitelik bakımından Erdoğan’ı yerle bir edecek korkulu rüyasıydı. Çünkü protestolarda ortaya çıkan haklı öfkenin geleceği, sürdürülebilirliği, yöneleceği yeri ve iktidarı tehdit edip etmeyeceği kesişimsel niteliğine bağlıydı. Zaten Erdoğan bugünkü mutlak otoritesine yukarıda uzunca açıklandığı üzere, hassasiyetle yürüttüğü kesişimselliğin zeminini ortadan kaldırma politikası sayesinde ulaşmıştı. Bu protestolarda tüm ezilenlerin güçlerini birleştirmesi, tüm ezilenlere kazandıracak ve onların ortak en büyük düşmanlarına kaybettireceği şüphesizdi. Buna karşılık, 19 Mart’tan beri gerçekleşen ayaklanmada, Erdoğan’ın ve polislerin şansının yerinde gittiğinden, en çok isteyeceği iki dileğinin de gerçekleşmekte olduğunu söylemekten korkuyorum.

Şu an yaşanıyor: çok yoğun bir baskıya karşı geniş bir direniş

Bugün 27 Mart itibariyle hala gösteriler yukarıda bahsedilen karakteriyle devam ediyor. Geçen bu bir haftada queerler, feministler, anarşistler, sosyalistler… protestolarda görünür olmada ve protestolara devrimci bir karakter katmakta önemli yol kat ettiler. Bununla eş zamanlı olarak devletin sermayesi olarak adlandırılacak birçok şirkete karşı büyük bir boykot kampanyası başlatılması büyük bir panik yarattı. Aynı gün üst düzey bakanlık yetkililerinin bu şirketleri desteklemek için boykot edilen kafelerde poz verdiğini ve ürünlerin reklamını yaptığını görmek resmen bir savaşta olduğumuzu bir kez daha kanıtlıyordu: TC suç örgütü ve sermayesi kendisine tehdit olarak gördüğü herkese karşı bir savaş açmıştı. Anlaşıldığı kadarıyla öncelikleri bu savaşta birilerini tutuklamak değil, karşı cephede kimlerin olduklarına dair veri toplamaktı. Dün üniversitelerdeki eylemin etrafını saran polisin, eylemcilerin maskelerini çıkarma karşılığında onları serbest bırakacağını söylemesi boşuna değildi. Buna karşılık yıllardır sokakla olanların, kişisel veri güvenliğine dair sosyal medyada yayınladıkları rehberler hayat kurtarıcı oluyordu. Erdoğan’ın üniversitelerdeki profesörleri bugünlerde derslere katılmayan öğrencileri fişlemek için yoklama kağıtlarını polisle paylaşırken, akademik boykot çağrısına destek olan birçok profesör halihazırda görevlerinden uzaklaştırıldı bile. Önceliğin tutuklama olmamasına rağmen, İstanbul çevresindeki hapishanelerin kapasitesi doldu ve yeni tutukluların civar şehirlerdeki hapishanelere gönderilmesi bekleniyor. Daha önceki yıllarda dava sonucunda insanların para cezası bile almadığı için ciddiye alınmayan, toplantı ve gösteri yürüyüşleri kanununa muhalefet suçundan şu an onlarca insanın tutuklanması çok şaşırtıcı olduğu kadar hukukun gerçek işlevini bilenler için oldukça beklendik.

Polise taş atanın değil taşın tarafını tutma gerekliliği

Klasik ceza hukukunun ve siyasetçilerin bize öğrettiği, çatışma yaşayanlar arasında birinin tarafını tutmak gerektiği ya da mağdurluk ve faillik statüsunun birbirinden mutlak bir şekilde ayrılan iki kişi/kimlik olması gerektiği anlayışının bizi ne kadar tuzağa çektiğinin bir kez daha apaçık görüldüğü bir noktadayız. Erdoğan’ın okulundan, medyasından, ailesinden aldığı zorunlu eğitimle, açık kimlikleri ve görünürlükleriyle eyleme gelecek Kürtlere ya da queerlere zorbalık yapmaya ve alandan atmaya hazır, sayısı azımsanmayacak olan 16-24 yaşındaki protestocuların aynı anda nasıl da fail ve mağdur olduklarını izlemek o kadar çarpıcı ki. 19 Mart’tan yana bu ayaklanmada devletin mağduru olarak, 2000’den fazla kişi gözaltına alındıysa, binlerce kişi -bir kısmı hayati- yaralandıysa, halihazırda yüzlerce kişi hakkında hapis kararı verildiyse, sayısını bilmediğimiz kişi ailelerinin evinden, üniversitelerinden, işlerinden atıldıysa, istihbaratta terörist olarak fişlendiyse bu biraz da failliklerinin sonucu olarak kaybettikleri güç yüzündendir. Devlet bu ‘yeni teröristlere’ de eski teröristlere de düşman hukukuyla saldırdığında devlet için bu ikisi arasındaki ayrımın bir önemi yokken, bu ayrımın ancak ezilenlerin bir araya gelme potansiyeli olan bu ayaklanmada kendini göstermesi tuzağına düşülmesi yüzündendir. Bu tuzağın ‘eski teröristler’ arasında da karşılık bulduğunu, başta hayatı devletle savaşmakla geçmiş kürt siyasi partisi olmak üzere önemli bir kesimin devletin şiddetine ve protestocuların haklı olan taleplerine karşı en iyimser ifadeyle kayıtsız kaldığını görüyorum. İsviçre’de ve Avrupa’daki antifaşist hareketin de bilgisizliğini ve sessizliğini buna yorumluyorum. Bunun sonucu olarak bu ayaklanmada neler olduğunu dünyadaki diğer direnişçilere anlatma sorumluluğu duyuyorum. Zira şu anki ayaklanmanın karmaşık yapısına rağmen uluslararası desteği ve dayanışmayı hak ettiğini anlatmak, ancak Türkiye’de yok olmak üzere olan taraf tutma tuzağına düşmemiş ve mutlak otorite karşıtı bir bakış ile mümkün olabilir. Protestolarda polisler tarafından işkence gördüğü için mağdurluğunu suçlamadan ve aynı kişinin Kürtçe pankartı engellemek istediği için failliğini aklamadan bu ayaklanmayı desteklemek mümkün.

Böyle tartışmalı bir ayaklanmayı nereye koymalı?

Türkiye’deki bu ayaklanma desteklenmeyi hak ediyor, çünkü protestocular yalnızca milliyetçi/apolitik z kuşağından ibaret değil. Sayısını ve oranını bilmediğimiz, ama zaten önemsiz olan, birçok queer, Kürt, anarşist, sosyalist, türcülük-karşıtı, feminist, kesişimsel mücadeleye inananlar… yıllardır olduğu gibi bugün de adaletsizliğe karşı ses çıkarıyor ve Türk devletine karşı sokakta direniyor. Protestocuların çoğunluğundan duydukları kaygıya rağmen sokakta olmayı tercih ediyorlar ve devlet şiddetinden onlar daha ağır bir pay alıyorlar. Bu ayaklanmanın kompleksliği, onların her zamankinden daha çok desteğe ihtiyaç duyduğu anlamına geliyor. Onların bu ayaklanmadan kazanımla çıkmaları ya da en azından daha az zarar görmeleri için bu ayaklanmanın desteklenmesi önemli. Türkiye’deki bu ayaklanma desteklenmeyi hak ediyor, çünkü birer birer protestocular karşı-devrimci fikirler barındırsalar da isyan ettikleri şeyde haklılar ve bir ayaklanmanın meşruiyetini de bu belirler: Erdoğan’la sembolleşen Türk devletinin organlarının ve politikaları. Protestocuların çoğunluğunun diktatör Erdoğan’ın gitmesinin ardından yerine milliyetçi İmamoğlu’nun gelmesini istemesi önemli değil. Bugün Erdoğan’ın düşmesi talebi için omuz omuza savaşıp, yarın İmamoğlu’nun gelmesi talebi için yollarımızı ayırabiliriz. Mevcut en büyük gücü yıktığımızda, ikinci sıradaki en büyük gücü yıkmak için mücadele edeceğiz ve ardından üçüncü sıradaki, taa ki bizim üstümüzde başka bir güç olmayana dek. İşte bu anarşist bakış açısı, bugün Erdoğan’a, onun devletine, onun polisine, yargısına yöneltilen her türlü tehditin desteklenmesini gerektiriyor. Bu protestolara yönelik eleştiriler, bu ayaklanmayı yalnız bırakmaya değil, bu ayaklanmanın başarıyla sonuçlandığı ihtimaldeki tartışmalara yaramalı.

Türkiye’deki bu ayaklanma desteklenmeyi hak ediyor, çünkü bir diktatör bir ‘suç örgütü’ haline gelmiş Türk devletinin tüm gücünü ve kaynağını kullanarak, buna sahip olmayan insanlara -kim olduklarından bağımsız olarak- karşı çok ağır bir katliam yürütüyor. Yalnızca protestoculara değil, onların avukatlarına, işkenceyi belgeleyen gazetecilere, greve çağıran sendikacılara, yaralıları tedavi eden doktorlara, protestolar hakkında konuşanlara, gazdan etkilenen kişilere kapısını açanlara kadar, mutlak biat etmeyen herkes cezalandırılıyor. Devletin hayatın özel ve kamusal tüm alanlarını kontrol altına aldığı ve potansiyel tüm desteklerin etkisiz hale getirildiği 2025 Türkiyesinde, Erdoğan’ın bu ayaklanmadan sağ çıkması, onun otoritesini sorgulamış herkesin kilitli bir binada yargına terk edilmesi demek olabilir. Bu Erdoğan’ın gücünü yitirmesi için harekete geçmek için yıllardır elimize geçmiş ilk, tek ve son şans olabilir. Bu yüzden bu ayaklanmaya verilecek destek ya da ayaklanmanın hedefine yani Türk Devletine yapılacak herhangi bir karşı duruş hayati önem taşıyor. Türkiye’deki bu ayaklanma desteklenmeyi hak ediyor, çünkü çoğunluğu ya da gücü elinde tutmayan kadınlar, Kürtler, Aleviler, queerler, yoksullar, gençler, göçmenlerin, ‘eski teröristlerin’ nefes alabilmesinin, sesinin duyulabilmesinin ve özgürlüğünü kazanabilmesinin ilk durağı mevcut düzenin yıkılmasından geçiyor. Türkiye’deki bu ayaklanma desteklenmeyi hak ediyor, çünkü bu, zaten yıllardır isyan etmekte olduğu için hapsedilmiş ve sürgüne zorlanmış biz ‘eski terörist’lerin doğduğumuz ülkede tekrar gün ışığı görebilmemiz için son şans olabilir.

+++++++++++++
English

 

What’s Happening in Turkey — From an anti-Authoritarian Perspective

Background

The Republic of Turkey, which was founded on the genocide of the Armenians in the region with a nationalist and murderous leaven, has not changed much in the past century. For non-Muslims, Kurds, Alevis and women who did not hold the majority and power in their hands, the state and its successfully constructed society were always a source of oppression. But starting in 2002, as a consequence of Erdoğan’s dictatorship, oppression, poverty, violence and exploitation started to be felt also by the majority of the society. In 2013, after increasing bans and oppressions, millions of people stood up for their freedoms in the Gezi Park riot that took place in cities all over the country. The months-long resistance ended with unprecedented national-scale police attacks in which eight young people aged 15-22 were killed and thousands detained. Since 2014, the Turkish state has become a police state, and after the 2016 fictitious coup attempt, it has been ruled with absolute authoritarianism under the state of emergency. Since 2021, as a result of the economic crisis that has escalated with great momentum, 60% of the population now lives below the hunger line.

Millions of people, forced into more misery every year, believed that the government and this situation would change in every election, but Erdoğan, who controls the media and the justice system, has never allowed this to happen through fear and manipulation. In the meantime, in order to prevent oppressed groups from coming together, he created a deep hatred within society, labelling each day a new community as terrorist-enemy-foreign agent: Kurds, Alevis, university students, syndicators, lawyers, journalists, academics. While these people were imprisoned on terrorism charges through state courts, those who were still out of prison were fooled by the propaganda that those imprisoned were terrorists. ‘Terror’ became a magic word for Erdoğan to maintain his power, while people who challenged authority ended up in prison, exile or death. In this way, he created zombified individuals and society that is losing its power day by day and collapsing politically, economically and morally. It is exactly in this context that the current uprising is being driven by the youth, who have never seen a mass uprising in their lives, but who have taken to the streets saying ‘nothing can be worse than living this way’. Millions of young people who have been brought up with the teaching that the previous rebels were terrorists and that the state and the police were friends, at least in theoretical terms, are now facing a different reality. Let us take a closer look at these protests.

Towards the 19 March ‘coup’

On the morning of 19 March 2025, hundreds of police arrested Ekrem İmamoğlu from his home – the mayor of Istanbul, who is believed to be a presidential candidate in the next election and to defeat Erdoğan- on terrorism and corruption charges. While the incident sparked widespread outrage in Turkey and around the world, Imamoğlu was not the first metropolitan mayor in Turkey to be dismissed and detained by the Turkish courts. Since 2016, many elected mayors from Kurdish cities have been dismissed, arrested and replaced by a government official in similar operations. The fact that these Kurdish mayors have been accused of these magical terrorism offences has convinced the majority of Turkish public to legitimize this and not to oppose it. The silence against this injustice in Kurdish cities empowered Erdoğan to do the same to other mayors run by the CHP (second largest political party, turkish-nationalist centre-left) and prepared the ground for this ‘coup’ on 19 March. The detention of even this highly popular, politically powerful, rich, Turkish, Sunni, privileged man on magical terrorism charges for opposing Erdogan has caused great shock and outrage. Now the honour of being a terrorist could be awarded not only to marginalised people, but to anyone who did not take Erdoğan’s side.

While the public dissent was being destroyed a little more every year, the people who had kept silent in deference to the state, the media and the courts had now found themselves in the target list. Thus, thousands of young people who had even forgotten how to dream under poverty, restrictions and oppression, and who had not yet been labelled as terrorists, suddenly woke up from their sleep or finally exploded in anger and took to the streets in many cities across Turkey on 19 March to start protests. Although it is difficult to say that the protesters are homogenous, it is possible to say that the majority of them are gen-z who have no previous protest experience for the reasons described above, who have not been able to get out of the fear bubble created by the government, who have been exposed to the very intense social engineering of the Turkish state through institutions such as school, media, family, etc., but who are now unable to breathe out of despair and want change. Although the detention of Ekrem İmamoğlu was a spark for these young people to take to the streets, they started to express their anger and demands on many issues by saying ‘the issue is not only about imamoğlu, have you not understood yet?’.

“Nothing is more horrible than living this way”

Encountering the state and overcoming the fear wall

Like almost every other gathering in Turkey, these protests were responded with massive violence by the police. For the first time, the protesters encountered the police, who not only wanted to disperse the crowd, but also to make everyone there pay a price for being there; who saw themselves as having the authority to punish people without the need for judgement, who were arrogant, bully, brutal, who had a personal hatred for the protesters and personal pleasure in torturing them, who were sure that they would not be held accountable for any of their violence. The protesters, who until then had regarded the police as a regular job like teaching, nursing or engineering, were unaware of how the police had become more mafia-like and monster-like every year, by hunting down ‘yesterday’s terrorists’. Thousands of youth seeing enemy law being applied to them too were brutally attacked by the police using an unbelievable amount of tear gas, rubber bullets and water cannons in one night. Faced with a massive attack, the majority of these young people did not know how to protect themselves in such an attack, how to care for each other, how to organise themselves. For some of them, responding to the police would mean being a ‘traitor’ or a ‘terrorist’, so they just froze, while a larger number, thinking that they had nothing to lose, broke the legitimacy of the police and responded to police violence with resistance. Having had the opportunity to express their anger for the first time, they covered their faces and threw everything they could at the police, danced in front of the water cannons instead of running away from them, and discovered that the power and legitimacy of the police was something that could be overcome. They did not seem to have a strategic plan for where this protest was going, nor did they seem to have a well-thought-out political consciousness. But the night was dominated by anger and a sense of having been heard for once, and this in itself was highly political, and the night ended with many injuries and arrests.

It was the first time since 2013 that there was such a massive protest with hours of resistance against the police. Although the protests were not shown on any TV channel, they were followed by many people through social media. The wall of fear was crossed for many people who realised that it was possible to oppose, to challenge the state, to rebel. The next day, more and more people took to the streets in more cities in Turkey to protest. At the same time, the Turkish state nationwide restricted the internet bands, taking minutes to upload even a ten-second video to the internet. Experienced protesters who supported the protests both at the streets and online informed people that this problem could be overcome with a VPN. And this time, the Turkish state blocked access to about 200 X accounts of journalists, legal associations, media collectives and political parties through Elon Musk. On the same day, the High Council of Radio and Television (RTÜK) prohibited any live broadcasts on TV channels. Again on the same day, although not directly related to the protests, the Board of Directors of the Istanbul Bar Association, known to oppose Erdoğan, was dismissed by a court decision.

At the same time, many lawyers from different cities who wanted to defend the detained protesters were also detained in police stations and courthouses. The number of detainees was increasing all the time, and some were ordered to be imprisoned or house arrest. The mayor, Ekrem Imamoğlu and around a hundred politicians, who had been detained the previous day, were still being questioned at the police station. All this oppression and fear did not discourage people from protesting in the streets, but only fuelled it. During the protests, MPs who took the microphone and gave speeches hoping for help from the election and the law were booed. The youth were pressurising the MPs to make a call to the streets, not to the ballot box, and this was accepted. This moment itself was another threshold point because ‘calling for the streets’ had been recognised as illegitimate in the law and society fabricated by Erdoğan for years. The fact that MPs who were engaged in ‘legal’ politics dared to do so was itself quite surprising for everyone. It was as if thousands of people, one by one, were crossing the invisible wall that the whole society did not know whether it really existed or not, but no one dared to go beyond it, and they were looking around in bewilderment in this land they had never set foot in, wondering what would happen to them.

Strategy of the Turkish State

Many long-established social opposition actors in Turkey made widespread calls for these protests, condemned the arrest of imamoğlu, supported the youth’s legitimate demands for justice, democracy and freedom, and stood up against police violence and bans. On the other hand, the Kurdish political movement (DEM Party), one of the strongest established actors of street protest, chose to limit its support to its high-level party leaders. Only party representatives made a symbolic visit to the centre of the protest, and released a statement declaring Imamoğlu’s detention as a coup d’état. The DEM Party’s support for such a large and widespread uprising, where ‘ordinary citizens’ were able to protest for the first time in years, could have been a game changer for the fate of the country and could have put Erdoğan in a harder position than ever before. From today’s perspective, it is not difficult to guess what was behind Erdoğan’s intention to start a peace process with the PKK in the past few weeks. However, why the DEM Party took such a stance remains a more complex question, the answer to which is left to be answered by history. Nevertheless, at this stage I think it is more important to talk about the results rather than the reasons, because the DEM Party’s distance has had two important consequences. The police on the street aswell as Erdoğan in the political Arena, managed to escape from a very important threat. The participation of the DEM parti and the kurdish youth in the protest could have make Erdoğan’s job very more difficult. Compared to the Gezi Park riots, the lack of experience, resilience, organizational skills and determination that the DEM Party and Kurdish youth could have brought in the protest was clearly noticeable.

I think that if Erdoğan and his police had one single wish for this time, they would use it to keep the Kurds away from these protests. The second of the results explains this better: The absence of the Kurds as a collective in this field gave more space to the nationalist and statist tendency, which was already quite strong among the protesters. Leaving aside the argument that this is both a cause and a consequence of the absence of the DEM Party, it should be noted that this crowd, which was uniformised in terms of ethnic identity, tended to be uniformised in other issues as well, with the result that those among the protesters who struggle with an intersectional approach, such as Kurds, feminists, LGBTI+s, socialists, anarchists, animal rights defenders, etc., became even more ‘marginalised’ in the protests and were understandably hesitant to be visible with these identities, for example, to hold up a rainbow flag, for their own safety. In most cities, LGBTI+ people did not feel safe to come to the protests collectively, nor an individual queer could figure out with whom they would feel safe at the protests. If Erdoğan and his police could make a second wish, they would definitely choose to wish that an intersectional struggle would not emerge from these protests. Because intersectionality, both in terms of the number and the quality it would bring, was Erdoğan’s worst nightmare. Because the future, the sustainability and the direction of this legitimate anger that emerged in the protests and whether it would ever threaten the state or not depended on its intersectional character. As explained at length above, Erdoğan had manage to achieve his current absolute authority through his precise policy of destroying the grounds of intersectionality. There was no doubt that the joining forces of all the oppressed in these protests would benefit all the oppressed and disadvantage their common enemy. However, I regret to say that Erdoğan and his police seem to be having good luck and their two most desirable wishes are being realised in the uprising that has been taking place since 19 March.

Happening now: widespread resistance against a very violent repression

As of today, 27 March, the protests still continue with the character I mentioned above. In the past week, queers, feminists, anarchists, socialists… have made significant progress in becoming more visible and giving the protests a revolutionary character. Simultaneously, the launching of a massive boycott campaign against many government related companies caused a great panic. On the same day, seeing high-ranking government officials giving pose in boycotted companies and advertising their products in support of these companies proved once again that we were officially at war: The Turkish state criminal organisation and its capital had declared a war against everyone they perceived as a threat to their interests. Apparently, their priority was not even to arrest people in this war, but to collect data on who was on the opposing front. It was not for nothing that the police, who surrounded the demonstration at the universities yesterday, said that they would release the protesters in exchange for removing their masks. Meanwhile, several guides on personal data security posted on social media by those who have been on the streets for years have been life-saving. While Erdogan’s professors at some universities have been sharing attendance sheets with the police to mark students who are not attending classes these days, many professors who supported the call for an academic boycott have already been dismissed from their posts. Although I have said that arrests are not the first priority, the prisons around Istanbul have reached their capacity and new detainees are expected to be sent to prisons in nearby cities. It is surprising only for those who do not know the real function of the law that dozens of people have now been arrested for the minor offence of ‘violation of the law on meetings and demonstrations’, which was not taken seriously in previous years because most of the time people did not even receive a fine as a result of the trial.

The necessity to take the side of the stone thrown at the police, not the person who throws it

We are at a point where it is once again clear that the approach taught to us by classical jurstice system and politicians, that we should unconditionally take the side of one of those in conflict, or that the status of victim and perpetrator should be two different people/identities that are strictly separated from each other, is leading us into a trap. It is so striking to watch how so many of 16-24 year old protesters, who are ready to threaten and expel Kurds or LGBTI+s who would come to the protests with their open identities and visibility, based on the mandatory education they have received from Erdoğan’s school, media and family, become perpetrators and victims at the same time. Since 19 March, as victims of the state in this uprising, if more than 2000 people have been detained, thousands of people have been injured – some of them fatally -, dozens of people have already been put in prison, unknown numbers of people have been kicked out of their families’ homes, universities, jobs, and have been labelled as terrorists by the intelligence services, this is partly because of the power they have lost as a result of their role as perpetrators. I see that this trap has caught on among some ‘yesterday’s terrorists’ and that a significant part of them, in particular in the Kurdish political party, which have spent their lives fighting against the state are at best indifferent to the violence of the state and the justified demands of the protesters. I also interpret the lack of knowledge and the silence of the antifascist movement in Switzerland and Europe in this light. Therefore, I feel a responsibility to explain what is happening in this uprising to other rebels around the world, because explaining that the current uprising, despite its complexity, deserves international support and solidarity can only be possible with an anti-authoritarian perspective that does not fall into the trap of taking sides, which is about to disappear in Turkey. It is possible to support this uprising without victim blaming of someone for being tortured by the police and without excusing the same person as a perpetrator for attempting to suppress the Kurdish banner.

“Queer Resist”

Where to place such a controversial uprising?

This uprising in Turkey still deserves to be supported, because the protesters are not only nationalist/apolitical generation z. Many queer, Kurdish, anarchist, socialist, anti-speciesist, feminist, people who believe in intersectional struggle… are raising their voices against injustice and resisting the Turkish state in the streets today as they have been doing for years. Despite their fear of the majority of protesters, they prefer to be on the streets and they are bearing a heavier share from state violence. The complexity of this uprising means that they need support more than ever. Backing this uprising is essential for them to come out of it with some regained ground or at least without being further pushed back. This uprising in Turkey still deserves to be supported because, one by one, the protesters, even if they harbour counter-revolutionary ideas, are legitimate in what they are revolting against, and this is what determines the legitimacy of an uprising: The organs and policies of the Turkish state, symbolised by Erdoğan. It does not matter that the majority of protesters want the dictator Erdoğan to fall and be replaced by the nationalist Imamoğlu. Today, we can stand shoulder to shoulder in the fight to bring down Erdoğan and tomorrow, we can part ways when the demand is to replace him with İmamoğlu. Once we have destroyed the biggest existing power, then we will fight to destroy the second biggest power, and then the third, until there is no power above us. This anarchist point of view calls for the support of any threat to Erdoğan, his state, his police, his judiciary. Criticism of these protests shouldn’t serve to isolate the uprising, but rather to inform the debates that will follow if it succeeds.

This uprising in Turkey still deserves to be supported because a dictator is using all the power and resources of the Turkish state, which has become a ‘criminal organisation’, to massacre people who do not have these power and resources, regardless of who they are. Not only protesters, but also their lawyers, journalists documenting torture, doctors treating the wounded at the protests, those who speak out about it, those who open their doors to people affected by the tear gas, anyone who is not in absolute obedience is now being punished. In the Turkey of 2025, where the state controls all private and public aspects of life and all our potential support is dismantled, Erdoğan surviving this uprising would mean leaving everyone who has ever questioned his authority locked in a burning building. This might be the first, only, and last chance we’ve had in years to act against Erdoğan’s power. That’s why any support for this uprising or any blow struck against its target, the Turkish state carries vital significance. This uprising in Turkey still deserves to be supported because for those who do not hold power and the majority, women, Kurds, Alevis, queers, the poor, youth, immigrants, ‘yesterday’s terrorists’, the first step toward breathing, being heard, and gaining freedom is the collapse of the current order. This uprising in Turkey still deserves to be supported, because this may be the last chance for us ‘yesterday’s terrorists’, who have already been imprisoned and forced into exile for rebelling for years, to see the daylight again in the country we were born.

What’s Happening in Turkey — From an anti-Authoritarian Perspective

,

پێشانگەی کتێبی ئەنارکیستی ڕیگا – نمایشگاه کتاب آنارشیست ریگا – معرض ريغا للكتب الأناركي – Fûara Pirtûkan a Anarşîst a Rigayê – Riga Anarchist bookfair

Kurdish-sorani

[وەرگێڕانی ماشینی]

پێشانگەی کتێبی ئەنارکیستی ڕیگا
بانگەوازی کراوە بۆ پێشانگای کتێبی ئەنارکیستی ڕیگا ٢٠٢٥!
ئێمە کۆمەڵێک خوێندکار و چالاکوان و تەنها کەسانی بێباکین کە بنکەکەی لە شاری ڕیگا لە لاتڤیایە و لە ژێر بیرۆکەکانی دژە سەرمایەداری و ئەنارکۆ-کۆلێکتیڤیزم و بیرۆکە چەپە ئازادیخوازەکانی دیکەدا یەکگرتووین. لە ساڵی ٢٠٢٤ بۆ یەکەمجار کۆبووینەوە بۆ وەڵامدانەوەی بەرزبوونەوەی کۆنەپەرستی و نیولیبرالیزمی جیهان و وڵاتەکەمان بە تایبەتی بە ڕێکخستنی پێشانگای کتێبی ئەنارکیستی لە شارەکەماندا. ئەوەی سەرەتا وەک بۆنەیەکی بچووکی بێگەرد دەستی پێکرد، گۆڕا بۆ فێستیڤاڵێکی سێ ڕۆژە کە ٤ شوێن و سەردانکەر و بەشداربووان لە ١٠ وڵاتی جیاوازەوە، میوزیکێکی ڕاستەوخۆ و گفتوگۆ و وتار و وۆرک شۆپەکانی تێدابوو. دوای ئەوەی پشتگیرییەکی باوەڕپێنەکراومان وەرگرت، پلانمان نییە بوەستین و لە ساڵی ٢٠٢٥دا بەردەوامین لەگەڵ پێشانگای کتێب!

بانگهێشتی هەموو بڵاوکەرەوە ئەنارکیست/ئازادیخواز و سۆسیالیستەکان دەکەین بۆ پێشکەشکردن و فرۆشتنی کتێب و گۆڤار و ڕۆژنامە و کارتۆن و هتد و هەموو ئەوانەی ئارەزووی ئەوە دەکەن کۆتایی هەفتە لەگەڵ ئێمە بەسەر بەرن، بەشداری لە گفتوگۆ و سیمینارەکاندا بکەن. چالاکییەکە کراوەیە بۆ ئەوەی هەمووان ئامادەبن بەبێ ئەوەی پێشوەخت ناوی خۆیان تۆمار بکەن. وردەکارییەکانی بەرنامەکە دواتر دێت.

ئەگەر دەتەوێت چاپکراوەکەت بفرۆشیت/پێشکەشی بکەیت، وتارێک، گفتوگۆیەک، نمایشێک یان پێشکەشکردنێک ئەنجام بدەیت، تکایە، بۆ ئەم ئیمەیڵەی خوارەوە بنووسە. ژمارەیەکی سنووردار لە خشتە و کاتەکانمان هەیە، پێشوەختە داوای بکەن.

بۆ rigaanarchistbookfair@protonmail.com بنووسە
دوا وادە 01.04.2025 یە.

پێشانگاکە لە ٢٣-٢٥ی ئایاری ٢٠٢٥ لە شاری ڕیگا لە لاتڤیا بەڕێوەدەچێت.

لەمەش زیاتر زانیاری وردترمان داناوە کە بانگهێشتت دەکەین بۆ خوێندنەوە ئەگەر پلانت هەیە بەشداری لە پێشانگای کتێب بکەیت!

دەربارەی ئێمە
کەشوهەوای سیاسی زیاتر و زیاتر پڕ دەبێت لە نائومێدی و نامۆبوون. خەڵک هەست بە کەمی دەسەڵاتی تەواو دەکەن بەسەر دەوڵەت و کۆمپانیا بێ لێپرسینەوەکان و بەم شێوەیە بەدوای وەڵامی ئاساندا دەگەڕێن کە لەلایەن نیولیبراڵەکان و ڕاستڕەوە توندڕەوەکانەوە پێشکەش دەکرێن. لەم کاتەدا زۆر گرنگە کە زەبری هێز لەدەست نەدەیت و هیوا دروست بکەیت، بە ڕێکخستنی چالاکانە و پەروەردەکردنی خۆت و خەڵکی دەوروبەر. گوتاری چەپ هێشتا تا ڕادەیەکی زۆر لە وڵاتەکەماندا نییە، بەڵام ئێمە بەردەوامین لە بنیاتنانی و دەبینین خەڵکی هاوسۆزی زیاتر و زیاتر بەشداری دەکەن. لە ساڵی ٢٠٢٤ دواجار ناوەندێکی کۆمەڵایەتی سیاسیی چەپی ئۆتۆنۆمی “مایزنیکا”مان کردەوە، کە تێیدا گفتوگۆی سیاسی ئەنجام دەدەین و شێوازی ڕێکخستنی دیموکراسی پراکتیزە دەکەین.

ئێمە لە ساتێکی مێژووییدا بەردەوام دەبین لە ژیان، لە کاتێکدا چالاکانە بۆشایی سیاسی باڵی چەپ پڕ دەکەینەوە. ئامانجی پێشانگاکە هێشتا بنیاتنانی تۆڕی هاوکاریی هاوبەشی نێودەوڵەتی، دیدار، هاوکاری، گوێگرتن و هاوبەشکردنی زانیاری و دیدگا لەگەڵ زۆرێک لە هەڤاڵانی سەرتاسەری یەکێتی ئەوروپا و دەرەوەی ئەو وڵاتە، هەروەها نیشاندانی خەڵکی لاتڤیا کە شێوازی تری بیرکردنەوە و ژیان و هاوکاریکردن هەیە. ئەمە بانگەوازێکی کراوەیە بۆ وانەبێژان، کتێبفرۆشان، نووسەران، دەرهێنەران، هونەرمەندان و چالاکوانان کە لە مانگی ئایاری ٢٠٢٤ بێنە ڕیگا و بەشداری پێشانگاکە بکەن، سەردانکەرانی پێشانگاکە باسی کارەکانیان/ڕێکخراوەکانیان بکەن و هاوکاری بکەن لە بڵاوبوونەوەی تیۆری سیاسی ڕەخنەگرانە و کردەی ڕاستەوخۆ لە لاتڤیا.

یارمەتیدەرمان بن بۆ دۆزینەوەی کەس و زانیاری زیاتر
ئێمە هەر یارمەتیەک یان زانیارییەک و هەروەها پەیوەندییەکانی ڕێکخراوەکانی تر، دابەشکەرانی کتێبی چەپ لە سەرانسەری یەکێتی ئەوروپا و دەرەوەی ئەوروپا کە دەتوانن ئارەزووی بەشداریکردن یان یارمەتیدانمان بکەن بە ئامۆژگاری بەرز دەنرخێنین.

هەروەها ئێمە پێزانینمان بۆ وتار و یان یارمەتیدان لە توێژینەوە / کەرەستە لەسەر ئەم بابەتانەی خوارەوە:
-ڕێکخراوەکانی بنەڕەتی و کردەی ڕاستەوخۆ.
-پەروەردەی هاوبەش و مشتومڕی کراوە و میانڕەوی گفتوگۆ.
-جەنتریفیکاسیۆن و چەقۆکێشان و بەرخۆدانی شارەکان.
-دیموکراسی لە خوارەوە بۆ سەرەوە، هاوکاری یەکتر vs دیموکراسی پەرلەمانی.
-کۆدەنگی و مایکرۆ دیموکراسی لە دەستەجەمعی کاردا.

دەربارەی ڕیگا
ڕیگا، پایتەختی لاتڤیا، دەکەوێتە دەریای باڵتیک و شوێنێکی گونجاوە بۆ کۆبوونەوە بۆ هەموو ئەوانەی ئارەزووی ڕۆژهەڵات و ڕۆژئاوا دەکەن.
لاتڤیا مێژوویەکی ئەنارکیستی شکۆمەندی هەیە کە مێژووەکەی دەگەڕێتەوە بۆ سەدەی نۆزدەهەم و چاپی ئەنارکیستی و سۆسیالیستی ئازادیخوازانەی هەیە بە زمانە جیاوازەکان، لەوانە لاتڤیا، ڕووسی و ییدیش.
سروشتی لاتڤیا زۆر جوانە و مانگی ئایار باشترین کاتە بۆ هاتن. ئەو کاتەیە کە گەشتیار زۆر نییە و تا ئەو کاتە گەرم بووە. لاتڤیا مێژوویەکی زۆر دەوڵەمەندی بیرەخانەکانی هەیە و هەندێک لە باشترین بیرەکانی ئەوروپا.
سەردەمانێک بەشێک بوو لە یەکێتیی هانسا (بەیەکەوە لەگەڵ هامبۆرگ و نۆڤگۆرۆد) ڕیگا لە سەدەی نۆزدەهەمدا بە خەباتی چینایەتی شەڕانگێز و هەڵگیرسانی شۆڕشەکان بوو بە ناوەندێکی پیشەسازی گەورە. هەروەها ڕیگا شاری زێدی فەیلەسوفی مرۆڤدۆست و پرۆتۆ ئەنارکیست یۆهان گۆتفرید هێردەرە.

چۆن بگەیتە ئێرە
بە پاس لە ئەڵمانیا، فەرەنسا، پۆڵەندا، ڕووسیا، بێلاڕوس، ئۆکرانیا، لیتوانیا، ئیستۆنیا، کۆماری چیک.
بە بەلەم لە ئەڵمانیا، سوید، دانیمارکەوە.
بە فڕۆکە. فڕۆکەخانەکەمان گەشتی زۆرێک لە هێڵی ئاسمانی هەیە.
هەروەها دەرفەتی باشی هێچ-هیککردن هەیە، کە ساڵی ڕابردوو لەلایەن هەندێک لە میوانەکانمانەوە سەلمێندرا.
پاسکیلسواری هەمیشە بژاردەیە هەروەها 😀

ئەگەر پێویستت بە ڤیزە
لاتڤیا بەشێکە لە شنگن، هاوڵاتییانی بەریتانیا، ئەمریکا، کەنەدا، ئوسترالیا، ئیسرائیل و هەندێک وڵاتی دیکەش پێویستیان بە ڤیزە نییە.
ئەگەر پێویستت بە ڤیزە بوو دەتوانین بانگهێشتی ڤیزەت بۆ بنێرین. نرخی ١٠ یۆرۆیە و نزیکەی دوو هەفتەی دەوێت بۆ بەدەستهێنانی، بۆیە تکایە پێشوەختە ئاگادارمان بکەنەوە.

خواردن
لە شاری ڕیگا لە نزیک شوێنی کۆبوونەوەکە چەندین کافێی هەرزان هەیە. لە فێستیڤاڵەکەدا لە ڕۆژانی شەممە و یەکشەممەدا ئێمە نانی نیوەڕۆی ڤیگن پێشکەش بە هەمووان دەکەین (بۆ بەخشین).

شوێنی نیشتەجێبوون
ئێمە ئەگەری سنووردارمان هەیە بۆ میوانداریکردنی هەندێک لە بەشداربووان لە ماڵەکانماندا، هەروەها دەتوانین یارمەتیت بدەین بۆ دۆزینەوەی شوێنی نیشتەجێبوونی هەرزان لە ڕیگا. ئەگەر پێویستت بە یارمەتی هەیە ئاگادارمان بکەرەوە.

ڕاگەیاندن و سۆشیال میدیا
پێش پێشانگای کتێب، پلانمان هەیە لەسەر هەر بەشداربوویەک کەمێک پێشەکی لە ئینستاگرام و ماڵپەڕەکەماندا بڵاو بکەینەوە (بەخێربێن بۆ ماڵپەڕ!). ئەگەر دەتەوێت (و هەست بە ئاسوودەیی دەکەیت) وتار، دیسترۆ یان وۆرک شۆپەکەت بە خەڵک بناسێنیت ئەوا تکایە وەسفێک دەربارەی خۆت بدە.
بۆ ئەوەی نووسینی یەکێکیان ئاسانتر بێت، دەتوانیت وەڵامی ئەم پرسیارانە بدەیتەوە دەربارەی خۆت:
– لە پێشانگای کتێب چی دەکەیت؟ دیسترۆ/وۆرک شۆپ/کۆڕ/باس/هەر شتێکی تر لە دەرەوەی ئەم سنوورانە. وە لەسەر چی دەبێت، تەوەرەکە یان ستایلەکە، پەیوەستە بە تۆوە!
– تۆ چیت؟ لێرەدا دەتوانن هەر زانیارییەکتان بوێت بیدەن. مێژووت، چیرۆکەکەت، تۆ چییت و خۆت لە کوێوە دەژمێری (ئەگەر لە هەر شوێنێکەوە بێت).
– چ کتێبێک تۆی ڕادیکاڵ کرد؟ ئەمە نەریتێکە کە زۆرمان پێ خۆشە لە ساڵی ڕابردووەوە بەردەوام بین! ئەگەر دەتەوێت، تکایە باسی ئەو کتێبە بکە کە تۆ خاڵی ڕادیکاڵبوونت بە خۆت دەزانیت یان تەنها هەر کتێبێک کە پێشنیار دەکەیت کەسانی دیکە بیخوێننەوە.
وەسفەکانت دەتوانن ئەوەندە درێژ یان کورت بن کە دەتەوێت. هەروەها تکایە ڤیژوئال دابین بکەن کە بتوانین لە پۆستەکانماندا بەکاری بهێنین! وێنە، لۆگۆ، هێما، هەر شتێک کە ئارەزووی دەکەیت.

بەهیوای ئەوەی لە پێشانگای کتێب بتبینمەوە!

بە توڕەیی و خۆشەویستی و هاودەنگی،

هەرەوەزی RAB.

 

+++++++++++++

Persian

[ترجمە ماشینی]
نمایشگاه کتاب آنارشیست ریگا
فراخوانی برای نمایشگاه کتاب آنارشیست ریگا 2025 باز کنید!
ما گروهی از دانشجویان، فعالان و مردم غیر بی تفاوت مستقر در ریگا، لتونی هستیم که تحت ایده های ضد سرمایه داری، آنارکو-جمع گرایی و دیگر ایده های چپ آزادی خواه متحد شده ایم. در سال 2024 ما برای اولین بار دور هم جمع شدیم تا با سازماندهی یک نمایشگاه کتاب آنارشیستی در شهرمان به محافظه کاری و نئولیبرالیسم رو به رشد جهان و کشورمان به ویژه پاسخ دهیم. آنچه در ابتدا به عنوان یک رویداد کوچک شروع شد به یک جشنواره سه روزه با 4 مکان، بازدیدکنندگان و شرکت کنندگان از 10 کشور مختلف، موسیقی زنده، بحث، سخنرانی و کارگاه تبدیل شد. پس از دریافت پشتیبانی باورنکردنی، برنامه ای برای توقف نداریم و به نمایشگاه کتاب در سال 2025 ادامه می دهیم!

ما از همه ناشران آنارشیست/لیبرتارین و سوسیالیست دعوت می‌کنیم تا کتاب‌ها، مجلات، روزنامه‌ها، کارتون‌ها و غیره خود را ارائه و به فروش برسانند و از همه علاقه‌مندان دعوت می‌کنیم آخر هفته را با ما بگذرانند، در بحث‌ها و سمینارها شرکت کنند. حضور در این رویداد بدون ثبت نام قبلی برای عموم آزاد است. جزئیات برنامه متعاقبا اعلام خواهد شد.

اگر می خواهید مطالب چاپی خود را بفروشید/ارائه کنید، یک سخنرانی، بحث، اجرا یا ارائه برگزار کنید، لطفاً به ایمیل زیر بنویسید. تعداد محدودی میز و بازه زمانی داریم، آنها را از قبل سفارش دهید.

به rigaanarchistbookfair@protonmail.com بنویسید
آخرین مهلت 2025/01/04 است.

این نمایشگاه 23 تا 25 می 2025 در ریگا، لتونی برگزار می شود.

علاوه بر این، اطلاعات دقیق تری را درج کرده ایم که اگر قصد شرکت در نمایشگاه کتاب را دارید، از شما دعوت می کنیم آن ها را بخوانید!

درباره ما
فضای سیاسی روز به روز پر از ناامیدی و بیگانگی می شود. مردم نسبت به دولت ها و شرکت های غیرپاسخگو احساس کمبود قدرت کامل دارند و بنابراین به دنبال پاسخ های آسانی هستند که توسط نئولیبرال ها و راست افراطی ارائه می شود. در این زمان ضروری است که شتاب خود را از دست ندهید و با سازماندهی فعال، آموزش خود و افراد اطراف، امید ایجاد کنید. گفتمان جناح چپ هنوز تا حد زیادی در کشور ما غایب است، اما ما به ساختن آن ادامه می دهیم و شاهد پیوستن افراد همدل و همدردی بیشتر و بیشتر هستیم. در سال 2024 ما سرانجام یک مرکز اجتماعی سیاسی مستقل جناح چپ “Maiznīca” را افتتاح کردیم، جایی که بحث های سیاسی برگزار می کنیم و روش های دموکراتیک سازماندهی را تمرین می کنیم.

ما به زندگی در یک لحظه تاریخی ادامه می دهیم، زیرا به طور فعال در حال پر کردن خلاء سیاسی جناح چپ هستیم. هدف این نمایشگاه همچنان ایجاد شبکه‌های بین‌المللی کمک‌های متقابل، ملاقات، همکاری، گوش دادن و به اشتراک گذاشتن دانش و دیدگاه‌ها با بسیاری از رفقا از سراسر اتحادیه اروپا و فراتر از آن، و همچنین نشان دادن به مردم لتونی است که راه‌های دیگری برای تفکر، زندگی و همکاری وجود دارد. این یک فراخوان آزاد برای سخنرانان، فروشندگان کتاب، نویسندگان، کارگردانان، هنرمندان و فعالان است تا در ماه می 2024 به ریگا بیایند و در نمایشگاه شرکت کنند، درباره کار/سازمان‌های خود به بازدیدکنندگان نمایشگاه بگویند و به گسترش نظریه سیاسی انتقادی و اقدام مستقیم در لتونی کمک کنند.

به ما در یافتن افراد و اطلاعات بیشتر کمک کنید
ما از هرگونه کمک یا اطلاعات و همچنین تماس با سایر سازمان ها، توزیع کنندگان کتاب چپگرا در سراسر اتحادیه اروپا و فراتر از آن که می توانند علاقه مند به مشارکت یا کمک به ما با مشاوره باشند، قدردانی می کنیم.

همچنین از سخنرانی ها و یا کمک به تحقیق / مطالب در مورد موضوعات زیر قدردانی می کنیم:
-سازمان های مردمی و اقدام مستقیم.
-آموزش متقابل، بحث آزاد و تعدیل بحث.
-مقاومت، چمباتمه زدایی و مقاومت شهری.
-دموکراسی از پایین به بالا، کمک متقابل در مقابل دموکراسی پارلمانی.
– اجماع و دموکراسی خرد در یک جمع کارگری.

درباره ریگا
ریگا، پایتخت لتونی، در دریای بالتیک واقع شده است و مکانی ایده آل برای ملاقات همه علاقه مندان از شرق و غرب است.
لتونی دارای تاریخ آنارشیستی باشکوهی است که به قرن نوزدهم می رسد و چاپ سوسیالیستی آنارشیستی و آزادیخواه به زبان های مختلف از جمله لتونی، روسی و ییدیش.
طبیعت لتونی بسیار زیبا است و ماه می بهترین زمان برای آمدن است. زمانی است که گردشگران زیادی وجود ندارد و تا آن زمان هوا گرم است. لتونی دارای تاریخچه بسیار غنی از آبجوسازی ها و برخی از بهترین آبجوها در اروپا است.
زمانی که بخشی از اتحادیه هانزا (همراه با هامبورگ و نوگورود) بود، ریگا در قرن نوزدهم با مبارزه طبقاتی مبارز و وقوع انقلاب‌ها به یک مرکز صنعتی بزرگ تبدیل شد. همچنین ریگا زادگاه فیلسوف اومانیست و پروتوآنارشیست یوهان گوتفرید هردر است.

نحوه رسیدن به اینجا
با اتوبوس از آلمان، فرانسه، لهستان، روسیه، بلاروس، اوکراین، لیتوانی، استونی، جمهوری چک.
با قایق از آلمان، سوئد، دانمارک.
با هواپیما. فرودگاه ما دارای پروازهای بسیاری از خطوط هوایی است.
همچنین، فرصت‌های خوبی برای کوهنوردی وجود دارد که توسط برخی از مهمانان ما در سال گذشته ثابت شد.
دوچرخه سواری همیشه یک گزینه است 😀

اگر به ویزا نیاز دارید
لتونی بخشی از شنگن است و شهروندان بریتانیای کبیر، ایالات متحده آمریکا، کانادا، استرالیا، اسرائیل و برخی از کشورهای دیگر نیز نیازی به ویزا ندارند.
اگر به ویزا نیاز دارید، می توانیم برای شما دعوت نامه ویزا ارسال کنیم. هزینه آن 10 یورو است و حدود دو هفته طول می کشد تا تهیه شود، بنابراین لطفاً از قبل به ما اطلاع دهید.

غذا
کافه های ارزان قیمت زیادی در ریگا در نزدیکی محل برگزاری وجود دارد. در جشنواره در روزهای شنبه و یکشنبه ما همچنین به همه ناهار وگان (برای کمک های مالی) ارائه می دهیم.

محل اقامت
ما امکانات محدودی برای میزبانی از برخی از شرکت کنندگان در خانه های خود داریم، و همچنین می توانیم به شما کمک کنیم تا اقامتگاه های ارزان قیمت در ریگا پیدا کنید. اگر به کمک نیاز دارید به ما اطلاع دهید.

اطلاعیه ها و رسانه های اجتماعی
قبل از برگزاری نمایشگاه کتاب، قصد داریم در اینستاگرام و وب سایت خود، معرفی مختصری درباره هر شرکت کننده پست کنیم (به وب سایت خوش آمدید!). اگر می خواهید (و احساس راحتی می کنید) سخنرانی، توزیع یا کارگاه خود را به مردم معرفی کنید، لطفاً توضیحاتی در مورد خودتان ارائه دهید.
برای سهولت در نوشتن، می توانید به این سؤالات در مورد خودتان پاسخ دهید:
– در نمایشگاه کتاب چه خواهید کرد؟ توزیع / کارگاه / سخنرانی / بحث / هر چیز دیگری خارج از این محدوده. و اینکه در مورد چه موضوعی باشد، موضوع یا سبک، به شما بستگی دارد!
– تو چی؟ در اینجا می توانید هر اطلاعاتی را که می خواهید ارائه دهید. تاریخچه شما، داستان شما، شما چه هستید و خودتان را از کجا می شمارید (اگر اصلاً از جایی هستید).
– چه کتابی شما را رادیکال کرد؟ این سنتی است که ما دوست داریم از سال گذشته آن را ادامه دهیم! اگر می خواهید، لطفاً در مورد کتابی که به نظر شما نقطه افراط گرایی است یا هر کتابی که خواندن آن را به دیگران توصیه می کنید، بگویید.
توضیحات شما می تواند به اندازه دلخواه شما طولانی یا کوتاه باشد. همچنین لطفا تصاویری را ارائه دهید که بتوانیم در پست های خود از آنها استفاده کنیم! تصاویر، آرم، نمادها، هر چیزی که شما می خواهید.

امیدوارم شما را در نمایشگاه کتاب ببینیم!

با خشم، عشق و همبستگی،

RAB کولیتیو.

++++++++++++

Arabic

[الترجمة الآلیة]
معرض ريغا للكتب الأناركي
دعوة مفتوحة للمشاركة في معرض ريغا للكتاب الأناركي 2025!
نحن مجموعة من الطلاب والناشطين والأشخاص العاديين في ريغا، لاتفيا، متحدين تحت راية مناهضة الرأسمالية، والجماعية الأناركية، وغيرها من الأفكار اليسارية التحررية. في عام ٢٠٢٤، اجتمعنا لأول مرة لمواجهة تصاعد التيار المحافظ والليبرالي الجديد في العالم، وخاصة في بلدنا، من خلال تنظيم معرض للكتاب الأناركي في مدينتنا. بدأ الحدث كحدث صغير متواضع، ثم تحول إلى مهرجان استمر ثلاثة أيام، ضم أربعة مواقع، وزوارًا ومشاركين من ١٠ دول مختلفة، وموسيقى حية، ومناقشات، ومحاضرات، وورش عمل. بعد الدعم الكبير الذي تلقيناه، لا ننوي التوقف، وسنواصل معرض الكتاب في عام ٢٠٢٥!

ندعو جميع الناشرين الأناركيين/التحرريين والاشتراكيين لعرض وبيع كتبهم ومجلاتهم وصحفهم ورسومهم الكاريكاتورية، وغيرها، وندعو كل من يرغب بقضاء عطلة نهاية الأسبوع معنا، والمشاركة في المناقشات والندوات. الحدث مفتوح للجميع دون تسجيل مسبق. سيتم الإعلان عن تفاصيل البرنامج لاحقًا.

إذا كنت ترغب في بيع/تقديم مطبوعاتك أو إقامة محاضرة أو مناقشة أو أداء أو عرض تقديمي، فيرجى الكتابة إلى البريد الإلكتروني التالي. لدينا عدد محدود من الطاولات والفترات الزمنية، لذا اطلبها مسبقًا.

اكتب إلى rigaanarchistbookfair@protonmail.com
الموعد النهائي هو 01.04.2025.

سيقام المعرض في الفترة من 23 إلى 25 مايو 2025 في ريغا، لاتفيا.

علاوة على ذلك، قمنا بتضمين معلومات أكثر تفصيلاً ندعوك لقراءتها إذا كنت تخطط للمشاركة في معرض الكتاب!

نبذة عنا
أصبح المناخ السياسي مليئًا باليأس والاغتراب بشكل متزايد. يشعر الناس بانعدام تام للسلطة على الدول والشركات غير الخاضعة للمساءلة وبالتالي يسعون إلى إجابات سهلة يقدمها الليبراليون الجدد واليمين المتطرف. في هذا الوقت من الضروري عدم فقدان الزخم وبناء الأمل، من خلال التنظيم النشط وتثقيف الذات والناس من حولنا. لا يزال الخطاب اليساري غائبًا إلى حد كبير في بلدنا، لكننا نواصل بنائه ونرى المزيد والمزيد من المتعاطفين ينضمون. في عام 2024 افتتحنا أخيرًا مركزًا اجتماعيًا سياسيًا يساريًا مستقلاً “مايزنيكا”، حيث نجري مناقشات سياسية ونمارس طرقًا ديمقراطية للتنظيم.

نواصل عيش لحظة تاريخية، ونعمل بنشاط على ملء الفراغ السياسي اليساري. ويهدف المعرض إلى بناء شبكات دولية للمساعدة المتبادلة، والالتقاء والتعاون والاستماع وتبادل المعرفة ووجهات النظر مع العديد من الرفاق من جميع أنحاء الاتحاد الأوروبي وخارجه، بالإضافة إلى إطلاع شعب لاتفيا على وجود طرق أخرى للتفكير والعيش والتعاون. هذه دعوة مفتوحة للمحاضرين وبائعي الكتب والكتاب والمخرجين والفنانين والناشطين للحضور إلى ريغا في مايو 2024 والمشاركة في المعرض، وإطلاع زوار المعرض على أعمالهم/منظماتهم، والمساعدة في نشر النظرية السياسية النقدية والعمل المباشر في لاتفيا.

ساعدونا في العثور على المزيد من الأشخاص والمعلومات
. نقدر أي مساعدة أو معلومات، وكذلك جهات اتصال المنظمات الأخرى وموزعي الكتب اليساريين في جميع أنحاء الاتحاد الأوروبي وخارجه المهتمين بالمشاركة أو مساعدتنا بالمشورة.

كما نقدر المحاضرات أو المساعدة في البحث/المواد حول المواضيع التالية:
– المنظمات الشعبية والعمل المباشر. –
التعليم المتبادل، والنقاش المفتوح، وإدارة النقاش.
– التحديث العمراني، الاستيطان غير القانوني، والمقاومة الحضرية.
– الديمقراطية من القاعدة إلى القمة، المساعدة المتبادلة مقابل الديمقراطية البرلمانية.
– الإجماع والديمقراطية الجزئية في جماعة عاملة.

نبذة عن ريغا
ريغا، عاصمة لاتفيا، تقع على بحر البلطيق وهي ملتقى مثالي لجميع المهتمين من الشرق والغرب.
تتمتع لاتفيا بتاريخ أناركي مجيد يعود تاريخه إلى القرن التاسع عشر، ومطبوعات اشتراكية أناركية وتحررية بلغات مختلفة، بما في ذلك اللاتفية والروسية واليديشية.
طبيعة لاتفيا جميلة جدًا وشهر مايو هو أفضل وقت للزيارة. إنه الوقت الذي لا يوجد فيه الكثير من السياح، ويكون الجو دافئًا بالفعل بحلول ذلك الوقت. تتمتع لاتفيا بتاريخ غني جدًا من مصانع الجعة وبعض من أفضل أنواع الجعة في أوروبا.
أصبحت ريغا، التي كانت جزءًا من اتحاد هانزا (إلى جانب هامبورغ ونوفغورود)، مركزًا صناعيًا رئيسيًا في القرن التاسع عشر مع صراع طبقي صارم واندلاع الثورات. ريغا هي مسقط رأس الفيلسوف الإنساني والفوضوي يوهان غوتفريد هيردر.

كيفية الوصول إليها
بالحافلة من ألمانيا، فرنسا، بولندا، روسيا، بيلاروسيا، أوكرانيا، ليتوانيا، إستونيا، جمهورية التشيك.
بالقارب من ألمانيا، السويد، الدنمارك.
بالطائرة. مطارنا يستقبل رحلات جوية من العديد من شركات الطيران.
كما تتوفر فرص جيدة لطلب المساعدة، وهو ما أثبته بعض ضيوفنا العام الماضي.
ركوب الدراجات خيار متاح أيضًا 😀

إذا كنت بحاجة إلى تأشيرة.
لاتفيا جزء من شنغن، ومواطني بريطانيا العظمى والولايات المتحدة وكندا وأستراليا وإسرائيل وبعض الدول الأخرى لا يحتاجون إلى تأشيرات أيضًا.
إذا كنت بحاجة إلى تأشيرة، فيمكننا إرسال دعوة تأشيرة إليك. تبلغ تكلفتها 10 يورو وتستغرق حوالي أسبوعين للحصول عليها، لذا يرجى إعلامنا مسبقًا.

الطعام
يوجد العديد من المقاهي غير المكلفة في ريغا بالقرب من مكان الحدث. في المهرجان يومي السبت والأحد، نقدم أيضًا للجميع غداءً نباتيًا (مقابل تبرعات).

أماكن الإقامة
لدينا إمكانيات محدودة لاستضافة بعض المشاركين في منازلنا، كما يمكننا مساعدتك في العثور على أماكن إقامة غير مكلفة في ريغا. أخبرنا إذا كنت بحاجة إلى مساعدة.

الإعلانات ووسائل التواصل الاجتماعي
قبل معرض الكتاب، نخطط لنشر مقدمة قصيرة عن كل مشارك على حسابنا على إنستغرام وموقعنا الإلكتروني (مرحبًا بك في الموقع!). إذا كنت تريد (وتشعر بالراحة) تقديم محاضرتك أو توزيعك أو ورشة العمل الخاصة بك للناس، فيرجى تقديم وصف عن نفسك.
لتسهيل كتابة وصف، يمكنك الإجابة على هذه الأسئلة عن نفسك:
– ماذا ستفعل في معرض الكتاب؟ توزيع/ورشة عمل/محاضرة/نقاش/أي شيء آخر خارج هذه الحدود. وماذا سيكون موضوعه، الموضوع أو الأسلوب، متروك لك!
– ما أنت؟ هنا يمكنك تقديم أي معلومات تريدها. تاريخك، قصتك، ما أنت ومن أين تُعتبر نفسك (إن كنت من أي مكان).
– ما الكتاب الذي حوّلك إلى متطرف؟ هذا تقليد نود أن نواصله من العام الماضي! إذا أردت، يُرجى إخبارنا عن الكتاب الذي تعتبره نقطة تطرفك أو أي كتاب تنصح الآخرين بقراءته.
يمكن أن تكون أوصافك طويلة أو قصيرة حسب رغبتك. كما يُرجى تقديم صور مرئية يمكننا استخدامها في منشوراتنا! صور، شعار، رموز، أي شيء ترغب فيه.

نأمل أن نراكم في معرض الكتاب!

مع الغضب والمحبة والتضامن،

جمعیة RAB.

 

++++++++++++++++

Kurdish-Kurmanji

[Wergera Makîne]
Fûara Pirtûkan a Anarşîst a Rigayê
Ji bo Pêşangeha Pirtûkan a Anarşîst a Riga 2025 bangek vekin!
Em komek xwendekar, çalakvan û mirovên tenê ne xemsar in ku li Riga, Letonya, di bin ramanên antî-kapîtalîzm, anarko-kolektîvîzm û ramanên din ên çepgir ên azadîxwaz de bûne yek. Di sala 2024’an de em cara yekem li hev civiyan da ku bi organîzekirina Pêşangeha Pirtûkan a Anarşîst li bajarê xwe bersivê bidin mezinbûna muhafezekarî û neolîberalîzma cîhanê û welatê me. Tişta ku di destpêkê de wekî çalakiyek piçûk dest pê kir, veguherî festîvalek sê rojan bi 4 cîh, mêvan û beşdarên ji 10 welatên cihê, muzîka zindî, nîqaş, ders û atolyeyan. Piştî wergirtina destekek bêhempa, em plan nakin ku em rawestin û di sala 2025-an de bi Fûara Pirtûkan re berdewam dikin!

Em bang li hemû weşanxaneyên Anarşîst/Libertar û Sosyalîst dikin ku pirtûk, kovar, rojname, karîkatur û hwd xwe pêşkêş bikin û bifroşin û her kesên ku dixwazin dawiya hefteyê bi me re derbas bikin, beşdarî nîqaş û semîneran bibin. Çalakî ji bo her kesî vekirî ye ku bêyî qeydkirina pêşîn beşdar bibin. Agahiyên bernameyê wê piştre bên.

Heke hûn dixwazin materyalên xwe yên çapkirî bifroşin/pêşkêş bikin, ders, nîqaş, performans an pêşkêşiyekê li dar bixin, ji kerema xwe ji e-nameya jêrîn re binivîsin. Hejmarek sînorkirî ya mase û demjimêrên me hene, wan di pêş de ferman bikin.

Ji rigaanarchistbookfair@protonmail.com re binivîsin
Maweya dawî 01.04.2025 e.

Fûar dê 23-25 ​​Gulan, 2025 li Riga, Letonya pêk were.

Zêdetir, me agahdariya berfirehtir bi nav kir ku em we vedixwînin ku hûn bixwînin ger hûn plan dikin ku beşdarî pêşangehê bibin!

Der barê me de
hewaya siyasî her ku diçe zêdetir bi bêhêvîtî û xerîbiyê dagirtî dibe. Mirov li ser dewlet û pargîdaniyên bêberpirsiyar kêmbûna hêzê hîs dikin û bi vî rengî li bersivên hêsan digerin ku ji hêla neolîberal û rastgirên tund ve têne pêşkêş kirin. Di vê demê de girîng e ku meriv xwe û mirovên li dora xwe bi awayekî aktîf bi rêxistin bike, xwe û mirovên li dora xwe perwerde bike û hêviyê winda neke û hêviyê ava neke. Gotûbêja çepgir hîn jî bi giranî li welatê me tune ye, lê em avakirina wê didomînin û em dibînin ku her ku diçe bêtir sempatîzan tevli dibin. Di sala 2024an de me di dawiyê de navendeke civakî ya siyasî ya çepgir a xweser “Maiznīca” vekir, ku tê de nîqaşên siyasî li dar dixin û rêyên rêxistinkirina demokratîk pêk tînin.

Ji ber ku em valahiya siyasî ya çepgir bi awayekî aktîf tijî dikin, em di demeke dîrokî de dijîn. Armanca fûarê hîn jî avakirina torên alîkariyê yên navneteweyî, hevdîtin, hevkarî, guhdarîkirin û parvekirina zanîn û perspektîfan bi gelek hevalan re ji çar aliyên Yekîtiya Ewropî û derveyî wê ye, her weha ji gelê Letonyayê re ku rêyên din ên raman, jiyan û hevkariyê hene nîşan bide. Ev bangek vekirî ye ji mamoste, pirtûkfiroş, nivîskar, derhêner, hunermend û çalakvanan re ku di Gulana 2024-an de werin Riga û beşdarî pêşangehê bibin, ji mêvanên fûarê re behsa kar / rêxistinên xwe bikin û ji bo belavkirina teoriya siyasî ya rexneyî û çalakiya rasterast li Letonyayê bibin alîkar.

Ji me re bibin alîkar ku bêtir kes û agahdariyan bibînin
Em ê her alîkariyek an agahdarî û her weha têkiliyên rêxistinên din, belavkarên pirtûkên çepgir ên li seranserê Yekîtiya Ewropî û li derûdora wan ên ku dikarin eleqedar bibin ku beşdar bibin an jî bi şêwirdariyê bi me re bibin alîkar, teqdîr dikin.

Di heman demê de em ê ders û an jî alîkariya lêkolînan / materyalên li ser mijarên jêrîn binirxînin:
– Rêxistinên bingehîn û çalakiya rasterast.
-Perwerdeya hevdu, munaqeşeya vekirî û moderatoriya gotûbêjê.
-Jintîkirin, çewisandin û berxwedana bajaran.
-Demokrasiya ji jêr ve, Alîkariya Hevbeş li hember Demokrasiya Parlamentoyê.
-Di kolektîfeke xebatkar de lihevkirin û mîkro-demokrasî.

Li ser Riga
Riga, paytexta Letonya, li deryaya Baltîkê ye û ji bo hemî kesên ku ji Rojhilat û Rojava re eleqedar dibin cîhek civînek îdeal e.
Letonya xwedan dîrokek anarşîst a birûmet e ku ji sedsala 19-an dest pê dike û çapa anarşîst û azadîxwaz a sosyalîst bi zimanên cihê, di nav de Letonî, rûsî û yiddî.
Xwezaya Letonyayê pir xweş e û meha Gulanê dema herî baş e. Ew dem e ku turîst zêde ne, jixwe germ e. Letonya xwedî dîrokek pir dewlemend a brewerî û hin ji baştirîn bîrên li Ewropayê ye.
Carekê beşek ji sendîkaya Hansa (bi Hamburg û Novgorod re) Riga di sedsala 19-an de bi tekoşîna çîna mîlîtan û derketina şoreşan bû navendek pîşesaziyê ya sereke. Di heman demê de, Riga bajarê malê fîlozofê humanîst û proto-anarşîst Johan Gotfrid Herder e.

Meriv çawa
bi otobusê ji Almanya, Fransa, Polonya, Rusya, Belarûs, Ukrayna, Lîtvanya, Estonya, Komara Çek tê vir.
Bi keştiyê ji Almanya, Swêd, Danîmarka.
Bi balafirê. Balafirgeha me ji hêla gelek firokeyan ve firîn hene.
Di heman demê de, firsendên baş ên rêveçûnê hene, ku sala borî ji hêla hin mêvanên me ve hate îsbat kirin.
Bisiklêtan jî her dem vebijarkek e 😀

Ger hewcedariya we bi vîze hebe
Letonya beşek ji Shengen e, û hemwelatiyên Brîtanya Mezin, Dewletên Yekbûyî, Kanada, Awustralya, Israelsraîl û hin welatên din jî ne hewceyî vîzeyê ne.
Ger hewcedariya we bi vîzeyekê hebe em dikarin dawetnameyek vîzeyê ji we re bişînin. Mesrefa wê 10 euro ye û wergirtina wê bi qasî du hefte digire, ji ber vê yekê ji kerema xwe pêşiyê baş agahdar bikin.

Xwarin
Li Rigayê li nêzî cîhê gelek kafeyên erzan hene. Di festîvala Şemî û Yekşemê de jî em firavîna vegan (ji bo bexşînan) pêşkêşî her kesî dikin.

Bicihkirin
Derfetên me yên bisînor hene ku em hin beşdaran li malên xwe mêvandar bikin, her weha em dikarin ji we re bibin alîkar ku hûn li Rigayê cîhên erzan bibînin. Ger hewcedariya we bi alîkariyê hebe, me agahdar bikin.

Daxuyanî û medyaya civakî
Berî pêşangeha pirtûkan, em plan dikin ku li ser instagram û malpera xwe li ser her beşdarekî danasîna piçûk bişînin (bi xêr hatî malperê!). Ger hûn dixwazin (û xwe rehet hîs bikin) ders, belavok an atolyeya xwe ji mirovan re bidin nasîn wê hingê ji kerema xwe ravekek li ser xwe bidin.
Ji bo ku nivîsandina yekê hêsantir bibe, hûn dikarin van pirsan li ser xwe bersiv bikin:
– Hûn ê li pêşangeha pirtûkan çi bikin? Belavkirin / atolye / ders / gotûbêj / tiştek din li derveyî van sînoran. Û ew ê li ser çi be, mijar an şêwaz, li ser we ye!
– Tu çi yî? Li vir hûn dikarin agahdariya ku hûn dixwazin bidin. Dîroka we, çîroka we, hûn çi ne û hûn xwe ji ku derê dihesibînin (eger ji her derê be).
– Kîjan pirtûkê te radîkal kir? Ev kevneşopiyek e ku em ji sala borî hez dikin ku berdewam bikin! Ger hûn bixwazin, ji kerema xwe li ser pirtûka ku hûn xala xwe ya radîkalbûnê dihesibînin an tenê pirtûkek ku hûn pêşniyar dikin ku kesên din bixwînin, bibêjin.
Danasîna we dikare bi qasî ku hûn dixwazin dirêj an kurt bin. Her weha ji kerema xwe dîmenên ku em dikarin di postên xwe de bikar bînin peyda bikin! Wêne, logo, sembol, her tiştê ku hûn dixwazin.

Bi hêviya ku, we li pêşangeha pirtûkan bibînin!

Bi hêrs, hezkirin û hevgirtin,

kolektîf RAB.

 

+++++++++++++

English

Riga Anarchist bookfair
Open call for Riga Anarchist bookfair 2025!
We are a group of students, activists and just non-indifferent people based in Riga, Latvia united under ideas of anti-capitalism, anarcho-collectivism and other libertarian left-wing ideas. In 2024 we first gathered together to respond to the rising conservatism and neoliberalism of the world and our country in particular by organising an Anarchist Bookfair in our city. What initially started as a small modest event turned into a three day festival with 4 venues, visitors and participants from 10 different countries, live music, discussions, lectures and workshops. After receiving incredible support, we don’t plan to stop and are continuing with the Bookfair in 2025!

We invite all the Anarchist/Libertarian and Socialist publishers to present and sell their books, magazines, newspapers, cartoons, etc and everybody interested to spend the weekend with us, take part in discussions and seminars. The event is open for everyone to attend without prior registration. The details of the programme will come later.

If you want to sell/present your printed material, hold a lecture, discussion, performance or presentation, please, write to the following e-mail. We have a limited number of tables and timeslots, order them in advance.

Write to rigaanarchistbookfair@protonmail.com
The deadline is 01.04.2025.

The fair will happen 23-25 May, 2025 in Riga, Latvia.

Further we’ve included more detailed information that we invite you to read if you plan on participating in the bookfair!

About us
The political climate is becoming more and more filled with despair and alienation. People feel a total lack of power over unaccountable states and corporations and thus seek easy answers presented by neoliberals and far-right. In this time it’s essential not to lose momentum and build hope, by actively organising, educating oneself and the people around. Left wing discourse is still largely absent in our country, but we carry on building it and we see more and more sympathising people joining. In 2024 we finally opened an autonomous left wing political social center “Maiznīca”, where we hold political discussions and practice democratic ways of organising.

We carry on living in a historical moment, as we are actively filling in the left wing political vacuum. The goal of the fair is still to build international mutual aid networks, meet, collaborate, listen and share knowledge and perspectives with many comrades from all over the EU and beyond, as well as to show people of Latvia that there exist other ways of thinking, living and collaborating. This is an open call for lecturers, book sellers, writers, directors, artists and activists to come to Riga in May 2024 and participate in the fair, tell the fair visitors about their work / organisations and help with the spread of critical political theory and direct action in Latvia.

Help us find more people and information
We would appreciate any help or information as well as contacts of other organisations, leftist book distributors around the EU and beyond who could be interested in participating or helping us with advice.

Also we would appreciate lectures and or help with the research / materials on the following topics:
-Grassroot organisations and direct action.
-Mutual education, open debate and discussion moderation.
-Gentrification, squatting and urban resistance.
-Bottom-up democracy, Mutual Aid vs Parliamentary Democracy.
-Consensus and micro-democracy in a working collective.

About Riga
Riga, the capital city of Latvia, is situated at the Baltic sea and it is an ideal meeting place for all those interested from the East and the West.
Latvia has a glorious anarchist history dating from the 19th century and of anarchist and libertarian socialist print in various languages, including Latvian, Russian and Yiddish.
Latvia’s nature is very beautiful and May is the best time to come. It is the time when there aren’t many tourists, and it is already warm by then. Latvia has a very rich history of breweries and some of the best beers in Europe.
Once part of the Hansa union (together with Hamburg and Novgorod) Riga became a major industrial centre in the 19th century with militant class struggle and outbreaks of revolutions. Also, Riga is the home city of humanist and proto-anarchist philosopher Johan Gotfrid Herder.

How to get here
By bus from Germany, France, Poland, Russia, Belarus, Ukraine, Lithuania, Estonia, Czech Republic.
By boat from Germany, Sweden, Denmark.
By plane. Our airport has flights by many airlines.
Also, there are good hitch-hiking opportunities, which was proven by some of our guests last year.
Cycling is always an option too 😀

If you need a visa
Latvia is part of Shengen, and citizens of Great Britain, USA, Canada, Australia, Israel and some other countries do not need visas either.
If you need a visa we can send you a visa invitation. It costs 10 euro and takes about two weeks to obtain, so please let us know well in advance.

Food
There are many inexpensive cafes in Riga near the venue. At the festival on Saturday and Sunday we are also offering everybody vegan lunch (for donations).

Accommodations
We have limited possibilities to host some of the participants at our homes, as well as we can help you find inexpensive accommodations in Riga. Let us know if you need help.

Announcements and social media
Before the bookfair, we plan to post about every participant a little introduction on our instagram and website (welcome to the website!). If you want (and feel comfortable) to introduce your lecture, distro or workshop to people then please provide a description about yourself.
To make it easier to write one, you can answer these questions about yourself:
– What will you be doing in the bookfair? Distro/workshop/lecture/discussion/anything else outside of these bounds. And what will it be about, the theme or style, up to you!
– What are you? Here you can provide whatever information you want. Your history, your story, what are you and where do you count yourself from (if from anywhere at all).
– What book radicalised you? This is a tradition that we’d love to continue from last year! If you want, please tell about the book that you consider your point of radicalisation or just any book that you recommend others read.
Your descriptions can be as long or as short as you wish. Also please provide visuals that we can use in our posts! Pictures, logo, symbols, anything that you wish.

Hopefully, see you at the bookfair!

With rage, love and solidarity,

RAB collective.

https://riga-anarchist-bookfair.hotglue.me/

 

To Struggle Against the Order of Exploitation, Tyranny and Plunder!

خەبات لە دژی سیستەمی ئیستغلال و ستەم و سەرکوت

وەرگێڕانی  ماشینی

ناڕەزایەتییەکان کە دوای دەستبەسەرکردنی زیاتر لە ١٠٠ کەس لە نێویاندا ئەکرێم ئیمامئۆغڵو سەرۆکی شارەوانیی شارەوانیی گەورەی ئەستەنبوڵ دەستیپێکرد، بەردەوامە لە پەرەسەندن. ئەو ناڕەزایەتیانەی کە خوێندکارانی زانکۆ هاتنە سەر ڕیزەکان، سەرەڕای هەوڵەکانی جەهەپە بۆ کۆنترۆڵکردنیان، دەستیان کرد بە وەرگرتنی کاراکتەری شەڕانگێزی و گەورە بوون. هەرچەندە ئەم کردەوانە لە ئەنجامی ململانێی نێوان دوو گرووپی باڵادەست کە لە پێناو دەسەڵاتدا خەباتیان کردووە دەستی پێکردووە، بەڵام ڕوونە کە ئەو توڕەییەی کە سەریهەڵدا هۆکاری زۆر لەوە زیاتری دەستبەسەرکردنی ئیمام ئۆغڵو هەیە.

بەڕێکەوت نییە کە ئەمڕۆ گەنجان، کە ئایندەیان نادیار بووە، کە زۆرێکیان ناچارن لە کاتی خوێندندا کار بکەن، کرێکارانی داهاتوو و ئێستا، لە خەباتدا دێنە پێشەوە. هەروەها ئەو تووڕەییەی کە ئازاد کراوە، دەرئەنجامی هەژاریی ملیۆنان کەسە کە بە کارکردن بژێوی ژیانیان پەیدا دەکەن، چەقاندنی ڕۆژانەیان لەژێر قەیرانی ئابووری، کوشتنی بێکۆتایی ژنان، سیاسەتی چەوساندنەوە و دەستدرێژیکردنە سەر تاکەکانی LGBTI+، کۆمەڵکوژی ئاژەڵان، هێرشکردنە سەر گەلی کورد سەرەڕای بەناو وتووێژی ئاشتی، و ئەو ڕاستییەی کە ژیانی ملیۆنان کەس بۆتە نابێ بەهۆی ستەم و سیاسەتی زۆرەملێی حکومەتەوە کشتوکاڵی دەکرێت. دەبینین ئەم توڕەییە نەک تەنها ئاراستەی حکومەتی ئاکەپە-مەهەپە، بەڵکوو ئاراستەی جەهەپە دەکات، کە ساڵانێکە بەڕواڵەت ئۆپۆزسیۆنە بەڵام لە هەموو ساتێکی سەختدا پشتیوانی حکومەت دەکات، ئەگەری تەقینەوەیەکی کۆمەڵایەتی کە لە هەموو ساتەکانی قەیراندا سەرهەڵدەدات، سنووردار دەکات و وزە بەرەو هەڵبژاردنەکان ئاڕاستە دەکات. خەڵک درکیان بەوە کردووە کە هەڵبژاردن هیچ سوودێکی نییە و جگە لە خەبات هیچ ڕێگایەکی دیکە بۆ ڕزگاری نییە. لەم خاڵەدا وا دەردەکەوێت کە وەک چۆن ناتوانرێت بە ئاسانی لە ڕێگەی ستەمەوە ڕژانی خەڵک بۆ سەر شەقام بوەستێنرێت، جەهەپەش ناتوانرێت هاوتەریب لەگەڵ ئەجێندای خۆیدا ئاڕاستە بکرێت.

لە لایەکی ترەوە پێویستە بزانین کە ئەم کردەوانە سنوورێکیان هەیە تا ئەو خاڵەی ئەمڕۆ گەیشتوونەتە ئەو ئاستە. ئەم بزووتنەوەی کاردانەوە کە هیچ سیمایەکی چینایەتی نییە و ناوەڕۆک و داواکارییە سیاسییەکانی ناڕوونە، پێدەچێت وەک ئامرازێکی ململانێی نێوان زلهێزە باڵادەستەکان بمێنێتەوە یان لەناکاو کاڵ ببێتەوە. بەڵام ئەگەر پەیوەست بێت بە خەبات و داخوازی و شێوازە بەردەوامەکانەوە، ئەوا هەڵگری پۆتانسێلی گەشەکردن و ڕادیکاڵبوون و دەستکەوتی ڕاستەقینە و بەردەوامیشە. مانگرتن و بەرخۆدانی ڕاستەقینەی کرێکاران کە لە سەرەتای ساڵی ٢٠٢٥ەوە لە شارە جۆراوجۆرەکاندا سەریهەڵداوە، ئەو بەرخۆدانەی کە ژنان و تاکەکانی LGBTI+ ساڵانێکە سەرەڕای هەموو جۆرە ستەم و توندوتیژییەک بەردەوام بەهێزتر بوون، ئەو خەباتانەی کە لە دژی لەناوبردنی ئیکۆلۆژی و کۆمەڵکوژی ئاژەڵانی دانیشتووی سەر شەقامەکان سەریان هەڵداوە، ئەوە نیشان دەدات کە ڕۆحی بەرخۆدان لەم خاکانەدا سەرەڕای هەموو شتێک پارێزراوە. ئەوانەی ئەمڕۆ ئەم شەپۆلە خەباتەیان خوڵقاندووە، سیاسەتمەدار بە عەزی و بیرۆکراتی سەندیکا و سەرمایەداری دەوڵەمەند نین؛ کرێکاران، منداڵی کرێکاران و ڕەعیەتێک کە چالاکانە بەشدارییان لەو خەباتانەدا کردووە کە باسمان کرد.

بۆیە دەکرێت شەپۆلی خەبات بە داخوازی و گوتاری چینایەتی بەهێز بکرێت و ئەمەش ڕێک ئەوەیە کە پێویستە بیکەین. پێویستە ئێمە بەشداری ئەم خەباتە بکەین نەک وەک پاڵپشتێک بۆ خەباتی دەسەڵات، بەڵکو بە شێوەیەکی ڕێکخراو، بە ڕوانگەی دەنگدانەوە بە کێشە و داواکارییەکانی ئێستای چینی کرێکار و ژنان و هەموو ئەو کەسانەی کە چەوساوە و جیاکارییان بەرامبەر دەکرێت، و گۆڕینی بۆ داواکاری بزووتنەوەکە. لە لایەکی ترەوە دەبێ هەوڵ بدەین ئەو توێژە جیاوازانەی چینی کرێکار کە لە ئێستاوە لەگەڵ مانگرتن و بەرخۆدان خەبات دەکەن، لە خەباتدا بخەینە ناو خەباتەوە.

پێویستە ئەم خەباتە لە شەقامەوە بگوازینەوە بۆ شوێنی کار و لە شوێنی کارەکەمانەوە بۆ شەقام. نابێ چارەنووسی خەبات بۆ دەمی کۆمەڵێک سیاسەتمەدار بە عەزیەوە جێبهێڵین. بۆ بەدیهێنانی ئەمەش پێویستە میکانیزمی بڕیاردان لەسەر بنەمای خۆبەڕێوەبردن لە شوێنی کار و قوتابخانە و فەزای ژیانماندا دروست بکەین، کە بتوانین باس لە کێشە ئابووری و سیاسییەکانمان بکەین و داواکارییە کۆنکرێتییەکانمان دیاری بکەین. ئەو مەکۆیانەی لە دوای بەرخۆدانی گێزییەوە سەریان هەڵدا، ئەزموونی گرنگ بوون کە لەم ڕووەوە هەمانبوو، دەبێ ئەو ئەزموونانە بە پەرەپێدانیان زیندوو بکەینەوە. ئەمە ڕێگایە بۆ ئەوەی خەبات هەمیشەیی و بەرهەمدار بێت.

بە خۆڕاگری سەردەکەوین!
هێزی ئێمە لە یەکڕیزیمانەوە سەرچاوە دەگرێت!

ئانارشۆ کوێرەکان
ئەنارکیستەکان لە ئەنقەرە
زانیاری کەوانە لە
دەستمان هەڵمەت گروپ
یەکسانی کۆمەڵگە
بێوڵاتان کولت
ئەنارکیستەکان لە ئەستەنبوڵ
ئیزمیر ئانارشی
کویر ئووشاک
سەندیکاکانی کرێکارانی ئۆتۆنۆم
أوزو يو إل جي بي تي آي كيو

فيجان إسك

+++++++++

للنضال ضد نظام الاستغلال والاستبداد والنهب!

الترجمە الآلیە

تستمر الاحتجاجات التي اندلعت بعد اعتقال أكثر من 100 شخص، بمن فيهم رئيس بلدية إسطنبول الكبرى، أكرم إمام أوغلو، في التصاعد. وقد بدأت هذه الاحتجاجات، التي يتصدرها طلاب الجامعات، تكتسب طابعًا نضاليًا وتتحول إلى جماهيرية واسعة، على الرغم من جهود حزب الشعب الجمهوري لاحتوائها. ورغم أن هذه الاحتجاجات بدأت نتيجة صراع بين فئتين حاكمتين تتصارعان على السلطة، فمن الواضح أن الغضب الذي انطلق له أسباب تتجاوز بكثير اعتقال إمام أوغلو.

ليس من قبيل الصدفة أن يكون الشباب، عمال المستقبل وعمال اليوم، الذين أصبح مستقبلهم غامضًا، والذين يضطر الكثير منهم للعمل والدراسة في الوقت نفسه، في طليعة النضال اليوم. يأتي هذا الغضب أيضًا نتيجةً للإفقار المتزايد لملايين الناس الذين يعتمدون على عملهم في معيشتهم، وضغط الأزمة الاقتصادية عليهم يومًا بعد يوم، وجرائم قتل النساء التي لا تنتهي، وسياسات القمع والهجوم ضد مجتمع الميم، ومجازر الحيوانات، والهجمات على الشعب الكردي رغم ما يُسمى بمحادثات السلام، وحقيقة أن حياة ملايين الناس أصبحت لا تُطاق بسبب سياسات الحكومة القائمة على القمع والإكراه. نرى أن هذا الغضب لا يستهدف حكومة حزب العدالة والتنمية وحزب الحركة القومية فحسب، بل يستهدف أيضًا حزب الشعب الجمهوري، الذي كان لسنوات يُزعم أنه معارض، ولكنه كان أداةً بيد الحكومة في كل لحظة صعبة، مُقيّدًا إمكانية الانفجارات الاجتماعية في كل أزمة، ومُوجّهًا طاقته نحو الانتخابات. لقد أدرك الشعب أن الانتخابات لا طائل منها، وأن لا سبيل للتحرر إلا النضال. في هذه المرحلة، بات واضحًا أن قمع المتظاهرين لا يمكن أن يوقفهم بسهولة، ولا يمكن لحزب الشعب الجمهوري أن يستغلهم بما يخدم أجندته.

من ناحية أخرى، علينا أن ندرك أن لهذه الاحتجاجات حدودًا اليوم. هناك احتمال كبير أن تبقى هذه الحركة الرجعية، التي تفتقر إلى الطابع الطبقي، والتي يكتنفها الغموض في محتواها السياسي ومطالبها، أداةً للصراع بين القوى الحاكمة أو أن تتلاشى ببساطة. مع ذلك، لديها أيضًا القدرة على النمو والتطرف وتحقيق مكاسب حقيقية ودائمة إذا ما ارتبطت بالنضالات القائمة من حيث المطالب والأساليب. منذ بداية عام ٢٠٢٥، تُظهر الإضرابات غير الرسمية ومقاومات العمال في مختلف المدن، ومقاومة النساء ومجتمع الميم رغم جميع أشكال القمع والعنف، والنضالات ضد تدمير البيئة ومجازر الحيوانات التي تعيش في الشوارع، أن روح المقاومة قد حُفظت في هذه البلدان رغم كل شيء. اليوم، ليس السياسيون ذوو البدلات الرسمية، أو البيروقراطيون النقابيون، أو كبار رجال الأعمال الأثرياء هم من يُشعلون هذه الموجة من النضال، بل العمال، وأبناء العمال، والأفراد الذين شاركوا بفعالية في النضالات المذكورة أعلاه.

لذلك، من الممكن تعزيز موجة النضال بمطالب وخطابات طبقية، وهذا بالضبط ما نحتاج إليه. يجب أن نشارك في هذا النضال، ليس كركيزة أساسية في الصراع على السلطة، بل بطريقة منظمة، من منظور التعبير عن المشاكل والمطالب الراهنة للطبقة العاملة والنساء وجميع المضطهدين والمميزين، وتحويلها إلى مطالب الحركة. من ناحية أخرى، يجب أن نسعى لإشراك مختلف شرائح الطبقة العاملة، التي تُكافح بالفعل من خلال الإضرابات والمقاومة، في النضال.

يجب أن ننقل هذا النضال من الشارع إلى مواقع عملنا، ومن مواقع عملنا إلى الشارع. يجب ألا نترك مصير النضال رهينًا بتصريحات مجموعة من السياسيين ذوي البذلات الرسمية. ولتحقيق ذلك، نحتاج إلى إنشاء آليات صنع قرار ذاتية الإدارة في مواقع عملنا ومدارسنا وأحيائنا، حيث يمكننا مناقشة مشاكلنا الاقتصادية والسياسية وتحديد مطالبنا الملموسة. لقد كانت المنتديات التي نشأت في أعقاب مقاومة جيزي تجارب مهمة في هذا الصدد، وعلينا تطويرها وإحياءها. هذا هو السبيل لاستمرار النضال وتحقيق المكاسب.

سننتصر بالمقاومة!
قوتنا من وحدتنا!

أناركيون مثليون
أناركيون من أنقرة
بيلجي
حملة قوس قزح أيدينا مجموعة
المساواة المجتمع
هيماتلوس طائفة
أناركيون من إسطنبول
إزمير أناركي
كوير أوشاك
جمعيات العمال المستقلة
أوزو يو إل جي بي تي آي كيو+
فيجان إسك

+++++++++++

برای مبارزه با نظم استثمار، استبداد و غارت!

ترجمە ماشینی

اعتراضاتی که پس از بازداشت بیش از 100 نفر از جمله شهردار IBB اکرم امام اوغلو آغاز شد، همچنان در حال افزایش است. اعتراضات که دانشجویان دانشگاه در خط مقدم آن قرار دارند، علیرغم تلاش‌های CHP برای مهار آنها، شروع به تبدیل شدن به یک شخصیت ستیزه‌جو و توده‌ای کرده است. اگرچه این اعتراضات در نتیجه درگیری بین دو دسته حاکم که در حال مبارزه برای قدرت بودند آغاز شد، اما واضح است که خشم ایجاد شده دلایلی بسیار فراتر از بازداشت امام اوغلو دارد.

امروز تصادفی نیست که جوانان، کارگران آینده و کارگران امروزی که آینده شان مبهم شده است و بسیاری از آنها باید همزمان با تحصیل کار کنند، در خط مقدم مبارزه قرار دارند. این خشم همچنین نتیجه فقیر شدن روزافزون میلیون‌ها نفری است که با نیروی کار خود زنده می‌مانند، تحت فشار قرار گرفتن آنها روز به روز تحت بحران اقتصادی، قتل‌های بی‌پایان زنان، ظلم و سیاست‌های حمله به LGBTI+، کشتار حیوانات، حملات علیه مردم کرد علی‌رغم به اصطلاح مذاکرات صلح، و این واقعیت که زندگی مردم بر اساس سیاست‌های غیرقابل‌میلیون‌میلیون‌ها تبدیل شده است. ظلم و اجبار. می‌بینیم که این خشم نه تنها علیه دولت AKP-MHP، بلکه علیه CHP که سال‌ها ظاهراً اپوزیسیون بوده، اما در هر لحظه دست‌دوم حکومت بوده و امکان انفجارهای اجتماعی را در هر بحرانی مهار می‌کند و انرژی را به سمت انتخابات هدایت می‌کند. مردم دریافته اند که انتخابات بی فایده است و راهی جز مبارزه برای رهایی وجود ندارد. در این مرحله، واضح است که مردمی که به خیابان‌ها می‌آیند را نمی‌توان به راحتی با سرکوب متوقف کرد و همچنین توسط CHP در راستای دستور کار خود نمی‌توان آنها را دستکاری کرد.

از سوی دیگر، ما باید بدانیم که این اعتراضات امروز محدودیت هایی دارد. احتمال زیادی وجود دارد که این جنبش ارتجاعی که خصلت طبقاتی ندارد و محتوای سیاسی و مطالبات آن نامشخص است، به عنوان ابزاری برای درگیری بین قدرت‌های حاکم باقی بماند یا صرفاً از بین برود. با این حال، در صورتی که از نظر مطالبات و روش ها به مبارزات موجود مرتبط باشد، پتانسیل رشد، رادیکال شدن و دستیابی به دستاوردهای واقعی و پایدار را نیز دارد. از آغاز سال 2025، اعتصابات گربه‌های وحشی و مقاومت‌های کارگری در شهرهای مختلف، مقاومت زنان و LGBTI+ با وجود انواع ظلم و خشونت، مبارزه با تخریب محیط‌زیست و کشتار حیوانات ساکن در خیابان‌ها نشان می‌دهد که روحیه مقاومت علی‌رغم همه چیز در این سرزمین‌ها حفظ شده است. امروز، این سیاستمداران کت و شلوار پوش، بوروکرات های اتحادیه یا سرمایه گذاران ثروتمند نیستند که این موج مبارزه را ایجاد می کنند، بلکه کارگران، فرزندان کارگران و افرادی هستند که فعالانه در مبارزات ذکر شده در بالا شرکت کرده اند.

بنابراین می توان موج مبارزه را با مطالبات و گفتمان های طبقاتی تقویت کرد و این دقیقاً همان کاری است که باید انجام دهیم. ما باید نه به عنوان ستونی در مبارزه برای قدرت، بلکه به صورت سازمان یافته و با چشم انداز بیان مشکلات و مطالبات جاری طبقه کارگر، زنان و همه کسانی که تحت ستم و تبعیض هستند و تبدیل آن به مطالبات جنبش در این مبارزه حضور داشته باشیم. از سوی دیگر، ما باید سعی کنیم اقشار مختلف طبقه کارگر را که در حال حاضر با اعتصابات و مقاومت ها دست و پنجه نرم می کنند، در مبارزه مشارکت دهیم.

ما باید این مبارزه را از خیابان به محل کارمان و از محل کارمان به خیابان ببریم. ما نباید سرنوشت مبارزه را به آنچه از دهان گروهی از سیاستمداران کت و شلوار بیرون می آید بسپاریم. برای این منظور، ما باید مکانیسم های تصمیم گیری خودگردان را در محل کار، مدارس و محله های خود ایجاد کنیم تا بتوانیم مشکلات اقتصادی و سیاسی خود را مورد بحث قرار داده و خواسته های ملموس خود را تعیین کنیم. تریبون هایی که پس از مقاومت گزی به وجود آمد، تجربیات مهمی بود که ما در این زمینه داریم و باید این تجربیات را توسعه و احیا کنیم. این راهی است برای ماندگاری مبارزه و دستیابی به دستاوردها.

ما با مقاومت پیروز خواهیم شد!
قدرت ما از اتحاد ما ناشی می شود!

آنارکو کوئیرز
آنارشیست ها از آنکارا
بیلگی رنگین کمان
دست های ما گروه
جامعه برابری
Heimatlos فرقه
آنارشیست ها از استانبول
ازمیر آنارشی
کویر اوشاک
انجمن های کارگری خودمختار
أوزو يو إل جي بي تي آي كيو+
فيجان إسك

+++++++++++++

Li Dijî Fermana Îstîsmar, Zulm û Talanê Têkoşîn!

Nerazîbûnên ku piştî binçavkirina zêdeyî 100 kesên ku di nav wan de Şaredarê ÎBB’ê Ekrem Îmamoglû jî heye destpê kirin, her ku diçe zêde dibin. Xwepêşandanên ku xwendekarên zanîngehan di rêza herî pêş de ne, tevî ku CHP’ê hewl dide xwe bigre dest bi karakterê xwe yê milîtantiyê kiriye û bûye girseyî. Her çend ev xwepêşandan di encama nakokiya di navbera du klîkên desthilatdar ên ku ji bo desthilatdariyê têdikoşin dest pê kiribin jî, diyar e ku hêrsa ku derketiye holê ji binçavkirina Îmamoglû wêdetir sedemên wê hene.

Îro ne tesaduf e ku ciwan, kedkarên paşerojê û kedkarên îro yên ku paşeroja wan nediyar bûye, gelek ji wan di heman demê de bi xwendinê re dixebitin, di refên herî pêş ên têkoşînê de ne. Hêrs di heman demê de encama xizanbûna zêde ya bi mîlyonan mirovên ku bi keda xwe dijîn, roj bi roj di bin krîza aborî de têne çewisandin, kuştinên bêdawî yên jinan, polîtîkayên zext û êrîşa li dijî LGBTI+yan, qetlîamên heywanan, êrîşên li dijî gelê Kurd tevî hevdîtinên bi navê hevdîtinên aştiyê, û rastiya ku jiyana bi mîlyonan mirovan a li ser bingeha polîtîkayên neçareseriyê yên li ser bingehê hikûmetê bûye sedema polîtîkayên zext û êrîşan e. zilm û zorê. Em dibînin ku ev hêrs ne tenê li dijî desthilatdariya AKP-MHP’ê ye, li hemberî CHP’ê ya ku bi salan qaşo muxalefet e, lê di her kêliya dijwar de bû stûyê hikûmetê, di her krîzê de îhtîmala teqînên civakî asteng dike û enerjiyê ber bi hilbijartinan ve birin. Gel fêm kir ku hilbijartin bêkêr e û ji têkoşînê pê ve tu rêyeke din a azadiyê nemaye. Di vê nuqteyê de diyar e ku gelê ku dadikeve kolanan ne bi çewisandinê bi hêsanî nikare were sekinandin û ne jî ji aliyê CHP’ê ve di rojeva xwe de dikare were manîpulekirin.

Ji aliyê din ve, divê em vê yekê bizanibin ku sînorên van xwepêşandanên îro hene. Îhtimaleke mezin heye ku ev tevgera reaksîyonê ya ku karakterê wê yê çînî tune ye û naverok û daxwazên wê yên siyasî nezelal in, wekî amûra pevçûnê ya di navbera hêzên desthilatdar de bimîne an jî bi tenê ji holê rabe. Lê belê, eger di warê daxwaz û rêbazan de bi têkoşînên heyî ve girêdayî be, xwedî potansiyela mezinbûnê, radîkalbûnê û bidestxistina destkeftiyên rast û mayînde ye. Ji destpêka sala 2025’an û vir ve grevên zozanan û berxwedanên karkeran ên li bajarên cuda, berxwedana jin û LGBTI+’an a tevî her cure zext û tundiyê, têkoşîna li dijî îmhakirina ekolojîk û qetlîamên li ser heywanên li kolanan dijîn nîşan dide ku li van axan tevî her tiştî ruhê berxwedanê hatiye parastin. Yên ku vê pêla têkoşînê diafirînin îro ne siyasetmedarên bi cil û berg, burokratên sendîkayan an jî karsazên dewlemend in, lê karker, zarokên kedkaran û kesên ku bi awayekî aktîf beşdarî têkoşînên li jor hatine kirin in.

Ji ber vê yekê jî bi daxwaz û axaftinên çînayetî pêla têkoşînê bi hêztir dibe û ya ku divê em bikin jî ev e. Divê em ne wek stûnek di têkoşîna desthilatdariyê de, bi perspektîfa ku pirsgirêk û daxwazên heyî yên çîna karker, jin û hemû kesên ku li ser tên çewisandin û cudaxwaziyê derxînin holê û wan bikin daxwazên tevgerê, bi awayekî rêxistinkirî tevlî vê têkoşînê bibin. Li aliyê din divê em hewl bidin ku beşên cuda yên çîna karkeran ku jixwe bi grev û berxwedanan têdikoşin, tevlî têkoşînê bikin.

Divê em vê têkoşînê ji kolanan bigihînin kargehên xwe û ji kargehên xwe jî bigihînin kolanan. Divê em qedera têkoşînê ji devê komek siyasetmedarên bi cil û berg nehêlin. Ji bo vê jî divê em li kar, dibistan û taxên xwe mekanîzmayên biryara xwerêveberiyê ava bikin û pirsgirêkên xwe yên aborî û siyasî nîqaş bikin û daxwazên xwe yên berbiçav diyar bikin. Forumên ku piştî Berxwedana Geziyê derketin holê, di vî warî de tecrubeyên me yên girîng bûn û divê em van ezmûnan geş bikin û zindî bikin. Rêya têkoşînê ya mayînde û bidestxistina destkeftiyan ev e.

Em ê bi berxwedanê bi ser bikevin!
Hêza me ji yekîtiya me tê!

Anarcho Queers
Anarşîstên ji Enqereyê
Bilgi Rainbow
Hands Me Kampanya Koma
Wekhevî
Heimatlos Cult
Anarşîstên ji Stenbolê
Îzmir Anarşî
Kuir Uşak
Komeleyên Karkerên Xweser
OzU LGBTIQ+
VeganEsk

+++++++++++

Sömürü, Zorbalık ve Talan Düzenine Karşı Mücadeleye!

İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu’nun da aralarında olduğu 100’den fazla kişinin gözaltına alınmasının ardından başlayan eylemler büyüyerek devam ediyor. Üniversite öğrencilerinin öne çıktığı eylemler, CHP’nin kontrol altına alma çabalarına rağmen militan bir nitelik kazanmaya ve kitleselleşmeye başladı. Bu eylemler, iktidar mücadelesi veren iki egemen klik arasındaki çatışmanın bir sonucu olarak başlamış olsa da, açığa çıkan öfkenin İmamoğlu’nun gözaltına alınmasının çok ötesinde sebepleri olduğu açık.

Bugün, gelecekleri belirsiz hale gelen, çoğu zaten okurken aynı zamanda çalışmak zorunda kalan, geleceğin ve bugünün işçileri olan gençlerin mücadelede öne çıkması rastlantı değil. Açığa çıkan öfke, emeğiyle geçinen milyonların giderek yoksullaşmasının, ekonomik kriz altında her geçen gün ezilmelerinin, sonu gelmeyen kadın cinayetlerinin, LGBTİ+’lara yönelik baskı ve saldırı politikalarının, hayvan katliamlarının, sözde barış görüşmelerine rağmen Kürt halkına dönük saldırıların ve milyonlarca insanın hayatının iktidarın baskı ve zora dayalı politikalarıyla çekilmez hale gelmesinin de bir sonucu. Bu öfkenin yalnızca AKP-MHP iktidarına değil, yıllardır sözde muhalif görünen ama her zor anında iktidarın payandalığını yapan, her kriz anında açığa çıkan toplumsal patlama olasılığını dizginleyen ve enerjiyi seçimlere yönlendiren CHP’ye de yöneldiğini görüyoruz. İnsanlar, seçimlerin bir işe yaramadığının ve kurtuluş için mücadeleden başka bir yol olmadığının farkına varmış durumda. Gelinen noktada, sokağa çıkan insanların baskıyla kolay kolay durdurulamayacağı gibi, CHP’nin de kendi ajandası doğrultusunda yönlendirilemeyeceği görülüyor.

Öte yandan, bu eylemlerin bugün geldiği noktanın sınırlarının olduğunu da görmemiz gerekiyor. Sınıfsal nitelik taşımayan, politik içeriği ve talepleri belirsiz bu tepki hareketinin, egemen güçler arasında çatışmanın aracı olarak kalma ya da bir anda sönümlenme olasılığı oldukça yüksek. Ancak hâlihazırda süren mücadelelerle, talepler ve yöntemler bağlamında bağ kurulması halinde, büyüme, radikalleşme ve gerçek, kalıcı kazanımlar elde etme potansiyeli de taşıyor. 2025 yılı başından bu yana çeşitli şehirlerde ortaya çıkan fiili grevler ve işçi direnişleri, kadınların ve LGBTİ+’ların her türlü baskıya ve şiddete rağmen yıllardır güçlenerek sürdürdükleri direniş, ekolojik yıkıma ve sokakta yaşayan hayvanlara yönelik katliamlara karşı ortaya çıkan mücadeleler, bu topraklarda direniş ruhunun her şeye rağmen korunduğunu gösteriyor. Bugün bu mücadele dalgasını ortaya çıkaranlar da, takım elbiseli siyasetçiler, sendika bürokratları ya da zengin kodamanlar değil; işçiler, işçi çocukları ve saydığımız mücadelelerde aktif bir şekilde yer almış özneler.

Dolayısıyla, mücadele dalgasını sınıfsal talepler ve söylemlerle güçlendirmek mümkün ve yapmamız gereken de tam olarak bu. Bu mücadeleye, iktidar kavgasının payandası olarak değil, örgütlü biçimde, işçi sınıfının, kadınların ve ezilen, ayrımcılığa uğrayan herkesin güncel sorun ve taleplerini dillendirerek ve hareketin talepleri haline getirme perspektifiyle dahil olmalıyız. Öte yandan, zaten grevlerle ve direnişlerle mücadele eden işçi sınıfının farklı kesimlerini mücadeleye dahil etmeye çalışmalıyız.

Bu mücadeleyi sokaktan işyerlerimize, işyerlerimizden sokağa taşımalıyız. Mücadelenin kaderini bir grup takım elbiseli politikacının ağzından çıkacaklara bırakmamalıyız. Bunun için işyerlerimizde, okullarımızda ve yaşam alanlarımızda, ekonomik ve politik sorunlarımızı konuşacağımız ve somut taleplerimizi belirleyeceğimiz özyönetime dayalı karar mekanizmalarını oluşturmalıyız. Gezi Direnişi sonrasında ortaya çıkan forumlar, bu konuda sahip olduğumuz önemli deneyimlerdi ve bu deneyimleri geliştirerek tekrar canlandırmalıyız. Mücadelenin kalıcı ve kazanım elde edici olabilmesinin yolu da budur.

Direne direne kazanacağız!
Gücümüz birliğimizden gelir!

Anarko Queerler
Ankara’dan Anarşistler
Bilgi Gökkuşağı
Bizim Elimizde Kampanya Grubu
Eşitlik Topluluğu
Heimatlos Kültü
İstanbul’dan Anarşistler
İzmir Anarşi
Kuir Uşak
Otonom İşçi Birlikleri
ÖzÜ LGBTİQ+
VeganEsk

 

++++++++++++

To Struggle Against the Order of Exploitation, Tyranny and Plunder!

The protests that started after the detention of more than 100 people, including IBB Mayor Ekrem İmamoğlu, continue to grow. The protests, in which university students are at the forefront, have started to gain a militant character and become mass despite the CHP’s efforts to contain them. Although these protests started as a result of the conflict between two ruling cliques struggling for power, it is clear that the anger that has been unleashed has reasons far beyond the detention of İmamoğlu.

Today, it is no coincidence that young people, the workers of the future and the workers of today, whose future has become uncertain, many of whom have to work at the same time as studying, are at the forefront of the struggle. The anger is also a result of the increasing impoverishment of millions of people who survive by their labor, their being squeezed day by day under the economic crisis, the endless murders of women, the oppression and attack policies against LGBTI+ people, the massacres of animals, the attacks against the Kurdish people despite the so-called peace talks, and the fact that the lives of millions of people have become unbearable due to the government’s policies based on oppression and coercion. We see that this anger is directed not only against the AKP-MHP government, but also against the CHP, which for years has been supposedly oppositional, but has been the government’s stooge in every difficult moment, restraining the possibility of social explosions in every crisis and directing energy towards the elections. People have realized that elections are useless and that there is no other way for liberation except struggle. At this point, it is clear that the people taking to the streets cannot be easily stopped by repression, nor can be manipulated by CHP in line of its own agenda.

On the other hand, we need to recognize that there are limits to what these protests have become today. There is a high probability that this reaction movement, which has no class character and whose political content and demands are unclear, will remain as a tool of conflict between the ruling powers or simply fizzle out. However, it also has the potential to grow, radicalize and achieve real, lasting gains if it is linked to existing struggles in terms of demands and methods. Since the beginning of 2025, wildcat strikes and workers’ resistances in various cities, the resistance of women and LGBTI+ people despite all kinds of oppression and violence, the struggles against ecological destruction and massacres of animals living on the streets show that the spirit of resistance has been preserved in these lands despite everything. Today, it is not politicians in suits, union bureaucrats or rich tycoons who are creating this wave of struggle, but workers, children of workers and individuals who have actively participated in the struggles mentioned above.

Therefore, it is possible to strengthen the wave of struggle with class demands and discourses, and this is exactly what we need to do. We should be involved in this struggle, not as a pillar in the struggle for power, but in an organized way, with the perspective of articulating the current problems and demands of the working class, women and all those who are oppressed and discriminated against, and turning those into the demands of the movement. On the other hand, we must try to involve different sections of the working class, who are already struggling with strikes and resistances, in the struggle.

We must take this struggle from the street to our workplaces and from our workplaces to the street. We must not leave the fate of the struggle to what comes out of the mouths of a group of politicians in suits. For this, we need to create self-governing decision-making mechanisms in our workplaces, schools and neighborhoods where we can discuss our economic and political problems and determine our concrete demands. The forums that emerged in the aftermath of the Gezi Resistance were important experiences we have in this regard and we must develop and revitalize these experiences. This is the way for the struggle to be permanent and to achieve gains.

We will win by resisting!
Our strength comes from our unity!

Anarcho Queers
Anarchists from Ankara
Bilgi Gökkuşağı
Bizim Elimizde Campaign Group
Eşitlik Topluluğu
Heimatlos Kültü
Anarchists from Istanbul
Izmir Anarchy
Kuir Uşak
Autonomous Workers’ Associations
OzU LGBTIQ+
VeganEsk

 

 

 

 

 

on march 23, is the death Anniversary of Comrade Niusha (Shirin-dukht)

۲۳ی ئازار ساڵیادی مەرگی هاوڕێ نیوشا (شیرین‌دوخت) هاوڕێ نیوشا لەدایکبووی ئێران/تاران و فارسی زمان بوو، بەڵام ئەو تێکۆشەرێکی جەهانیی ئەنارشیست بوو، لە هەر کوێ خەبات هەبوایە، ئەو لەوێ چالاکی و پشتیوانی دەکرد:ساڵی ٢٠٠٩ لە پاش یەکەمین کۆبوونەوەی ئەنارشیستانی ئێران لە شاری کۆڵن، چالاکانە لەتەک هاوڕێیانی کاف ، ئافک بەشداری کۆبوونەوە و چالاکییەکانی دەکرد، لەوانە کۆبوونەوەی مانگانەی ئەو فۆڕوومە و بەشداری خۆنیشاندانەکانی یەکی ئایاری شاری کۆڵن / بۆن / ڤوپێرتاڵ / دۆرموند و بەرلین … بەشداری مێزکتێبی ئەنارشیستی ڕۆژی یەکی ئایار لە شاری کۆڵن، زۆربەی چالاکییە خۆجێییەکانی کۆڵن و دەوروبەری ..تد دەکرد. دوایین چالاکییە سەرەکییەکانی ئەو:
  • کۆمەک و پشتیوانی بۆ پەنابەران لەنێو کەمپەکانی شاری کۆڵن ساڵی ٢٠١٤ – ٢٠١
 
  • کۆکردنەوەی کۆمەکی پۆشاکی و خۆراکی و پارەیی بۆ پەنابەران و کۆچەرانی ڕوو لە دەریای نێوەڕاست و هەروەها  بۆ گرووپە فریاگوزارەکان لە کەنارەکانی ئیتالیا
 
  • هاوپشتیکردن لە ڕاپەرینی (ژن-ژیان-ئازادی) لە هەموو هەرێمەکانی ئێران و کۆکردنەوەی کۆمەک بۆ زیندانیکراوانی ئەو ڕاپەڕینە و خێزانەکانیان و گەیاندنی دەنگ و هەواڵی ڕۆژانەی ڕاپەڕیوان بە جیهانی دەرەوەی ئێران.
 
  • هاوپشتیکردن لە ڕاپەڕینی سوودان و بزووتنەوەی کۆمیتەکانی هاریکاری هاوسێیەتی و گەیاندنی دەنگی ئەوان بە گۆشەکانی دیکەی جیهانی (دەرەوەی سوودان). بەشداری چالاکانەی لەنێو گرووپی هاوپشتی شۆڕشگەرانەی نێوان ئێران و سوودان.
 
  • پشتیوانی و چالاکی لەتەک گرووپەکانی ژینگەپارێزی، منداڵپارێزی، ئاژەڵدۆستی، ڤێگان، گرووپەکانی ژنانی ڕادیکاڵ لە ئاڵمانیا و ئێران و وڵاتانی دیکە …
 
  • کۆمەک و پشتیوانی لە پەنابەران و کۆچەرانی ئەفغانی لە ئێران و وەستانەوە دژی ڕاسیزمی ئێرانی
 
  • وەستانەوەی بەردەوام  لە دژی  ژنانی دەسەڵاتخواز و حکوومەتگەرا  و ڕیفۆرمیستی سەرمایەداری.
 
  • ئەوانە و زۆر چالاکی دیکە لەسەر شێوازی دایرێکت ئاکتسیۆن.
یادی هاوڕێ نیوشا و گشت گیانبەخشانی ئەنارشیست بەرز و بەڕێز بمێنێت سەکۆی ئەنارشیستانی کوردیی-زمان
٢١ی ئازاری ٢٠٢٥ https://linktr.ee/anarkistan   ++++++++++++ ٢٣ مارس، سالگرد درگذشت رفیق نیوشا (شیرین‌دخت) فارسی ترجمە ماشینی رفیق نیوشا در ایران/تهران به دنیا آمد و فارسی صحبت می کرد، اما یک فعال آنارشیست جهانی بود. او در جلسات ماهانه فوروم‌ها، تظاهرات اول ماه مه در کلن، بن، ووپرتال، دورموند و برلین شرکت کرد و در برگزاری میز کتاب آنارشیستی اول ماه مه در هویمارکت شهر کلن، و بسیاری از فعالیت های محلی در کلن و اطراف آن شرکت کرد. مهمترین فعالیت های اخیر وی:
  • سال ٢٠١٤ – ٢٠١٥ کمک به پناهندگان در اردوگاه های کلن کمک رسانی کرد.
  • جمع آوری پوشاک، غذا و کمک های مالی برای پناهندگان و مهاجران در دریای مدیترانه و همچنین برای گروه های امدادی در سواحل ایتالیا.
  • حمایت از قیام (زن-زندگی-آزادی) در تمام مناطق ایران (کوردستان، بلوجستان، خوزستان و …) و جمع آوری کمک برای زندانیان این قیام و خانواده هایشان و رساندن صدا و اخبار روزانه قیام به جهان خارج از ایران.
  • حمایت از قیام سودان و حرکت کمیته های همکاری همسایگی و رساندن صدای آنها به سایر نقاط جهان (خارج از سودان). مشارکت فعال در گروه همبستگی انقلابی ایران و سودان.
  • حمایت و فعالیت با محیط زیست، حمایت از کودکان، حمایت از حیوانات، وگان، گروه های زنان رادیکال در آلمان، ایران و سایر کشورها
  • حمایت از پناهندگان و مهاجران افغان در ایران و ایستادگی در برابر نژادپرستی ایرانی.
  • ایستادگی مستمر در برابر زنان اصلاح طلب استبدادی، حکومتی و سرمایه دار.
  • اینها و بسیاری دیگر از فعالیتهای اقدام مستقیم.
یاد و خاطره رفیق نیوشا و همه شهدای آنارشیست گرامی و گرامی باد ٢٠٢٥/٠٣/٢١ فوروم آنارشیست‌های کوردی-زبان https://linktr.ee/anarkistan   +++++++++ عربی ترجمة الآلیة 23 مارس ذكرى وفاة الرفيقة نيوشا (شيرين‌دوخت) يصادف الثالث والعشرون من مارس ذكرى وفاة الرفيقة نيوشا (شيرين دوخت). وُلدت الرفيقة نيوشا في إيران/طهران، وكانت تتحدث الفارسية، لكنها كانت ناشطة أناركية عالمية. شاركت في مظاهرات الأول من مايو في كولونيا، وبون، وفوبرتال، ودورموند، وبرلين. كما شاركت في مائدة الأناركيين في كولونيا، وفي معظم الأنشطة المحلية في كولونيا ومحيطها، وغيرها. أهم أنشطته الأخيرة:
  • مساعدة اللاجئين في المخيمات في كولونيا السنة 2014 – 2015
  •   جمع الملابس والطعام والمساعدات المالية للاجئين والمهاجرين في البحر الأبيض المتوسط، وكذلك لمجموعات الإغاثة على الساحل الإيطالي
  • دعم الانتفاضة (المرأة – الحياة – الحرية) في كافة مناطق إيران وجمع المساعدات لسجناء هذه الانتفاضة وعائلاتهم ونقل صوت الانتفاضة وأخبارها اليومية إلى العالم خارج إيران.
  • دعم الانتفاضة السودانية وحركة لجان التعاون الجواري وإيصال أصواتهم إلى أجزاء أخرى من العالم (خارج السودان). المشاركة الفعالة في مجموعة التضامن الثوري بين إيران والسودان.
  • الدعم والأنشطة مع الجماعات البيئية ورعاية الطفل ورعاية الحيوان والجماعات النباتية وجماعات النساء الراديكاليات في ألمانيا وإيران ودول أخرى
  • دعم اللاجئين والمهاجرين الأفغان في إيران والوقوف ضد العنصرية الإيرانية
  • الوقوف المستمر ضد المرأة الإصلاحية الاستبدادية والحكومية والرأسمالية
  • هذه وغيرها الكثير من أنشطة العمل المباشر
لتظل ذكرى الرفيق نيوشا وجميع الشهداء الأناركيين عالية ومشرفة المنتدی الأنارکیو الناطقو باللغة الکردیة ٢٠٢٥/٠٣/٢١ https://linktr.ee/anarkistan   ++++++++++++

kurdish kurmanji

Wergera Makîne

23’ê Adarê Salvegera Wefata Rêheval Newşa (Şîrîn-dûxt)

Rêheval Niuşa li Îran/Tehranê ji dayik bû û bi farisî diaxivî, lê çalakvanek anarşîst a cîhanê bû. Ew beşdarî civînên mehane yên forumê, xwenîşandanên 1ê Gulanê yên li Koln, Bonn, Wuppertal, Dormund û Berlînê, Maseya Anarşîst a Yekê Gulanê ya li Kolnê û gelek çalakiyên herêmî yên li Koln û derdora wê bû. Çalakiyên wî yên herî dawî:

  • Alîkariya penaberan li kampên li Kolnê 2014 -2015.
  • Komkirina cil û berg, xwarin û alîkariyên aborî ji bo penaber û koçberên li Derya Spî û her wiha ji bo komên alîkariyê yên li peravên Îtalyayê.
  • Piştgiriya ji serhildana (Jin-Jiyan-Azadî) li hemû herêmên Îranê û komkirina alîkariyan ji bo girtiyên vê serhildanê û malbatên wan û gihandina deng û nûçeyên rojane yên serhildanê bo cîhanên derveyî Îranê.
  • Piştgiriya serhildana Sûdanê û tevgera komîteyên hevkariya taxan û gihandina dengên wan li deverên din ên cîhanê (derveyî Sûdanê). Beşdarbûna çalak di Koma Hevgirtina Şoreşgerî ya di navbera Îran û Sûdanê de.
  • Li Elmanya, Îran û welatên din piştgirî û çalakiyên bi komên jinan ên hawirdor, parastina zarokan, parastina heywanan, vegan, radîkal re.
  • Piştgiriya penaber û koçberên Efxanî yên li Îranê û rawestana li hember nijadperestiya Îranê.
  • Li dijî jinên otorîter, desthilatdar û kapîtalîst reformîst bênavber rawestin.

Ev û gelek çalakiyên çalakiya rasterast ên din.

Bîranîna rêheval Nîûşa û hemû şehîdên anarşîst bilind û bi rûmet be.

Foruma Anarşîstên kurdîziman 21. Adarê 2025 https://linktr.ee/anarkistan

++++++++++++++ deutsch Am 23. März ist der Todestag unserer Genossin Niusha (Shirin-dukht). Die Genossin Niusha wurde in Teheran/Iran geboren und sprach Persisch, war aber eine global aktive Anarchistin. Sie nahm an Demonstrationen in Köln, Bonn, Wuppertal, Dortmund und Berlin, sowie in Paris teil. Sie beteiligte sich am Anarchistischen Infotisch zum 1. Mai in Köln und an den meisten lokalen Aktivitäten in und um Köln usw. Ihre letzten Hauptaktivitäten waren:
  • Hilfe und Unterstützung für Flüchtlinge in den Flüchtlingslagern in Köln 2014 – 2015
  • Sammeln von Kleidung, Nahrungsmitteln und Bargeld für Flüchtlinge und Migrant*innen auf dem Weg ins Mittelmeer, sowie für Hilfsorganisationen an der italienischen Küste
  • Unterstützung des Aufstands (Frauen-Leben-Freiheit) in allen Regionen des Iran und Sammeln von Hilfsgütern für die Gefangenen dieses Aufstands und deren Familien, sowie Verbreitung ihrer Stimme und der täglichen Nachrichten über den Aufstand in der Welt außerhalb des Iran.
  • Unterstützung des sudanesischen Aufstands und der Bewegung der Nachbarschaftskooperationskomitees und dafür sorgen, dass ihre Stimmen in anderen Teilen der Welt (außerhalb des Sudan) Gehör finden. Aktive Teilnahme an der Revolutionären Solidaritätsgruppe zwischen Iran und Sudan.
  • Unterstützung und Aktivitäten mit Umwelt-, Kinderschutz-, Tierschutz-, Veganismus- und radikalen Frauengruppen in Deutschland, Iran und anderen Ländern
  • Hilfe und Unterstützung von Migrant*inneen im Iran und Kampf gegen den iranischen Rassismus
  • kontinuierlicher Widerstand gegen autoritäre, staatliche und kapitalistische, reformistische Frauen
  • und viele andere direkte Aktionsaktivitäten…
Möge das Andenken an unsere Genossin Niusha und an alle anarchistischen Märtyrer*innen hoch abgesehen und ehrenvoll bleiben. Kurdischsprachiges Anarchistisches Forum 21. März 2025 https://linktr.ee/anarkistan +++++++++ english Machine translation
  1. On March 23, the death of our comrade Niusha (Shirin-Dukht) is.
The comrade Niusha was born in Tehran/Iran and spoke Persian, but was a globally active anarchist. She took part in demonstrations in Cologne, Bonn, Wuppertal, Dortmund and Berlin, as well as in Paris. She participated in the anarchist infotically on May 1st in Cologne and in most local activities in and around Cologne, etc. Their last main activities were:
  • Help and support for refugees in the refugee camps in Cologne 2014 – 2015
  • Collecting clothing, food and cash for refugees and migrants on the way to the Mediterranean, as well as for aid organizations on the Italian coast
  • Support of the uprising (freedom of women) in all regions of Iran and collect relief goods for the prisoners of this uprising and their families, as well as the spread of their voice and daily news about the uprising in the world outside of Iran.
  • Support of the Sudanese uprising and the movement of the neighborhood cooperation committee and ensure that their voices are heard in other parts of the world (outside of Sudan). Active participation in the revolutionary solidarity group between Iran and Sudan.
  • Support and activities with environmental, child protection, animal welfare, veganism and radical women’s groups in Germany, Iran and other countries
  • Help and support of migrants in Iran and fight against Iranian racism
  • Continuous resistance to authoritarian, state and capitalist, reformist women
  • and many other direct action activities …
May the memory of our comrade Niusha and all anarchist martyrs are not targeted and honorable. Kurdish-speaking anarchist Forum March 21 2025 https://linktr.ee/anarkistan

بیانیه پایانی نمایشگاه کتاب آنارشیست بالکان ٢٠٢٤

بیانیه پایانی نمایشگاه کتاب آنارشیست بالکان ٢٠٢٤

ترجمە ماشینی

پست اصلی: https://bab2024.espivblogs.net/final-statement/

از پنجم تا هفتم ژوئیه، پریشتینا، کوزوو، با میزبانی شانزدهمین دوره نمایشگاه کتاب آنارشیست بالکان (BAB) به کانون تفکر، هماهنگی و همبستگی آنارشیستی تبدیل شد. این اولین گردهمایی آنارشیستی در محلی آلبانیایی زبان بیش از ٢٥٠ شرکت کننده از ٢٩ کشور از شیلی تا آذربایجان را گرد هم آورد. در مجموع ٣٢ گروه و ابتکار کتاب و مجله را به نمایش گذاشتند و ١٨ بحث و رویداد سازماندهی شد که تنوع همه جانبه جنبش را به نمایش گذاشت. با روحیه واقعی جمع گرایی و کمک متقابل، شرکت کنندگان در سازمان مشارکت کردند و این رویداد را به نمایشی قابل توجه از آنچه می توان از طریق تلاش جمعی به دست آورد تبدیل کرد.
برگزاری چنین رویدادی در پریشتینا از اهمیت ویژه ای برخوردار است. از زمان پایان جنگ، کوزوو در یک وضعیت دائمی درگیری گرفتار شده است که منجر به ایجاد فضای تنش پایدار بین ایالت کوزوو و صربستان شده است. نخبگان در هر دو طرف از این وضعیت بسیار سود برده اند و شکاف بین جوامع را تضمین کرده و در آن پیشرفت کرده اند. صرف این واقعیت که رفقا از سراسر بالکان، از جمله کوزوو و صربستان، در کنار یکدیگر ایستادند و ناسیونالیسم و ​​سیاست دولتی را محکوم کردند، گواهی قوی بر تعهد جمعی ما به همبستگی، مقاومت و همکاری در آن سوی مرزهای مصنوعی و سیاست دولتی است. هدفشان تفرقه انداختن ماست
از فوریت این گردهمایی نمی توان اغراق کرد. در زمانه ای که آتش جنگ جهان را فراگرفته و شبح فاشیسم آشکار در حال گسترش است، دولت ها به طور فزاینده ای نظامی می شوند و سرکوب روز به روز در حال افزایش است. در جریان BAB، ما تجربیات محلات خود را به اشتراک گذاشتیم و تجزیه و تحلیل کردیم که چگونه کشورهای بالکان در حال افزایش لفاظی های ملی گرایانه خود هستند در حالی که به طور همزمان تسلیحات جمع آوری می کنند و بحث هایی را برای برقراری مجدد خدمت اجباری نظامی آغاز می کنند. این اقدامات به روایت های یکدیگر وارد می شود که به عنوان توجیهی برای دومی مورد استفاده قرار می گیرد و ترس را در بین جوامع ایجاد می کند. ما ضروری می دانیم که مردم بالکان و فراتر از آن، به عنوان گروه ها و افراد آنارشیست، هماهنگی را عمیق تر کرده و شبکه های مقاومت را در برابر تجدید حیات ملی گرایی و نظامی گری تقویت کنند. عدم انجام این کار به ناچار منجر به جنگ خواهد شد.
جنگ جزء ذاتی نظام سرمایه داری است. چه با شدت کم و چه تمام عیار، به عنوان یک ابزار مهم برای گسترش سرمایه داری با گشودن منابع جدید برای بهره برداری، مانند زمین، دریا، مواد معدنی، همه موجودات زنده یا تولید و فروش سلاح به عنوان سرمایه عمل می کند. ما در دام در نظر گرفتن یک تضاد به عنوان یک دوتایی بین دولت-ملت‌ها نمی‌افتیم، اگرچه تفاوت‌های ظریف و زمینه‌های آن را در مورد چگونگی وقوع آن می‌پذیریم. ما آن را جنگ سرمایه علیه جوامع می بینیم. جنگ‌های اوکراین، سودان، سوریه، میانمار، آفریقای صحرای صحرا، جنگ‌های کارتل در مکزیک و سایرین، همگی در منطق تسلط و گسترش سرمایه مشترکند که فقط مرگ و ویرانی به همراه دارد.
ما می دانیم که کشورهای بالکان صرفاً تماشاگران حاشیه ای نمایش جنگ نیستند، بلکه بخشی ذاتی از آن هستند. از میزبانی تاسیسات نظامی بزرگ جهان، فراهم کردن زمینه های آموزشی برای نیروهای مسلح، ارائه لجستیک و کریدور برای انتقال تسلیحات و نیروها، کمک به دانش فنی، ایفای نقش مهمی در مانورهای جنگ جهانی و تولید و فروش سلاح در سراسر جهان، بنابراین، با بخشی از قتل و نسل کشی و امکان پذیر ساختن آن. در حالی که بخش‌های خصوصی و دولتی به سختی دست به دست هم می‌دهند تا حتی کوچک‌ترین کشورهای بالکان را به منطقه‌ای جدی در زمینه تولید و/یا خرید تسلیحات تبدیل کنند، ما شاهد فشار فزاینده‌ای بر جوامع محلی برای پذیرش واقعیتی جدید و نظامی‌شده‌تر به بهانه این هستیم. ترس و عدم اطمینان برای آینده
شاید زشت ترین و بارزترین نمونه منطق جنگ، نسل کشی در غزه و حملات در کرانه باختری علیه مردم فلسطین باشد که ده ها هزار غیرنظامی کشته شدند و کل منطقه ویران شد، در پخش مداوم از صفحه نمایش ما. همه اینها مورد حمایت قدرت های امپریالیستی جهانی و مجتمع نظامی-صنعتی از جمله کشورهای بالکان است که حمایت سیاسی و نظامی می کنند. جنگ نابودی نسل کشی در غزه هم به عنوان یادآوری توانایی استعماری غرب برای انجام جنگ های نابودی و هم به عنوان آزمایشگاه تناتوپولیتیک عمل می کند و آنچه را که طبقات حاکم در حال حاضر می خواهند و می توانند برای کل جمعیت انجام دهند را به نمایش می گذارد.
ما در همبستگی با مردم فلسطین ایستاده‌ایم و خواستار مقاومت در هر منطقه بالکان برای برهم زدن حمایت‌های سیاسی و نظامی کشورهای بالکان از دولت اسرائیل هستیم. ما می دانیم که دشمن نه تنها خود جنگ بلکه دولت ها و نظام های سرمایه داری است که آن را تداوم می بخشند.
با در نظر گرفتن تمام موارد فوق، ما فراملی را برای روزهای فراملی علیه نظامی گری و ناسیونالیسم در هفته اول اکتبر (١ تا ١٠ اکتبر ٢٠٢٤) فرا می خوانیم. در این دوره، ما از همه دعوت می کنیم، در محل خود و به شیوه خود، اقداماتی را علیه شرایط جنگ سازماندهی کنند: ملی گرایی، نظامی گری، پدرسالاری، سیاست محرومیت و غیره. ما خواستار اقداماتی علیه صنعت تسلیحات و حمل و نقل هستیم. تسلیحات، علیه تمامی دستگاه های نظامی ملی، ائتلاف های نظامی چندملیتی، و نظامی شدن روزافزون جوامع ما. مانند سال های گذشته، ما بر همبستگی خود با همه فراریان، مقاومت های جنگ و مخالفان وظیفه شناس تاکید می کنیم.
نظامی شدن بالکان ناخواسته منجر به نظامی شدن مرزهای دولتی شده است که به حکم اعدام برای مهاجرانی تبدیل شده است که از بالکان به عنوان مسیری برای رسیدن به شهرهای اروپایی استفاده می کنند. کشورهای بالکان که به عنوان مرز “قلعه اروپا” به تصویر کشیده می شوند، نقش کنترل حرکت را بر عهده گرفته اند. به معنای عقب راندن، دزدی، ضرب و شتم، بازداشت و حتی قتل مهاجران، که همگی به زبان تکنوکراتیک مدیریت مهاجرت پوشش داده شده است. صدها میلیون کمک مالی به کشورهای بالکان اهدا شده است و آنها را به فناوری پیشرفته برای نظامی‌سازی و نظارت بر مرزها مجهز می‌کند، همه اینها در حالی که میزبان نیروهای Frontex هستند، در تلاشی هماهنگ برای محافظت از “قلعه اروپا”. اکنون، کشورهای بالکان نه تنها به عنوان یک عامل بازدارنده برای مهاجرانی که به اروپا می آیند عمل می کنند، بلکه از طریق ایجاد مراکزی در آلبانی به نمایندگی از ایتالیا و یا از طریق اجاره ٣٠٠ سلول زندان، نقش فعالی در “پرورش” مهاجران دارند. از کوزوو توسط دانمارک برای اخراج خارجی ها استفاده شود. با درک تجربه خودمان از جوامعی که بر اثر مهاجرت شکل گرفته اند (یا یکی بودن)، ما با مهاجرانی که به بالکان می آیند و از آن می گذرند، همبستگی می کنیم و بر نیاز به تقویت ابتکارات آنارشیستی فراملی برای حمایت از مردم در حال حرکت تاکید می کنیم.
وجود رنج‌آور زنان، ترنس‌ها، افراد ناسازگار با جنسیت و افراد دگرباش در جوامع سرمایه‌داری پدرسالار، با اصلاحات نئولیبرال، نیروهای ارتجاعی روحانی-محافظه‌کار، و سیاست‌های غیرانسانی دولتی تشدید می‌شود. در کشورهایی که به طور فزاینده ای ملی گرا و نظامی شده اند، از لفاظی کاهش جمعیت برای توجیه سیاست های محدودتر در مورد خودمختاری افراد متولد شده استفاده می شود. بدن ها هم از نظر تولد و هم از نظر مراقبت به ظرف هایی برای تولید مثل تبدیل می شوند که توسط سرمایه به عنوان نیروی کار کاملاً کنترل شده از طریق کنترل مستقیم بر بدن ها مورد استثمار قرار می گیرند. بنابراین، مبارزه آنارشیستی برای آزادی و برابری ذاتاً یک مبارزه فمینیستی است. ما تعهد خود را به مبارزه علیه مردسالاری در تمام اشکال استثمار و نابرابری آن، و همچنین تعهد خود به مبارزه برای عدالت باروری، سقط جنین ایمن و خودگردان را تأیید می کنیم.
علاوه بر این، ما تأکید می‌کنیم که جنبش آنارشیستی ما باید فضای امنی برای همه باشد، محیط‌هایی را که ایده‌آل برابری را در بر می‌گیرد، عاری از ماچیسمو، زن‌ستیزی، همجنس‌گرا هراسی، ترنس‌هراسی، و دگرباش‌هراسی را پرورش دهد. با درک اینکه هنوز در این زمینه باید انجام شود و به منظور پرورش این فرهنگ، ما متعهد به عدالت متحول کننده در جوامع خود هستیم.
مبارزه با سرمایه داری به معنای مبارزه با منطق و چنگال آن در چندین جبهه است. بنابراین، مبارزه ما بخشی جدایی ناپذیر از انبوه مبارزات درون جامعه است که هر محله زمینه متفاوتی را تجربه می کند. بنابراین، مبارزه آنارشیستی علیه سرمایه داری نیز مبارزه ای است علیه تمام خشونت ها و ویرانی های دولتی. این BAB بر تعهد ما به لغو زندان ها تاکید کرد و بر حمایت عمومی ما از زندانیان آنارشیست در منطقه و فراتر از آن تاکید کرد. به عنوان آنارشیست، ما نیز باید در خط مقدم مبارزه با تخریب محیط زیست باشیم. بنابراین، ما باید استراتژی‌هایی را توسعه دهیم که نه تنها به بحران‌های فوری (که اغلب ظرفیت‌های ما را بیش از حد افزایش می‌دهند) رسیدگی کند، بلکه تحلیل‌های چندلایه بلندمدت و همچنین ساختارهای مقاومت در برابر سرمایه‌داری را ایجاد کند. این امر تنها با شناخت به هم پیوستگی مبارزات ما حاصل می شود که باید در تمام جنبه های سازماندهی و اقدامات ما منعکس شود.
در طول این BAB، ما همچنین در مورد اهمیت گسترش بیشتر و ایجاد زیرساخت های مستقل خود بحث کردیم. اسکات و مراکز اجتماعی خودمختار در این زیرساخت از اهمیت قابل توجهی برخوردار هستند و فضاهایی را برای سازماندهی، اجتماع سازی و مقاومت فراهم می کنند. با این حال، این فضاها با چالش های مهمی از سرکوب دولتی گرفته تا تضادهای داخلی روبرو هستند. ما ضرورت تقویت این ابتکارات را تأیید کردیم و نقش آنها را در جنبش و جوامعی که در آن زندگی می کنیم به رسمیت شناختیم.
در همین یادداشت، ما بر اهمیت ایجاد طرح‌های چاپی و رسانه‌های آنارشیستی خودمان، مانند پروژه‌های رادیویی، که برای انتشار اخبار و تجربیات در مورد مبارزات جنبش ما و همچنین برای جامعه در کل بسیار حیاتی هستند، تأکید کردیم. در همین نکته، ما همچنین نیاز به مراقبت از تاریخ خود را از طریق پروژه های آرشیوی تشخیص می دهیم. این پروژه‌ها نه تنها می‌توانند به‌عنوان پلتفرمی برای ثبت و نوشتن تاریخ از طریق روایت‌های خودمان، بلکه به‌عنوان منابعی از دانش در مورد تاکتیک‌ها، شیوه‌ها و تحلیل‌هایی که هنوز هم می‌توانیم از آنها به خوبی استفاده کنیم، عمل کنند.
نمایشگاه کتاب آنارشیست بالکان ٢٠٢٤ بار دیگر بر قدرت جمعی و تعهد ما برای ساختن جهانی عاری از ظلم تاکید کرد و تعهد ما به مقاومت از یک سو و همبستگی از سوی دیگر را برجسته کرد. همانطور که به آینده می نگریم، باید به ایجاد شبکه های حمایتی و توسعه استراتژی هایی برای مقابله با نظام سرمایه داری و دولتی که از آن محافظت می کند، ادامه دهیم. ما باید شبکه های خود را گسترش دهیم و به شهرهای بالکان برسیم که در آن ابتکارات آنارشیستی وجود ندارد، و از آنها برای ایجاد و پیشرفت حمایت کنیم. هماهنگی و همبستگی ستون هایی است که ما مقاومت خود را بر آنها بنا می کنیم و آینده ای مبتنی بر کمک متقابل، آزادی، همدلی رادیکال و برابری می سازیم.
ما باید یک بار دیگر بر اهمیت برگزاری این نمایشگاه کتاب در محلی آلبانیایی زبان تاکید کنیم و آن را به عنوان اولین گردهمایی آنارشیست ها در این سرزمین ها معرفی کنیم. گروه ها، گروه ها و افرادی که از سرتاسر جهان آمده بودند این فرصت را داشتند که در مورد زمینه مبارزات محلی بیاموزند و تجربیات خود را با مردم پریشتینا به اشتراک بگذارند. برای بسیاری از مردم پریشتینا که از نمایشگاه کتاب بازدید می کردند، و همچنین برای گروه ها و افرادی که از آن حمایت کردند، این یک تجربه یادگیری بود که قدرت سازماندهی غیر سلسله مراتبی را که صرفاً بر اساس همبستگی و کمک متقابل استوار بود را نشان داد. همچنین اهمیت تحلیل و سازماندهی آنارشیستی در مبارزات محلی و منطقه ای را برجسته کرد.
در نهایت، ما بسیار خوشحالیم که اعلام کنیم که نمایشگاه کتاب آنارشیست بالکان بعدی در تسالونیکی یونان برگزار می شود.
شرکت کنندگان در نمایشگاه کتاب آنارشیست بالکان ٢٠٢٤
٧ جولای، پریشتینا.
https://i-f-a.org/2024/07/21/final-statement-of-the-balkan-anarchist-bookfair-2024/

Balkan Anarchist Bookfair BAB2024

Call for participants: Balkan Anarchist Bookfair BAB2024

January 18, 2024 bab2024

[ENG]

Call for Participation: Balkan Anarchist Bookfair 2024

With great excitement we announce that, for the first time ever, the 16th edition of Balkan Anarchist Bookfair (BAB) will be held in Prishtina, Kosova, from 5th – 7th of July 2024. BAB is not merely a platform to promote books, but also place to exchange information and ideas, create new initiatives, and strengthen organizations. As such, for more than 20 years, it stands as a testament to our collective commitment to solidarity, resistance, and collaboration across the artificial borders of Balkans.

BAB comes at a crucial time when the capital is experiencing its regular accumulation crisis, the fires of war are ravaging across the world, putting us at the brink of a world war, and fascism, in its explicit form, is spreading like wildfire. States are getting more militarized and the populations are increasingly policed, breaking apart communities and bonds of solidarity. And with any type of dissent oppressed, the capital runs freely, ever expanding to new sources of exploitation.

Balkans is no exception. We are witnessing the ever-rising militarization of Balkan countries, with ever growing stockpile of weapons and technologies with the plan of introducing mandatory military services. And under the guise of national interest and through racial nationalist discourse more oppressive methods of population control have been introduced, often to detriment of ethnic, social and political minorities. Political power has been further centralized and political repression has been conducted more openly, whereas the political organizations have been rendered impotent through NGO-isation, reflecting the logic of neoliberalism that seeped into every spore of political, social and cultural life.

At the same time the patriarchy, an integral part of capitalist exploitation, creates an ever-hostile environment for all, but especially women, and LGBTQI+ community, with growing number of femicide and physical attacks, maintaining hostile environment both in public and private spheres, as well as through attempts to control our bodies. This same patriarchal logic gives rise to both religious zealotry, whose false antagonism with national conservatism only reinforce the patriarchal system.

On an international scale, the Balkans play a crucial role in global politics. Geopolitical maneuvers by NATO and the Russian Federation maintain direct influence over the region. Simultaneously, the neo-liberal reforms have already given access to international capital, particularly the capital from the EU, China and Turkey, which gained control over all essential public infrastructure throughout Balkans. And while Balkan is interconnected with international markets of exploitation, now it becomes further interconnected in its population and movement control for benefit of centers of capital. Balkan now shifts from already established borderland of fortress Europe, to more of a direct “forward base” for migrant population control of the latter, by, among others, hosting migrant detention centers such as the one planned in Albania on behalf of Italy.

As anarchists, we have always showed our commitment to organize across borders, create structures of solidarity and find ways to resist oppression. Today, again, faced with all of the above challenges that as people of Balkans we are facing, we again must find our strength and ways to respond to the structures of oppression with utter most urgency.

Thus, again this year, as in previous BABs, we call upon anarchist publishing houses and initiatives, as well as all international anarchist and anti-authoritarian movements from the geographies of the Balkans and beyond to plan their participation in the BAB2024 in Prishtina. We welcome all the interested people and groups to join in the process of organizing the event.

For further information, inquiries, and proposals, contact us at bab2024@riseup.net or visit bab2024.espivblogs.net

The Assembly of Balkan Anarchist Bookfair 2024

 


 

[SHQIP]

Thirrje për pjesëmarrje: Panairi Ballkanik Anarkist i Librit – BAB2024

Me shumë kënaqësi dhe entuziazëm ju njoftojmë se edicioni i 16-të i Panairit Ballkanik Anarkist të Librit (Balkan Anarchist Bookfair – BAB2024), për herë të parë, do të mbahet në Prishtinë, nga data 5 deri më 7 korrik 2024. Ky panair nuk është thjesht një platformë për promovimin e librave, por edhe mundësi për të shkëmbyer ide dhe informata, për të krijuar nisma të reja dhe për të përforcuar organizatat anarkiste të rajonit. Për më shumë se 20 vjet, ky panair është dëshmi e përkushtimit tonë kolektiv për solidaritet, rezistencë dhe bashkëpunim përtej kufijve artificialë të Ballkanit.

BAB-i i këtij viti organizohet në kohë vendimtare për të gjithë ne. Në kohë që kapitali është duke e përjetuar krizën e tij ciklike të akumulimit, zjarret e luftës po ndizen anembanë globit duke na vënë në prag të një lufte botërore, e ndërkohë që fashizmi, në formën e tij klasike, është rishfaqur dhe po merr hov përsëri. Çdo ditë e më shumë, shtetet po militarizohen dhe popullata po vëhet nën vëzhgim dhe kontrollë më të rreptë, komunitetet po shkatërrohen, solidariteteti po shpërbëhet, e çdo lloj disidence po shtypet. Kësisoji, kapitali ka rrugë të lirë për tu zgjeruar drejt burimeve të reja për eksploatim.

Kjo është po ashtu e vertetë për Ballkanin. Ne jemi dëshmitarë të rritjes së vazhdueshme të militarizimit të shteteve të Ballkanit që rregulisht blejnë armë e teknologji të reja, si dhe kanë plane të rikthejnë shërbimin e detyrueshëm ushtarak. Shtuar kësaj, nën maskën e interesit kombëtar dhe përmes diskursit nacionalist e racor, shtetet çdo ditë e më shumë janë duke përdorë metoda shtypëse kundrejt popullatave, nga të cilat më së shpeshti pësojnë pakicat etnike, sociale e ato politike. Pushteti politik është centralizuar edhe më tej, represioni politik po bëhet më prezent, ndërsa organizatat politike janë shëndrruar në struktura impotente nëpërmjet OJQ-izimit të tyre, gjë që reflekton logjikën neoliberale që tanimë depërtoj në çdo pore të jetës politike, sociale e kulturore.

Në të njëjtën kohë, patriarkati, kjo pjesë përbërëse e kapitalizmit eksploatues e shtypës, krijon një mjedis gjithnjë e më armiqësor, si në sferën publike ashtu edhe në atë private, veçanërisht për gratë dhe komunitetin LGBTQI+, që çdo ditë përjetojnë sulme fizike e vrasje, si dhe përpjekje për të kontrolluar trupat e tyre. E njëjta logjikë patriarkale sjell edhe esktremizmin fetar dhe konservatizmin nacionalist, që si dy ide konservative, qëndrojnë në antagonizëm të rremë me njëra tjetrën ndërkohë që vetëm sa e përforcojnë patriarkatin.

Në nivel ndërkombëtar, Ballkani luan një rol të rëndësishëm në politikën globale. Manovrat gjeopolitike të NATOs dhe Federatës Ruse e mirëmbajnë ndikimin e drejtpërdrejtë të tyre në rajon. Njëkohësisht, reformat neo-liberale tanimë i dhanë qasje kapitalit ndërkombëtar, veçanërisht atij nga BE-ja, Turqia e Kina, dhe i dhanë kontroll mbi të gjithë infrastrukturën publike thelbësore. Dhe ndërsa Ballkani është i ndërlidhur me tregjet eksploatuese ndërkombëtare, tani gjithashtu bëhet pjesë përbërëse e kontrolit të popullatave dhe lëvizjës së tyre për hirë të qendrave të kapitalit. Ballkani tashmë është duke e ndryshuar rrolin nga zona kufitare e të ashtuquajturës “Bastioni Evropian”, në një kullë paraje në kontrollin e lëvizjsës së migrantëve, sikurse në rastin e Shqipërisë që është në proces të themelimit të qendrës së mbajtjes për migranta që kanë destinacion Italinë.

Ne si anarkistë, gjithnjë e kemi treguar gaditshmërinë tonë për t’u organizuar përtej kufijve, për të krijuar struktura të solidaritetit dhe për të gjetur mënyra për t’i rezistuar shtypjes. Edhe tani, duke u ballafaquar me sfidat e lartpërmendura, ne përsëri duhet ta gjejmë forcën dhe të krijojmë mënyra për t’iu përgjigjur këtyre strukturave shtypëse.

Rrjedhimisht, edhe këtë vit, si edicionet e mëparshme të BAB-it , u bëjmë thirrje shtëpive dhe iniciativave botuese anarkiste, si dhe të gjitha lëvizjeve, grupeve dhe individëve anarkist dhe antiautoritar të gjeografive të Ballkanit, dhe përtej, që të planifikojnë pjesëmarrjen e tyre në BAB2024 në Prishtinë. Mirëpresim të gjithë të interesuarit dhe grupet që të bashkohen në procesin e organizimit të panairit.

Për informacione, pyetje dhe propozime të mëtejshme, na kontaktoni në bab2024@riseup.net ose vizitoni bab2024.espivblogs.net

Asambleja e Panairit Ballkanik Anarkist të Librit, BAB2024


[Kurdish]

پێشانگەی کتێبی ئەنارکیستیی باڵکان ٢٠٢٤
٥ – ٧ی تەمموزی ٢٠٢٤، پریستینا، کۆسۆڤۆ

بانگەواز بۆ بەشداربووان: پێشانگەی کتێبی ئەنارکیستیی باڵکان BAB2024
١٨ی جێنیوەری ٢٠٢٤ bab2024

[ئینگلیزی] [ئەلبانی]

بانگەواز بۆ بەشداریکردن: پێشانگەی کتێبی ئەنارکیستیی باڵکان ٢٠٢٤

ئێمە بە خۆشحاڵییەکی زۆرەوە ڕایدەگەیەنین کە، بۆ یەکەم جارە، ئامادەکردنی ١٦ی پێشانگەی کتێبی ئەنارکیستیی باڵکان (BAB) لە پریشتینای کۆسۆڤۆ، لە ٥ – ٧ی تەمموزی ٢٠٢٤ بەڕێوەدەچێت. BAB بەس سەکۆیەک نییە بۆ خستنەڕوو و بەرەوپێشبردنی کتێب، بەڵکو… هەر وەها شوێنێکیشە بۆ ئاڵووێری زانیاری و بیرۆکەکان، دروستکردنی دەستپێشخەریی نوێ و بەهێزکردنی ڕێکخراوەکان. بەو شێوەیە، بۆ زیاتر لە ٢٠ ساڵە، وەک بەڵگەیەک لەسەر پابەندبوونی بەکۆمەڵیی ئێمە بە هاودەنگی و بەرخۆدان و هاریکاری لە سەرانسەری سنوورە دەستکردەکانی باڵکان.

باب BAB لە کاتێکی چارەنووسساز ڕوودەدات کە سەرمایە بەردەوام کەڵەکەبوونی قەیران بەخۆیەوە دەبینێت، ئاگری شەڕ سەرانسەری جیهان وێران دەکات و ئێمە دەخاتە لێواری شەڕێکی جیهانییەوە و فاشیزمیش، لە فۆڕمی ئاشکرای خۆی، وەک ئاگرێکی کڵپەسێن بڵاودەبێتەوە. دەوڵەتان زیاتر میلیتاریزە دەبن و کۆمەڵەکان زیاتر پۆلیسیی دەکرێن، ئەوەش کۆمەڵگە و پەیوەندییەکانی هاودەنگیی لەیەکتر دەترازێنێت و لەتەک سەرکوتکردنی هەر جۆرە ناڕەزایەتییەک، بەهرەکێشیی سەرمایە بە ئازادی بەڕێوەدەچێت، هەمیشە فراوان دەبێت بۆ سەرچاوە نوێیەکانی بەهرەکێشیی پەلدەهاوێت.

باڵکانیش لەو بارە بێبەری نییە. ئێمە بینەری هەڵکشانی بەردەوامی میلیتاریزەکردنی وڵاتانی بەڵکانین، لەتەک گەشەسەندنی کۆگەی چەک و تەکنەلۆژیا و لەتەک پلانی فراوانکردنی خزمەتگوزارییە سەربازییە زۆرەملێییەکان. وە لە ژێر پەردەی بەرژەوەندی نەتەوەیی و لە ڕێگەی گوتاری ناسیۆنالیستی نەژادییەوە شێوازی ستەمکارانەتر بۆ کۆنترۆڵکردنی کۆمەڵ هاتۆتە ئاراوە، زۆر جاران بە زیانی کەمینە نەتەوەیی و کۆمەڵایەتیی و ڕامیارییەکان تەواو دەبێت. دەسەڵاتی ڕامیاریی زیاتر نێوەندیی بوەتەوە و سەرکوتی ڕامیاریی بە ئاشکراتر بەڕێوەچوو دەچێت، ئەوە لە کاتێک کە ڕێکخراوە ڕامیارییەکان لە ڕێگەی ڕێکخراوە ناحکومییەکانەوە بێدەسەڵاتکراون، ئەوەش ڕەنگدانەوەی لۆژیکی نیولیبرالیزمە کە سەری کێشاوەتە نێو هەموو قوژبنێکی ژیانی ڕامیاریی و کۆمەڵایەتیی و کولتوورییەوە.

هاوکات کات پیاوسالاری کە بەشێکی دانەبڕاوە لە بەهرەکێشیی سەرمایەداری، ژینگەیەکی هەمیشە دوژمنکارانە بۆ هەمووان دروست دەکات، بەتایبەتیی ژنان و کۆمەڵی LGBTQI+، لەتەک زیادبوونی ژمارەی ژنکوژیی و هێرشی جەستەیی، پاراستنی ژینگەیەکی دوژمنکارانە چ لە بواری گشتی و چ لە بواری تایبەت، هەر وەها لە ڕێگەی هەوڵدان بۆ کۆنترۆڵکردنی جەستەی ئێمە. هەر بەو لۆژیکە پیاوسالارییە
توندڕەویی ئایینیی سەرهەڵدەدات، کە دژایەتییە درۆینەکانیان لەتەک کۆنەپەرستیی نەتەوەیی بەس سیستەمی پیاوسالاریی بەهێزتر دەکەن.

لەسەر ئاستی نێودەوڵەتی، باڵکان ڕۆڵێکی چارەنووسساز لەنێو ڕامیاری جیهانیی دەگێڕێت. مانۆڕەکانی جیۆپۆلەتیکی ناتۆ و فیدراسیۆنی ڕووسیا کاریگەری ڕاستەوخۆی بەسەر ناوچەکە دادەنێت. هاوکات چاکسازییە نیولیبراڵییەکان پێشتر دەستیان خستوەتە نێو دەستی سەرمایەی نێودەوڵەتی، بەتایبەتی سەرمایەی یەکێتی ئەوروپا و چین و تورکیا، کە کۆنترۆڵی گشتیی و کڕۆکیی هەموو ژێرخانی لە سەرانسەری باڵکان بەدەستهێناوە. ئەوە لە کاتێکە باڵکان بە بازاڕە نێودەوڵەتییەکانی بەهرەکێشییەوە گرێدراوە، ئێستا ئیتر لە کۆنترۆڵکردنی کۆمەڵ جووڵەی خۆی بۆ سوودی نێوەندەکانی سەرمایە زیاتر بەیەکەوە گرێدراوە. هەنووکە باڵکان لە سنووری قەڵای ئەوروپا کە پێشتر دامەزراوە، دەگۆڕێت بۆ زیاتر “بنکەیەکی پێشەوە”ی ڕاستەوخۆ بۆ کۆنترۆڵکردنی کۆمەڵی کۆچبەران، وەک ئەو ناوەندەی کە لە ئەلبانیا بە پێشوازی بۆ دەستبەسەرکردنی کۆچبەران لەلایەن ئیتاڵیا پلانی بۆ دانراوە.

ئێمە وەک ئەنارکیستەکان هەمیشە پابەندبوونی خۆمان نیشانداوە، بۆ ڕێکخستن لە دەرەوەی سنوورەکان و دروستکردنی پێکهاتەی هاودەنگی و دۆزینەوەی ڕێگەکانی بەرەنگاربوونەوەی ستەم.
ئەمڕۆ دیسانەوە لە بەرامبەر هەموو ئەو ڕێگرییانەی سەرەوە کە وەک خەڵکی باڵکان ڕووبەڕوویان دەبینەوە، دیسانەوە دەبێت هێز و ڕێگەکانی خۆمان بدۆزینەوە بۆ وەڵامدانەوەی پێکهاتەکانی ستەمکاری بە بەپەلەترین شێوە بەخۆمان بکەوین.

بەو شێوەیە دیسانەوە ئەم ساڵ وەک لەنێو پیشانگەکانی کتێبی ئەنارکیستیی BAB پێشووتر، بانگەوازی دەزگاکانی چاپ و دەستپێشخەرییە ئەنارکیستەکان دەکەین، هەر وەها هەموو بزووتنەوە ئەنارکیست و دژە دەسەڵاتە نێودەوڵەتییەکان لەنێو جوگرافیاکانی باڵکان و دەرەوەی ئەو، پلانی بەشداریکردنیان لە BAB2024 لە پریشتینا دابنێن. بەخێرهاتنی سەرجەم کەس و گروپە ئارەزومەندەکان دەکەین بۆ بەشداریکردن لەنێو پرۆسەی ڕێکخستنی چالاکییەکەکە.

بۆ زانیاری زیاتر و پرسیار و پێشنیار، لەو ڕێگەیانەی خوارەوە، پەیوەندی بە ئێمەوە بکەن: bab2024@riseup.net یان سەردانی bab2024.espivblogs.net بکەن

ئەنجوومەنی پێشانگەی کتێبی ئەنارکیستیی باڵکان ٢٠٢٤


 

[Arabic]

دعوة للمشاركين: معرض الكتب الأناركي في البلقان BAB2024

 

دعوة للمشاركين: معرض الكتب الأناركي في البلقان BAB2024

دعوة للمشاركة: معرض الكتاب الأناركي في البلقان ٢٠٢٤

بحماس كبير، نعلن أنه، ولأول مرة على الإطلاق، ستعقد النسخة السادسة عشرة من معرض البلقان اللاسلطوي للكتاب (BAB) في بريشتينا، كوسوفا، في الفترة من ٥ إلى ٧ يوليو ٢٠٢٤. BAB ليس مجرد منصة للترويج للكتب، ولكنه مكان أيضًا لتبادل المعلومات والأفكار وإنشاء مبادرات جديدة وتعزيز المنظمات. وعلى هذا النحو، وعلى مدى أكثر من عشرين عاما، كان هذا بمثابة شهادة على التزامنا الجماعي بالتضامن والمقاومة والتعاون عبر الحدود المصطنعة لمنطقة البلقان.

يأتي BAB في وقت حرج حيث تعاني العاصمة من أزمة تراكم منتظمة، ونيران الحرب تجتاح جميع أنحاء العالم، مما يضعنا على شفا حرب عالمية، والفاشية، في شكلها الصريح، تنتشر كالنار في الهشيم. أصبحت الدول أكثر عسكرة، وتتزايد مراقبة السكان، مما يؤدي إلى تفكك المجتمعات وروابط التضامن. ومع قمع أي نوع من المعارضة، فإن رأس المال يتحرك بحرية، ويتوسع باستمرار إلى مصادر جديدة للاستغلال.

ومنطقة البلقان ليست استثناء. إننا نشهد تزايدا مستمرا في عسكرة دول البلقان، مع وجود مخزون متزايد من الأسلحة والتكنولوجيات مع خطة لإدخال الخدمات العسكرية الإلزامية. وتحت ستار المصلحة الوطنية ومن خلال الخطاب القومي العنصري، تم إدخال أساليب أكثر قمعية للتحكم في السكان، على حساب الأقليات العرقية والاجتماعية والسياسية في كثير من الأحيان. وقد أصبحت السلطة السياسية أكثر مركزية، وتم ممارسة القمع السياسي بشكل أكثر صراحة، في حين أصبحت المنظمات السياسية عاجزة من خلال تحويل المنظمات غير الحكومية، مما يعكس منطق الليبرالية الجديدة التي تسربت إلى كل مجال من مجالات الحياة السياسية والاجتماعية والثقافية.

في الوقت نفسه، تخلق السلطة الأبوية، وهي جزء لا يتجزأ من الاستغلال الرأسمالي، بيئة معادية للجميع، وخاصة النساء ومجتمع LGBTQI+، مع تزايد عدد جرائم قتل الإناث والاعتداءات الجسدية، والحفاظ على بيئة معادية في المجالين العام والخاص. وكذلك من خلال محاولات السيطرة على أجسادنا. ويؤدي هذا المنطق الأبوي نفسه إلى ظهور التعصب الديني، الذي يؤدي عداءه الكاذب مع المحافظة الوطنية إلى تعزيز النظام الأبوي.

على المستوى الدولي، تلعب منطقة البلقان دورًا حاسمًا في السياسة العالمية. تحافظ المناورات الجيوسياسية التي يقوم بها حلف شمال الأطلسي والاتحاد الروسي على نفوذ مباشر على المنطقة. وفي الوقت نفسه، أتاحت الإصلاحات الليبرالية الجديدة بالفعل إمكانية الوصول إلى رأس المال الدولي، وخاصة رأس المال القادم من الاتحاد الأوروبي، والصين، وتركيا، التي تمكنت من السيطرة على كل البنية التحتية العامة الأساسية في مختلف أنحاء البلقان. وبينما ترتبط منطقة البلقان بأسواق الاستغلال الدولية، فإنها أصبحت الآن أكثر ترابطًا من حيث عدد السكان والتحكم في الحركة لصالح مراكز رأس المال. وتتحول البلقان الآن من منطقة حدودية قائمة بالفعل في أوروبا المحصنة، إلى “قاعدة أمامية” مباشرة للسيطرة على السكان المهاجرين في أوروبا، من خلال، من بين أمور أخرى، استضافة مراكز احتجاز المهاجرين مثل المركز المخطط في ألبانيا نيابة عن إيطاليا.

باعتبارنا أناركيين، أظهرنا دائمًا التزامنا بالتنظيم عبر الحدود، وإنشاء هياكل التضامن وإيجاد طرق لمقاومة القمع. واليوم، مرة أخرى، في مواجهة جميع التحديات المذكورة أعلاه التي نواجهها كشعوب البلقان، يجب علينا مرة أخرى أن نجد قوتنا وطرقنا للرد على هياكل القمع بأقصى قدر من الإلحاح.

وهكذا، مرة أخرى هذا العام، كما هو الحال في BABs السابقة، ندعو دور النشر والمبادرات اللاسلطوية، وكذلك جميع الحركات الأناركية والمناهضة للسلطوية الدولية من مناطق البلقان وخارجها إلى التخطيط لمشاركتهم في BAB2024 في بريشتينا. ونرحب بجميع الأشخاص والمجموعات المهتمة للانضمام إلى عملية تنظيم هذا الحدث.

لمزيد من المعلومات والاستفسارات والمقترحات، اتصل بنا على bab2024@riseup.net أو قم بزيارة bab2024.espivblogs.net

جمعية معرض الكتاب الأناركي في البلقان ٢٠٢٤

 


 

نمایشگاه کتاب آنارشیستی بالکان ۲۰۲۴
۵ ـ۷ ژوئیه ۲۰۲۴، پریشتینا، کوزوو

[Farsi]

فراخوان شرکت در: نمایشگاه کتاب آنارشیستی بالکان ۲۰۲۴

۱۸ ژانویه ۲۰۲۴

فراخوان شرکت در: نمایشگاه کتاب آنارشیستی بالکان ۲۰۲۴

با خوشحالی اعلام می کنیم که برای اولین بار، شانزدهمین دوره نمایشگاه کتاب آنارشیست بالکان (BAB) در پریشتینا، کوزوو، از ۵ ـ ۷ ژوئیه ۲۰۲۴ برگزار خواهد شد. نمایشگاه کتاب آنارشیستی صرفاً
نه تنها بستری برای ترویج کتاب نیست، بلکه مکانی برای تبادل اطلاعات و ایده ها، ایجاد ابتکارات جدید و تقویت سازمان ها است. در سراسر مرزهای مصنوعی بالکان بیش از ۲۰ سال بعنوان سندی برای همبستگی، مقاومت و همکاری است.

نمایشگاە کتاب آنارشیستی بالکان در زمان حساسی برگزار می شود که سرمایە بحران انباشت منظم خود را تجربه می کند، آتش جنگ در سراسر جهان در حال گسترش است و ما را در آستانه یک جنگ جهانی قرار می دهد و فاشیسم، به سرعت، مانند آتشی در حال گسترش است. ایالت ها بیشتر نظامی می شوند و جمعیت ها به طور فزاینده ای تحت نظارت پلیس قرار می گیرند و جوامع و پیوندهای همبستگی را از هم می پاشند. و با هر نوع مخالفی که سرکوب می شود، سرمایه می تواند آزادانه توسعه پیدا کند و همواره راه را برای منابع جدید استثمار باز می کند.

بالکان نیز از این قاعده مستثنی نیست. ما شاهد نظامی شدن روزافزون کشورهای بالکان هستیم، با خرید روزافزون تسلیحات و فناوری ها، با طرح اجباری کردن خدمت سربازی. تحت پوشش منافع ملی و از طریق گفتمان نژادپرستانه ـ ناسیونالیستی، روش های سرکوبگرانه را برای کنترل انسان ها بکار می گیرند که اغلب به ضرر اقلیت های قومی، اجتماعی و سیاسی است. قدرت سیاسی بیشتر متمرکز شده و سرکوب سیاسی آشکارتر انجام شده است، در حالی که سازمان‌های سیاسی از طریق (سازمان های مردم‌نهاد) NGO‌ سازی ناتوان شده‌اند، که منعکس‌کننده منطق نئولیبرالیسم است و این در تمام هاگ‌های زندگی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی نفوذ کرده است.

همزمان پدرسالاری بخشی جدایی ناپذیر از استثمار سیستم سرمایه داری است و باعث فضایی خشونت بار برای همگان، به ویژه زنان، و جامعه ال‌جی‌بی‌تی+ با آمار فزاینده زن کشی و حملات فیزیکی، حفظ محیطی خشونت بار چه در حوزه عمومی و چه در حوزه خصوصی است. و حتی کوشش برای کنترل بدن ما زنان. همین منطق مردسالارانه باعث ایجاد تعصب مذهبی می شود، که تضاد کاذب آن با محافظه کاری ملی تنها باعث تقویت نظام پدرسالاری می شود.


در سطح بین المللی، بالکان نقش مهمی در سیاست جهانی ایفا می کند. مانورهای ژئوپلیتیک ناتو و فدراسیون روسیه نفوذ مستقیم در منطقه دارند. همزمان، اصلاحات نئولیبرالی قبلاً به سرمایه بین المللی دسترسی پیدا کرده است، به ویژه سرمایه های متعلق به اتحادیه اروپا، چین و ترکیه تمام زیرساخت های عمومی اساسی را در سراسر بالکان تحت کنترل خود درآورده اند. و در حالی که بالکان با بازارهای بین المللی استثمار همکاری می کند، اکنون در کنترل جمعیت و جابجایی انسان ها به نفع مراکز سرمایه با هم ارتباط نزدیک تری پیدا کرده اند. بالکان اکنون از یک منطقه مرزی از قبل ایجاد شده، به یک “پایگاه مستقیم” در اروپا به یک منطقه برای کنترل مهاجرین و همینطور با ایجاد کمپ های پذیرش برای مهاجران، مانند اردوگاهی که از طرف ایتالیا در آلبانی برنامه ریزی شده بود تبدیل شده است.

 

ما همیشه بعنوان آنارشیست ها متعهد به سازماندهی در آن سوی مرزها، ایجاد ساختارهای همبستگی و یافتن راه هایی برای مقاومت در برابر ظلم و ستم بوده ایم. امروز، در مواجهه با تمام چالش های فوق که به عنوان مردم بالکان با آن مواجه هستیم، باید قدرت و راه هایی پیدا کرده تا هر چه سریع تر برای مقابله با ساختارهای ظلم و ستم عکس العمل نشان دهیم .

بنابراین، امسال نیز اعلام می می کنیم که مانند نمایشگاه های کتاب آنارشیستی قبلی، از انتشارات و ابتکارات آنارشیستی و همچنین از تمام جنبش های بین المللی آنارشیستی و ضد استبدادی از مناطق جغرافیایی بالکان و فراتر از آن می خواهیم تا برای شرکت در نمایشگاه کتاب آنارشیستی سال ۲۰۲۴ در پریشتینا برنامه ریزی کنند. از تمامی افراد و گروه های علاقه مند برای شرکت در روند برگزاری این رویداد استقبال می کنیم.

برای اطلاعات بیشتر، سوالات و پیشنهادات، با ما از طریق این آدرس ایمیل bab2024@riseup.net تماس بگیرید یا به bab2024.espivblogs.net مراجعه کنید.

مجمع نمایشگاه کتاب آنارشیست های بالکان ۲۰۲۴

فراخوان کمسیون روابط‌های فدراسیون‌ بین المللی آنارشیست CRIFA

فراخوان کمسیون روابط‌های فدراسیون‌ بین المللی آنارشیست CRIFA

IFA Statement from CRIFA Athens 5 Nov 2023_persian

نه به جنگ مابین انسان ها، نه به صلح طبقاتی

فراخوان کمسیون روابط‌های فدراسیون‌ بین المللی آنارشیست در تاریخ ۴ تا ۵ نوامبر ۲۰۲۳ در آتن گرد هم آمد تا در مورد افکار و عملکرد فدراسیون‌های أعضاء بحث و تبادل نظر کند. ما در حال حاضر به ویژه در جهت سیاست های ضد نظامی گری فعالیت می کنیم، تشدید جنگ ها در دوره کنونی، که شناخته‌شده‌ترین آن‌ها مانند درگیری‌های غزه، اوکراین یا سودان است، این مشکل جهانی است و نباید گذاشت که بدست فراموشی سپرده شود.

جنگ هرگز یک راه حل نبوده، بلکه وسیله ای در دست سرمایه داری و دولت برای بازتولید اشکال سلطه، استثمار، مردسالاری و ستم است. جنگ باعث تشدید خشونت قدرت و سلسله مراتب است. خیلی ها بحث در مورد جنایات های جنگی می کنند، ما می گوییم جنگ همیشه جنایت است. همه جنگ ها ارتکاب جنایت بر علیه بشریت است. و برای توجیح آن همیشه از استدلال هایی مانند ناسیونالیسم استفاده می شود، در حالی که انسان ها توسط عده ای استثمار می شوند، سرمایه داری و دولت تلاش می کنند از طریق تبلیغات جنگی برای تضغیف در گیری های اجتماعی استفاده کرده و آن را منافع مشترک توجیح کنند.

ما آنارشیست ها با همه مرزها، دولت ها، ارتش ها و اصل حاکمیت سرزمینی مخالفیم. ما ایده‌های خود را در مورد همبستگی بین‌المللی پیشنهاد می‌کنیم و فعالانه از همه قربانیان جنگ و همه کسانی که جنگ را از هر طرف محکوم می‌کنند: مخالفان، فراریان، خرابکاران و افرادی که از جنگ فرار می کنند حمایت می‌کنیم.

ما از تمام اقدامات ضد نظامی گری که با اصول آنارشیستی ما همخوانی دارد، و همچنین از گروه ها، افراد و گروه هایی که در مقابل جنگ مقاومت کرده و با فعالیت های اجتماعی خود از طریق کمک به مردم، ترویج مبارزات اجتماعی و ادامه گسترش فرهنگ های ضد استبدادی علی رغم جنگ عمل می کنند، حمایت می کنیم.

فدراسیون های ما علاوه بر انتشار اطلاعات در باره فعالیت های علیه نظامی گری در عرصه بین المللی در جهت مقابله با تبلیغات جنگ از طریق مجلات، رادیوها و رسانه های خود، خواهان فعالیت هایی مانند:

روزهای جهانی اقدام علیه هرگونه جنگ و نظامی گریاز ۱۷ تا ۲۵ نوامبر ۲۰۲۳

https://de.indymedia.org/node/306630

هفته علیه جنگ Publico در پاریس از ۵ تا ۲۶ نوامبر ۲۰۲۳

http://www.librairie-publico.info/?p=8835

حملە جنبش ضد جنگ در ایتالیا.

https://umanitanova.org/event/milano-assemblea-antimilitarista-4

آن‌های فقط چند نمونه‌ای هستند.

نه به جنگ مابین انسان ها، نه به صلح طبقاتی

کمسیون روابط‌های فدراسیون‌ بین المللی آنارشیست – CRIFA،

آتن، 5 نوامبر 2023

[Original Text publish on 20 novembre 2023 , IFA]
https://i-f-a.org/2023/11/20/ifa-statement-from-crifa-athens-5-nov-2023