اصول اتحاد گرایی انقلابی(IWA)

اصول اتحاد گرایی انقلابی(IWA)

1- اتحاد گرایی انقلابی , در مرتبه ای از مبارزه قرار می گیرد , که هدفش متحد کردن تمامی کارگران در یک سازمان اقتصادی است , مبارزه ای که آنها با آن خودشان را از یوغ سرمایه دار و دولت , آزاد کنند. هدف اینست که دوباره سازی از زندگی اجتماعی بر اساس آزادی کمونیستی از طریق فعالیت های انقلابی طبقه کارگر , صورت گیرد. تنها سازمان اقتصادی پرولتری می باشد که قادر است این موقعیت را بدست آورد. اتحاد گرایی انقلابی به کارگران نشان می دهد که چگونه جایگاه خود را در تولید کنندگان بیابند , از وزنه های اجتماعی باشند , اصولشان را بدست آورند و آنها را در میان خود بسط دهند , بر خلاف احزاب جدید کارگری که اظهار می کنند دوباره- سازی وضعیت اقتصادی جامعه غیر ممکن است.

2- اتحاد گرایی انقلابی دشمن ثابت قدم تمامی جوامع و اقتصادهای انحصارگرا می باشد , و هدفش برانداختن آنها بوسیله برپایی اقتصاد مونیستی و ارگانهای اجرایی که توسط کارگران در مزارع و کارخانه ها اداره می شود , است. شکلی از یک سیستم مجلسی آزاد فاقد حالت مرئوسی معطوف به قدرت یا جناح سیاسی صاحب قدرت. در شقی دیگر و در مقابل سیاست های دولت و احزاب , اتحاد گرایی انقلابی دوباره سازی اقتصادی تولید را قرار می دهد. جایگزین کردن نقش رئیس و مرئوس با مدیریت مجلسی درباره مسائل. نتیجتا هدف اتحاد گرایی انقلابی پیروزی در قدرت سیاسی نیست , لیکن براندازی تمامی قوانین دولتی در زندگی اجتماعی مد نظر است. اتحاد گرایی انقلابی به محو کردن انحصارگرایی سرمایه و دارایی می اندیشد , چیزی که با از میان برداشتن انحصارگرایی تملک محقق خواهد شد ؛ و نه بواسطه دولت , اگرچه هنوز مستتر است (رخ نداده است). همیشه وسیله ای می تواند برای آزادی انسان موجود باشد , ولی بر خلافش , این [امر] بوجود آورنده همیشگی انحصارگرایی مدرن و امتیازات جدید است.

3- اتحاد گرایی انقلابی یک عملکرد دو منظوره دارد : پیشبرد روز به روز مبارزه انقلابی به لحاظ اقتصادی , ارتقای شان اجتماعی و عقلانیت طبقه کارگر متابق با محدودیت های اجتماع امروزی , و آموزش به توده ها در جهت آمادگی برای اداره مستقل مراحل تولید و توزیع در زمانی که تمامی عناصر زندگی اجتماعی را در دست دارند. اتحادگرایی انقلابی با این ایده موافق نیست که سازمان یک سیستم اجتماعی تنها بر پایه طبقه تولید کننده می تواند توسط تصمیمات بسیط و پایای دولتی که فقط می تواند از میان فعالیت ها و تلاشهای عمومی تمامی کارگران فهیم , به دست آید , اداره شود. در هر بخشی از صنعت توسط یک خود سامان بخشی [اداره کردن توسط اعضاء -م.] بوسیله کارگران اداره می شود , همانند هر گروه , کارخانه یا بخشی از صنعت که یک عضو مستقل از یک ارگانیسم اقتصادی بزرگتر و سیستماتیک تر می باشند , می توانند مراحل تولید و توزیع را بر حسب نیازهای جامعه با توافق در طرح و مبانی بین دو طرف به پیش برند.

4- اتحادگرایی انقلابی بر ضد تمامی سازمانهای قائل به مرکزگرایی دولت و کلیسا , می باشد. چراکه اینان تنها می توانند در به تاخیر انداختن بقای دولت و قدرت و خاموش سازی سیستماتیک روحیه ابتکاری و نوآوری و عقاید مستقل, کارآمد باشند. مرکزگرایی اینگونه است و سازمانهای ساختگی که اینگونه طبقات پایین را تحت سلطه آن کسانی که اظهار می کنند که برتر هستند درمی آورند, و مسائل مربوط به یک جامعه را در دست یک عده محدود قرار می دهند -اشخاص تبدیل به یک ربات با حرکات کنترل شده می شوند. در سازمانهای متمرکزگرا , خیر اجتماع به علایق عده خاصی محدود می شود, گوناگونی اتحاد و مسئولیت شخصی جای خود را به دستوالعمل های تخطی ناپذیر می دهد. در نتیجه, اتحادگرایی انقلابی دیدگاه اجتماعی اش را بر روی یک سازمان گسترده فدرالی بنا نهاده است؛ به عنوان مثال یک سازمان از پایین تا به بالا, اتحاد تمامی نیروها را برای حمایت از گرایشها و تفکرات معمول سازماندهی می کند.

5- اتحادگرایی انقلابی تمامی فعالیتهای پارلمانی و هرگونه همکاری با ارگانهای پشتیبانی کننده را رد می کند؛ زیرا مطلع است که حتی آزادانه ترین نوع رای گیری نمیتواند مشخص ترین تناقض هسته اجتماع امروز را از میان بردارد, از آنجائیکه نظام پارلمانی فقط یک هدف دارد و آن ارائه یک تظاهر به درستی و حقانیت در محدوده خطا و بی عدالتی اجتماعی می باشد.

6- اتحادگرایی انقلابی تمامی مرزهای سیاسی و ملی که به طور اتفاقی ایجاد شده اند را رد می کند, و بیان می دارد که آن به اصطلاح ملی گرایی تنها کیش و آئین حالت کنونی محسوب می شود, که در پشت آن نیازهای مادی قشر مرفه پنهان شده است. اتحاد گرایی انقلابی فقط تفاوتهای اقتصادی را خواه منطقه ای باشد یا ملی درمی یابد, چراکه موجب پدید آمدن سلسله مراتب , بی عدالتی و هر نوع دیگر ظلم می شود( به خاطر نژاد, جنسیت, و هر تفاوت درست یا غلط دیگر), و در ماهیت انحصارادعا می کند که حق تصمیم گیری در مورد خود را به گروه های اقتصادی می دهد.

7- به خاطر برهان برابری, اتحادگرایی انقلابی برضد جنگ و ارتش سازی مبارزه می کند. اتحادگرایی انقلابی از بیانیه های ضد جنگ و جایگزینی ارتش زمینی که تنها ابزار ضد انقلاب در خدمت سرمایه دار هستند به جای ارتش های کارگری که در هنگام انقلاب توسط اتحادیه های کارگری کنترل می شوند, حمایت می کند؛ که به این خاطر خواستار تحریم تمامی مواد اولیه و محصولات مورد نیاز جنگ است, به استثناء کشوری که کارگران آن درگیر انقلاب اجتماعی هستند که در این حالت ما باید به آنها در پیروزی کمک کنیم. در پایان, اتحادگرایی انقلابی از اعتصابهای بازدارنده و انقلابی به منظور اعتراض به جنگ حمایت می کند.

8- اتحادگرایی انقلابی نیاز محصولی را که به محیط آسیب نمی رساند در می یابد, و سعی می کند مصرف منابع تجدید نشدنی را به حداقل برساند, و هرگاه که امکانپذیر باشد از منابع تجدیدشدنی استفاده می کند. جهالت را به عنوان سرچشمه بحران های محیط امروزی قبول نمی کند بلکه به عنوان خواستی برای کسب درآمد می داند. تولید کنندگان سرمایه دار همیشه به دنبال کاهش قیمت در راستای به دست آوردن درآمد بیشتر برای بقا هستند و این امر ناتوان از حفاظت از محیط زیست است. در مجموع بحران اقتصادی جهانی سرعت تمایل به برداشت مالی را به گزند معاش زراعتی افزایش می دهد. این حقیقت باعث ایجاد تخریب جنگلهای استوایی, گرسنگی و بیماری شده است.

مبارزه برای نجات سیاره باید همراه با مبارزه برای براندازی سرمایه داری باشد در غیر این صورت هردو شکست خواهند خورند.

9- اتحادگرایی انقلابی بیان می دارد که یکی از حامیان روش واکنش صریح است, وبه تمامی تلاش هایی که با هدفش تضاد ندارند همکاری خواهد کرد. روشهای مبارزه این موارد هستند: اعتصابات, تحریمها و غیره. واکنش صریح در اعتصابات به عمیق ترین تعاریفش می رسد, که همچنین باید از نقطه نظر اتحادگرایی انقلابی مقدمه ای برانقلابی اجتماعی باشد.

10- در حالی که اتحادگرایی انقلابی با تمامی خشونتهای سازماندهی داده شده به غیر از آنهایی که بر ضد حکومت اعمال می شوند مخالف است, درمی یابد که خشونتهای فراوانی در حین تلاش های مابین سرمایه داری امروز و کمونیسم آزاد فردا صورت می گیرد. در نتیجه, به درستی درمی یابد خشونتی که ممکن است توسط طبقات حاکم به عنوان وسیله ای دفاعی علیه روشهای خشن به کار گرفته شود در حین مبارزاتی که به توده های انقلابی منجر می شود, املاک و ابزار تولید را از آنها سلب کند. همانطور که این سلب مالکیت تنها می تواند توسط مداخله مستقیم سازمانهای اقتصادی انقلابی کارگری رفع شود, همچنین دفاع از انقلاب نیز باید وظیفه اینگونه سازمانهای اقتصادی باشد و نه وظیفه ارتش یا یک شبه ارتش که به طور مستقل از آن شکل می گیرد.

11- تنها در سازمانهای اقتصادی و انقلابی قشر کارگر نیروهایی موجود هستند که قادر به برقراری آزادی وایجاد انرژی لازم برای سامان بخشی دوباره جامعه براساس کمونیسم آزادی خواه می باشند.

نام سازمان بین المللی

پیمان بین المللی مبارزه و همبستگی که سازمانهای اتحادگرای انقلابی جهان را متحد می سازد به نام انجمن بین المللی کارگران معروف است.

اهداف و مقاصد سازمان IWA

سازمان اهداف زیر را در برنامه دارد:

الف) ساز مان دادن وانعکاس مبارزات انقلابی در تمامی کشورها با هدف از بین بردن یکباره تمامی رژیمهای سیاسی و اقتصادی حاضر و ایجاد کمونیسم آزادی خواه.

ب) دادن پایگاهی به سازمانهای اتحاد گرای اقتصادی و در جاهایی که از پیش وجود داشتند, قدرتمند ساختن اینگونه سازمانها که تصمیم به مبارزه برای براندازی سرمایه داری دارند.

ج) جلوگیری از نفوذ هر حزب سیاسی به سازمانهای اتحادگرای اقتصادی و نتیجتا مبارزه با هرگونه تلاش برای کنترل اتحادیه ها.

د) درهر کجا که شرایط محیطی خواستار آن باشد, که درمیان یک سری از فعالیتهایی که در تضاد با موارد الف, ب, و ج هستند, اتحادی موقت با سایر پرولترها, اتحادیه ها, سازمانها, با هدف طرح ریزی و برطرف کردن فعالیتهای معمول بین المللی به نفع قشر کارگر برقرار سازند.

اینگونه اتحادها هیچگاه نباید بوسیله احزاب سیاسی صورت پذیرد, به عنوان مثال؛ با سازمانهایی که دولت را به عنوان یک سیستم سازمانی اجتماعی قبول دارند. اتحادگرایی انقلابی همکاری طبقاتی را که توسط شرکت جستن در انجمنهای سازمان یافته تحت اشکال متحد دولتی بوجود آمده اند(مانند انتخابات اتحادیه ای برای انجمن های اقتصادی) و توسط قبول یارانه, وهمچنین اتحادیه های حرفه ای که به آنها پول پرداخت می شود و سایر مواردی که می توانند آنارشیسم صنفی را درخطر بیاندازند, رد می کند.

ه) پرده برداری و مبارزه با خشونت بی اساس تمامی دولتها علیه انقلابیون وقف شده به دلیل انقلاب اجتماعی.

و) مورد بررسی قرار دادن تمامی مشکلات مربوط به ایجاد پرولترجهانی به منظور قدرتمندساختن و توسعه حرکات, در یک یا چندین کشور, که کمک به دفاع از حقوق و دستاوردهای جدید قشر کارگر یا سازمان دادن به منظور انقلاب برای رستگاری خویش, می کند.

ز) قبول مسئولیت کردن فعالیت های یاری متقابل در مواقع مبارزات اقتصادی مهم یا مبارزات حیاتی علیه دشمنان نهان و آشکار قشر کارگری.

ح) دادن کمک های مادی و معنوی به فعالیتهای قشر کارگری در همه کشورهایی که رهبری مبارزه در دستان سازمان ملی اقتصادی پرولتری می باشد.

مداخله جهانی در مناسبات اتحادیه یک کشور فقط زمانی که سازمان الحاقی در آن کشور درخواست آنرا می دهد یا زمانی که سازمان الحاق شده اصول کلی بین المللی را زیرپا می گذارد, موجه می باشد.

Translated by Iranian anarchists
http://cnt-ait.info
contact@cnt-ait.info

حکم زندان دوباره زندان سهیل عربی ***** سهيل عربي يحكم عليه بالسجن مرة أخرى ***** دووبارە سەپاندنەوەی سزای بەندکردن لە سەر سوهەیل عەرەبی ***** Soheil Arabi sentenced to prison again ***** Nouvelle condamnation pour Soheil Arabi ***** Soheil Arabi erneut zu einer Gefängnisstrafe verurteilt

حکم زندان دوباره زندان سهیل عربی

سهیل عربی یک فعال سیاسی آنارشیست است. او از ۷ نوامبر ۲۰۱۳ تا ۱۶ نوامبر ۲۰۲۱ زندانی سیاسی بود. دستگاه قضائی حکومت کنونی با استفاده از اتهاماتی همچون «توهین به مقدسات دینی، فعالیت تبلیغی علیه نظام و توهین به رهبری» وی را زندانی کرد . سهیل در طی سال‌های طولانی حبس نیز زیر فشار بود. نه فقط یک روز از مرخصی محروم ماند، بلکه برای «تنبیه» فزون‌تر او را از زندان تهران بزرگ به زندان رجایی‌شهر کرج بردند. این هم برای زندان‌بانان کافی نبود، بنابراین به سهیل زندان انفرادی را نیز تحمیل کردند. برای مثال او روز ۲۰ اکتبر ۲۰۲۰ به خانواده‌اش اطلاع داد که به مدت ۳۳ روز در زندان انفرادی بوده است.

هر چند سهیل دوران محکومیت خود را سپری کرده بود، اما بدون پیگیری وکیل نمی‌خواستند آزادش کنند. سرانجام او را آزاد کردند و گفتند که باید به مدت دو سال هزار کیلومتر دورتر از محل زندگی‌اش به تبعید برود. این چنین بود که او را به برازجان فرستادند.

سهیل عربی پرونده دیگری با اتهاماتی بس واهی با عناوینی چون «نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی به وسیله سامانه های مخابراتی» دارد. دادگاه تجدید نظر استان تهران روز ۱۶ دسامبر ۲۰۲۱ محکومیت‌های او را برای این پرونده تأیید کرد که عبارتند از: ۲ سال حبس تعزیری، پرداخت ۵ میلیون تومان جزای نقدی، لزوم کسب مجوز از مقام قضایی به منظور خروج از کشور به مدت ۲ سال و ۲ سال حضور فصلی در دفتر نظارت و پیگیری ضابطین.

روز ۷ آوریل ۲۰۲۲ برای سهیل عربی احضاریه‌ای فرستاده‌اند و از او خواسته‌اند که برای اجرای دو سال حبس ناعادلانه و بی‌دلیل خود را به مقامات قضائی معرفی کند. حکم زندان دوباره زندان سهیل و بقیه مجازات‌ها علیه او باید فوراً متوقف و لغو شوند. تعرض به حقوق ابتدائی سهیل عربی و همه فعالان سیاسی و اجتماعی بس است!

Continue reading “حکم زندان دوباره زندان سهیل عربی ***** سهيل عربي يحكم عليه بالسجن مرة أخرى ***** دووبارە سەپاندنەوەی سزای بەندکردن لە سەر سوهەیل عەرەبی ***** Soheil Arabi sentenced to prison again ***** Nouvelle condamnation pour Soheil Arabi ***** Soheil Arabi erneut zu einer Gefängnisstrafe verurteilt”

نه به اردوگاه های اجباری، پناهجویان ـ انزوا را در هم بشکنیم!

فراخوان کنفرانس ضد نژادپرستی در شهر گوتینگن، از تاریخ ۱۰ تا ۱۲ ژوئن ۲۰۲۲

پس از دو سال پاندمی، زمان آن فرا رسیده است که دوباره همدیگر را ببینیم. ما می خواهیم مهارت های ارتباطی خود را تقویت کنیم، فعالیتها وابتکارات و شبکه هایمان را گسترده تر سازیم۰ شرکت در این کنفرانس فرصت مناسبی است که همراه با هم درمورد سیاستهای نژادپرستانه که میلیونها پناهجو را به انزوا، سکوت وبردگی میکشاند فکر و عمل کنیم. این کنفرانس از مشارکت شما جان می گیرد! تنها با هم و متحد می توانیم شرایط را تغییر دهیم!

کنفرانس برای تبادل نظر و برنامه ریزی است و این مشخص می کند که ما بعدا چگونه با هم دیگر همکاری کنیم. بدین منظور ما چهار موضوع را انتخاب کرده ایم:   مبارزه برای بسته شدن تمامی اردوگاه ها ، مبارزه بر علیه دیپورت، خودسازماندهی، مبارزه برای شکستن مرزهای اروپا و جهان و همبستگی با پناهجویان دربند درخارج از مرزهای اروپا۰
محتوای این کنفرانس فقط به موضوع اردوگاه و اقامت محدود نمیشود، بلکه نمادین برای اعتراض به ساختارهای اردوگاه هاست - علیه  سیاست  انزوا و ارعاب است. در دنیائی که همه چیز جهت تامین سود به کار گرفته میشود، پناهندگی یک محصول عملکرد و قوانین حاکم این نظام است. جنگ، گرسنگی و قطحی،نژادپرستی، فقر، وجود حکومتهای فاسد و دیکتاتور، ازجمله اجبار انسانها برای ترک محل زندگی خویش و پناهنده شدن به جائی دیگر است.
ما می خواهیم به کل سیاست نژادپرستانه مهاجرت که دراین سیستم سرمایه نهفته است، بپردازیم۰ 
در سال ۲۰۱۸ را بیاد میاوریم که چگونه بیش از ۵۰۰ پلیس به هایم پناهجویان در الوانگان
 وحشیانه هجوم بردند و پناهجویانی که علیه دیپورت مقاومت کرده بودند، مورد ضرب و شتم قرار داده و آنان را دستگیر کردند. این فقط یک نمونه از عملکرد پلیس در مقابل پناهجویان  است و ثابت می کند که اردوگاه مکان امنی برای پناهجویان  نیست، چه اردوگاه Hotspots در یونان و  چه جای دیگر. اردوگاه ها همیشه از همان منطق انزوا پیروی می کنند.

این منزوی کردن پناهجویان دیپورت آنها را توسط پلیس آسان تر می کند. فقدان مشاوره حقوقی منجر به تصمیمات منفی در مورد وضعیت پناهندگی می شود.
ترس دائمی از اخراج، انتظار بی پایان، نداشتن حریم خصوصی و خشونت امنیتی همه و همه افسردگی و دلسردی را تشدید می کند.
دولتهای اروپایی دربرخورد با پناهجویان اوکراینی نشان دادند که اگر با دستور کار سیاسی مطابقت داشته باشد پذیرش پناهجویان از نظر قانونی امکان پذیر می شود. شرایط فعلی پذیرش پناهجویی اتحادیه اروپا به معنای برگرداندن سیاست سرکوبگرانه مهاجرت قبلی نیست. برعکس، زیرا آنچه در مرزها اتفاق می‌افتد همان چیزی است که منطق اردوگاه را نیز تعریف می‌کند: تقسیم پناهنده "خوب" و پناهنده "بد"  که ما برسر مرزها مشاهده می کنیم، ناشی از یکنوع سیاست ضد بشری و نژادپرستانه است. ما با این سیاست موجود نژادپرستانه مبارزه می کنیم. اتحاد و مبارزه علیه این سیستم نژادپرستانه و برای کسب حقوق شهروندی برابر برای همه!
در ۴۰ ساله گذشته سیاست های مهاجرستیزی و ارتجاعی به ویژه دراروپا غالب شده است. این سیاست نژادپرستانه در تمامی نقاط دیده می شود. در این کنفرانس افرادی شرکت  می کنند که در مقابل این سیاست نژادپرستانه ایستادگی می کنند.

ما میخواهیم همبستگی و اتحادی را که تا به امروز در مبارزات عملی بدست آورده ایم، در این کنفرانس بیش از پیش تحکیم ببخشیم و خود را برای مبارزات آینده علیه مرزهای بسته، برعلیه اردوگا ها چه از داخل و چه از خارج با تمام قابلیت های انحصاری شان آماده کنیم، بیایید خود را سازماندهی کرده و با تمام قدرت علیه دیپورت و بر علیه استثمار مبارزه کنیم! نه به اردوگاه های اجباری، پناهجویان ـ انزوا را در هم بشکنیم!

برای تهیه و تدارک این کنفرانس ، جلسه ای در روز شنبه ۲۳ آوریل در شهر گوتینگن بر گزار میگردد. ما می خواهیم در مورد وضعیت فعلی اختلافات و نکات مشترک  صحبت کنیم. آیا می خواهید در جلسه شرکت داشته باشید؟ آیا می دانید در حال حاضر موضوع اصلی بحث و تدارک چه چیزی است؟ آیا پیشنهادی برای رویکرد سراسری دارید؟ آیا می خواهید کنفرانس را با موضوعات پیشنهادی خود در مورد مبارزات بشکل یک سمینار غنی تر سازید؟

شما میتوانید از طریق ایمیل با ما تماس بگیرید، می توانید این فراخوان را در مکان های مختلف منتشر کنید.

ما مشتاقانه منتظر شما و همکاری با شما هستیم!

info@aktionsbleiberrecht

No Lager – Break Isolation Conference 2022

http://fluechtlingscafe-goettingen.com/antiracict-conference-2022-10-12-juni-in-goettingen

Against the war, for global solidarity – Contra la guerra, por la solidaridad mundial – Contro la guerra, per la solidarietà globale – Contre la guerre, pour une solidarité mondiale – Contra a guerra, pela solidariedade mundial – Срещу войната, за глобална солидарност – دژ بە جەنگ، لەپێناو هاوپشتی جیهانیی Dij be ceng, lepênaw hawpiştî cîhanîy.

IFA logo - The International of Anarchist Federations

دژ بە جەنگ، لەپێناو هاوپشتی جیهانیی

کۆمیتەی پەیوەندییەکانی فێدراسیۆنی نێونەتەوەیی ئەنارکیست (کریفا) ڕۆژانی 19 و 20 مارچی 2022 لە مارسێل کۆبووەوە و لەبارەی گرفتەکانی جەنگی ئۆکرانیا گفتوگۆی کرد. وێڕای هەبوونی بۆچوونی جیاواز لەسەر هەندێک خاڵ لەنێوان ئەندامانی فێدراسیۆنەکان، پابەند دەبین بە بەردەوامبوون لە ئاڵوگۆڕکردنی بۆچوونەکان و هەرئاوا مشتومڕی بنیاتنەرانە، خاڵە هاوبەشە گرنگەکان لە ئەنجامی ئەو گفتوگۆیە بەرجەستە بوون.

ئێمە هاوکات تاوانی دوژمنکارانەی حکومەتی ڕووسیە بۆ سەر ئۆکرانیا و گشت لەشکرکێشییەکان سەرکۆنە دەکەین و لە کەسانی ستەمکراوی هەر دوو بەری سنوور پشتیوانی دەکەین، چالاکییەکانی خۆمان وەک هاوپشتی بۆ قوربانییەکانی بەیەکادانەکان و پەنابەران و هەڵهاتوانی جەنگ و زیندانییەکانی هەر دوو لای جەنگەکە و دەرهاویشتە تەشەنەکردووەکانی، پەرەپێدەدەین. لە چوارچێوەی ئەوەی کە ئێمە لەنێو کامە فێدراسیۆنە جیاوازەکان هەڵمەتدەکەین ، پێویستە کە ئێمە لەسەر ڕۆڵی ناتۆ و دەوڵەتی ئەمەریکا و دەوڵەتانی یەکێتی ئەورپا دژ بین و لە دەستی ئەوان لە لەبارکردنی زەمینەسازیی پێشینە بۆ هێرشی دەوڵەتی ڕووسیە بە هاوپشتی دراوسێ دەسکەلاکەی [بێلاڕووس] بۆ سەر دراوسێیەکی لاوازی، پەردە هەڵماڵین. ئێمە هەڵکشانی دەسەڵاتگەرایی ئەم ساڵانەی دوایی لە سەرتاسەری جیهان سەرکۆنە دەکەین، کە لە پەرەسەندنی ڕۆڵی سوپا لەنێو ڕامیارییە گشتییەکان دەبیندرێت. لە بارودۆخی ئێستا ئێمە بەتاییبەتیی لەسەر ئەوە جەخت دەکەین و پەردەهەڵدەماڵین، کە چۆن هەڵکشانی میلیتاریزم[عەسکەرتارییی] لەنێو کۆمەڵ لە چوارچێوەی زیاترکردنی لەشکرگەریی لە سەرانسەری یەکێتی ئەوروپا لەنێوان بانگەشە گشتییەکان بۆ بوونی سوپای ئەوروپیی لەسەر خەرجە کۆمەڵایەتییەکان ڕوودەدات.

هەمیسە بەشی کەسانی هەژار و سەرکوتکراوی جیهان لەنێو جەنگەکان دۆڕان بووە و دەبێت. ئەوان وەکو سووتەمەنی و وزەی تۆپەکانیان لێهاتووە، وەک بەرەنجامی ئەو جەنگە لە شوێنی خۆیان هەڵکەنراون و تووشی برسییەتی و نەخۆشی بوون. هاوکات بوەرچەرخێنەرانی جیهان لە کۆنترۆڵکردنی داهات و دەرامەتەکانی جیهان بەردەوام هەن. ئێمە لە دژی سەرمایەداری جیهانیی و نەتەوەگەرایی ڕادەوەستین، کە هۆکاری جەنگ بوون و هەن. ئێمە لە بەرانبەر ئەو جەنگە و دژ بە پیشەسازیی جەنگ و خەرجە گشتییەکانی جەنگ دەبێت جەنگی چینایەتی بەرپابکەین، هەرئاوا دژ بە سەراپای لۆجیکی جەنگ و بۆ هەڵخڕاندنی فراوانترین بزووتنی ئاسۆیانەی کرێکاران و کۆمەڵەکانیان ڕابین.

هەرئاواش لەسەر مەترسی هەڵەکردن لە بەرگریکردن لە نەتەوەی ئێمەیان وڵاتی ئێمە، پێداگریی دەکەینەوە و لەسەر هەڵوێستی دژە–نەتەوەیی و بەجێهێشتنی بەرەی جەنگ جەخت دەکەینەوە، کە دوژمنی ئێمە وڵاتی «ئێمە و دەوڵەتی نەتەوەیی ئێمەو بورجوازی نەتەوەیییە. لەجیاتی ئەوانە ئامانجی ئێمە پێکهێنان و هەڵخراندنی هاوپشتییە لەنێوان هەموو پڕۆلیتارەکان، هەرئاوا ئاشکراکردنی کاراکتەری جیهانیی دەوڵەتە سەرمایەدارەکانە.

بەهای مێژوویی نێونەتەوەیی و هاوپشتیی و نزیکایەتیی جیهانیی خۆمان لە دەرەوەی هەموو سنوورەکان پشتڕاست دەکەینەوە. ئێمە دووبارەی دژایەتی خۆمان بەرانبەر هەموو تاوانەکان و کوشتارەکانی سەرمایەداری و
دەوڵەت ڕادەگەیێنینەوە، هەر لە جێنۆسایدکردنی ڕەشپێستەکان و دانیشتووانە بوومییەکان، ئەوەی هەر ئێستا لە بەرازیل و ئەمەریکای لاتین و سەرتاسەری باشووری جیهان بەردەوامە، تاکو بە وێرانکردنی ژینگە دەگات، کە بە هۆی لۆجیکی دەوڵەتەکان و قازانج و بازاڕەکان، سەراپای ژیان لەسەر ئەستێرەکەی ئێمە [گۆی زەوی] ڕووبەڕووی لەنێوچوون دەکاتەوە.

لەنێو جەنگی بەردەوامی سەرکوتکەران دژ بە سەرکوتکراوان، ئێمە خراپتربوونی بار و دۆخەکانی ژیانی کەسانی هەژار لە چوارلای جیهان دەبینین، کە بەهۆی پەتاکان و ئافاتەکان و جەنگە ناوچەییەکان لەم ساڵانەی دوایی ڕوویانداوە، هەرئاوا وەک بەرەنجامی هەڵکشانی تێچووی کاڵا و پێداویستییە سەرەتاییەکان و لەوەش زیاتر خەرجکردنی زیاتر بۆ چەک و تەقەمەنی به هۆی ئابووریی جەنگ. ئێمە بەتایبەتی لەسەر تراجیدیای کۆچەران و پەراوێزخراوان و کەسانی قوربانیی نەژادپەرستی، کە لە زۆربەی مافە سەرەتاییەکان بێبەشکراون ڕادەوەستین و شان بە شانی ئەو کەسانەی فەرامۆش کراون و لەتەک ئەوان جیاوازیی کراوە، دژ بە دەوڵەت و سەرمایەداری و فاشیسزم و نەژادپەرستی و باوکسالاریی و چەوساندنەوە دەوەستینەوە.

کۆمیتەی پەیوەندییەکانی فێدراسیۆنی نێونەتەوەیی ئەنارکیست (کریفا)

ڕۆژانی 19 و 20 مارچی 2022

لە مارسێل


Dij be ceng, lepênaw hawpiştî cîhanîy

Komîtey peywendîyekanî fêdrasyonî nêwneteweyî enarkîst (krîfa) rojanî 19 û 20 marçî 2022 le marsêl kobuwewe û lebarey griftekanî cengî okranya giftugoy kird. Wêrray hebûnî boçûnî cyawaz leser hendêk xall lenêwan endamanî fêdrasyonekan, pabend debîn be berdewambûn le allugorrkirdnî boçûnekan û herawa miştumrrî binyatnerane, xalle hawbeşe gringekan le encamî ew giftugoye berceste bûn.

Ême hawkat tawanî dujminkaraney hkumetî rûsye bo ser okranya û gişt leşkirkêşîyekan serkone dekeyn û le kesanî stemkrawî her dû berî snûr piştîwanî dekeyn, çalakîyekanî xoman wek hawpiştî bo qurbanîyekanî beyekadanekan û penaberan û hellhatwanî ceng û zîndanîyekanî her dû lay cengeke û derhawîşte teşenekirduwekanî, perepêdedeyn. Le çwarçêwey ewey ke ême lenêw kame fêdrasyone cyawazekan hellmetdekeyn , pêwîste ke ême leser rollî nato û dewlletî emerîka û dewlletanî yekêtî ewirpa dij bîn û le destî ewan le lebarkirdnî zemînesazîy pêşîne bo hêrşî dewlletî rûsye be hawpiştî drawsê deskelakey [bêlarrûs] bo ser drawsêyekî lawazî, perde hellmallîn. Ême hellkişanî desellatgerayî em sallaney dwayî le sertaserî cîhan serkone dekeyn, ke le peresendinî rollî supa lenêw ramyarîye giştîyekan debîndirêt. Le barudoxî êsta ême betayîbetîy leser ewe cext dekeyn û perdehelldemallîn, ke çon hellkişanî mîlîtarîzm[‘eskertarîyî] lenêw komell le çwarçêwey zyatirkirdnî leşkirgerîy le seranserî yekêtî ewrupa lenêwan bangeşe giştîyekan bo bûnî supay ewrupîy leser xerce komellayetîyekan rûdedat.

Hemîse beşî kesanî hejar û serkutkrawî cîhan lenêw cengekan dorran buwe û debêt. Ewan weku sûtemenî û wzey topekanyan lêhatuwe, wek berencamî ew cenge le şwênî xoyan hellkenrawn û tûşî birsîyetî û nexoşî bûn. Hawkat bwerçerxêneranî cîhan le kontrollkirdnî dahat û derametekanî cîhan berdewam hen. Ême le djî sermayedarî cîhanîy û netewegerayî radewestîn, ke hokarî ceng bûn û hen. Ême le beranber ew cenge û dij be pîşesazîy ceng û xerce giştîyekanî ceng debêt cengî çînayetî berpabkeyn, herawa dij be serapay locîkî ceng û bo hellxirrandinî frawantirîn bzûtnî asoyaney krêkaran û komellekanyan rabîn.

Herawaş leser metrisî hellekirdin le bergirîkirdin le netewey “ême” yan wllatî “ême”, pêdagrîy dekeynewe û leser hellwêstî dje–neteweyî û becêhêştinî berey ceng cext dekeynewe, ke dujminî ême wllatî “ême û dewlletî neteweyî “ême” û burcwazî neteweyîye. Lecyatî ewane amancî ême pêkhênan û hellixrandinî hawpiştîye lenêwan hemû prrolîtarekan, herawa aşkrakirdnî karakterî cîhanîy dewllete sermayedarekane.

Behay mêjûîy nêwneteweyî û hawpiştîy û nzîkayetîy cîhanîy xoman le derewey hemû snûrekan piştrrast dekeynewe. Ême dûbarey djayetî xoman beranber hemû tawanekan û kuştarekanî sermayedarî û

Dewllet radegeyênînewe, her le cênosaydkirdnî reşpêstekan û danîştuwane bûmîyekan, ewey her êsta le berazîl û emerîkay latîn û sertaserî başûrî cîhan berdewame, taku be wêrankirdnî jînge degat, ke be hoy locîkî dewlletekan û qazanc û bazarrekan, serapay jyan leser estêrekey ême [goy zewî] rûberrûy lenêwçûn dekatewe.

Lenêw cengî berdewamî serkutkeran dij be serkutkrawan, ême xraptirbûnî bar û doxekanî jyanî kesanî hejar le çwarlay cîhan debînîn, ke behoy petakan û afatekan û cenge nawçeyyekan lem sallaney dwayî rûyandawe, herawa wek berencamî hellkişanî têçûy kalla û pêdawîstîye seretayyekan û leweş zyatir xerckirdnî zyatir bo çek û teqemenî be hoy abûrîy ceng. Ême betaybetî leser tracîdyay koçeran û perawêzixrawan û kesanî qurbanîy nejadpersitî, ke le zorbey mafe seretayyekan bêbeşkrawn radewestîn û şan be şanî ew kesaney feramoş krawn û letek ewan cyawazîy krawe, dij be dewllet û sermayedarî û faşîszim û nejadpersitî û bawksalarîy û çewsandnewe dewestînewe.

Komîtey Peywendîyekanî Fêdrasyonî Nêwneteweyî Enarkîst (CRIFA)

Rojanî 19 û 20 Marçî 2022

le Marsêl


La traducción al castellano está abajo. Di seguito la traduzione in italiano. Lire ci-dessous en français. Leia abaixo em português. Прочетете по-долу на български.
Prochetete po-dolu na bŭlgarski. Kurdish here [PDF] دژ بە جەنگ، لەپێناو هاوپشتی جیهانیی

Against the war, for global solidarity

The Committee of Relations of the International of Anarchist Federations (CRIFA) met in Marseille on 19-20 March 2022, and discussed matters on the ongoing war in Ukraine. Although there are different views on some points among member Federations, on which we commit to continue exchange and constructive discussion, important common points emerged from the discussion.

We condemn the criminal aggression to Ukraine promoted by the Russian government, alongside all militarisms, and we stand in solidarity with oppressed people from both sides of the border, promoting active support to the victims of the conflict, to refugees, deserters and prisoners from all sides of this war and of its potential expansion. In the contexts in which our different federations operate, we must expose and oppose the role of NATO, the US and the EU in also creating the preconditions for allowing the Russian state to attack its weaker neighbour with the complicity of its puppet, Belarus. We denounce the rise of authoritarianism across the world in recent years, which has seen the growing role of armies in public policies. With the current situation, we especially stress the growing militarization of society in the context of increasing rearmament across the EU, amidst generalized calls for a European Army, to the detriment of social expenditure.

The poor and oppressed people of the world are always the losers in wars. They have become cannon fodder and have been uprooted from their homes, and face poverty and sickness as a result of this war. At the same time, the global bosses continue to work to control the world’s resources. We stand against global capitalism and nationalism that are the causes of war. Instead we have to fight the class war, countering the war industry and public spending on war, and the whole logic of war, and to promote wider horizontal mobilizations of workers and collectivities.

We likewise stress the danger of making the mistake of defending “our” nation or “our” country, highlighting our anti-nationalist and defeatist/refusal positions, as our enemy is in “our” country and it’s “our” national state or national bourgeoisie. Instead we aim to build solidarity amongst all proletarians, and stress the global character of capitalist states.

Confirming our historical values of internationalism, solidarity and global kinship across borders, we confirm our opposition to all crimes and massacres perpetrated by the capital and the state, from the genocide of Black and indigenous peoples that continues today in Brazil, Latin America and all across the Global South, to the destruction of the environments perpetrated by the logic of states, profit and markets which is threatening the very life of our planet.

In the perennial war of the oppressors against the oppressed, we see the worsening of the living conditions of poor people around the world due to the pandemic and regional wars that began in recent years, as a consequence of the growing cost of basic commodities and further spending on armaments due to war economy. We especially stress the tragedy of migrants, marginalized and racialized people who are denied the most basic rights, and we stand alongside the last, the forgotten, the discriminated, against states, capitalism, fascism, racism, patriarchy and exploitation.


Contra la guerra, por la solidaridad mundial

El Comité de Relaciones de la Internacional de Federaciones Anarquistas (CRIFA), reunido en Marsella los días 19 y 20 de marzo de 2022, ha debatido asuntos sobre la guerra en curso en Ucrania. Aunque hay diferentes puntos de vista entre las Federaciones miembros, sobre los que nos comprometemos a continuar el intercambio y el debate constructivo, importantes puntos comunes han surgido del debate.

Condenamos la criminal agresión a Ucrania promovida por el gobierno ruso, junto a todos los militarismos, y nos solidarizamos con los pueblos oprimidos de ambos lados de la frontera, promoviendo el apoyo activo a las víctimas del conflicto, a lxs refugiadxs, desertorxs y prisionerxs de todos los bandos de esta guerra y de su potencial expansión.

En los contextos en los que operan nuestras diferentes federaciones, debemos denunciar y oponernos al papel de la OTAN, de los EEUU y de la UE en la creación, también, de las condiciones previas para permitir que el Estado ruso ataque a su vecino más débil con la complicidad de su títere, Bielorrusia. Denunciamos el aumento del autoritarismo en todo el mundo en los últimos años, que ha visto el creciente papel de los ejércitos en las políticas públicas. Con la situación actual, destacamos especialmente la creciente militarización de la sociedad en el contexto del creciente rearme en toda la UE, en medio de los llamamientos generalizados a favor de un Ejército Europeo, en detrimento del gasto social.

Lxs pobres y oprimidxs del mundo son siempre lxs perdedorxs en las guerras. Se han convertido en carne de cañón y han sido desarraigadxs de sus hogares, y se enfrentan a la pobreza y la enfermedad como resultado de esta guerra. Al mismo tiempo, lxs patronxs globales siguen trabajando para controlar los recursos del planeta. Nos oponemos al capitalismo global y al nacionalismo que son las causas de la guerra. Por el contrario, tenemos que luchar en la guerra de clases, contrarrestando la industria bélica y el gasto público en la guerra, y toda la lógica de la guerra, y promover movilizaciones horizontales más amplias de lxs trabajadorxs y las colectividades.

Asimismo, insistimos en el peligro de cometer el error de defender a “nuestra” nación o “nuestro” país, resaltando nuestras posiciones anti-nacionalistas y de negación/rechazo, ya que nuestro enemigo está en “nuestro” país y es “nuestro” estado nacional o burguesía nacional. Por el contrario, pretendemos construir la solidaridad entre todxs lxs proletarixs y subrayar el carácter global de los estados capitalistas.

Reafirmando nuestros valores históricos de internacionalismo, solidaridad y parentesco global más allá de las fronteras, confirmamos nuestra oposición a todos los crímenes y masacres perpetrados por el capital y el Estado, desde el genocidio de los pueblos negros e indígenas que continúa hoy en Brasil, América Latina y en todo el Sur Global, hasta la destrucción del medio ambiente perpetrada por la lógica de los Estados, la ganancia y los mercados que está amenazando la vida misma de nuestro planeta.

En la guerra perenne de lxs opresorxs contra lxs oprimidxs, vemos el empeoramiento de las condiciones de vida de lxs pobrxs en todo el mundo debido a la pandemia y a las guerras regionales iniciadas en los últimos años, como consecuencia del aumento del coste de los productos básicos y del mayor gasto en armamento debido a la economía de guerra. Insistimos especialmente en el drama de lxs migrantes, de lxs individuxs marginadxs y racializadxs a lxs que se les niegan los derechos más básicos, y nos ponemos al lado de lxs últimxs, de lxs olvidadxs, de lxs discriminadxs, contra los estados, el capitalismo, el fascismo, el racismo, el patriarcado y la explotación.


Contro la guerra, per la solidarietà globale

La Commissione di Relazioni dell’Internazionale di Federazioni Anarchiche (CRIFA) si è riunita a Marsiglia dal 19 al 20 marzo 2022 e ha discusso sulla guerra in corso in Ucraina. Benché tra le Federazioni che compongono l’Internazionale ci siano delle visioni diverse su alcuni punti, sui quali ci impegniamo a continuare un confronto e una discussione costruttiva, dal dibattito sono emersi importanti punti comuni.

Condanniamo l’aggressione criminale all’Ucraina promossa dal governo russo, così come condanniamo tutti i militarismi, solidali con oppress* e sfruttat* su entrambi i lati del confine, promuoviamo un sostegno attivo alle vittime del conflitto, alle persone in fuga, rifugiate, prigioniere e a chi diserta da ogni lato di questa guerra e della sua possibile espansione. Nei contesti territoriali in cui le nostre diverse federazioni sono presenti, denunciamo e contrastiamo il ruolo che NATO, Stati Uniti e UE hanno giocato, anche nel creare le precondizioni che hanno permesso allo Stato russo di attaccare il suo vicino più debole con la complicità del suo burattino la Bielorussia. Denunciamo la crescita dell’autoritarismo nel mondo negli ultimi anni, che ha visto rafforzarsi il ruolo degli eserciti nelle politiche pubbliche. Nella situazione attuale sottolineiamo in particolare la crescente militarizzazione della società, la corsa al riarmo in tutta l’UE e le richieste generalizzate di un esercito europeo che andranno ancora una volta a tagliare la spesa sociale.

Le classi oppresse e povere del mondo sono sempre perdenti nelle guerre. Sono carne da cannone, sradicate dalle proprie case, costrette ad affrontare povertà e malattie a causa della guerra. Allo stesso tempo, i padroni del mondo continuano a fare affari per controllare le risorse mondiali. Ci opponiamo al capitalismo globale e al nazionalismo, cause della guerra. Quella che dobbiamo invece combattere è la guerra di classe, contrastando l’industria bellica, le spese militari e l’intera logica della guerra, e promuovere lotte orizzontali più ampie di lavoratori e di lavoratrici e collettività.

Evidenziamo allo stesso modo quanto sia pericoloso l’errore di difendere la “nostra” nazione o il “nostro” paese, e rivendichiamo le nostre posizioni antinazionaliste, disfattiste e per la diserzione, poiché il nemico è nel “nostro” paese ed è il “nostro” stato, la “nostra” borghesia nazionale. Invece invitiamo a creare solidarietà tra tutte le proletar*, e a denunciare il carattere globale del capitalismo e dello stato.

Confermando i nostri valori storici di internazionalismo, solidarietà e fratellanza globale oltre ogni confine, confermiamo la nostra opposizione a tutti i crimini e i massacri perpetrati dal capitale e dallo stato, a partire dal genocidio delle popolazioni nere e indigene che continua tutt’oggi in Brasile, in America Latina e in tutto il “Sud” del mondo, alla devastazione ambientale perpetrata dalla logica del profitto, dei mercati e degli Stati, che minaccia la vita stessa del nostro pianeta.

Nella perenne guerra degli oppressori contro le oppress*, assistiamo al peggioramento delle condizioni di vita dei poveri nel mondo a causa della pandemia e delle guerre regionali iniziate negli ultimi anni, che assieme alle spese per armamenti causate dell’economia di guerra hanno contribuito a determinare il costo crescente dei beni di prima necessità. Sottolineiamo in particolare la tragedia dei migranti, delle persone emarginate e razializzate a cui vengono negati i diritti più elementari, e siamo al fianco degli ultimi, dei dimenticati, dei discriminati, contro gli stati, il capitalismo, il fascismo, il razzismo, il patriarcato e lo sfruttamento.

Commissione di Relazioni dell’Internazionale di Federazioni Anarchiche (CRIFA)
Marsiglia, 19 e 20 marzo 2022


Contre la guerre, pour une solidarité mondiale

Le Comité des relations de l’Internationale des fédérations anarchistes (CRIFA) s’est réuni à Marseille les 19 et 20 mars 2022, et a discuté des questions relatives à la guerre en cours en Ukraine. Bien qu’il y ait des points de vue différents sur certains points entre les Fédérations membres, sur lesquels nous nous engageons à poursuivre un échange et une discussion constructive, d’importants points communs sont ressortis de la discussion.

Nous condamnons l’agression criminelle contre l’Ukraine promue par le gouvernement russe, ainsi que tous les militarismes, et nous sommes solidaires des personnes opprimées des deux côtés de la frontière, en promouvant un soutien actif aux victimes du conflit, aux réfugiés, aux déserteurs et aux prisonniers de tous les côtés de cette guerre et de son expansion potentielle. Dans les contextes dans lesquels nos différentes fédérations opèrent, nous devons dénoncer et nous opposer au rôle de l’OTAN, des États-Unis et de l’UE qui créent également les conditions préalables permettant à l’État russe d’attaquer son voisin plus faible avec la complicité de sa marionnette, la Biélorussie. Nous dénonçons la montée de l’autoritarisme dans le monde ces dernières années, qui a vu le rôle croissant des armées dans les politiques publiques. Dans la situation actuelle, nous soulignons particulièrement la militarisation croissante de la société dans le contexte d’un réarmement croissant dans l’UE, au milieu d’appels généralisés à une armée européenne, au détriment des dépenses sociales.

Les populations pauvres et opprimées du monde sont toujours les perdants des guerres. Ils sont devenus de la chair à canon, ont été déracinés de leurs foyers et sont confrontés à la pauvreté et à la maladie à cause de cette guerre. Dans le même temps, les patrons du monde continuent à travailler pour contrôler les ressources du monde. Nous nous opposons au capitalisme mondial et au nationalisme qui sont les causes de la guerre. Au lieu de cela, nous devons mener la guerre de classe, en contrant l’industrie de guerre et les dépenses publiques pour la guerre, ainsi que toute la logique de la guerre, et promouvoir des mobilisations horizontales plus larges des travailleurs et des collectivités.

De même, nous soulignons le danger de commettre l’erreur de défendre “notre” nation ou “notre” pays, en mettant en avant nos positions anti-nationalistes et défaitistes/de refus, car notre ennemi se trouve dans “notre” pays et c’est “notre” État national ou notre bourgeoisie nationale. Au lieu de cela, nous visons à construire la solidarité entre tous les prolétaires, et à souligner le caractère mondial des États capitalistes.

Confirmant nos valeurs historiques d’internationalisme, de solidarité et de parenté mondiale au-delà des frontières, nous confirmons notre opposition à tous les crimes et massacres perpétrés par le capital et l’État, du génocide des peuples noirs et indigènes qui se poursuit aujourd’hui au Brésil, en Amérique latine et dans tout le Sud, à la destruction de l’environnement perpétrée par la logique des États, du profit et des marchés qui menace la vie même de notre planète.

Dans la guerre perpétuelle des oppresseurs contre les opprimés, nous constatons l’aggravation des conditions de vie des pauvres dans le monde en raison des pandémies et des guerres régionales qui ont commencé ces dernières années, en raison de l’augmentation du coût des produits de base et des dépenses supplémentaires en armement dues à l’économie de guerre. Nous soulignons tout particulièrement la tragédie des migrants, des personnes marginalisées et racisées qui se voient refuser les droits les plus élémentaires, et nous sommes aux côtés des derniers, des oubliés, des discriminés, contre les États, le capitalisme, le fascisme, le racisme, le patriarcat et l’exploitation.

Le Comité des relations de l’Internationale des fédérations anarchistes


Contra a guerra, pela solidariedade mundial

O Comité de Relações da Internacional de Federações Anarquistas (CRIFA), reunido em Marselha nos dias 19 e 20 de Março, aprovou o comunicado que se segue:

Condenamos a criminosa agressão à Ucrânia promovida pelo governo russo, em conjunto com todos os militarismos, e solidarizamo-nos com os povos oprimidos de ambos os lados da fronteira, promovendo o apoio ativo às vitimas do conflito, aos refugiadxs, desertorxs e prisioneirxs dos dois bandos desta guerra e da sua potencial expansão. Nos contextos em que agem as nossas diferentes federações, devemos denunciar e opormo-nos ao papel da NATO, dos Estados Unidos e da UE na criação, também, das condições prévias que permitiram ao Estado russo atacar o seu vizinho mais débil com a cumplicidade da sua marionete, a Bielorússia. Denunciamos o crescimento do autoritarismo em todo o mundo nos últimos anos, em que se viu o papel crescente dos exércitos nas políticas públicas. Com a situação atual, destacamos especialmente a crescente militarização da sociedade, no contexto do aumento do rearmamento em toda a UE, entre apelos generalizados para a criação de um Exército Europeu em detrimento das despesas sociais.

Xs pobres e xs oprimidxs do mundo são sempre xs perdedorxs em todas as guerras. Convertem-se em carne para canhão e são tiradxs à força das suas casas, e deparam-se com a pobreza e a doença em consequência desta guerra. Ao mesmo tempo, os patrões globais continuam a movimentar-se para controlarem os recursos do planeta. Nós opomo-nos ao capitalismo global e ao nacionalismo que são as causas da guerra. Ao contrário, temos que promover a guerra de classes, contrariando a indústria bélica e a despesa pública na guerra, e toda a lógica da guerra, desenvolvendo mobilizações horizontais mais amplas por parte dxs trabalhadores e das coletividades.

Deste modo, insistimos no perigo de se cometer o erro de defendermos a “nossa” nação ou o “nosso” país, fazendo ressaltar as nossas posições anti-nacionalistas e de negação/recusa, já que o nosso inimigo está no “nosso” país e o estado nacional ou a burguesia nacional são “nossos”. Pelo contrário, pretendemos construir a solidariedade entre todxs xs proletarixs e destacar o carácter global dos estados capitalistas.

Confirmando os nossos valores históricos de internacionalismo, solidariedade e parentesco global, para além das fronteiras, reafirmamos a nossa oposição a todos os crimes e massacres perpetrados pelo capital e pelo Estado, desde o genocídio dos povos negros e indígenas que hoje continua no Brasil, na América Latina e em todo o Sul Global, até à destruição do meio-ambiente provocada pela lógica dos Estados, a ganância e os mercados que ameaçam a própria existência de vida no nosso planeta.

Comité de Relações da Internacional de Federações Anarquistas (CRIFA)

Marselha, 20 de Março de 2022


Срещу войната, за глобална солидарност

Комисията за връзки към Интернационала на анархистките федерациии (IAF-IFA) се срещна в Марсилия на 19-20 март 2022 г. и обсъди въпроси относно продължаващата война в Украйна. Въпреки че има различни възгледи по някои точки между федерациите-членки, по които се ангажираме да продължим обмена и конструктивната дискусия, от дискусията се появиха важни общи точки.

Ние осъждаме престъпната агресия срещу Украйна, насърчавана от руското правителство, наред с всички милитаризми, и сме солидарни с потиснатите хора от двете страни на границата, насърчавайки активна подкрепа за жертвите на конфликта, за бежанците, дезертьорите и затворниците от всички страни на тази война и нейното потенциално разширяване. В контекста, в който действат нашите различни федерации, ние също така трябва да разобличим и да се противопоставим на ролята на НАТО, САЩ и ЕС в създаването на предпоставките, позволяващи на руската държава да атакува по-слабия си съсед със съучастието на своята марионетка Беларус. Ние осъждаме възхода на авторитаризма по света през последните години, ставайки свидетели на нарастващата роля на армиите в публичните политики. С настоящата ситуация особено силно подчертаваме нарастващата милитаризация на обществото в контекста на нарастващото превъоръжаване в целия ЕС, на фона на общи призиви за европейска армия, в ущърб на социалните разходи.

Бедните и потиснати хора по света винаги са губещи във войните. Те се превръщат в пушечно месо, изкоренени от домовете си и изправени пред бедност и болести в резултат на тази война. В същото време глобалните шефове продължават да работят за контрол на световните ресурси. Ние се изправяме срещу глобалния капитализъм и национализма, които са причините за войната. Вместо това трябва да водим класова борба, противопоставяйки се на военната индустрия и публичните разходи за война и цялата логика на войната, и да насърчаваме по-широка хоризонтална мобилизация на работниците и колективите.

Ние също така подчертаваме опасността от това да не правим грешката да защитаваме „нашата“ нация или „нашата“ държава, като подчертаваме антинационалистическите и пораженчески/отказни си позиции, тъй като нашият враг е в „нашата“ страна и това е „нашата“ национална държава или национална буржоазия. Вместо това ние се стремим да изградим солидарност между всички работници и да подчертаем глобалния характер на капиталистическите държави.

Потвърждавайки историческите си ценности на интернационализъм, солидарност и глобално родство отвъд границите, ние потвърждаваме опозиция си срещу всички престъпления и кланета, извършени от капитала и държавата, от геноцида на чернокожите и коренното население, който продължава днес в Бразилия, Латинска Америка и навсякъде в Глобалния юг, до унищожаването на природата, извършено от логиката на държавите, печалбата и пазарите, което застрашава самия живот на нашата планета.

В постоянната война на потисниците срещу потиснатите виждаме влошаването на условията за живот на бедните хора по света поради пандемията и регионалните войни, които започнаха през последните години, като следствие от нарастващите цени на основните стоки и по-нататъшните разходи за въоръжение поради военната икономика. Специално подчертаваме трагедията на мигрантите, маргинализираните и расиализирани хора, които са лишени от най-основните права, и заставаме редом с последните, забравените, дискриминираните, срещу държавите, капитализма, фашизма, расизма, патриархата и експлоатацията.

Източник: https://i-f-a.org/2022/04/04/against-the-war-for-global-solidarity/


بیانیه آنارکوسندیکالیست‌ها و آنارشیست‌های روسیه در مورد وضعیت قزاقستان

ما آنارکوسندیکالیست‌ها و آنارشیست‌های روسیه همبستگی کامل خود را با اعتراضات اجتماعی زحمتکشان قزاقستان اعلام می‌کنیم و درودهای رفیقانه به آنان می‌فرستیم.

انفجار کنونی اعتراضات اجتماعی در قزاقستان یکی از برجسته‌ترین و درخشان‌ترین‌ها از آغاز سده جدید است و به اوج‌گیری مبارزه اعتصابی کارگران نفت و سایر کارگران این کشور تبدیل شده است. اعتراضات از تابستان گذشته آغاز شده است. زحمتکشان قزاقستان پس از کشتار وحشتناک پرولتاریا سال ۲۰۱۱* توسط رژیم دیکتاتوری نظربایف دوباره خود را سازماندهی کردند و پیوسته برای افزایش دستمزدها و حق ایجاد اتحادیه‌های کارگری و سایر انجمن‌های کارگری مبارزه کردند. فقر اکثریت مردم، استثمار بی‌رحمانه نیروی کار، افزایش قیمت‌ها، ظلم و ستم روزانه و بی‌حقوقی، موقعیت کارگران را غیرقابل تحمل کرده و آنان را به سمت اقدامات اعتراضی برده است.

آخرین ضربات اخراج ده‌ها هزار کارگر نفت در دسامبر ۲۰۲۱، برقراری یک دیکتاتوری «بهداشتی» به بهانه «مبارزه با بیماری دنیاگیر» و افزایش شدید قیمت گاز بود. در ۳ ژانویه اعتصاب عمومی کارگران در منطقه مانگیستاو آغاز شد که سریعا به سایر مناطق کشور گسترش یافت. در آلماتی، پایتخت سابق قزاقستان، درگیری‌هایی بین معترضان و نیروهای سرکوبگر آغاز شدند. ده ها یا حتی صدها نفر کشته و زخمی شده‌اند. افراد محروم که عمدتاً جوانان بیکار و مهاجران داخلی هستند به خلع مالکیت از پایین دست زدند و بسیاری از مراکز خرید، مغازه‌ها و شعب بانک‌های بزرگ را ویران کردند. در تعدادی از موارد، سربازان از گشودن آتش بر روی شورشیان خودداری کردند.

اعتراضات در کشور خودجوش و ناهماهنگ هستند، لذا معترضان شعارها و مطالبات گوناگون و اغلب متناقض مطرح می‌کنند. ما به عنوان آنارشیست، قبل از هر چیز از کسانی حمایت می‌کنیم که جهت گیری اجتماعی مشخص و واضحی دارند و اعتصاب و قیام در قزاقستان را از اعتراضات انتخاباتی و کودتاهای سیاسی متعدد سال‌های اخیر متمایز می‌کنند. این مطالبات در جریان تجمعات اعتراضی و در شبکه‌های اجتماعی پخش شدند: لغو افزایش قیمت بنزین، افزایش صد درصدی دستمزدها، لغو افزایش سن بازنشستگی، اتخاذ تدابیری برای مبارزه با بیکاری، لغو واکسیناسیون اجباری علیه COVID-19، قرنطینه و اقدامات تبعیض آمیز جداسازی و غیره.

رژیم وحشت زده و در تلاش برای پایان دادن به شورش اجتماعی و زمان خریدن مجبور شد امتیازاتی بدهد: اعلام کاهش قیمت بنزین، توقف افزایش قیمت کالاهای «مهم اجتماعی» به مدت ۱۸۰ روز، برکناری دولت و حذف نظربایف میلیاردر از سمت رئیس شورای امنیت قزاقستان. اما هیچ کدام از اینها کمکی نکرد. شرکت‌های نفتی غربی مصرانه از رئیس‌جمهور توکایف خواستند از نظم سرمایه داری پاسداری کند. حاکمان کشور وضعیت اضطراری و مقررات منع رفت و آمد اعلام کردند. تجمعات و اعتصابات ممنوع شدند و سرکوب معترضان با خونریزی و دستگیری هزاران نفر همراه شد.

رژیم قزاقستان از نیروهای کشورهای بلوک نظامی – سیاسی به ریاست فدراسیون روسیه خواست برای سرکوب اعتراضات اجتماعی وارد کشور شوند. این نیروها نقش ژاندارم سرمایه جهانی را دارند و موظف هستند تا شعله‌های شورش اجتماعی را در قزاقستان خاموش کنند تا شعارها و مطالبات به کشورهای دیگر سرایت نکند و اعتصابات کارگری و اعتراضات توده ای علیه دیکتاتوری گسترده «بهداشتی» و تبعیض‌ها صورت نگیرند.

ما آنارکوسندیکالیست‌ها و آنارشیست‌های روسیه هرگونه سرکوب اعتراضات کارگران قزاقستان و مداخله شرم‌آور ضدانقلاب خارجی را به رهبری کرملین به شدت محکوم می‌کنیم. ما هر گونه تلاش سیاستمداران از هر جناحی را برای سوءاستفاده از اعتراضات اجتماعی کارگران قزاقستان به منظور صعود به قله قدرت و توزیع مجدد اموال به نفع خود محکوم می‌کنیم. ما قاطعانه، مصمم و بدون کوچکترین تردیدی در کنار شورش اجتماعی کنونی در قزاقستان ایستاده‌ایم و از زحمتکشان روسیه و کل جهان می‌خواهیم که با آن همبستگی عملی نشان دهند.

مطالبات اجتماعی کارگران قزاقستان را برآورده کنید

سرکوب شرکت کنندگان را در اعتراضات قزاقستان متوقف کنید

آزادی برای همه معترضان دستگیرشده

نه به دخالت خارجی

شرم بر مداخله‌گران

کمیسیون اطلاعات KRAS عضو انجمن بین‌المللی زحمتکشان (https://www.iwa-ait.org) در منطقه روسیه

*دولت قزاقستان روز ۱۶ دسامبر ۲۰۱۱ به اعتصاب کارگران نفت شهر جاناوزن حمله کرد و دست‌کم هفتاد کارگر را کشت. (توضیح مترجم)

ترجمه از متن انگلیسی: نادر تیف

نگاهی به گواهی‌های‌نامه‌های واکسن کووید و کدهای QR

نگاهی به گواهی‌های‌نامه‌های واکسن کووید و کدهای QR

می‌خواهیم از منظر آنارشیستی نگاهی به وضعیت فعلی سوئیس (و به طور مشابه در برخی از نقاط اروپا) در مورد اقدامات COVID، گواهی COVID، و همچنین علم و واکسن‌ها بیندازیم.

مدت‌های طولانی‌ست که‌ فقدان صداهای انتقادی از سوی محافل آنارشیست یا ضد استبدادی در سوئیس وجود دارد. اکنون وقت حرف زدن و عمل کردن رسیده است. فرض کنیم که دولت این اطمینان را به ما بدهد که راه حلی برای بازگشت به حالت عادی وجود دارد. اما شاید فراموش کرده‌ایم که مدت‌ها پیش برای خیلی‌ها لنگرهای این امنیت، این عادی بودن، مانند زنجیری احساس می‌شد که باید شکسته می‌شد تا کشتی را به سوی هرج‌و‌مرج هدایت کند. درحقیقت دریای طوفانی موجود به‌پیش رفته‌ایم، اما به سوی افقی ناشناخته از آزادی. درواقع شرایط پاندمی باعث شده خیلی‌ها خودشان را به قایق‌های نجات دولتی بندازد، پارو بزنند و حتی عادی بودن پیشنهادات دولت را بپزیرند.

درباره همبستگی و نفاق

از زمان شیوع ویروس کرونا، به نظر می‌رسد «همبستگی» کلید واژه جدید در جامعه سرمایه‌داری باشد. همبستگی‌ای که از سوی همان دولت‌هایی خواسته می‌شود که جنگ می‌کنند، مردم را در دریای مدیترانه می‌کشند، در مرزها و زندان‌ها شکنجه می‌کنند، قلعه‌های رفاهی می‌سازند که مردم فقیر باید از آن‌ها دور نگه داشته شوند.

این همبستگی توسط همان شرکت‌های داروسازی که همیشه سود را بالاتر از جان انسان‌ها قرار می‌دهند، تبلیغ می‌شود. کسانی که آنقدر آشفتگی در دستانشان است که «عمل خیرشان» کتاب‌ها و خبرها را پر می‌کند. همه «حواریون اخلاقی» ریاکار که از ترس از دست دادن زندگی راحت خود بر سر ما فریاد می‌زنند و از همبستگی می‌گویند، در حالی که در تمام زندگی خود بی‌تفاوت گرسنه‌ها، استثمارشده‌ها، شکنجه‌شده‌ها و جنگ‌زده‌ها نگاه کرده‌اند. همه آن‌هایی که می‌گویند فقط ما باید بتوانیم هر زمان که بخواهیم همه چیز را در مناطق غنی اروپا مصرف کنیم و با حداکثر راحتی ممکن به هر کجا که می‌خواهیم سفر کنیم حالا فریاد همبستگی سر می‌دهند.

این دیگر چه نوع همبستگی است؟ همبستگی با جامعه‌ای مبتنی بر ظلم و استثمار؟ اصلا همبستگی با چه کسی، برای چه کسی؟ این همبستگی نمی‌تواند همان نوع همبستگی باشد که ما می‌خواهیم جامعه‌ را روی آن بنا کنیم. همبستگی نمی‌تواند توسط دولت‌ها تجویز شود یا ناشی از فشار اخلاقی و اجتماعی باشد. این همبستگی تبدیل به ریا شده است. همبستگی واقعی بستگی به جهان‌بینی و ایده‌هایی دارد که مردم به اشتراک می گذارند.

حتی بخش‌هایی از «چپ رادیکال» که خود را به سمت سوسیال دموکرات‌ها سوق می‌دهند، همان ایده «همبستگی» را که توسط ایالت‌ها تبلیغ می‌شود پیش گرفته‌اند و خواهان همبستگی در زمینه استفاده از گواهی‌نامه‌های کووید و واکسن‌ها هستند. واکسیناسیون در این فراخوان‌های همبستگی صرفا برای انزوا، خالی گذاشتن خیابان‌ها و استفاده از کدهای QR و گواهی‌های کووید، برای اقداماتی کنترلی ارتباطات مظلوم و ستمدیدگان است. در این همبستگی برنامه‌های عملی روزانه برای اجرای ایده‌ها و عملکردهای پراگرسیو وجود ندارد و تنش‌ها و درگیری‌های اجتماعی موجود، در لحظه بحران یا بازسازی جامعه سرمایه داری همچنان پابرجا خواهد ماند.

مثلا در حالی که مادر خانه می‌مانیم، دولت با مدیریت وضعیت و سازماندهی همبستگی با رضایت ضمنی خود ما به‌تنها راه‌های جایگزین برای خروج از قرنطینه را ارائه می‌دهد. از چه زمانی آنارشیست‌ها اقدامات عملی برای سامان‌دهی اجتماعی را به دولت‌ها واگذار کرده‌اند؟ خلأی که ​​«چپ رادیکال» با انتقاد نکردن از اقدامات دولتی یا مخالفت با آنها ایجاد می‌کند، حالا بیشتر با تبلیغات فاشیستی و دیگر چرندیات ارتجاعی پر شده است.

این سوال پیش می‌آید که آیا افراد محافل «چپ رادیکال» از پیامدهای واقعی شعارهایی که برای ترغیب به این نوع عمبستگی استفاده می‌شود آگاه هستند؟ در چنین فضایی اصلا جایی برای شعارهای علیه سرمایه‌داری” “علیه مقامات” “تلاش برای یک زندگی خودسازمانده و خودمختارو حتی تخریب مرزها و زندان‌ها باقی می‌ماند؟ آیا قرار است این شعارها تنها کلمات توخالی‌‌ای باشند که روی استیکرها یا تی‌شرت‌ها جالب به نظر می‌رسند و فقط بخشی ضروری از یک خرده فرهنگ هستند؟

فراموش نکنیم مبارزه برای یک دنیای دیگر، یک انقلاب یا لحظات انقلابی، در زندگی واقعی، احتمالاً بسیار زیبا و پر از احساسات خواهد بود. البته پر از رنج، لحظات سخت و تلفات. برای همین هم مجبور خواهیم بود که از منطقه امن خود خارج شویم. پیشنهاد #درخانه ماندن یا منزوی کردن خود و تکیه بر تدابیری که دولت تجویز می‌کند، به نظر ما شروع خوبی نیست اگر بخواهیم یاد بگیریم چگونه مبارزه کنیم، زندگی مستقل و خودسازمان‌دهی داشته باشیم و چگونه با یکدیگر رفتار کنیم باید بتوانیم در «زمان بحران» هم خودمان از خودمان حمایت کنیم.

اینجا مهم است که به نحوه واکنش محافل چپ رادیکالبه اعتراضات فعلی علیه اقدامات دولت برای کووید اشاره کنیم. «انقلاب اجتماعی»، «جنبش‌های اجتماعی» یا دیگر لحظات درگیری اجتماعی در برخی از سخنرانی‌ها، متن‌ها و ایده‌های ما نقش‌آفرینی می‌کنند، اما اکنون مردم به خیابان‌ها می‌آیند و ما به دلیل حضور احمق‌های فاشیست یا ناسیونالیست نمی‌توانیم در آن شرکت ‌کنیم. ما باید با هم فکر کنیم که چگونه می‌توانیم با این موضوع برخورد کنیم. آیا تا به حال به معنای تعارض «اجتماعی» فکر کرده‌ایم؟ از نظر ما اجتماعتنها مجموع افراد کامل، ایده‌آل و انقلابی که همه مفاهیم، ​​ایده‌ها و دیدگاه‌های مشابهی دارند نیست. کشمکش‌های مختلفی در جامعه‌ای که ما در آن زندگی می‌کنیم، با تمام تضادهایش و خارج از حباب‌هایی که دوست داریم برای خود ایجاد کنیم، به وجود می‌آیند. اما در بحران‌ها متوجه می‌شویم که برخورد درست با این تضادها را بلد نیستیم. این یک بن‌بست است، مانعی که می‌خواهیم بر آن غلبه کنیم تا ایده‌ها، انتقادات و عملکردمان را در خیابان، بین مردم گسترس بدهیم.

از تظاهرات Gilet Jaunes در فرانسه گرفته تا قیام‌های Gezi در ترکیه، تعداد زیادی از مردم در این مبارزات شرکت کردند و هنوز هم شرکت می‌کنند. در بسیاری از تجمعات نیروهای فاشیست، بورژوازی و محافظه‌کار نفوذ دارند اما حضور و عزم رفقای انقلابی در خیابان‌ها در این مبارزات به عقب راندن و انزوای این نیروها کمک کرده است.

در سوئیس نیز شاهد حضور ضد فاشیست‌ها در خیابان هستیم. آنها بدون اتخاذ موضع انتقادی نسبت به محدودیت‌ها و اقدامات دولت، تظاهرات و اقداماتی را علیه اقدامات ضدکرونا و اعتراضات ضدواکسیناسیون سازماندهی می‌کنند که منجر به نظارت و کنترل بیشتر می‌شود. این «ضد فاشیست‌ها» تمایل دارند تعمیم دهند و ادعا کنند که هرکسی که با فاشیست‌ها برای اعتراض به محدودیت‌های کرونایی همراهی می‌کند، خودش هم فاشیست است. یا دست‌کم «نظریه‌پردازان توطئه غیرمنطقی» را باور دارد. با این کلی‌گویی‌ها و انگ‌ها و بی‌اهمیت جلوه دادن همه افرادی که در این تظاهرات شرکت می‌کنند، این تظاهرات که به طرز ناراحت‌کننده‌ای شبیه به دولت است، نوعی موضع تقابلی برداشت می‌شود. از دید ما باید در مقابل فاشیست‌ها بایستیم و در عین حال نسبت به اقدامات تحمیلی دولت هم موضع انتقادی داشته باشیم.

ما فکر می کنیم که باید امکان حضور در این اعتراضات را ایجاد کنیم یا حداقل ابتکارات خود را برای افشای مرتجعین و فاشیست‌ها داشته باشیم. ما می‌خواهیم بتوانیم دیدگاه آنارشیستی خود را در مورد وضعیت در اشکال مختلف درگیری و عمل اعمال کنیم. نمی‌خواهیم فقط اعتراضات را دنبال کنیم و منتظر گروه‌ها و مردم بمانیم تا کاری را برای ما درخواست کنند یا انجام دهند. ما می‌خواهیم واکنش نشان دهیم، اما با استفاده از دانشی که در اختیار داریم و استفاده از روشن ساختی که طرفدار آن هستیم. ما باید شیوه‌ها و مواضع خود را درمقابل محدودیت‌های کرونایی داشته باشیم. این کار می‌تواند ما را در موقعیتی قرار دهد که به وضوح مشخص شود چه کسانی را می‌توانیم به عنوان همدست و چه کسانی را به عنوان مخالف درمقابل خود داشته باشیم.

بی‌طرفی علم

ایده بی‌طرفی علم داستانی خائنانه است. علم تحت شرایط اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی معینی رشد می‌کند. به‌طوری که به‌هیچ وجه نمی‌تواند بی طرف باشد. در منطق علمی و در طب غربی پارادایم استاندارد شده‌ای وجود دارد که افراد را به اشیا قابل اندازه‌گیری تبدیل می‌کند و همه تفاوت‌ها، داستان ها، احساسات و شرایط و محیطی را که در آن زندگی می‌کند نادیده می گیرد. علم غربی توانسته خود را به عنوان حقیقت عمومی، خنثی و تنها ممکن تثبیت کند. تنها با تغییر رویکردهای جایگزین دانش می‌تواند تسلط خود را حفظ کند.

علم ثابت نیست و دائماً در حال تغییر است. اینکه چه کسی تحقیق را با چه هدفی و در چه مقطع زمانی تامین مالی می‌کند مهم است؟ همه شرکت‌هایی که در تحقیق و توزیع واکسن‌ها، بیوتکنولوژی‌ها، مهندسی ژنتیک، فناوری نانو و دیجیتال و روباتیک نقش دارند، به‌هم پیوسته هستند، پول و منابع را دراختیار دارند و منافع خود را با پیروی از قوانین اقتصاد سرمایه‌داری دنبال می‌کنند. این موضوع البته چیز جدیدی نیست! و در واقع یک داستان قدیمی است. اساسا پیشرفت علم و پزشکی زیستی با استثمار، استعمار، سلطه غرب، و شیوه‌های امپریالیستی مردسالار گره خورده است. یافتن این ارتباطات در تاریخ اصلا دشوار نیست، همانطور که یافتن تاریخ مقاومت و خرابکاری در برابر آنها دشوار نیست.

چیزی که شاید برای ما جدید باشد این واقعیت است که به انتقاد از واکسیناسیون کرونا یا مهندسی ژنتیک بلافاصله برچسب غیرانتقادی شکاک کرونا، تئوریسین توطئهزده می‌شود که هرگونه امکان مقاومت احتمالی در برابر آن را از بین می‌برد. این برخورد یک دوگانگی و دسته‌بندی خطرناک جدید در جامعه ایجاد می‌کند و تضادهایی را باعث می‌شود که فقط برای دولت کارکرد دارد. زیرا این تضادها به‌جای عمودی شدن، افقی باقی می‌مانند. هر انتقادی که علیه محدودیت‌های کرونایی مطرح می‌شود، صرف نظر از اینکه چه کسی و از چه محافلی ان را می‌گوید سریع زیر چتر شکاکان کرونا، توطئهو دارای افکار فاشیستی، ارتجاعی و ناسیونالیستی قرار می‌گیرد. این دسته‌بندی توسط دولت و رسانه‌ها هم دامن‌ زده می‌شود و متاسفانه چپ خارج از پارلمان هم آن را ادامه می‌دهد!

امروز جنگ علیه ویروسفرصت مناسبی برای آزمایش فناوری‌های جدید، پیشبرد دیجیتالی شدن، کنترل و نظارت، بستن مرزها و گسترش دسترسی دولت و سرمایه‌داری با بدن انسان است. ابهامات و ترس‌های ناشی از این «بحران» و تشویق دولت‌ها، رسانه‌ها و کارشناسان باعث می‌شود مردم به آرامی به شرایطی عادت کنند که بسیاری از ما دست‌کم برای چند ماه تصور می‌کردیم ادامه آن ناممکن است.

علاوه بر این، جنبه اقتصادی نیز وجود دارد. بسیاری از شرکت‌هایی که در تحقیق، تولید و توزیع واکسن‌ها، آزمایش‌ها، داروها و توسعه راه‌حل‌های دیجیتال برای «محافظت» از ویروس سرمایه‌گذاری کرده‌اند مقدار زیادی از این وضعیت سود می‌کنند. درواقع پول و منابع زیادی دوباره به آن‌ها بازگردانده می‌شود و ناگهان همه این فرصت‌ها به روی فناوری‌هایی باز می‌شوند که می‌توانند ما را بیشتر از قبل کنترل و محدود کنند. یکی دیگر از جنبه‌های اقتصادی موضوع این است که تمام این فناوری و تحقیقات باعث توسعه بخش‌های جدیدی می‌شود که به تحریک رشد اقتصادی و بازگرداندن وضعیت عادی به جامعه سرمایه‌داری کمک می‌کند.

همان جامعه سرمایه‌داری مضری که با کشت‌های انحصاری، جنگل‌زدایی، کشاورزی فشرده، جهانی شدن، استثمار افراطی از زندگی انسان‌ها، طبیعت و همه موجودات زنده را نابود کرده است. نابودی‌ای که پایه و اساس کاملی را برای توسعه این ویروس (و بسیاری از بیماری‌های دیگر) باعث می‌شود. همه این تحولات را باید همیشه با شک و تردید و انتقاد سالم نگاه کنیم. منظور ما از انتقاد رادیکال این است که باید از موضوع واکسن فراتر بریم و درباره شرایطی که در آن زندگی می‌کنیم اظهار نظر کنیم.

سوالاتی مانند: ما می‌خواهیم در چه دنیایی زندگی کنیم؟ تا زمانی که ما زنده‌ایم، بیماری، ویروس و مرگ وجود خواهد داشت. چگونه می‌خواهیم با آن کنار بیاییم؟ آیا دنیایی که می‌خواهیم در آن زندگی کنیم، دنیایی است که در آن همه فقط به‌عنوان یک خطر دیده می شوند و می‌خواهیم بیشتر و بیشتر از هم جدا شویم و فاصله بگیریم؟ می‌خواهیم مدام مشکوک باشیم و یکدیگر را کنترل و نظارت کنیم؟ فراموش نکنید تماس بین‌فردی برای زندگی و بقا ضروری است و انصراف از آن یعنی دست کشیدن از زندگی.

واکسیناسیون علیه ویروس کرونا با به اصطلاح واکسن‌های mRNA یا وکتور انجام می‌شود که در دسته واکسیناسیون‌های ژنتیکی قرار می‌گیرند. بنابراین ما با تحقیقات ژنتیک، مهندسی ژنتیک و بیوتکنولوژی سر و کار داریم. تحقیقات در این زمینه چندین سال است که ادامه دارد. با این حال، این واکسن‌های mRNA برای اولین بار در سال 2020 به دلیل «فوریت» یافتن واکسنی که در برابر ویروس کووید19 محافظت می‌کند، تأیید شدند. زمان بررسی و آزمایش چنین فناوری‌هایی به شدت کاهش یافته و امکان دفاع قانونی در برابر پیامدهای احتمالی درازمدت وجود ندارد.

اینکه مردم به چنین واکسن‌هایی مشکوک باشند یا نگرش انتقادی داشته باشند چندان هم پوچ نیست. جای تعجب نیست که بسیاری از افراد از محافل آنارشیست و ضد استبدادی موضعی انتقادی در رابطه با تحقیقات ژنتیکی، بیوتکنولوژی یا پیشرفت فنی و پزشکی دارند. هدف پیشرفت علم بیومدیکال افزایش عمر تا بی نهایت، به هر قیمتی است. مردم در حال تبدیل شدن به مصرف‌کنندگان راه‌حل‌های پزشکیفنی هستند و کم‌کم ارتباط خود را با بدن خود و طبیعت از دست می‌دهند.

تحقیقات ژنتیکی و بیوتکنولوژی از نیاز دنیای مردسالار و سرمایه‌داری برای کنترل، استانداردسازی و کامل کردن همه چیز ناشی می‌شود. در حال حاضر، مانند سایر لحظات تاریخ، یک بحران ادعایی، یک تهدید، به‌عنوان فرصتی برای آزمایش فناوری‌های جدید بر روی بدن انسان و اجتماعات انسانی و بسیاری از زمینه‌های زندگی است. در شرایط دیگر، آزمایش این فناوری‌ها با مقاومت بیشتری مواجه می‌شد و زمان بیشتری می‌برد. اما حالا انگار پذیرش این فناوری‌ها اجباری است.

با این حال، اختیار اینکه آیا یک فرد تصمیم به واکسینه شدن دارد یا نه مهم است. ما همچنان بر این ایده ایستاده ایم که هر فرد حق دارد تصمیم بگیرد که چه اتفاقی برای بدنش بیفتد. هیچ دلیلی وجود ندارد که چرا افراد باید از اختیار تصمیم‌گیری در مورد بدن خود محروم شوند. مخصوصا توسط یک دولت یا به دلیل فشارهای اجتماعی.

مسائل مربوط به کنترل بدن ما و سلامت‌مان از اهمیت بالایی برخوردار است و می‌تواند و باید در محافل آنارشیستی تبادل نظر و بحث شود. ما همچنین فکر می‌کنیم که می‌خواهیم تلاش کنیم و دریابیم که چگونه می‌توانیم با این مسائل به روشی خودمختار برخورد کنیم. قرار نیست ما هم بگوییم افراد فاقد گواهی کووید اجازه ورود یا اقامت در حمایت‌خانه‌های ما را ندارند. نامیدن این اعمال با همبستگی یا مسئولیت تا حدی گمراه‌کننده است. بازتولید و اجرای قوانین مصوب دولت به ویژه وقتی پای ثبت، طبقه‌بندی، کنترل بیشتر، انزوا در میان باشد مسئولیتی بر عهده دولت است که می‌تواند صرفاً به‌عنوان اطاعت نیز تلقی شود.

فن‌آوری‌های جدید برای نظارت و کنترل

گواهی کووید آخرین مرحله پیشرفت در فرآیندی است که در نهایت می‌تواند نظارت کامل بر کل گروه‌ها و مناطق اجتماعی را امکان پذیر کند: نه فقط برای سرکوب، بلکه حتی از نظر اقتصادی . “داده‌های بزرگیا همان داده‌هایی که ما هر روز با کمک ابزارهای دیجیتالی تولید می‌کنیم و مدام دسته‌بندی، تجزیه و تحلیل می‌شوند تا به سودآوری منجر شوند یکی از جدیدترین مواد خاماقتصاد آینده هستند که منافع بسیاری روی آن‌ها متمرکز شده است. تا همین حالا هم جهش‌های عظیمی در زمینه های دیجیتالی سازی، کنترل و نظارت صورت گرفته است.

برنامه‌هایی که همگی باید بر روی گوشی‌های هوشمند ما بارگذاری شوند و داده‌های حرکت و مکان را نشان دهند، امکان رو به رشد انتقال این داده‌ها و ابرداده‌ها هستند. داده‌هایی که امکان نظارت تصویری، ردیابی تماس را به‌عنوان بخشی از یک توسعه گسترده‌تر و استاندارد به دولت‌ها می‌دهد. گواهی COVID هم به‌نوعی امکان کنترل و نظارت بر بخش‌های بزرگی از جمعیت را فراهم می‌کند و انسان‌ها را به مجموعه‌ای از داده‌های قابل کنترل و مدیریت تبدیل می‌کند. مردم هم باید با توجیه تهدید ویروس و فروپاشی اقتصاد تسلیم این کنترل و حتی دچار خودکنترلی و نظارت شوند.

چیزی که رویایی دولت‌ها و همه کسانی است که به اطمینان از کنترل، تجزیه‌و‌تحلیل و سرمایه‌گذاری در همه حوزه‌های زندگی شخصی ما علاقه‌مند هستند. وقتی پای تهدید یک ویروس، یک بحران یا تروریسم وسط است، این فناوری‌ها می توانند با سرعت و مشروعیت بیشتر و بدون نیاز به رضایت اکثریت جمعیت مورد استفاده قرار بگیرند. یعنی اتفاقا فاشیست‌ها و جناح راست بیشتر از آن استقبال می‌کنند. درست مثل استفاده از این ابزارها علیه مهاجران، گروه‌های «حاشیه» جامعه، افراد و گروه‌های مقاوم و یاغی مشروع. درواقع برای فاشیست‌ها این کنترل‌ها تا زمانی خوب است که علیه خودشان نباشد. به همین دلیل است که ما درخواست‌های آزادی‌خواهی آنها در بحث محدودیت‌های کرونا را فرصت‌طلبانه و ریاکارانه می‌دانیم.

کدهای QR و گواهینامه‌ها، ثبت‌نام و جمع آوری داده‌ها، روند آهسته عادت دادن جامعه به دیجیتالی شدن زندگی‌ها و نظارت همه جانبه و مداوم است. اقدامات کنترلی COVID مثل بسته‌شدن مرزها می‌تواند برای همشه باقی بماند. وضعیت سلامت افراد، مکان و زمان آن‌ها، اینکه با چه کسی سفر می‌کنند، در قالب داده‌های دولتی ثبت می‌شود و قابل کنترل است. برای همین هم گواهی کووید ادامه دخالت آشکار دولت در زندگی ما است.

فدیورس و ماستودون، آلترناتیوی غیرمتمرکز علیه سانسور در شبکه‌های اجتماعی تجاری

چندی پیش توئیتر حساب دونالد ترامپ را با بیش از هشتاد میلیون دنبال‌کننده بست. شبکه‌های دیگر اجتماعی همچون فیس‌بوک و یوتیوب و غیره همین اقدام را کردند. بسیاری از این موضوع شگفت‌زده شدند. عده‌ای آن را به فال نیک گرفتند و اعلام کردند که دمکراسی چنان ارتقائی یافته که یک شرکت فن‌آوری اینترنتی می‌تواند قدرت‌مندترین سیاستمدار جهان را حذف کند! عده‌ای همچون مرکل، صدراعظم آلمان، چنین روشی را نگران‌کننده نامیدند و گفتند که این دولت‌ها هستند که باید قانون‌گذاری کنند و نه شرکت‌ها. برخی این تعلیق‌ها را سانسور توصیف کردند که نباید حتا علیه ترامپ به عنوان یکی از نمایندگان راست‌ترین و واپسگراترین جناح سرمایه‌داری آمریکا اعمال کرد. اما تعلیق حساب‌های ترامپ در شبکه‌های اجتماعی توانایی شرکت‌های اینترنتی در برابر قدرت‌مندترین رئیس‌جمهور، توفق همین شرکت‌ها بر دولت‌ها برای قانون‌گذاری و اعمال ممیزی نبود. ترامپ نماینده بخشی از سرمایه‌داری‌ست که می‌خواست با آب و رنگ ملی‌گرایی، تعرفه‌های گمرکی و سیاست‌های حمایتی اقتصادی، چرخشی به عقب در سرمایه‌داری نئولیبرال ایجاد کند و برای این کار شعار عوام‌فرییانه‌ی «دوباره آمریکا را عالی کن» برگزید. فراموش نکنیم که او را غیرلیبرال (illeberal) توصیف می‌کردند. همین شرکت‌های بزرگ «بیگ‌تک» یعنی گوگل، اپل، فیس‌بوک، آمازون و مایکروسافت (GAFAM)، هر چند اصلاً آمریکایی هستند، اما دارای چنان منافع اقتصادی بزرگی در خارج ایالات متحده‌اند که کم‌تر در تصور می‌گنجد. جنگ آنها با ترامپ بر سر همین منافع اقتصادی‌ست و نه سانسور او. آنها به جهان اعلام کردند که بازگشت به عقب امکان‌پذیر نیست و Big Tech پیروز شده است. این شرکت‌های عظیم عاشق پرچم و خاک آمریکا نیستند و مادام که بتوانند در کشورهایی همچون چین، ویتنام و فردا کشورهای آفریقایی با پرداخت کم‌ترین دستمزدها به کارگران، بیش‌ترین سود را بیاندوزند، لحظه‌ای در به خاک سیاه نشاندن کارگران در خود آمریکا تردید نمی‌کنند. چرخش‌های سرمایه‌داری از دوره‌ای به دوره‌ی دیگر به زبان خوش نبوده و بستن حساب‌های ترامپ را باید در چارچوب چنین واقعیتی دید.

با این حال بر کسی پوشیده نیست که شبکه‌های اصلی اجتماعی همچون توئیتر، فیس‌بوک، اینستاگرام و … دارای تمرکزی دهشتناک در دست بزرگ‌ترین ثروت‌مندان جهان هستند که برایشان میلیاردها دلار درآمد دارند. شبکه توئیتر روزانه ده‌ها، صدها و حتا هزاران حساب را از بین می‌برد و آب از آب تکان نمی‌خورد. توئیتر مدعی شد که حساب ترامپ را به علت فراخوان به خشونت تعلیق کرده است، اما این موضوع برای همه واقعیت ندارد. تلاش می‌کنم با یک تجربه شخصی این موضوع را کمی توضیح دهم. من یک اکانت به زبان فرانسوی در توئیتر داشتم که با دویست دنبال‌کننده جزو کوچک‌ترین‌ها بود. روز ۱۶ اکتبر گذشته یک آموزگار به نام ساموئل پاتی وحشیانه به دست یک تروریست اسلام‌گرا در فرانسه سر بریده شد، چرا که با شهامتی ستایش‌برانگیز کاریکاتورهای نشریه شارلی ابدو را در رابطه با محمد، پیغمبر اسلام به دانش‌آموزان نشان داده بود و با آنان از آزادی بیان و ضرورت لائیسیته سخن گفته بود. روز بعد ژان کاستکس، نخست‌وزیر کنونی، توئیتی نوشت که برگردان کاملش این است: «تروریسم اسلامی قلب جمهوری [فرانسه] را با حمله به یکی از مدافعانش نشانه گرفت. حکومت در همبستگی با معلمانش با قدرت تمام در کنار شهروندان می‌ایستاد. زنده‌باد جمهوری و شهروندان آزادش. ما هرگز و هرگز عقب‌نشینی نخواهیم کرد.» من هم بالای این توئیت به فرانسوی نوشتم: «اگر شما واقعاً به آن چه می‌گویید باور دارید در نخستین اقدام می‌توانید سفارت جمهوری اسلامی را واقع در شماره ۴ خیابان ینا، منطقه شانزدهم پاریس ببندید، وگرنه از حرافی دست بردارید.» هر چند پاسخ من یک بار ریتوئیت شد، اما حساب از فردای ۱۷ اکتبر بسته شد و چندین ای – میل به توئیتر هیچ نتیجه‌ای برای لغو انسداد نداشت. توئیتر و بقیه شبکه‌های اجتماعی فقط به بورژوای واپسگرایی مانند ترامپ این پیام را ندادند که می‌توانند دهانش را برای بازگشت به سرمایه‌داری گذشته ببندند، آنها به تمام کاربران، با هر تعداد پیگرکننده، پیغام دادند تا لحظه‌ای که منافع Big Tech به خطر نیافتاد، تحملشان می‌کنند، وگرنه دهانشان را می‌بندند، حالا اگر خودشان تصمیم نگیرند به صورت غیرمستقیم با لشکر‌های سایبری مزدبگیر حکومت‌ها می‌کنند.

اما حالا در برابر این غول‌ها چه می‌توان کرد؟ به عنوان این نوشته کوتاه که به هیچ وجه ادعای تخصصی بودن نمی‌کند، بازگردیم.

صفحه ویکی‌پدیای فارسی ماستودون می‌نویسد: «ماستودون یک نرم‌افزار آزاد و متن‌باز خودمیزبان (خدمات وب) برای ساخت شبکه‌ی اجتماعی است که این امکان را به هر شخص می‌دهد تا گره سرور خود را در شبکه میزبانی کند و پایگاه‌های مختلف از کاربران آن در میان سروهای متفاوتی پخش هستند.» یک آلمانی به نام اویگن روشکو (Eugen Rochko) اولین نسخه‌ی ماستودون را اکتبر ۲۰۱۶ رونمایی کرد. او در آن زمان ۲۴ ساله بود. مجموعه تمام شبکه یا اینستنس‌های ماستودون عضو خانواده بزرگ‌تری هستند که فدیورس نام دارد. صفحه ویکی‌پدیای فارسی فدیورس می‌نویسد: «فدیورس یک واژه چندوجهی از «فدراسیون» و «جهانی» می‌باشد، معنی اصلی این واژه گروهی از سرورهای فدراسیون به هم پیوسته هستند که برای وبگاه‌های اینترنتی (نظیر شبکه‌های اجتماعی، میکروبلاگینگ، وبلاگ‌نویسی یا تارنماها) و سرویس‌های میزبانی پرونده بکار می‌روند، این تعریف زمانی رخ می‌دهد که میزبانی‌های مستقل متقابلاً با هم ارتباط برقرار کنند. کاربران می‌توانند روی سرورها (اینستنس)های متفاوت حساب ایجاد کنند، این حساب‌ها می‌توانند روی مرزهای اینستنس‌ها باهم ارتباط برقرار کنند، چرا که نرم‌افزار در حال اجرا روی این سرورها از یک یا چند پروتکل ارتباطی که براساس استاندارد باز است، استفاده می‌کنند». این بدان معناست که مثلاً شما بتوانید امروز به عنوان کاربر توئیتر مستقیماً با یک کاربر فیس‌بوک یا ایسنتاگرام یا اسنپ‌چت و غیره ارتباط برقرار کنید بی‌آن‌که نیاز داشته باشید در هر کدام از آن‌ها حساب داشته باشید.

(https://fediverse.party) اویگن روشکو می‌گوید که ماستودون مانند شبکه ای – میل کار می‌کند. لزومی ندارد که مثلاً در Gmail حساب داشت تا بتوان به Gmail دیگری نامه الکترونیکی فرستاد. با هر پسوند ای – میلی می‌توان به دیگری اطلاعات فرستاد و از آن دریافت کرد.

در حال حاضر حدود سه هزار سرور یا اینستنس (instance) ماستودون به وجود آمده‌اند که کاملاً غیرمتمرکزاند ولی همه با هم ارتباط دارند‌. بزرگ‌ترین اینستنس pawoo.net است که به ۶۵۰ هزار کاربر رسیده است. اینستنس اویگن روشکو هم این است: https://mastodon.social اینستنس‌های کوچکی مانند antinetzwerk.de وجود دارند که حدود ۵۰ کاربر دارند. هر چند بیش‌تر ایستنس‌ها زبان‌های گوناگون را پشتیبانی می‌کنند، اما می‌توان یک ایستنس فارسی‌زبان مانند persadon.com ایجاد کرد. هر چند کاربران ماستودون در سراسر جهان پراکنده‌اند، اما فعلاً بیش‌تر در ژاپن و ایالات متحده آمریکا هستند. در ماستودون به جای توئیت، هر پیام Toot نام دارد و به جای ۲۸۰ نویسه‌ی توئیتر ظرفیت ۵۰۰ نویسه به وجود آمده است. در اینجا به جای ریتوئیت از واژه‌ی Boost استفاده می‌شود. اگر می‌خواهید یک اکانت باز کنید و نمی‌دانید از کجا شروع کنید به تارنمای joinmastodon.org مراجعه کنید. این سایت https://instances.social هم می‌تواند به شما برای یافتن اینستنس مورد علاقه‌اتان یاری کند.

از آن جایی که ماستودون یک شبکه یگانه نیست، طبیعتاً اطلاعات و داده‌ها در یک نقطه مانند توئیتر متمرکز نمی‌شوند و عملاً امکان سانسور از بین رفته است. هر اینستنس مقررات خودش را دارد. اگر اکانتی در یک اینستنس بسته شود، شما می‌توانید از طریق یک ایستنس دیگر فوراً به کل ماستودون وارد شوید و پیام‌های خود را ارسال کنید. لذا دیگر لازم نیست به یک مرکز ای – میل بزنید و خواستار رفع انسداد شوید. دیگر یک دولت نمی‌تواند از یک مرکز تقاضای بستن یک حساب کاربری یا حتا یک شبکه را بکند. البته فدراتیو بودن ماستودون یک چاقوی دولبه هم هست. برای مثال ایستنس switter.at برای کارگران جنسی برپا شده و سرورش در اتریش قرار گرفته، کشوری که در آن «صنعت سکس» آزاد است.

ماستودون هرگز نمی‌تواند به علت پراکندگی سرورهایش بسته شود. اما تصور کنید اگر روزی فیس‌بوک بسته شود شما تمام صفحات، بازدیدکنندگان، دوستان و محتوا را از دست می‌دهید. سرورهای ماستودون می‌توانند گسترش یابند یا کوچک شوند یا خودخواسته از دیگر سرورها ایزوله شوند. اما هرگز آف‌لاین نخواهند شد. هم اکنون چندین ایستنس هستند که دیگر کاربر نمی‌پذیرند و شما را به سوی اینستنس‌های دیگر هدایت می‌کنند مانند: https://mastodon.social

یکی از دلایلی که کاربران از توئیتر به ماستودون می‌روند عدم وجود تبلیغات تجاری در این شبکه‌ی غیرمتمرکز است. در ضمن قابلیت‌هایی در ماستودون هست که در توئیتر وجود ندارند، از جمله می‌توان روی عکس یا فیلمی برچسب «حساس»  را گذاشت تا اگر کاربری مایل نیست آن را نبیند. قابلیت دیگر برای پیام‌ها یا Toot‌هاست. می‌توان پیام را فقط برای دنبال‌کنندگان یا حتا یک فرد که ارسال‌کننده انتخاب می‌کند، منتشر کرد. در ماستودون همچنین می‌توان بر خلاف توئیتر که امکان سنجاق کردن یک توئیت را بر رأس همه توئیت‌ها می‌دهد تا سه توت را سنجاق کرد تا بالا بمانند.

در هر ایستنس ماستودون سه تایم‌لاین وجود دارد، یک تایم‌لاین فردی، دیگری محلی و یکی جهانی. در تایم‌لاین فردی فقط توت‌های دنبال‌شوندگان و آنهایی که اینان بوست می‌کنند دیده می‌شوند. در تایم‌لاین محلی شما توت‌های اینستنس خود یا توت‌هایی را که کاربران اینستنس شما از دیگر اینستنس‌ها هم‌رسان کرده‌اند، می‌بینید و در تایم‌لاین جهانی تمام توت‌های همه ایستنس‌ها را. در هر سه هیچگونه الگوریتمی دخالت نمی‌کند و هر توتی بر اساس تازگی انتشار در رأس قرار می‌گیرد. برای این که بتوان توت‌های مورد علاقه را دید باید بیش از توئیتر از هشتگ استفاده کرد، زیرا شتاب توت‌ها به ویژه  در تایم‌لاین محلی و جهانی زیاد است. اما اگر برای مثال هشتگ ایران را در هر تایم‌لاین بزنید با طمأنینه‌ی بیش‌تری می‌توان توت‌ها را در هر کدام از تایم‌لاین‌ها مشاهده کرد چون فعلاً این هشتگ در ایستنس‌های ماستودون نادر است.

هر چند تقریباً تمام اینستنس‌های ماستودون در مقرراتشان دوری جستن از پیام‌های نفرت‌انگیز و نفی آزار را جای داده‌اند، اما این موضوع  از ژوئیه ۲۰۱۹ پیچیده شد. در این زمان بود که اپلیکیشن گاب (Gab) تصمیم گرفت سرور خود را به ماستودون بیاورد. گاب که اپلیکیشن راست‌های افراطی آمریکاست پس از تیراندازی در کنیسه‌ی پیتسبورگ در سال ۲۰۱۸ نمی‌توانست میزبانی وب بیابد و تصمیم به مهاجرت به ماستودون گرفت. در روی‌دادهای اخیر آمریکا از Gab و Parler به عنوان شبکه‌های محبوب راست‌های افراطی هوادار ترامپ و بلوکه شدن دومی توسط آمازون سخن بسیار رفت.

هر چند می‌توان در ماستودون به گونه‌ای حضور یافت که مانند فیس‌بوک اطلاعاتی از کاربر به دست نیاید و ذخیره نشود، اما پیشنهاد شده است که از یک VPN استفاده شود تا بتوان از آی – پی خود محافظت کرد.  ماستودون بخشی از وب مستقل و آزاد آینده است، وبی فدراتیو.

در ماستودون نشانی هر کاربری با دو @ نمایش داده می‌شود، اولی مربوط به نام کاربر و دومی نشانی اینستنش است. مانند: @naderteyf@masthead.social

نادر تیف

دوشنبه ۶ بهمن ۱۳۹۹ – ۲۵ ژانویه ۲۰۲۱

قسمت اول: یک بیانیه… برای زندگی

اول ژانویۀ سال ۲۰۲۱

خطاب به خلق‌های جهان:

خطاب به افرادی که در پنج قاره مبارزه می‌کنند:

خواهران / برادران و رفقا:

طی ماه‌های گذشته از طرق مختلف رابطهای را ماها بین خودمان بوجود آورده‌ایم. ما زن هستیم، لزبین، هم‌جنسگرای‌مرد، دوجنسگرا، تراجنسیتی، تراوستی (دگرجنسیت‌نما)، ترانسکسوئل (دو جنسیتی)، انترجنسیتی (میان‌جنسیتی)، کوییر (دگرجنسیتی) و غیر از آن، افراد، گروه‌ها، جمع‌ها، انجمن‌ها، سازمان‌ها، جنبش‌های اجتماعی، خلق‌های بومی، انجمن‌های محلات، همبودهای روستایی و لیستِ بلندی که هویت ما را می‌سازد.

آنچه ما را از یکدیگر متمایز کرده، بین ما فاصله ایجاد می‌کند، سرزمین‌ها، آسمان‌ها، کوهستان‌ها، دره‌ها، اِستپ‌ها، جنگل‌ها، کویرها، اقیانوس‌ها، دریاچه‌ها، رودخانه‌ها، جویبارها، کولاب‌ها، نژادها، فرهنگ‌ها، زبان‌ها، تاریخ‌ها، اعصار، جغرافیاها، هویت‌های جنسی یا نبود آن، ریشه‌ها، مرزها، اشکال سازماندهی، طبقات اجتماعی، قدرت خرید، اعتبار اجتماعی، شهرت، محبوبیت، دنبال‌کنندگان، لایک‌ها Likes ، سکه‌های پول، مدارج تحصیلی، نحوه‌های بودن، تکالیف روزمره، فضیلت‌ها، ایرادها، آنچه به نفع‌ها، آنچه به ضررها، امّاها، یقین‌ها، رقابت‌ها، دشمنی‌ها، مفاهیم، استنباطات، استدلال‌ها، بحث‌ها، تفاوت‌ها، افشاگری‌ها، اتهامات، تحقیرها، هراس‌ها، گرایش‌ها، ستایش‌ها، طردها، هوکردن‌ها، کف‌زدن‌ها، ملکوت، اهریمن، دگم‌ها، بدعت‌گذاری‌ها، علائق، اکراه، شیوه‌ها و یک غیره و غیره‌ی طولانی؛ که ما را از یکدیگ متمایز می‌کند و در مواردی نه چندان کم، مخالف یکدیگر.

تنها چیزهای کمی ما را متحد می‌کند:

این که ما دردهای زمین را از آن خود می‌کنیم: خشونت علیه زنان؛ آزار و تحقیر کسانی که درهویت‌های عاطفی، احساسی، جنسیتی دگرگونه‌اند؛ نابودسازی کودکی؛ نسل‌کشی بومیان؛ نژادپرستی؛ نظامی‌گری؛ استثمار؛ غارت؛ نابودی طبیعت.

درک این موضوع که مسئول تمام این دردها، یک سیستم است. جلاد یک سیستم استثمارگر است، یک سیستم مردسالار، هرمی، نژادپرست، دزد و جنایتکار: سرمایه‌داری.

آگاهی به این امر که این سیستم را نمی‌توان اصلاح کرد، آنرا تعلیم داد و تربیت کرد، تعدیل یا تضعیفش کرد، مطیع کرد، انسانی کرد.

تعهد به مبارزه، در هر مکانی و هر ساعتی – هر کسی در محیط خودش – علیه این سیستم تا نابودی کامل آن. ادامۀ بقاء بشریت در گرو نابودی سرمایه‌داریست. تسلیم نخواهیم شد، خودمان را نه می‌فروشیم و نه تسلیم می‌شویم.

یقین داشتن به این امر که مبارزه برای انسانیت امری جهانی‌ست. همانگونه که نابود سازی فعلی نه مرز می‌شناسد، نه ملیت، نه پرچم، نه زبان، نه فرهنگ و نه نژاد؛ به همین شکل هم مبارزه برای بشریت همه جا و همیشه جریان دارد.

اعتقاد به این امر که جهان‌های بسیاری در جهان زندگی و مبارزه می‌کنند و هر نوع قصد همگن‌سازی و اعمال برتری (هژمونی)، سوءقصدی است علیه جوهر انسان یعنی آزادی. برابری انسان‌ها در گرو احترام به تفاوت‌هاست. یگانگی آن در گوناگونی‌اش نهفته است.

درک این امر که آنچه به ما اجازه می‌دهد به پیش‌برویم نه قصد تحمیل کردن نگاه‌مان، گامهای‌مان، همراهی‌مان، راه و هدف‌مان به دیگری، بلکه گوش فرادادن و دیدن دیگری‌ست که متمایز و متفاوت، همان رسالت آزادی و عدالت را حمل می‌کند.

بر اساس این تطابقات، بدون آنکه باورهای‌مان را کنار بگذاریم و یا آنچه هستیم را رها کنیم، با هم پیمان می‌بندیم که:

یکم – کسانی از میان ما که با درک‌های مختلف در عرصه‌های مختلف دست‌اندرکار مبارزه برای زندگی هستند، همایش‌ها و گفت‌وگوهایی برای تبادل افکار، تجربیات، تحلیل‌ها و ارزیابی‌هایمان سازماندهی کنیم. بعد از این، هر یک از ما راه خودش را ادامه خواهد داد، یا نه. دیدن دیگری و گوش‌فرادادن به او ممکن است در مسیرمان به ما کمک کند و یا نکند. اما شناخت اختلافات هم بخشی از مبارزه و تعهدمان نسبت به بشر بودنمان است.

دوم همایش و فعالیت‌های‌مان در پنج قاره بر پا بشوند. که در آنچه مربوط به قارﮤ اروپا می‌شود با شرکت مستقیم یک هیئت مکزیکی متشکل از «کنگرۀ ملی بومیان – شورای بومی دولت» CNI-CIG و «جبهه خلقی در دفاع از آب و زندگی در [ایالات] مورلوس، پوئبلا و تلاکسکالا» و ارتش زاپاتیستی آزادیبخش ملی EZLN در ماه‌های ژوئیه، اوت، سپتامبر و اکتبر سال ۲۰۲۱ برگزار شوند و در آینده‌ای که تدقیق خواهد شد و در حد امکانات‌مان یاری برسانیم تا همچنین در آسیا، آفریقا، اقیانوسیه و آمریکا نیز به عمل در بیاید.

سوماز تمام کسانی که همین دغدقه‌ها را دارند و در مبارزاتی مشابه شرکت می‌کنند دعوت به عمل آوریم تا تمام افراد صادق و تمام آنهایی که در گوشه کنار جهان، از اعماق شورش می‌کنند و مقاومت، به این جمع بپیوندند؛ سهمی ادا کنند؛ کمکی برسانند، در این همایش‌ها شرکت داشته باشند و این بیانیه برای زندگی را امضا کنند.

از فراز پُل کرامتی که پنج قاره را به هم پیوند میزند.

ماها،

کره زمین،

اول ژانویۀ ۲۰۲۱

از گوشه کنارهای گوناگون، ناهمسان، مختلف، ناهمگون، نابرابر، دور او هم جهان ( در هنر، دانش و مبارزه ، در مقاومت و شورشگری):

نگاهی به جنبش اخیر ضدسانسور در کوبا

نادر تیف

هر چند وزارت فرهنگ قول‌هایی داد اما ۵۳۵ روشنفکر اطلاعیه‌ای در حمایت از تجمع تدوین نمودند، کسانی که هنوز امیدوارند بتوان کوبا را به سوی یک سوسیالیسم دمکراتیک برد. در میان امضاکنندگان چند آنارشیست دیده می‌شوند، اما چندین فعال آنارشیست دیگر از امضای متن به علت نارسایی‌اش برای استقرار گسترده‌ترین آزادی‌ها در کوبا خودداری کردند

در ماه نوامبر ۲۰۲۰  حرکتی در کوبا رخ داد که بی‌سابقه بود. این جنبش با نام «سان ایسیدرو»، از ۶۰ سال پیش بدین سو روی نداده بود. این جنبش علیه نیم سده سانسور شکل گرفت، هر چند قانون تازه‌ای را برای محدودیت بیش‌تر آزادی بیان و آفرینش فرهنگی و ادبی بهانه کرد.

پیش از آن که نگاهی به این جنبش بی‌نظیر انداخته شود بد نیست چند نکته تدقیق گردد. مقولات امپریالیسم و ضدامپریالیسم دوگانه‌ای به جا مانده از فرهنگ سیاسی فیدل کاستروست که هم در کوبا و هم در جهان در ارتباط با مسائل این کشور جا انداخته شد. به محض این که اعتراض و مطالبه‌ای در کوبا مطرح می‌شود، حکومت فوراً به آن انگ ارتباط با امپریالیسم آمریکا می‌زند تا بهانه‌ای برای سرکوب بتراشد. اما این دوگانه کمکی به فهم مسائل متعدد اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی که کوبا با آن دست به گریبان است، نمی‌کند. این دوگانه، امپریالیسم/ضدامپریالیسم، در خارج از کوبا نیز دولت‌های اروپایی و آمریکای لاتین را به سکوت واداشته و نتیجه‌اش به جز این نبوده که دولت ایالات متحده آمریکا با گروه‌های فشار خود یکه‌تاز میدان گردد و اتفاقاً دست دولت کوبا را در سرکوب باز‌تر کند. پرواضح است که نمی‌توان با اتکاء به یک راست افراطی چون ترامپ به جنگ اختناق موجود در کوبا رفت.

هیچکس نمی‌تواند دستاوردها  و پیشرفت‌های کوبا را در زمینه آموزش و بهداشت نادیده بگیرد یا آن‌ها را نفی کند. اما مشکل آنجاست که بر بیش از پنج دهه خودکامگی و خفه کردن هر گونه حق مخالفتی که پایه‌گذارش فیدل کاسترو بود و پس از مرگش نیز ادامه دارد، سرپوش گذاشته می‌شود. آری کوبا در آمریکای لاتین برای سیستم بهداشت و آموزشی که دارد مثال‌زدنی‌ست، اما در عین حال جزو آخرین کشورهای همین منطقه است که ابتدائی‌ترین حقوق سیاسی و مدنی را لگدمال می‌کند. احتمال ایجاد چنین وضعیتی بدون قبضه قدرت به دست یک نفر کم بود. زمانی که فیدل کاسترو سال ۱۹۵۹ قدرت را به دست گرفت عملاً تا سال ۱۹۷۶ با حکم حکومتی فرمانروایی کرد. سپس قانون اساسی جدیدی تصویب شد. فیدل کاسترو شخصاً تدوین این قانون اساسی را زیر نظر گرفت. قدرت سال ۲۰۰۶ به برادرش، رائول واگذار شد. فیدل کاسترو در تمام این سال‌ها سه منصب اصلی حکومت که عبارتند از: رئیس شورای حکومت، رئیس شورای وزیران و دبیر اولی حزب کمونیست را بر عهده داشت. فیدل کاسترو رسماً در فوریه ۲۰۰۸ از ریاست شورای دولت و شورای وزیران استعفاء کرد و تا ۱۹ آوریل ۲۰۱۱ دبیر اول حزب کمونیست باقی ماند.

نکته دیگری که نباید پیش از بحث اصلی فراموش گردد همانا تحریم‌های اقتصادی‌ست که ایالات متحده آمریکا از سال ۱۹۶۲ به کوبا تحمیل کرد. واقعیت این است که تا وقتی بلوک شرق و مشخصاً اتحاد جماهیر شوروی وجود داشت، کوبا می‌توانست بیش‌تر نیازهایش را در مبادلات با آن‌ها تأمین کند. با این حال در طی تمام این سال‌ها این مردم کوبا بودند که فشارهای تحریم‌های اقتصادی را تحمل کردند در حالی که دولت با دست‌مایه قرار دادن همان‌ها همواره به سرکوب و لگدمال کردن ابتدائی‌ترین حقوق مدنی مردم ادامه داد. از سوی دیگر شاهد بودیم که دو دولت کوبا و آمریکا در ژوئیه ۲۰۱۵ روابط دیپلماتیک خود را از سر گرفتند و سفارت‌های خود را بازگشودند و حتا باراک اوباما همان تحریم‌ها را تعدیل نمود، اما وضعیت معیشتی مردم بهبود نیافت و اختناق همچنان ادامه پیدا کرد. وقتی دونالد ترامپ محدودیت‌ها را بازگرداند، وضعیت بدتر شد و عزم حکومت کوبا برای خفه کردن هر انتقادی دوچندان گردید. اکنون با انتخاب بایدن، رئیس‌جمهور کوبا اظهار امیدواری کرده است که بتوان گفت‌وگوها را از سر گرفت. اما بر خلاف آن چه میگل دیازکانل گفته است که کوبا بر سر سوسیالیسم مذاکره نمی‌کند، این دولت با اصلاحات اقتصادی که کرده و اصلاحات دیگری که در دست است، کمر به بازسازی سرمایه‌داری خصوصی بسته و نیازمند به گسترده‌ترین ارتباطات با جهان و قدرت‌های بزرگ سرمایه‌داری از جمله آمریکاست. سرمایه‌داری دولتی کوبا چندین دهه است که در بحرانی مزمن و ژرف گرفتار است.

باری، دولت کوبا قانونی را تدوین کرد که نام قانون ۳۴۹ را گرفت. عده‌ای از هنرمندان، استادان دانشگاه، روزنامه‌نگاران مستقل و فعالان آنارشیست «کارگاه لیبرتر آلفردو لوپز*» اواخر ماه نوامبر ۲۰۱۸ تشکیل جلسه دادند تا با تظاهرات در خیابان‌های هاوانا علیه این قانون اعتراض کنند. آنان گفتند که این قانون می‌خواهد آزادی بیان را محدودتر کند و حق آفرینش هنری مستقل را لگدمال نماید. این جلسه در سان ایسیدرو که نام محله‌ای قدیمی در هاواناست، برگزار شد. از سوی دیگر پس از تدوین این قانون کنسرت اعتراضی در همین محله برپا شد، اما پلیس آن را برهم زد. مردم محله یک‌پارچه از هنرمندان معترض پشتیبانی کردند.

هر چند حکومت کوبا موفق شده بود از زمان استقرار در سال ۱۹۵۹ تاکنون هر گونه صدای فرهنگی غیردولتی را خفه کند، اما قانون ۳۴۹ چنان موجی به وجود آورد که حتا جوانان وابسته به نهادهای فرهنگی رسمی صدایشان بلند شد و با حرکت مستقل هنرمندان به جنب‌وجوش افتادند. حدود سی نفر از آنان نامه‌ای به وزیر فرهنگ نوشتند و خواستار دیدار با او شدند تا قانون مذکور بازنویسی شود. این در حالی بود که فعالان جنبش سان‌ایسیدرو خواهان لغوش بودند. با این حال این فعالان با جوانان خواستار جلسه ابراز همبستگی کردند و گفتند که مایل هستند اگر دیداری برگزار می‌شود در آن شرکت کنند. اما وزارت‌خانه هیچ وقعی به درخواستشان نگذاشت. سرانجام معاون وزیر فرهنگ با نویسندگان نامه دیدار کرد بی‌آن‌که نتیجه‌ای حاصل گردد. دیگر بر همگان مبرهن شد که دولت هیچ فعالیت فرهنگی مستقلی را برنمی‌تابد. البته پیش‌تر دولت کوبا همین سیاست را پیش برده بود. برای مثال جشنواره موسیقی هیپ-هاپ، یک برنامه شعرخوانی و جشنواره سینمای جوان را حذف کرد.

جنبش سان‌ایسیدرو می‌خواست برای نخستین بار روز ۷ دسامبر ۲۰۱۹ مقابل وزارت فرهنگ تجمع کند که مقدور نشد. سپس تجمع به پارکی منتقل شد، اما نه فقط پلیس مانع آن شد بلکه چندین هنرمند برای ساعاتی بازداشت شدند. دولت پس از این ماجرا اجرای قانون ۳۴۹ را اعلام کرد.

نیروهای امنیتی کوبا  از ۹ تا ۱۹ نوامبر ۲۰۲۰ فشارهای خود را به جنبش سان‌ایسیدرو دوچندان کردند، چرا که هنرمندان، شاعران، دگرباشان جنسی، دانشگاهیان و روزنامه‌نگاران مستقل علیه حبس خواننده رپ به نام دنیس سولیس گونزالز به اعتراض برخاستند. او را ۹ نوامبر دستگیر کردند و فقط دو روز بعد به اتهام «توهین به مقامات» به ۸ ماه زندان محکوم نمودند. سولیس گونزالز که عضو سان‌ایسیدرو هم هست به زندان فوق‌امنیتی والیه‌گرانده در حومه هاوانا فرستاده شد.

چندین تن از فعالان جنبش سان‌ایسیدرو تصمیم گرفتند با خواست آزادی دنیس سولیس گونزالز دست به اعتصاب غذا بزنند. اعتصاب‌گران در سومین اطلاعیه‌اشان از جمله نوشتند: «امروز ساعت ۴ صبح مأموران امنیتی حکومت به محل اعتصاب آمدند و مایعی کدر را که به نظر ما اسید است، از زیر در به درون ریختند…آنان بعداً از پشت‌بام همان اسید را روی پاسیو پاشیدند. در این مکان منبع آب آشامیدنی ما و همسایه وجود دارد.» آنان در همین اطلاعیه خواسته خود را برای آزادی دنیس سولیس گونزالز تکرار کردند و در ضمن خواستار بستن مغازه‌هایی شدند که اجناسشان را به دلار آمریکا می‌فروشند. از سوی دیگر اریکا گوارا روساس، مسئول کشورهای قاره آمریکا در عفو بین‌الملل در باره وخامت وضعیت سلامتی اعتصاب‌گران غذا هشدار داد و خواستار رسیدگی به مطالبات آنان شد. مأموران امنیتی دولت کوبا سرانجام به دفتر جنبش سان‌ایسیدرو حمله و ۱۴ نفری را که در آن بودند به بهانه مبارزه با کرونا بیرون کردند. اعتصاب‌گران صدها پیام با مضمون «ما شما را زنده می‌خواهیم» برای پایان دادن به اعتصاب خود دریافت کرده بودند.

بیش از ۲۰۰ نفر روز ۲۷ نوامبر ۲۰۲۰ روبه‌روی وزارت فرهنگ کوبا تجمع کردند تا از آزادی بیان و حق مخالفت دفاع کنند. نیروهای پلیس از پیوستن افراد بیش‌تر به تجمع جلوگیری کردند و سد راهشان شدند. تجمع‌کنندگان هم‌چنین به اخراج اعتصاب‌کنندگان غذا از دفتر جنبش سان‌ایسیدرو اعتراض کردند. هر چند وزارت فرهنگ قول‌هایی داد اما ۵۳۵ روشنفکر اطلاعیه‌ای در حمایت از تجمع تدوین نمودند، کسانی که هنوز امیدوارند بتوان کوبا را به سوی یک سوسیالیسم دمکراتیک برد. در میان امضاکنندگان چند آنارشیست دیده می‌شوند، اما چندین فعال آنارشیست دیگر از امضای متن به علت نارسایی‌اش برای استقرار گسترده‌ترین آزادی‌ها در کوبا خودداری کردند. متن کامل بیانیه را بخوانیم:

«ما رویدادهای روزهای اخیر و تجمع مقابل وزارت فرهنگ را در هاوانا دنبال کردیم. کسانی که این بیانیه را امضاء می‌کنند دارای اختلاف عقیده هستند، اما یک نقطه مشترک اخلاقی دارند که مخالفت با هر گونه حرکت خشونت‌آمیز دولت است. امضاکنندگان حامل نظرات و پیشنهادهای شهروندان هستند که می‌خواهند گفت‌وگو کنند، هر چند برخی در کوبا حضور ندارند.

به هر کس که نظری برای کوبای بهتر، حق حاکمیت ملی، استقلال و تمامیت میهن دارد، خوش‌آمد می‌گوییم.

ما می‌خواهیم مرجعی اتیک، سیاسی و انسانی داشته باشیم که در آن عدالت اجتماعی و دمکراسی و دربرگیرندگی جای خود را به هر شکلی از حذف و تبعیض بدهد تا فضایی برای گفت‌وگو و آشتی در کوبا و هر جایی که کوباییان زندگی می‌کنند به وجود آید.

ما برای یک جمهوری دمکراتیک، قانون‌مند، دولتی قانون‌مدار و حقوق بشر برای همه، برای احترام به کثرت‌گرایی سیاسی، برای آشتی بین محیط‌زیست و زندگی، رفاه و صلح انسان‌ها هستیم و خواستاریم که به تعدی علیه تقویم انتخاباتی پایان داده شود و دوازدهمین بند قانون اساسی انتقالی رعایت گردد. قانونیت تمام استانداردهای پایین‌تر از قانون اساسی باید بررسی شوند تا دولتی قانون‌مدار و حافظ آزادی شکل بگیرد.

ما بر این باوریم که باید پل‌های گفت‌وگو در جامعه مدنی را چنان ساخت که بتوان حرکت خودجوش و مستقل از وزارت فرهنگ که ما شاهدش بودیم، مستحکم گردد تا سپس بتوانیم برای دیگر مسائل جامعه به اجماع برسیم.

ما گمان می‌کنیم که ترویج یک فرهنگ مدنی برای حقوق بشر و روابط برادرانه ضروری‌ست تا بتوان از گفتمان سیاسی قطبی‌کننده گذار کرد و هر شکلی از نابرابری و خشونت را شکست داد.

بسیار مهم است که چنین امری در سطح کشور و فرای مرزهایش به وقوع بپیوندد تا به گوناگونی ایدئولوژی‌ها و باورها احترام گذاشته شود.

ما هرگونه اقدام خشن و سرکوب‌گرانه را محکوم می‌کنیم و خواهان حفاظت از فضاهای گفت‌وگو در چارچوب قانون و قانون اساسی هستیم. راه ما مسالمت‌آمیز است، علیرغم مخالفت، خواهان گفت‌وگو هستیم.

حرکت ما از پایین است.»

دولت کوبا به هیچ نشریه و رسانه‌ای که تحت کنترلش نباشد اجازه‌ی انتشار نمی‌دهد. لاجرم باید به نشریات دولتی رجوع کرد تا طرز برخورد حکومت را دریافت. علیرغم اشکال کاملاً مسالمت‌آمیز جنبش سان‌ایسیدرو که در اعتصاب غذا، تجمع آرام مقابل وزارت فرهنگ و بیانیه ۵۳۵ نفری تبلور یافت، روزنامه‌ی «گرانما»، ارگان مرکزی حزب کمونیست کوبا در شماره اول دسامبر ۲۰۲۰ خود سرمقاله‌ی تندی چاپ کرد و بدون اشاره به جنبش ضدسانسور و آزادی‌خواه زندانیان سیاسی نوشت که عده‌ای قصد دارند با مبارزه مسلحانه «نظم سیاسی، اجتماعی و اقتصادی منطبق با قانون اساسی» را براندازند! همان روز چندین عکس در شبکه‌های اجتماعی منتشر شدند که نشان می‌دادند نیروهای ویژه ضدشورش حضور کم‌سابقه‌ای در پایتخت دارند. دولت کوبا تصمیم گرفته است که پول ملی (پزو) را با پول دومی که خود برای گردشگران خارجی ابداع کرد و کوک نام دارد و برابر با یک دلار است در هم ادغام کند. بسیاری از مردم نگران فقیرتر شدن خود در پی اجرای این تصمیم هستند. برخی از مغازه‌ها مدتی‌ست که نه پزو را می‌پذیرند و نه کوک را. عده‌ای می‌گویند که حضور فزاینده پلیس از ترس حکومت از شورش‌های مردمی‌ست، ضمن این که شیشه‌های یک مغازه در خیابان‌های لینه‌آ  و ۱۲ هاوانا درهم شکسته شد، مغازه‌ای که فقط دلار آمریکا را قبول می‌کند. دولت ماه ژوئیه گذشته ۷۰ فروشگاه باز کرد که فقط دلار آمریکا را برای فروش اجناسشان می‌پذیرند. بدیهی‌ست که توده‌های وسیع مردم که در فقر مطلق به سر می‌برند داری قدرت خرید از این فروشگاه‌ها نیستند و به جز کاست حاکم، طبقه‌ی بورژوای نوپای بخش خصوصی مشتری این مغازه‌ها هستند.

به هر حال در رابطه با جنبش سان‌ایسیدرو نه فقط قول‌هایی که وزارت فرهنگ داده بود فوراً فراموش شدند، بلکه میگل دیاز کانل، رئیس‌جمهور کوبا در انظار عمومی ظاهر شد و این جنبش را آخرین تلاش برای سرنگونی انقلاب کوبا نامید. وزیر فرهنگ هم روز ۴ دسامبر ۲۰۲۰ اعلام کرد که هیچ گفت‌وگویی با هنرمندان، آن گونه که معاونش روز ۲۷ نوامبر قول داده بود، انجام نخواهد شد، زیرا به زعم او: «آنان در تماس مستقیم با دستگاه تبلیغاتی آمریکا هستند و از کارمندانش حمایت مالی دریافت می‌کنند.»

روزنامه گرانما چندین مطلب در این باره نوشت و بدون ارائه کوچک‌ترین سندی معترضان سان‌ایسیدرو را وابسته به «سیا» نامید که می‌خواهند از میامی با تحریک «مزدورانشان» در داخل کشور حکومت را با «کودتای نرم» سرنگون کنند. حتا سفارت کوبا در تهران بیانیه داد و نوشت: «در بحبوحه بحران سلامت که جهان به دلیل همه‌گیری کووید-۱۹ با آن روبه‌روست، ایالات متحده اقدامات غیرقانونی و غیرانسانی محاصره اقتصادی، تجاری و مالی علیه مردم کوبا را به بالاترین سطح خود در ۶۰ سال گذشته رسانده است. گویی این کافی نبوده و در یک فصل جدید از مداخلات و اغتشاشات آشکار در امور سیاسی و داخلی کوبا و نقض غیرقابل انکار کنوانسیون وین در روابط دیپلماتیک، دولت ایالات متحده از طریق سفارت خود در هاوانا و با مشارکت مزدورانی که در جزیره اقامت دارند، اقداماتی چون نافرمانی مدنی و دیگر اقدامات غیرقانونی علیه نظام را که منجر به بی‌ثباتی خواهد شد، ترتیب دادند.»

پس از فروکش موقت جنبش ضدسانسور، مقاومت در اشکال دیگری ادامه پیدا کرد. اوسمل آدریان روبیو سانتوس را جوان‌ترین معترضی خواندند که برای آزادی خواننده راپ مقابل مقر جنبش سان‌ایسیدرو و جزو تجمع‌کنندگان وزارت فرهنگ بود. او را به خدمت اجباری فراخوانده‌اند. اوسمل معتقد است که رفتن به سربازی کمک به «دیکتاتوری حاکم» است. وی در صفحه‌ی فیس‌بوکش نوشت: «دوستان، می‌خواهم اقدامی کنم، اما به پشتیبانی و یاری شما نیازمندم. کاری که در نظر دارم به نفع اکثر جوانان کوبایی‌ست. شما به من بگویید چگونه می‌توان این عمل را انجام داد؟ من باید بتوانم امضاهای بسیاری جمع کنم تا نشان داده شود که جوانان کوبایی مخالف رفتن به خدمت اجباری و گرفتن اسلحه برای رژیم دیکتاتوری‌ هستند.»

هر چند حکومت کوبا چنان پوشالی نیست که با یک اعتصاب غذای چهارده نفر، یک تجمع دویست نفره یا یک بیانیه ۵۳۵ نفره سرنگون شود، اما این حکومت با برخوردی که با این جنبش ضدسانسور بی‌سابقه کرد نشان داد که مانند هر رژیم خودکامه‌ای از کوچک‌ترین حرکت مستقلی به هراس می‌افتد و نیروهای پلیسی و امنیتی خود را بسیج می‌کند.

نادر تیف

یکشنبه ۳۰ آذر ۱۳۹۹ ــ ۲۰ دسامبر ۲۰۲۰

naderteyf@riseup.net

—————————————————————-

پی‌نوشت‌:

*آلفردو لوپز از بینان‌گذاران آنارکوسندیکالیسم در کوباست. او ۲۰ ژوئیه ۱۹۲۶ به دستور دیکتاتور وقت، خراردو ماچادو، در ۳۲ سالگی، به قتل رسید.

بهروز فراهانی علیه بلاک‌بلوک خزعبل می‌بافد، تلویزیون دمکراسی شورائی پخش می‌کند!

کانال تلگرامی جنبش جلیقه زردها ویدئویی منتشر کرد که زیرش نوشته شده بود: گفتگویی با بهروز فراهانی در رابطه با «اعتراضات در فرانسه»، منبع: تلویزیون دمکراسی شورائی. سپس این جمله افزوده شده بود: کانال جنبش جلیقه زردها در فرانسه با نظر آقای فراهانی در ارتباط با جنبش بلاک‌بلوک‌ها هم نظر نیست. همین جمله پایانی بود که مرا به دیدن این ویدئوی ۳۷ دقیقه‌ای تشویق کرد. راستش مدت‌هاست که به رسانه‌های گروه‌های سیاسی رو به ایران و مقیم خارج کشور رجوع نمی‌کنم، زیرا این‌ها بدون حضور واقعی و با تکیه بر دیگر رسانه‌های سانسورشده و زیر کنترل داخل کشور تحلیل و خبرهایی می‌دهند که نه فقط جذاب نیستند بلکه عمدتا ربطی به جنبش داخل ایران ندارند. ورشکستگی سیاسی این نیروها را نیز می‌توان از این جنبه دید. بر این باورم که یک کنشگر نمی‌تواند بدون حضور فیزیکی از زیر و بم آن چه در سطح و زیر پوست جامعه می‌گذرد، مطلع شود. علیرغم گسترش شگفت‌آور رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی جنبش‌ها در خیابان‌ها جاری هستند و به قول معروف «انقلاب توئیت نمی‌شود». از همین‌جاست که به عنوان یک فعال سیاسی حاضر در جامعه فرانسه در این نوشته تلاش می‌کنم چند نکته از این گفت‌وگوی تلویزیون سازمان اقلیت را با فراهانی مطرح کنم؛ چه اگر نکته به نکته‌ی آن در نظر گرفته شود، متن برای خواننده بیش از اندازه ملال‌آور می‌گردد که با توجه به وزن اندک سیاسی رسانه مذکور و مصاحبه‌شونده نیازی بدان نیست.

امانوئل ماکرون که نماینده جناحی از سرمایه‌داری موسوم به نئولیبرال است ریاست جمهوری فرانسه را با استفاده از ترفندهای انتخاباتی دمکراسی غیرمستقیم بر عهده گرفت. اگر حتا اساس را نتایج آخرین انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۷ قرار دهیم او در مرحله نخست فقط ۱۸٫۱۹٪ رأی آورد و در بهترین حالت نماینده همین تعداد دارندگان حق رأی و نه حتا یک‌چهارم افراد جامعه است، زیرا برای مثال میلیون‌ها مهاجر در فرانسه حق رأی ندارند، هر چند به قول سرمایه‌داران «ثروت» می‌آفرینند و عمدتا با مشاغل سخت و با کم‌ترین دستمزدها جزو فرودست‌ترین اقشار جامعه هستند. ماکرون با همین ترفندها در پارلمان فرانسه نیز اکثریت را به دست آورد. حزب نوظهور وی با کمک دو گروه راست و راست افراطی دیگر اخیرا قانونی را تصویب کردند که نام دهان‌پرکن قانون جامع امنیتی را دارد و بند ۲۴ آن قصد دارد شهروندان را برای فیلم‌برداری از وحشی‌گری‌های نیروهای پلیس به زندان و جریمه محکوم کند. روز ۲۸ نوامبر و سپس یک هفته بعد، ۵ دسامبر ۲۰۲۰ دو «راهپیمایی آزادی‌ها» در سراسر فرانسه برگزار شدند و صدها هزار نفر در اعتراض به این قانون با فریاد «آزادی، آزادی» به خیابان‌ها آمدند. حضور پانصد هزار نفری مردم در تظاهرات نخست، دولت و دستگاه‌های امنیتی را چنان سراسیمه کرد که کریستوف کاستانر، رئیس فراکسیون حزب ماکرون به نام جمهوری در حرکت، در تلویزیون ظاهر شد و گفت که به درخواست رئیس‌جمهور بند ۲۴ بازنویسی خواهد شد. این در حالی‌ست که روز ۵ دسامبر معترضان خواهان بازپس‌گیری کلیت این قانون آزادی‌ستیز شدند. ناگفته پیداست که رأی نمایندگان در معبد دمکراسی بورژوایی، پارلمان، همان‌قدر ارزش دارد که نیم کیلو کشک مرغوب! اما جالب اینجاست که هنوز گروه‌های سیاسی که خود را چپ می‌نامند خود را برای حضور در این معابد به آب و آتش می‌زنند، از جمله ۱۷ نماینده گروه فرانسه نافرمان آقای ژان لوک ملانشون و ۱۶ نماینده حزب کمونیست فرانسه که بیش از آن که تأثیری در همان پارلمان داشته باشند باید جزو دکوراسیونش در نظر گرفته شوند!

سال‌هاست که احزاب چپ و راست دارای آن چنان نفوذ و بار اجتماعی نیستند که بتوانند فراخوان‌دهندگان جنبشی باشند. با گسترش ابزارهای ارتباطی نیازی به آن‌ها و بوروکراسی نهادینه شده‌اشان نیست، همانطور که جنبش پرشکوه جلیقه زردها از طریق شبکه‌های اجتماعی فراخوانده و در مقیاس چند میلیون نفری به خیابان‌ها کشیده شد و حقیقتا ارکان نظام را به ویژه روزهای ۱ و ۸ دسامبر ۲۰۱۸ به لرزه درآورد. وقتی از اریک دروئه، یک راننده کامیون که جزو دو نفر نخستی بود که جنبش را فراخوان داد، پرسیدند برای چه می‌خواهید علیرغم ممنوعیت‌ها نزدیک و به سوی کاخ الیزه، کاخ ریاست‌جمهوری، تظاهرات کنید؟ او به سادگی پاسخ دادبرای این که می‌خواهیم وارد آن شویمبله من مانند آقای فراهانی در خانه مشغول نگاه ماجرا از تلویزیون‌هایی مانند BFM، LCI یا Cnews و تفسیرشان برای تلویزیون‌های فارسی زبان نبودم و از نزدیک شاهد بودم که چگونه پنجمین قدرت اقتصادی جهان در آن دو روز بندانگشتی با سرنگونی فاصله داشت.

القصه این که جنبش‌ها و اعتراضات با فراخوان ده‌ها و گاهی صدها اتحادیه و انجمن و کلکتیو برپا می‌شوند و سپس برخی احزاب سیاسی از آن‌ها بر اساس سیاست‌هایشان حمایت می‌کنند یا نمی‌کنند. برای مثال حزب سوسیالیست فرانسه، که ورشکستگی سیاسی‌اش به آن جا رسیده که مجبور شد دفتر مرکزی و مجلل خود را در خیابان سولفرینو (Solférino) پاریس (درست مقابل پارلمان!) به فروش برساند، از راهپیمایی آزادی ۵ دسامبر گذشته حمایت کرد و حتا چند نماینده به آن فرستاد. بلاک‌بلوک‌ها نه پشتیبان بلکه از فراخوان‌دهندگان آن بودند و همانطور که فراهانی در مصاحبه می‌‌گوید پرشمار آمده بودند. بدیهی‌ست که این همه گروه از طیف‌های گوناگون سیاسی و تعلقات طبقاتی گاه متضاد دارای شیوه‌های مبارزاتی مشابه نیستند. حزب کمونیست فرانسه و فرانسه نافرمان که آقای فراهانی در مصاحبه مذکور گوشه چشمی به آن دارد و امیدوار است در انتخابات‌های آینده صعود کند بیش‌تر در پی بند و بست در چارچوب پارلمانتاریسم هستند و می‌خواهند سرمایه‌داری هار موجود را مهار کنند. خیالی که بس باطل است. زیرا نظم سرمایه‌داری دچار چنان تحولاتی شده است که نهادهای سیاسی‌اش زیر بار فشار نهادهای اقتصادی خرد شده‌اند و بی‌اختیار گشته‌اند. این نظم نخواهد گذاشت حتا فردی مانند ژان لوک ملانشون که به گفته خودش خواهان ایجاد یک «چپ پوپولیست» بر اساس نظریات شانتال موف (Chantal Mouffe) است، رئیس‌جمهور بشود.

بهروز فراهانی وقتی می‌گوید بلاک‌بلوک‌ها فقط آنارشیست‌ها هستند دروغ بزرگی می‌گوید. بلاک‌بلوک‌ها یک سازمان سیاسی متمرکز نیستند و نه فقط آنارشیست‌ها که مارکسیست‌های رادیکال که مانند امثال فراهانی امیدی به اصلاح نظم موجود ندارند در گروه‌های بسیار کوچک گاه سه یا چهار نفری متشکل می‌شوند و برای یک حرکت و فقط یک حرکت در یک روز به هم می‌پیوندند و سپس تا اکسیون بعدی متلاشی می‌شوند. فراهانی در جای دیگر گفت‌وگویش با تلویزیون اقلیت تلاش می‌کند این شبهه را در ذهن ببینده و شنونده ایجاد کند که گویا توافق ضمنی بین پلیس، این نهاد هار حامی دولت و سرمایه و بلاک‌بلوک‌ها وجود دارد. او در اینجا نیز مخاطب را به کژراه می‌برد، زیرا نهادهای امنیتی بارها تلاش کردند در بلاک‌بلوک‌ها رخنه کنند، اما با توجه به همان ساختار تشکیلاتی‌اشان موفق نشدند.

فراهانی همچنین تلاش می‌کند چنین القا کند که نیروی خروشان بلاک‌بلوک آن گونه که وزیر کشور فرانسه (رئیس‌کل پلیس) هم می‌گوید هر آن چه را بر سر راه خود می‌بیند می‌شکند و به آتش می‌کشد و قصدش نابودی جمهوری‌ست. این هم یاوه‌ای بیش نیست. می‌توان مانند من آنارشیست بود و شیوه‌های مبارزاتی بلاک‌بلوک را نپسندید، اما به خود اجازه نمی‌دهم که مانند بهروز فراهانی خزعبل ببافم. بلاک‌بلوک‌ها به اهداف مشخصی یورش می‌برند. آنان در اعتراض به قدرت مالی نظم سرمایه‌داری بانک‌ها را به آتش می‌کشند. آنان در اعتراض به وضعیت صدها هزار کارتن‌خواب، در حالی که در همین پاریس دست‌کم یک میلیون متر مربع دفتر کار و هزاران واحد مسکونی خالی‌ست، به بنگاه‌های معاملات ملکی ضربه می‌زنند. آنان به مغازه‌های زنجیره‌ای حمله می‌کنند. آنان دوربین‌های متعددی را که در گوشه و کنار شهر برای کنترل مردم نصب شده‌اند، نابود می‌کنند. شاهد بودم که نیروهای بلاک‌بلوک یک کافه Starbucks را تخریب کرده بودند و پیامی این چنین نوشته بودند: مالیاتت را بپرداز! در حالی که به دو قهوه‌خانه دیگر که در کم‌تر از پنجاه متر سمت راست و چپ آن وجود داشت هیچ آسیبی نزده بودند. در واقع نیروی بلاک‌بلوک به نمادهای جمهوری بورژوایی آقای وزیر و طرفداران ریز و درشتش حمله می‌کند تا یک جمهوری اجتماعی با دخالت مستقیم فرودستان استقرار یابد.

فراهانی در بخش دیگری از گفت‌وگویش به درستی می‌گوید که اکثر اتحادیه‌های پلیس فاشیست هستند و فوری یک استثناء قائل می‌شود. احتمالا منظور او سندیکای پلیس CGT باشد. نه فقط در بین نیروهای پلیس این سندیکا دارای اندک‌ترین نیروهاست بلکه در میان تمام سندیکاهایی که کنفدراسیون عمومی کار یا CGT را تشکیل می‌دهند جزو منفورترین‌هاست. آرزویم به عنوان عضو یکی از سندیکاهای بخش حمل و نقل CGT این است که این سندیکا روزی از کنفدراسیون خارج شود. امروز از آمریکا تا فرانسه مطالبات جدیدی در جنبش آزادیخواهی مطرح شده است که آقای فراهانی که هنوز دنبال سوا کردن پلیس خوب از پلیس بد است از درک آن عاجز است. این مطالبه چیست؟ این مطالبه در جنبش سترگ Black Lives Matter چنین مطرح شد: برچیده‌باد دستگاه پلیس.(Abolish the Police) اگر همین نیروی بلاک‌بلوک در جامعه فرانسه وجود نداشت شعار «همه از پلیس متنفرند» این چنین توده‌ای و فراگیر نمی‌شد و شرکت نظرسنجی IFOP مجبور نمی‌شد اعتراف کند که فقط ۴۵٪ مردم نظر مثبتی به پلیس دارند و آن را حافظ امنیت می‌دانند. بر اساس برآوردهایی که شده است نهاد پلیس ۸۰٪ نیرویش را صرف آزار و اذیت شهروندان می‌کند و فقط مابقی نیرویش به مقابله با بزه‌کاری اختصاص می‌یابد که تازه در بیش‌تر اوقات ریشه در نظم به شدت نابرابر موجود دارد به طوری که اکثریت زندانیان عادی از طبقات کارگر هستند که ناچار به سرقت و از این قبیل شده‌اند.

برای پایان دادن به این مطلب به نکته دیگری از گفت‌وگوی فراهانی اشاره می‌کنم. او در بخشی دیگر چنین ادعا می‌کند که گویا هنگامی که نیروهای پلیس از گاز اشک‌آور استفاده می‌کنند علتش حضور بلاک‌بلوک‌هاست! این هم دروغ شاخ‌داری است. صدها و صدها هزار نفری که مانند من بدون هیچگونه سلاحی در تظاهرات‌های جلیقه زردها شرکت کردند نه فقط گاز اشک‌آور خوردند، با باتوم زخمی شدند و چند نفری چشم و دستانشان را از دست دادند و حتا زینب رضوان در مارسی با اصابت نارنجک اشک‌آور در حالی که در خانه‌اش بود کشته شد، بلکه به صرف مقابله کردن گاهی با مشت‌هایشان به زندان افتادند مانند کریستف دتنژه (Christophe Dettinger). فراهانی ادعا می‌کند که در یک تظاهرات به همراه همسرش مقداری گاز اشک‌آور استشمام کرده در حالی که میان بلاک‌بلوک‌ها گیر افتاده بودند! خوب بله او نیروهای هار و وحشی پلیس را چند صد متر آن سوتر ندیده و فقط بلاک‌بلوک‌های دورو برش را دیده است! اما آیا او نمی‌داند که نیروهای پلیس از فن ننگین تله یا nasse استفاده می‌کنند و بلاک‌بلوک‌ها تنها نیروی حاضر در تظاهرات هستند که قادرند با این تکنیک مقابله کنند؟ نیروهای پلیس بدون هیچ قانون موجودی دور تا دور تظاهرکنندگان را می‌گیرند و لحظه به لحظه آن را تنگ‌تر می‌کنند و با پرتاب ممتد گاز اشک‌آور معترضان را عاصی می‌کنند. فراهانی اگر گاه گاهی در اعتراضات شرکت می‌کند و توانایی برخورد با چنین تاکتیک‌های ننگین پلیس را ندارد، بهتر است همیشه در ته صفوف باشد که بتواند پیش از بسته شدن تله خود را نجات دهد و مانند بسیاری که تفریحی به تظاهرات می‌آیند ساندویچ مرگز (نوعی سوسیس) را میل کند و به خانه‌اش برگردد!

امیدوار بود آدمی به خیر کسان

مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان.

نادر تیف

یکشنبه ۱۶ آذر ۱۳۹۹ ۶ دسامبر ۲۰۲۰

%d هاوشێوەی ئەم بلۆگەرانە: