تعریف آنارشیسم به عنوان جنبه ی جهانشمول جامعه در واقع کار توضیح اینکه چرا و چگونه آنارشیسم در کانتکست تاریخی بخصوصی ظهور می کند، و همچنین ترسیم مرزهای آن، و یا مشخص کردن خصوصیات طبقاتی و نقش آن در زمانی بخصوص را دشوار می سازد. با این همه تفاسیر، وجه مشترک تائوئیسم و اینترناسیونال اول در چه بود؟ اگر ما چنین لحظات و جنبش های متفاوتی را زیر عنوان آنارشیسم در یک گروه قرار دهیم، در شناسایی زمینه های اجتماعی آنارشیسم و یا دلایل صعود و سقوط آن در موقعیت های بخصوص با موفقیت بسیار اندکی روبرو خواهیم شد.
تحقیقات در مورد آنارشیسم و سندیکالیسم اغلب از تعاریف غیر صریح و مبهم این موضوعات آسیب دیده اند. یکی از مشکلات پیش رو، این دیدگاه عوام است که آنارشیسم مترادف هرج و مرج، ویرانی و نابودی تمام ساختارهاست. این دیدگاه اساساً معیوب است، چرا که آنارشیسم نظریه ای اجتماعی با برنامه ای مثبت می باشد؛ در ضدیت با ساختارهای اجتماعی موجود، آنارشیسم به ترویج ساختار نوینی می پردازد.
مشکل دوم سنت متداول تعریف آنارشیسم به عنوان نظریه ای در ضدیت با دولت (anti-statism) است. رادریک کدوارد (به انگلیسی: Roderick Kedward) نماینده ی این روایت غالب است. او تاکید می کند، “پیوندی که تمام آنارشیست ها را متحد می سازد … آنتاگونیزم با هر شرایط تحت کنترل از طریق اجبار، محدودیت، یا ستم” بوده و اینکه این مسئله اساس ضد-دولت گرایی آنارشیستی است. [1] Corinne Jacker نیز به طور مشابه ادعا می کند که آنارشیست ها دارای نوعی “روش رمانتیک” بوده و مدعی هستند که “فرد بایستی کاملاً آزاد باشد؛ نبایستی هیچگونه آتوریته ای وجود داشته باشد که رفتار و حد و حدود آن را به فرد دیکته کند.” Jac
ker ادامه می دهد که آنارشیست ها مخالف دولتند چرا که “قوانین، تلاشی هستند برای محدود کردن آزادی فرد،” و اینکه “واژه ی دیگری برای آنارشیسم، ضد-دولت گرایی است.” [2]
ker ادامه می دهد که آنارشیست ها مخالف دولتند چرا که “قوانین، تلاشی هستند برای محدود کردن آزادی فرد،” و اینکه “واژه ی دیگری برای آنارشیسم، ضد-دولت گرایی است.” [2]برای رابرت هافمن (به انگلیسی: Robert Hoffman) آنارشیست ها بر این باورند که “دولت هم هرج و مرج و هم خشونت را ایجاد کرده و آن را بازتولید می کند،” و اینکه “هرگونه آتوریته ی قهری، حتی آتوریته ی دولت های سوسیالیست مردمی و تصمیمات مشترک یک اجتماع اگالیتارین (مساوی گرا)، ضرورتاً آزادی فردی،” “عدالت،” و “اجتماع” را “نقض می کنند.” فرد تنها بایستی “از دستورات اراده ی آزاد خود اطاعت کند.” [3] Marshall Statz مدعی است که هدف آنارشیسم ایجاد جامعه ای سازماندهی شده از طریق مشارکت آزاد و بدون ساختار تحمیلی بوده و “نظریه ی اجتماعی مثبتی” است که “انتقادی از جامعه ی انسانی موجود” را در بر گرفته و “نوع بهتر و مطلوبی از ساختار اجتماعی را متصور می شود.” با اینحال، Statz این پروگرام “مثبت” را به برنامه ها و طرح های متنوعی برای جایگزین کردن دولت تقلیل می دهد. در نظر او، آنارشیسم ظاهراً “آتوریته ی سیاسی، و شکل مدرن آن [یعنی] دولت را ریشه ی تمام بدی ها” می داند. [4] Continue reading “انتقاد یک آنارشیست از آنارشیسمی که بود!”
Anarkistan ئەنارشیستان 