ئەرشیفەکانى هاوپۆل: فارسی

فارسیمێتااعلامیە و فراخوانمێتاترجمە

بیانیه بین المللی: از آنارشیست های سودانی در تبعید حمایت کنید

بیانیه بین المللی: از آنارشیست های سودانی در تبعید حمایت کنید

فدراسیون برچسب ها: ، ، ،

بیانیه زیر بیانیه ای است که توسط سازمان های آنارشیستی در سراسر جهان، از جمله رز سیاه / رزا نگرا به طور مشترک نوشته و تایید شده است. این بیانیه در ابتدا در Anarkismo.net ظاهر شد و در اینجا به طور کامل بازتولید شده است.

ترجمەای ماشینی

تبعید هرگز تصمیم آسانی نیست. این هرگز یک انتخاب نیست. بدون منابع، می تواند به یک مصیبت واقعی تبدیل شود. همبستگی کلید غلبه بر این دوران سخت است.

ما در فوریه 2022، در بحبوحه ناآرامی های انقلابی که کشور را از سال 2018 به لرزه درآورده بود، با گروهی از آنارشیست های سودانی ارتباط برقرار کردیم. با وجود موانع زبانی، از آنها آموختیم که چگونه این انقلاب و کمیته های مقاومت در آن را بهتر درک کنیم. قلب. این گروه که عمدتاً از دانشجویان جوان تشکیل شده است، حتی توسط یک گروه آنارشیست در شمال کشور تقلید شده است.

سودان نیز مانند چندین کشور در جریان “بهار عربی” در سال 2011، در آوریل امسال وارد جنگ داخلی شد. ژنرال همتی، فرمانده شبه نظامیان «نیروهای پشتیبانی سریع»، شورش علیه ارتش ملی سودان به راه انداخت. نیروهای مترقی و انقلابی کشور به اتفاق آرا از حمایت از یک طرف در مقابل طرف دیگر خودداری کرده اند و به همین دلیل خود را گرفتار معیشت بین این دو جناح ارتجاعی نظامی شده می بینند. نزدیک به 5000 نفر در این درگیری بیهوده کشته شده اند. دو و نیم میلیون نفر مجبور به ترک خانه های خود شده اند که 500000 نفر از آنها کشور را ترک کرده اند. غارت و تجاوز در حال افزایش است و بخشی از زرادخانه سلاح های جنگی است که علیه غیرنظامیان استفاده می شود.

رفقای آنارشیست ما هنوز در سودان هستند و امیدوار بودند که بتوانند به طور مخفیانه به فعالیت های تبلیغاتی خود در آنجا ادامه دهند. قبل از جنگ و حتی در ابتدا کمک های مالی می کردیم. اما این وضعیت غیرقابل تحمل شده است و دیگر اجازه هیچ گونه فعالیت اجتماعی و سیاسی را نمی دهد. برخی از اعضای این گروه پس از غارت خانه آنها توسط نیروهای RSF تصمیم گرفتند در اسرع وقت کشور را ترک کنند. دیگران تصمیم گرفته اند فعلا بمانند و ما نیز سعی می کنیم به آنها کمک کنیم.

ما در همکاری با رفقای مستقر در این نقطه از جهان، تلاش می کنیم تا بهترین شرایط ممکن را برای بقا در این زمینه برای همه فراهم کنیم. برای کسانی که قصد اقامت دارند، باید به آنها کمک کنیم تا نیازهایشان را برطرف کنند و در صورت نیاز برای خروج اضطراری، پول را کنار بگذاریم. برای کسانی که اکنون به تبعید می روند، باید آنها را از کشور بیرون کنیم و تا حد امکان از خطراتی که این نوع سفرهای یک طرفه در پی دارد اجتناب کنیم و آنها را قادر به ادامه فعالیت خود با مردم سودانی در تبعید و طبقات استثمار شونده کنیم. در کشور میزبان خود با این حال، منطقه به شدت بی ثبات است (جنگ های داخلی، کودتا و سایر رژیم های خودکامه) و در حال حاضر امکان خروج از کشور وجود ندارد.

برای انجام این کار، ما به پول نیاز داریم و صندوق های همبستگی سازمان های ما به تنهایی کافی نیست. در زیر هزینه های برآورد شده (به دلار آمریکا) آمده است:

  • ویزا: 400 دلار
  • سفر: 800 دلار (این رقم نامشخص است، زیرا هزینه ها بسیار ناپایدار هستند)
  • اجاره اول در کشور میزبان: 200 دلار
  • غذا برای یک ماه در کشور میزبان: 300 دلار
  • هزینه (اسکان، غذا، اینترنت) زمان انتظار در سودان: 1000 دلار

این بودجه موقت در شرایط اقتصادی و امنیتی که به سرعت در حال تغییر است، ناپایدار است. این فقط هزینه های حداقل یک ماهه را پوشش می دهد. اما شرایط به گونه ای است که رفقای ما تنها در یک ماه نمی توانند نیازهای خود را تامین کنند. ما در نهایت به پول بیشتری نیاز داریم. مبالغ اهدایی، حتی بیش از این حداقل، برای تامین نیازهای روزمره رفقا تا زمانی که بتوانند خود را تامین کنند، مصرف می شود.

کمک های مالی توسط رفقای ما در سوئیس که قبلاً یک ساختار همبستگی بین المللی دارند جمع آوری می شود.

فراموش نکنید که در هنگام انجام کمک مالی خود به “سودان همبستگی” اشاره کنید .

کمک های نقدی یا چک را می توان به آدرس زیر ارسال کرد:

Association pour la Promotion de la Solidarité Internationale (APSI)
Place Chauderon 5
1003 Lozanne
Switzerland

IBAN:  CH84 0900 0000 1469 7613 8
SWIFT/BIC:  POFICHBEXXX
نام بانک:  PostFinance SA; Mingerstrasse 20; 3030 برن; سوئیس

همچنین می توانید از طریق پی پال با استفاده از این لینک کمک مالی کنید.

امضا شده توسط:

☆Corodenação Anarquista Brasileira (CAB) – برزیل
☆Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – سوئیس
☆Federación Anarquista اروگوئه (FAU) – اروگوئه
☆Embat, Organització Llibertària-Spanily Cataloria-Spanish سانتیاگو
(FAS) – شیلی
☆کارالا – ترکیه
☆فدراسیون آنارشیست رز سیاه / فدراسیون آنارکیستا رزا نگرا (BRRN) – ایالات متحده
☆لیبرتر اکتیون (LA) – سوئیس
☆ اتحادیه کمونیست لیبرتر (UCL) – فرانسه
☆Grupo Libertario Vía Librejay
– آلمان
☆ Negra Organización Politíca Anarquista – آرژانتین
☆گروه کمونیست آنارشیست (ACG) بریتانیای کبیر
☆Tekoşîna Anarşist (TA) – روژاوا
☆ Yondae آنارشیست – کره جنوبی
☆ Alternativa Libertaria (AL/FdCA) – ایتالیا
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement (AWSM) – Aotearoa/نیوزیلند

International Statement: Support Sudanese Anarchists in Exile

فارسیمێتامقالەمێتااخبار

در تجمع بین‌المللی آنارشیست‌ها چه گذشت؟

در تجمع بین‌المللی آنارشیست‌ها چه گذشت؟

نادر تیف ــ تجمع بین‌المللی آنارشیست‌ها در سنت‌ایمیه سوئیس به مناسبت صدوپنجاهمین سالگرد انترناسیونال ضداقتدارگرا برگزار شد. گزارشی از آن.

نادر تیف

تجمع بین‌المللی آنارشیست‌ها از ۱۹ تا ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۳ در شهر سنت‌ایمیه سوئیس برگزار شد. در این پنج روز و در ۱۲ نقطه شهر ۴۱۲ جلسه با موضوعات متفاوت برپا شدند. آنچه پیش‌رو دارید گزارشی است در مورد این تجمع بین‌المللی که به برخی از این نشست‌های آن مختصراً پرداخته خواهد شد. علاوه بر بحث‌های سیاسی و نظری، در جریان این تجمع، یک نمایشگاه کتاب دائمی با حضور ۱۰۰ میز مختلف برگزار شد. از دیگر فعالیت‌های فرهنگی این تجمع  باید اشاره کرد به اجرای ۴۸ کنسرت موسیقی، ۱۱ نمایش تئاتر، پخش ۳۶ فیلم، ۷ نمایشگاه عکس و …

سازماندهی و بودجه‌بندی

قرار بود تجمع سنت‌ایمیه سال ۲۰۲۲ و دقیقاً در صدوپنجاهمین سالگرد انترناسیونال ضداقتدارگرا برگزار شود ولی بحران کووید برگزاری آن را یک سال به عقب انداخت، بنابراین می‌توان گفت که سازماندهی این رخداد بین‌الملی از بیش از دو سال پیش آغاز شد. حدود ۶۰ نفر در گروه سازمانده بود. و البته به جز این گروه دو دسته دیگر مستقلاً سرویس نظم و اداره نمایشگاه کتاب را بر عهده داشتند. این گروه‌ها که ترکیبی بین‌المللی داشتند با توجه به آن چه در تصمیم‌گیری‌های آنارشیست‌ها مرسوم است سازماندهی را با اجماع نظرات انجام دادند و اگر موضوعی بحث‌برانگیز و اختلاف‌آمیز بود، وقت لازم را برای بحث حول آن می‌گذاشتند یا موضوع را از دستور کار خارج می‌کردند. البته در عمل اختلالاتی در گروه‌های سرویس نظم و نمایشگاه کتاب به وجود آمدند که سازوکار هر دو را با مشکلاتی روبه‌رو کردند.

سازماندهندگان تجمع همچنین با مقامات شهر به توافق رسیده بودند که در طی تجمع نیروهای پلیس یونیفورم‌دار مطلقاً در شهر حضور نیابند و از کنترل مدارک شناسایی شرکت‌کنندگان پرهیز کنند. در طی تجمع مشکل خاصی در نظم شهر به وجود نیامد، جز این که از میان چندین هزار نفر شرکت‌کننده، چند فرد که درکی از نظم خودخواسته و مسئولیت‌‌پذیری آنارشیستی ندارند از روی ریل قطار رد شدند که موجب توقف کامل حرکت آن‌ها تا ساعت ده صبح روز دوشنبه  ۲۴ ژوئیه شدند. گفته شد که راه‌آهن سوئیس خواستار جریمه‌ای سنگین برابر با شصت هزار فرانک شده است. سازماندهندگان نیز چند وکیل آنارشیست را  فعال کردند تا با مذاکره مسئله را حل و فصل کنند.

مکان‌هایی که گروه سازمانده برای بحث‌ها، نمایشگاه کتاب، کنسرت‌ها، سینماها، سالن‌های تئاترو نمایشگاه در اختیار داشت، همگی عمومی و تحت اداره شهرداری سنت‌ایمیه بودند. اما برای همه این مکان‌ها کرایه پرداخت شد و رایگان نبودند.

بودجه کل تجمع ۲۷۶۲۰۰ فرانک سوئیس برآورد شد. از آنجایی که آنارشیست‌ها هرگز کمک‌های دولتی یا منابعی سوای تشکیلات خود را نمی‌پذیرند، چندین تشکل آنارشیست پیشاپیش بخشی از بودجه را تقبل کردند، مثلاً فدراسیون آنارشیست فرانسوی‌زبان (شامل حدود صد گروه در بلژیک، فرانسه و سوئیس) ۱۵۰۰۰ یورو در اختیار تجمع گذاشته بود. بخش دیگر بودجه باید در طی تجمع تأمین می‌شد. هر چند بخش عمده بودجه، یعنی مبلغ ۱۲۰۰۰۰ فرانک سوئیس به خورد و خوراک و رستوران‌های تجمع اختصاص یافته بود، اما در این بخش نیز آنارشیست‌ها از رسم دیگرشان چشم‌پوشی نکردند و در طی تجمع «قیمت آزاد» را در رستوران‌ها به کار بردند. قیمت آزاد بدین معناست که هر فرد هر چقدر در توان دارد، می‌پردازد یا اصلاً پولی نمی‌دهد.

یک چادر کمک‌های اولیه پزشکی، یک مهد کودک، یک کمپینگ ویژه خانواده‌ها، چندین بار موقت در شهر و چندین پارکینگ و یک مرکز اطلاع‌رسانی دائمی از دیگر امکاناتی بود که سازماندهندگان در نظر گرفته بودند.

همه چیز از اینجا شروع شد، ساختمانی در شماره دو خیابان Francillon سنت ایمیه جایی که اولین کنگره ضد اقتدارگرا برگزار شد.
تابلوهای موقت راهنمایی
نمایی از یکی از کمپینگ‌ها
خیابان میخائیل باکونین در سنت ایمیه
نمایی از یکی از کمپینگ‌ها
جلسه‌ای در رابطه با چیاپاس (مکزیک)
بودجه تجمع
بگیرید و بکشید

تعداد شرکت‌کنندگان

برآورد تعداد شرکت‌کنندگان با توجه به پراکندگی مکان‌های بحث و دیگر گردهمایی‌های به خصوص تجمع‌های فرهنگی در پنج روز آسان نیست، به ویژه آن که همگان هر پنج روز در آن حضور نداشتند و رفت‌وآمدهای زیادی جریان داشت. با این حال، از تعداد غذاهای توزیع‌شده در رستوران اصلی می‌توان به طور تقریبی تعداد شرکت‌کنندگان را تخمین زد. دست‌اندرکاران رستوران برای شام جمعه شب بیش از ۴۵۰۰ بشقاب غذا به افراد دادند. البته این عدد هم به اندازه کافی بازنمای تعداد شرکت‌کنندگان نیست، زیرا تصمیم گرفته شده بود که همه وعده‌های غذایی، صبحانه، ناهار و شام، گیاهی یا وگان باشند. بنابراین کسانی که مایل بودند لااقل گاهی غذاهای گوشتی صرف کنند به فروشگاه‌های عادی شهر مراجعه می‌کردند. یکی از دلایلی که تصمیم گرفته شده بود که غذاها فقط گیاهی باشند این بود که غذای گوشتی در وعده‌ها هزینه را سه برابر می‌کرد و از آن جایی که «قیمت آزاد» رایج بود، مخاطره عدم تأمین بودجه را بالا می‌برد. تیم رستوران که حداقل متشکل از صد نفر بود، طبخ نان را خود بر عهده داشت و  هر روز بین ششصد تا هزار کیلو نان فقط برای رستوران پخته می‌شد. می‌توان گفت که در طی پنج روز دست‌کم  ۶۰۰۰ نفر در تجمع شرکت کردند.

پذیرش کودکان در مهد کودک
کنسرت گروه ACHAB و خواننده اش Tancrède Ramonet که مستندی چهار قسمتی به نام نه خدا نه رهبر در باره تاریخ آنارشیسم ساخته است. نام این گروه باید اکاب و نه اشاب خوانده شود که مخفف All cops are bastards است. 
نمایشگاه کتاب تجمع
 تجهیزات آشپزخانه
آثار یک هنرمند با «قیمت آزاد»
 یکی از بارهای موقت برپاشده در مرکز شهر
جلسه در رابطه با ایران و جنبش زن زندگی آزادی

گزارشی از چند جلسه این تجمع

یک گروه بین‌المللی آنارشیست به نام Abolish Frontex جلسه‌ای برگزار کرد که با حضور دست‌کم سیصد نفر با استقبال خوبی مواجه شد. این گروه که شامل فعالانی از کشورهای مختلف از جمله بلژیک، لهستان، اسپانیا و غیره است با پخش اسلاید و ارائه اسنادی به افشای جنایات پلیس مرزهای اروپا علیه مهاجران و پناهجویان و نیز توضیح اقدامات خود پرداخت.

به گفته این گروه، از سال ۱۹۹۳ تاکنون ۵۲۷۶۰ مهاجر و پناهجو جان خود را در مرزهای اروپا یا در دریاها از دست داده‌اند​. اتحادیه اروپا قصد دارد از سال ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۷ بودجه پلیس مرزهایش را به ۵ میلیارد و ۶۰۰ میلیون یورو برساند. مأموران فرونتکس (آژانس حفاظت از مرزهای بیرونی اتحادیه اروپا) اکنون شامل ۱۵۰۰ نفر می‌شوند و قرار است تا سال ۲۰۲۷ بیش از ده هزار نفر دیگر بر آنها افزوده شود.

بحث مبارزات مردم ایران علیه دیکتاتوری مذهبی-سرمایه‌داری جمهوری اسلامی روز ۲۱ ژوئیه در تئاتر شهر به زبان فرانسوی برگزار شد. سخنران در این جلسه تاریخچه‌ای از ۱۲۰ سال مبارزه مردم ایران در چارچوب انقلاب مشروطیت و انقلاب ۱۳۵۷ و غیره ارائه داد و پیوند ژرف تاریخی شاهان و ملایان را در شکست انقلابات ایران و تداوم استبداد و نابرابری برجسته کرد. اصل بحث بر مبارزات یک سال اخیر و جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» و نقش بزرگ زنان و برخی از ملل ساکن جغرافیای ایران به ویژه کردستان و بلوچستان گذاشته شد. سخنران گفت که انقلاب ژینا مهم‌ترین رویداد پس از انقلاب مشروطیت است. جلسه با پرسش و پاسخ و نظردهی برخی از حاضران ادامه یافت. یکی از حاضران فرانسوی معتقد بود که انقلاب ژینا مهم‌ترین مسئله بین‌المللی کنونی و حتی مهم‌تر از تجاوز روسیه به اوکراین است. چند تن از شرکت‌کنندگان بر این موضوع تأکید کردند که منبعی به جز رسانه‌های بزرگ برای دریافت اطلاعات از ایران ندارند و شگفتی خود را از مباحث و اطلاعات مطرح‌شده در ابتدای جلسه اعلام کردند.

سه استاد جغرافیای سه دانشگاه در فرانسه، سوئیس و ایتالیا بحثی بسیار جالبی با عنوان آنارشی و جغرافیا ارائه دادند. مضمون اصلی این جلسه  پیوند میان سرزمین‌ها و فرهنگ‌ها با جامعه بود. هر سه آنها انتقادات خود را از آن چه امروز اکولوژی (écologie) نامیده می‌شود مطرح کردند و گفتند که ترجیح می‌دهند از mésologie یا تأثیر متقابل طبیعت و انسان سخن بگویند. آنان با نقل‌‌قولی از الیزه رکلو (Elisée Reclus) که می‌گفت: «نقشه‌های جغرافیایی دروغ می‌گویند» به سوءاستفاده دولت‌ها از علم جغرافیا برای اهداف شوم سیاسی خود پرداختند و گفتند که اصول آنان همیاری، عدم‌تمرکزگرایی، فدرالیسم و کمونالیسم، جغرافی بدون مرز و نقد نقشه‌های جغرافی دوبعدی است. نام این استادان دانشگاه عبارت بود از: پاتریک مندر از دانشگاه فریبورگ سوئیس، فدریکو فرتی از دانشگاه بولونیای ایتالیا و فیلیپ پلتیه از دانشگاه لیون دوم فرانسه. آنها همچنین اطلاعاتی در مورد تشکل بین‌المللی خود و کنفرانس آینده‌ خود در آرژانتین ارائه کردند.

کارگران آنارکوسندیکالیست حضور فعالی در تجمع سنت‌ایمیه و در نمایشگاه کتاب آن داشتند. عنوان یکی از بحث‌های ارائه شده توسط آنها در ساختمان زاف «سندیکاها و انقلاب» بود. کارگرانی که بحث را ارائه دادند تلاش کردند که به پرسش‌های زیر پاسخ دهند: جایگاه سندیکاها در یک چشم‌انداز انقلابی چیست؟ تناقضات سندیکالیسم کدام هستند؟ چگونه سندیکاها می‌توانند به عنوان مداخله‌کنندگان نهادینه‌شده در تغییر رادیکال نظم کنونی نقش‌آفرینی کنند؟

آنارشیست‌ها از کمون پاریس بدین سو به علوم تربیتی به طور کلی و نقش آموزش کودکان اهمیت فراوانی می‌دهند. یک استاد آنارشیست علوم تربیتی در دانشگاه نانتر فرانسه به نام ئوگ لونوار نقش ژول آندریو را یادآوری کرد. او طرفدار نظرات پی‌یز – ژوزف پرودن بود و در کمون پاریس به مسائل مربوط به آموزش کودکان پرداخت.

لونوار گفت که آنارشیست‌ها می‌گویند که پداگوژی [آموزش] و مبارزه طبقاتی جامعه را به تغییرات بنیانی رهنمون می‌کند. او همچنین تأکید کرد که این آموزش است که به طبقه کارگر اجازه می‌دهد دلایل شرایط اسف‌بار خود را بفهمد و سپس برای تغییر جهان اقدام کند. ئوگ لونوار تفاوت پداگوژی اقتدارگرا و پداگوژی لیبرتر (آزادمنش) را اینگونه فرموله کرد: مبنای اولی «باید بود» و  مبنای دومی «می‌توان بود» است.

DeutschمێتاEnglishمێتاFrenchمێتاGermanyمێتاItalianoمێتاJapanisمێتاJapanishمێتاSpainمێتاSpanishمێتاTurkishمێتافارسیمێتاكوردی - Kurdiمێتاعربی

مێژووی وێنەیی ١ی ئایار

وێنە

فارسیمێتاكوردی - Kurdiمێتاعربی

 

 

 

 

يحتل أكثر من 6000 من السكان الأصليين من العديد من الشعوب المختلفة العاصمة الفيدرالية للإقليم الذي تهيمن عليه الدولة البرازيلية ، للصراخ ضد الإبادة الجماعية والإقصاء. احتراما لحقوقهم، وضد التعدين وتدمير الطبيعة واستغلالها وترسيم الأراضي. كل الدعم للشعوب الأصلية!

بیش از ۶۰۰۰ نفر از  بومی از بسیاری از خلق‌های مختلف، پایتخت فدرال قلمرو تحت سلطه دولت برزیل را اشغال می کنند تا علیه نسل کشی و محرومیت فریاد بزنند. از احترام به حقوق انها، علیه معدن، تخریب و بهره برداری از طبیعت و تعیین مرز زمین. حمایت از مردم بومی!

زیاتر لە ۶،۰۰۰ کەسی بوومی لە چەندین خەڵکی جیاواز پایتەختی فیدراڵی ئەو ناوچەیەیان داگیرکردووە کە دەوڵەتی بەڕازیل بەسەری زاڵە، بۆ هاوارکردن دژی جینۆساید و پەراوێزخستن. لەبەر ڕێزگرتن لە مافەکانیان، دژی کانزادەرهێنان، وێرانکردن و بەکارهێنانی سروشت و سنووردارکردنی زەوی. هەموو پشتیوانییەک بۆ خەڵکی بوومی.!

فارسیمێتااعلامیە و فراخوان

منشور‌ مطالبات حداقلی تشکل‌های مستقل صنفی و‌ مدنی ایران

منشور‌ مطالبات حداقلی تشکل‌های مستقل صنفی و‌ مدنی ایران

ترجمە: انگلسی       ترجمە: فرنسی          ترجمە: آلمانی

مردم شریف و آزاده‌ ایران!

در چهل و چهارمین سالروز انقلاب پنجاه و هفت، شیرازه اقتصادی و سیاسی و اجتماعی کشور به چنان گردابی از بحران و از هم گسیختگی فرو رفته است که هیچ چشم‌انداز روشن و قابل حصولی را نمی‌توان برای پایان دادن به آن در چهارچوب روبنای سیاسی موجود متصور بود. هم ازاین رو است که مردم ستمدیده ایران _ زنان و جوانان آزادیخواه و برابری طلب _ با از جان گذشتگی کم نظیری خیابان‌های شهرها را در سراسر کشور به مرکز مصافی تاریخی و تعیین کننده برای خاتمه دادن به شرایط ضد انسانی موجود تبدیل کرده‌اند و از پنج ماه پیش _ به رغم سرکوب خونین حکومت _ لحظه‌ای آرام نگرفته‌اند.

پرچم اعتراضات بنیادینی که امروز به‌دست زنان، دانشجویان، دانش آموزان، معلمان، کارگران و دادخواهان و هنرمندان، کوئیرها، نویسندگان و عموم مردم ستمدیده ایران در جای جای کشور از کردستان تا سیستان و بلوچستان برافراشته شده و کم سابقه‌ترین حمایت‌های بین‌المللی را به خود جلب کرده، اعتراضی است علیه زن ستیزی و تبعیض جنسیتی، ناامنی پایان ناپذیر اقتصادی، بردگی نیروی کار، فقر و فلاکت و ستم طبقاتی، ستم ملی و مذهبی، و انقلابی است علیه هر شکلی از استبداد مذهبی و غیر مذهبی که در طول بیش از یک قرن گذشته، بر ما _ عموم مردم ایران _ تحمیل شده است.

این اعتراضات ِ زیر و رو کننده، برآمده از متن جنبش‌های بزرگ و مدرن اجتماعی و خیزش نسل شکست ناپذیری است که مصمم‌اند بر تاریخ یکصد سال عقب‌ماندگی و در حاشیه ماندن آرمان بر پایی جامعه ای مدرن و مرفه و آزاد در ایران، نقطه پایانی بگذارند.

پس از دو انقلاب بزرگ در تاریخ معاصر ایران، اینک جنبش‌های بزرگ اجتماعی ِ پیشرو_ جنبش کارگری، جنبش معلمان و بازنشستگان، جنبش برابری خواهانه زنان و دانشجویان و جوانان و جنبش علیه اعدام و.‌‌.. _ در ابعادی توده‌ای و از پایین در موقعیت تاثیر گذاری تاریخی و تعیین‌کننده‌ای در شکل‌دهی به ساختار سیاسی و اقتصادی و اجتماعی کشور قرار گرفته‌اند.

از همین رو، این جنبش برآن است تا برای همیشه به شکل‌گیری هرگونه قدرت از بالا پایان دهد و سر آغاز انقلابی اجتماعی و مدرن و انسانی برای رهائی مردم از همه اشکال ستم و تبعیض و استثمار و استبداد و دیکتاتوری باشد.

ما تشکلها و نهادهای صنفی و مدنی امضا کننده این منشور با تمرکز بر اتحاد و به هم پیوستگی جنبش‌های اجتماعی و مطالباتی و تمرکز بر مبارزه برای پایان دادن به وضعیت ضد انسانی و ویرانگر موجود، تحقق خواست‌های حداقلی زیر را به مثابه اولین فرامین و نتیجه‌ی اعتراضات بنیادین مردم ایران، یگانه راه پی افکنی ساختمان جامعه‌ای نوین و مدرن و انسانی در کشور می‌دانیم و از همه انسان‌های شریف که دل درگرو آزادی و برابری و رهائی دارند می‌خواهیم از کارخانه تا دانشگاه و مدارس و محلات تا صحنه جهانی پرچم این مطالبات حداقلی را بر بلندای قله رفیع آزادیخواهی بر افراشته دارند.

۱. آزادی فوری و بی‌قید و شرط همه زندانیان سیاسی، منع جرم انگاری فعالیت سیاسی و صنفی و مدنی و محاکمه علنی آمرین و عاملین سرکوب اعتراضات مردمی.

۲. آزادی بی‌قید و شرط عقیده، بیان و اندیشه، مطبوعات، تحزب، تشکل‌های محلی و سراسری صنفی و مردمی، اجتماعات، اعتصاب، راهپیمایی، شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های صوتی و تصویری.

۳. لغو فوری صدور و اجرای هر نوع مجازات مرگ، اعدام، قصاص و ممنوعیت هر قسم شکنجه روحی و جسمی.

۴. اعلام بلادرنگ برابری کامل حقوق زنان با مردان در تمامی عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و خانوادگی، امحا و لغو بی قید و شرط قوانین و فرم‌های تبعیض آمیز علیه تعلقات و گرایش‌های جنسی و جنسیتی، به رسمیت شناختن جامعه‌ی رنگین کمانیِ “ال‌جی‌بی‌تی‌کیوآی‌ای‌پلاس”، جرم زدایی از همه تعلقات و گرایشات جنسیتی‌ و پایبندی بدون قید و شرط به تمامی حقوق زنان بر بدن و سرنوشت خود و جلوگیری از اعمال کنترل‌ مردسالارانه.

۵. مذهب امر خصوصی افراد است و نباید در مقدرات و قوانین سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی کشور دخالت و حضور داشته باشد.

۶. تامین ایمنی کار، امنیت شغلی و افزایش فوری حقوق کارگران، معلمان، کارمندان و همه زحمتکشان شاغل و بازنشسته با حضور و دخالت و توافق نماینده‌های منتخب تشکل‌های مستقل و سراسری آنان.

۷. امحا قوانین و هر گونه نگرش مبتنی بر تبعیض و ستم ملی و مذهبی و ایجاد زیر ساخت‌های مناسب حمایتی و توزیع عادلانه و برابر امکانات دولتی برای رشد فرهنگ و هنر در همه مناطق کشور و فراهم کردن تسهیلات لازم و برابر برای یادگیری و آموزش همه زبان‌های رایج در جامعه.

۸. بر چیده شدن ارگان‌های سرکوب، محدود کردن اختیارات دولت و دخالت مستقیم و دائمی مردم در اداره امور کشور از طریق شوراهای محلی و سراسری. عزل هر مقام دولتی و غیر دولتی توسط انتخاب کنندگان در هر زمانی باید جزو حقوق بنیادین انتخاب کنندگان باشد‌.

۹. مصادره اموال همه اشخاص حقیقی و حقوقی و نهادهای دولتی و شبه دولتی و خصوصی که با غارت مستقیم و یا رانت حکومتی، اموال و ثروت‌های اجتماعی مردم ایران را به یغما برده‌اند. ثروت حاصل از این مصادره‌ها، باید به فوریت صرف مدرن سازی و بازسازی آموزش و پرورش، صندوق‌های بازنشستگی، محیط زیست و نیازهای مناطق و اقشاری از مردم ایران شود که در دو حکومت جمهوری اسلامی و رژیم سلطنتی، محروم و از امکانات کم‌تری برخوردار بوده‌اند.

۱۰. پایان دادن به تخریب‌های زیست محیطی، اجرای سیاست‌های بنیادین برای احیای زیرساخت‌های زیست محیطی که در طول یکصد سال گذشته تخریب شده‌اند و مشاع و عمومی کردن آن بخش‌هایی از طبیعت (همچون مراتع، سواحل، جنگل‌ها و کوهپایه‌ها) که در قالب خصوصی سازی حق عمومی مردم نسبت به آن‌ها سلب شده است.

۱۱. ممنوعیت کار کودکان و تامین زندگی و آموزش آنان جدای از موقعیت اقتصادی و اجتماعی خانواده. ایجاد رفاه همگانی از طریق بیمه بیکاری و تامین اجتماعی قدرتمند برای همه افراد دارای سن قانونی آماده به‌کار و یا فاقد توانایی کار. رایگان سازی آموزش و پرورش و بهداشت و درمان برای همه مردم.

۱۲. عادی سازی روابط خارجی در بالاترین سطوح با همه کشورهای جهان بر مبنای روابطی عادلانه و احترام متقابل، ممنوعیت دستیابی به سلاح اتمی و تلاش برای صلح جهانی.

 از نظر ما مطالبات حداقلی فوق با توجه به وجود ثروت‌های زیر زمینی بالقوه و بالفعل در کشور و وجود مردمی آگاه و توانمند و نسلی از جوانان و نوجوانانی که دارای انگیزه فراوان برای برخورداری از یک زندگی شاد و آزاد و مرفه هستند، به فوریت قابل تحقق و اجراست.

مطالبات مطروحه در این منشور، محورهای کلی مطالبات ما امضا کنندگان را لحاظ و بدیهی‌ست در تداوم مبارزه و همبستگی خود به صورت ریز و دقیق‌تری به آنها خواهیم پرداخت.

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران

اتحادیه آزاد کارگران ایران

اتحادیه تشکل‌های دانشجویی دانشجویان متحد

کانون مدافعان حقوق بشر

سندیکای کارگران شرکت نیشکر‌هفت تپه

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

خانه فرهنگیان ایران( خافا)

بیدارزنی

ندای زنان ایران

صدای مستقل کارگران گروه ملی فولاد اهواز

کانون مدافعان حقوق کارگر

انجمن صنفی کارگران برق و فلز کرمانشاه

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری

اتحاد بازنشستگان

شورای بازنشستگان ایران

تشکل دانشجویان پیشرو

شورای دانش آموزان آزاد اندیش ایران

سندیکای نقاشان استان البرز

کمیته پیگیری ایجاد تشکل های کارگری ایران

شورای بازنشستگان سازمان تامین اجتماعی(بستا)

کانال تلگرام شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران

Frenchمێتافارسیمێتاترجمە

Déclaration des revendications minima des organisations indépendantes syndicales et civiles d’Iran

Femme, Vie, Liberté

Déclaration des revendications minima des organisations indépendantes syndicales et civiles d’Iran

Peuple juste et épris de liberté d’Iran,

Au quarante-quatrième anniversaire de la révolution de 1979, les fondements économique, politique et social du pays sont dans un tourbillon de crises et de décomposition de telle sorte qu’aucune perspective n’est envisageable dans le cadre de la superstructure politique actuelle. C’est pourquoi depuis cinq mois le peuple opprimé d’Iran – femmes, jeunes épris de liberté et d’égalité – ont transformé les rues des villes de tout le pays en une arène historique et décisive du combat pour mettre fin à la situation inhumaine actuelle, et cela en mettant en danger leur vie à cause de la répression sanglante de l’État.

Les femmes, étudiants, enseignants, ouvriers, ceux qui demandent justice (familles et proches des prisonniers politiques ou des morts dans les manifestations), artistes, queers, écrivains et tout le peuple opprimé du pays, du Kurdistan au Sistan et Baloutchistan, ont levé le drapeau des protestations fondamentales contre la misogynie, l’exclusion sexiste, l’interminable insécurité économique, l’esclavage de la force du travail, la pauvreté, l’oppression de classe et l’oppression nationaliste et religieuse. Tels sont les maux de notre société que le despotisme religieux ou non-religieux nous imposent depuis plus d’un siècle. Les femmes et hommes qui luttent en Iran ont un soutien international sans précédent.

Les protestations profondes actuelles viennent des grands mouvements sociaux modernes et du soulèvement d’une génération qui n’a plus peur et veut mettre fin à un siècle d’arriération et relever le défi de construire une société moderne de bien-être et de liberté.

Après deux grandes révolutions dans l’histoire contemporaine d’Iran, les grands mouvements sociaux pionniers – mouvement ouvrier, mouvement des enseignants et retraités, mouvement égalitaire des femmes, étudiantes et jeunes, mouvement contre la peine de mort… – veulent changer la structure politique, économique et sociale du pays en intervenant en masse et depuis en bas.

C’est pourquoi ce mouvement veut mettre fin, une fois pour toute, à l’existence d’un pouvoir d’en haut et commencer une révolution sociale, moderne et humaine pour l’émancipation du peuple de toute forme d’oppression, d’exclusion, d’exploitation et de dictature.

Nous, les organisations syndicales et civiles signataires de la présente déclaration, nous concentrons sur l’unité et la construction de liens entre mouvements sociaux et revendicatifs, et sur la lutte contre la situation inhumaine et destructrice actuelle. Nous considérons que l’aboutissement des revendications de base sont les premières exigences des protestations de fond du peuple d’Iran. Elles préparent les fondements de l’établissement d’une société nouvelle, moderne et humaine. Nous demandons à tous les êtres humains justes qui ont un cœur battant pour la liberté, l’égalité et l’émancipation de lever l’étendard de ces revendications de l’usine à l’université, des écoles aux quartiers, et partout dans le monde.

1 – Libération immédiate et sans condition de tous les prisonniers politiques, interdiction de criminalisation des activités politiques, syndicales et civiles, jugement public des commanditaires et agents des répressions des protestations populaires ;

2 – Liberté sans condition d’opinion, d’expression, de pensée, de presse, d’organisation, de groupes locaux et nationaux syndicaux et populaires, de rassemblement, de grève, de manifestation, de réseaux sociaux et de médias audiovisuels ;

3 – Abolition immédiate de la peine de mort, de la loi du talion et interdiction de toute sorte de torture physique et psychologique ;

4 – Etablissement immédiat de l’égalité des droits entre les femmes et les hommes dans tous les domaines politique, économique, social, culturel, familial. Abolition immédiate de toutes les lois et formes d’exclusion contre les appartenances sexuelles et reconnaissance de la communauté LGBTQ+. Décriminalisation de toutes les tendances et appartenances sexuelles et respect sans condition de tous les droits des femmes pour contrôler leur corps et leur destinée, interdiction du contrôle patriarcal ;

5 – Non-intervention de la religion dans les lois politiques, économiques, sociales et culturelles : la religion est une affaire personnelle ;

6 – Renforcement de la sécurité des lieux de travail et de l’emploi. Hausse immédiate des salaires des ouvriers, enseignants, fonctionnaires et de tous les travailleurs actifs et retraités, par la présence, l’intervention et l’accord des représentants élus d’organisations indépendantes et nationales ;

7 – Suppression des lois basées sur l’exclusion, l’oppression nationale, religieuse, et création des institutions adéquates pour soutenir et distribuer justement et égalitairement les moyens publics pour le progrès culturel et artistiques dans toutes les régions du pays, et mise en place des moyens nécessaires et identiques pour tous, pour l’apprentissage et l’éducation de toutes les langues existantes dans le pays ;

8 – Suppression des organes de répression, limitation des prérogatives de l’État et intervention directe et permanente de tous dans l’administration des affaires du pays par les conseils de quartier et nationaux. Révocabilité de tout responsable gouvernemental ou autre à tout moment, ce qui doit être un droit de base de tous les électeurs ;

9 – Confiscation des fortunes de toutes les personnes morales ou physiques, des organes étatiques, semi-étatiques et privés qui pillent directement ou par la rente gouvernementale les biens et richesses sociales du peuple d’Iran. Le montant des confiscations doit être utilisé immédiatement pour la modernisation et refondation de l’éducation nationale, des caisses de retraites, de l’écologie et des besoins des populations des régions d’Iran qui ont beaucoup souffert sous les deux régimes islamique et monarchique ;

10 – Fin des destructions écologistes, application des politiques fondamentales pour la reconstruction des structures écologiques détruites depuis un siècle et restitution à la propriété publique de toutes les parties de la nature qui ont été privatisées, entre autres les pâturages, les plages, les forêts et les montagnes ;

11 – Interdiction du travail des enfants et garantie pour leur vie quotidienne et pour leur éducation, indépendamment de la situation économique et sociale de leurs familles. Création d’assurances chômage et d’une sécurité sociale fortes pour toutes les personnes en capacité de travailler ou non. Gratuité de l’éducation et du système de santé pour toutes et tous ;

12 – Normalisation des relations extérieures au plus haut niveau avec tous les pays du monde, basée sur des relations justes et le respect réciproque. Interdiction des armes atomiques et efforts pour la paix mondiale.

Nous pensons que les revendications de base ci-dessus sont réalisables immédiatement, étant donné les ressources réelles et potentielles du pays, une population consciencieuse et capables, des jeunes et adolescents qui ont la conviction de pouvoir avoir une vie décente, gaie et libre.

Ces revendications sont les axes généraux des signataires. Il est évident que la poursuite de la lutte et de la solidarité nous permettrons d’apporter plus de précisions.

Conseil de coordination des associations syndicales des enseignants d’Iran

Union libre des ouvriers d’Iran

Union des associations étudiantes unitaires

Association des défenseurs des droits de l’homme

Syndicat des ouvriers de la canne à sucre Haft – Tapeh

Conseil d’organisation des protestations des ouvriers pétroliers non – contractuels

Maison des enseignants d’Iran

Éveil féminin

Voix des femmes d’Iran

Voix indépendante des ouvriers métallurgistes du groupe national de l’aciérie d’Ahvaz

Association de défenseurs des droits ouvriers

Association syndicale des ouvriers électriciens et métallurgiste de Kermanchah

Comité de coordination pour l’aide à la constitution des syndicats ouvriers

Union des retraités

Conseil des retraités d’Iran

Association des étudiants progressistes

Conseil des élèves libres-penseurs d’Iran

Syndicat des ouvriers peintres en bâtiment de la province de l’Alborz

Comité de soutien à la fondation de syndicats ouvriers d’Iran

Conseil des retraités de la Sécurité sociale

Date de publication en persan : Le 15/02/2023

Englishمێتافارسیمێتاترجمە

Manifesto of Basic Demands by Independent Trade and Civil Organizations of Iran

WOMEN, LIFE, FREEDOM
Manifesto of Basic Demands by Independent Trade and Civil Organizations of Iran
February 15, 2023
Honorable and free people of Iran!
On the 44th anniversary of the revolution of 1979 in Iran, the economic, political, and social foundations of the country have plunged into a vortex of crisis and disintegration. Yet no clear and attainable vision to end this crisis within the framework of the existing political system seems at reach. It is for this reason that the oppressed people of Iran, including women and youth who seek freedom and equality, have turned the streets all over the country into the center of a historic and decisive struggle to end the inhumane conditions of the status-quo. Despite the regime’s bloody suppression, they have not rested for a moment since five months ago.
Today women, students, teachers, workers, those seeking justice, artists, queers, writers, and all oppressed people of Iran – in every part of the country from Kurdistan to Sistan and Baluchistan and with unprecedented international support – have raised the flag of these fundamental protests. It represents a protest against misogyny, gender discrimination, endless economic insecurity, labor slavery, poverty, misery, class oppression, as well as oppression based on nationality and religion. It is a revolution against all forms of religious or non-religious tyranny that has been imposed on the Iranian people throughout the last century.
These rummaging protests arise in the context of large and modern social movements and the emergence of an invincible generation. They are determined to put an end to a century-long history of backwardness and being at the margins and to fight for a modern, prosperous, and free society in Iran.
After the two great revolutions in Iran’s contemporary history, the leading social movements – including the labor, teachers’, pensioners’, women’s, students’, and the movement of the youth for equality and freedom, the movement against the death penalty, etc. – have now gained a historical and decisive influence in shaping the political, economic, and social structures of the country from the bottom-up and in mass dimensions.
Thus, this movement aims to permanently end the formation of any power from above and be the beginning of a modern, humane social revolution that frees people from all forms of oppression, discrimination, exploitation, tyranny and dictatorship.
While focusing on the unity and interconnectedness of social movements as well as on struggling against the current inhumane and destructive situation, we – the unions, civil organizations and institutions that have signed this charter –  see the following basic demands as the first orders and as a result of the Iranian people’s massive protests and also as the foundation for building a new, modern, and humane society in the country. We call upon all those who value freedom, equality, and emancipation to raise the call for these basic demands in factories, universities, schools, neighborhoods, and the streets as well as on the global scene. Together, we can achieve the lofty goal of freedom.
1. The immediate and unconditional release of all political prisoners, an end to the prosecution of political, union, and civil activities, and the public trial of those responsible for suppressing mass protests.
2. Unconditional freedom of opinion, expression, and thought, press, political parties, local and national unions and mass organizations, gatherings, strikes, rallies, social networks, and audio and video media.
3. The immediate abolition of all types of the death penalty, execution, and other death retributions, as well as prohibition of any type of mental and physical torture.
4. Immediate declaration of equal rights for men and women on all political, economic, social, cultural, and family levels; unconditional abolition of laws and forms leading to discrimination against sexual and gender identities and tendencies, recognition of the rainbow society of “LGBTQIA+”, decriminalization of all gender-based subscriptions and tendencies and unconditional adherence to women’s right over their bodies and destiny and preventing patriarchal control.
5. Religion be recognized as a private matter of individuals and should not be involved in the political, economic, social, and cultural decrees and laws of the country.
6. The guarantee of safety at work, job security, and an immediate increase in the salaries of workers, teachers, employees, and all working and retired individuals, which should be determined through involvement and agreement of the elected representatives of their independent and national organizations.
7. The laws and attitudes based on national and religious discrimination and oppression must be abolished. The government should create proper support infrastructures and ensure fair and equal distribution of its facilities and resources to promote culture and art in all regions of the country. Furthermore, it should provide necessary and equal facilities for learning and teaching all common languages spoken in society.
8. Dismantling the organs of repression, limiting the powers of the government, and direct and permanent involvement of the people in the administration of the country’s affairs through local and national councils. The dismissal of any government and non-government official by the voters at any time should be among the fundamental rights of the voters.
9. Confiscation of the property of all individuals, legal entities, government, semi-government and private institutions that have obtained the property and social wealth belonging to the Iranian people through direct looting or government contracts. The wealth obtained from these confiscations should be immediately used for modernizing and reconstructing education, pension funds, the environment, and meeting the needs of those regions and segments of the Iranian people who were deprived of equal opportunities and facilities during the two regimes of the Islamic Republic and the monarchy.
10. Ending environmental destruction, implementing fundamental policies to restore the environmental infrastructure that has been destroyed over the past hundred years, and preventing the privatization of public resources (such as pastures, beaches, forests, and foothills), which denies the people their rights to access and use them.
11. Prohibit child labor and ensure that all children have access to education and a life free from economic or social hardship, regardless of their family’s status. Establish public welfare programs that provide unemployment insurance and strong social security for all working-age people, as well as free education and healthcare for everyone.
12. Normalization of foreign relations at the highest levels with all countries of the world based on fair relations and mutual respect, banning the acquisition of nuclear weapons and striving for world peace.
From our point of view, the basic demands mentioned above could be realized immediately, considering the existence of potential and actual underground wealth in the country and the existence of an informed and capable people and a generation of young people who have a lot of motivation to enjoy a happy, free and prosperous life.
The demands outlined in this charter include the general axes of the needs of the signatories, and obviously, we will work them out in more detail through our struggle and solidarity.
Signatories:
– Coordinating Council of Trade Union Organizations of Iranian Teachers
– Free Union of Iranian Workers
– United Students Union of Student Organizations
– Center for Human Rights Defenders
– Syndicate of Workers of Haft Tappeh Cane Sugar Company
– Council for Organizing Protests
– The Council for Organization of Contractual Oil Workers Protests
– Iran Cultural House (Khafa)
– The Voice of Iranian Women
– The Independent Voice of The Workers of Ahvaz National Steel Group
– Labor Rights Defenders Center
– Kermanshah Electrical and Metal Trade Institution
– Coordinating Committee to Help Found Labor Organizations
– Pensioners United
– Council of Pensioners of Iran
– Progressive Students Organization
– Council of Freethinking Students of Iran
– Painters Syndicate of Alborz Province
– Committee to Follow Up on the Establishment of Labor Organizations in Iran
– Council of Pensioners of Social Security Organization (BASTA)
–
Germanyمێتافارسیمێتاترجمە

Manifest der Mindestforderungen unabhängiger gewerkschaftlicher und zivilgesellschaftlicher Organisationen im Iran

Frau*, Leben, Freiheit

Manifest der Mindestforderungen unabhängiger gewerkschaftlicher und zivilgesellschaftlicher Organisationen im Iran

  1. Februar 2023

Seid gegrüßt, ehrenwerte und freie Menschen Irans!

Am 44. Jahrestag der Revolution von 1979  im Iran befinden sich die wirtschaftlichen, politischen und sozialen Grundfesten der Gesellschaft in einer beispiellosen Spirale aus Krisen und Zerfall. Zugleich ist eine klare und umsetzbare Vision zu deren Beendigung innerhalb des bestehenden politischen Systems nicht in Sicht. Aus diesem Grund haben die unterdrückten Menschen im Iran – darunter Frauen* und Jugendliche, die nach Freiheit und Gleichberechtigung streben – die Straßen des ganzen Landes in Zentren eines historischen und entscheidenden Kampfes verwandelt, um diese unmenschlichen Zustände zu beenden. Trotz der blutigen Niederschlagung durch das Regime kämpfen sie seit 5 Monaten (seit dem 16. September 2022) ohne Atempause weiter.

Heute repräsentiert die Flagge dieser Proteste, die von Frauen*, Student*innen, Lehrer*innen, Arbeiter*innen, nach Gerechtigkeit Suchenden, Künstler*innen, Queers, Schriftsteller*innen und allen unterdrückten Menschen des Irans von Kurdistan bis Sistan und Belutschistan gehisst wird und eine beispiellose internationale Unterstützung erfährt, einen fundamentalen Widerstand. Dieser Widerstand richtet sich gegen Frauenfeindlichkeit, Genderdiskriminierung, tiefe wirtschaftliche Unsicherheit, Arbeitssklaverei, Armut, Elend, Klassenunterdrückung sowie rassistische und religiöse Diskriminierung. Es ist eine Revolution gegen jede Form religiöser und nicht-religiöser Tyrannei, die den Menschen im Iran im letzten Jahrhundert aufgezwungen wurde.

Die Proteste finden im Kontext großer und moderner sozialer Bewegungen sowie dem Aufstieg einer unbesiegbaren Generation statt, die entschlossen ist, einer jahrhundertelangen Geschichte der Rückständigkeit und Marginalisierung ein Ende zu setzen und für eine moderne, wohlhabende und freie Gesellschaft im Iran zu kämpfen.

Nach den beiden großen Revolutionen in der jüngeren Geschichte Irans haben die führenden sozialen Bewegungen – darunter die Arbeiter*innen-, Lehrer*innen- und Rentner*innenbewegung, die Frauen*, Student*innen- und Jugendbewegung, die nach Gleichberechtigung streben, sowie die Bewegung gegen die Todesstrafe – nun einen historischen und entscheidenden Einfluss auf die Gestaltung der politischen, wirtschaftlichen und sozialen Strukturen des Landes von der Basis aus gewonnen.

Die Bewegung zielt also darauf ab, die Bildung jeglicher Macht von oben dauerhaft zu beenden und den Beginn einer modernen, humanen und sozialen Revolution zu markieren, die die Menschen von allen Formen der Unterdrückung, Diskriminierung, Ausbeutung, Tyrannei und Diktatur befreit.

Wir, die unabhängigen Gewerkschaften, zivilgesellschaftlichen Organisationen und Einrichtungen, die dieses Manifest unterschrieben haben, verstehen die folgenden Mindestforderungen als erste Handlungsaufträge, als Ergebnis der massiven Proteste der Menschen im Iran und als Grundlage für den Aufbau einer neuen, modernen und menschlichen Gesellschaft. Dabei konzentrieren wir uns auf die Einheit und Vernetzung der sozialen Bewegungen sowie auf den Kampf gegen die gegenwärtige unmenschliche und zerstörerische Situation im Iran. Wir rufen alle, denen Freiheit, Gleichberechtigung und Emanzipation wichtig sind, dazu auf, diese Mindestforderungen in Fabriken, Universitäten, Schulen, Nachbarschaften, auf der Straße und auf der internationalen Bühne zu erheben. Gemeinsam können wir das Ziel der Freiheit erreichen:

  1. Die sofortige und bedingungslose Freilassung aller politischen Gefangenen sowie die Beendigung der Kriminalisierung politischer, gewerkschaftlicher und zivilgesellschaftlicher Aktivitäten. Außerdem der öffentliche Prozess gegen diejenigen, die für die Unterdrückung der Massenproteste verantwortlich sind.
  2. Uneingeschränkte Meinungs-, Gedanken-, Presse- und Parteienfreiheit, Freiheit bei der Gründung lokaler und landesweiter Gewerkschaften sowie Massenorganisationen, Versammlungs-, Demonstrations- und Streikfreiheit sowie Freiheit im Bereich sozialer Netzwerke und audiovisueller Medien.
  3. Die sofortige Abschaffung aller Arten von Todesstrafe, Hinrichtung und Vergeltung sowie das Verbot jeder Art von psychischer und physischer Folter.
  4. Die sofortige Erklärung der Gleichberechtigung von Männern und Frauen* auf allen politischen, wirtschaftlichen, sozialen, kulturellen und familiären Ebenen

Die bedingungslose Abschaffung diskriminierender Gesetze gegen die Vielfalt sexueller und geschlechtlicher Identitäten und Orientierungen, die Anerkennung der Regenbogengesellschaft von “LGBTQIA+”, die Entkriminalisierung aller geschlechtlichen Zugehörigkeiten und Orientierungen sowie die bedingungslose Einhaltung der Rechte der Frauen* über ihren Körper und ihr Schicksal. Außerdem die Einhaltung von Selbstbestimmung und die Verhinderung patriarchaler Kontrollmechanismen.

  1. Religion wird als Privatsache des Einzelnen anerkannt und sollte nicht in die politischen, wirtschaftlichen, sozialen und kulturellen Verordnungen und Gesetze des Landes einbezogen werden.
  2. Die Gewährleistung von Arbeitsschutz, Arbeitsplatzsicherheit und einer sofortigen Erhöhung der Gehälter von Arbeiter*innen, Lehrer*innen, Angestellten, allen Erwerbstätigen und Rentner*innen. Diese sollen in Anwesenheit, unter Beteiligung und mit Zustimmung der gewählten Vertreter*innen ihrer unabhängigen und landesweiten Organisationen festgelegt werden.
  3. Die Abschaffung aller Gesetze und Haltungen, die auf rassistischer und religiöser Diskriminierung und Unterdrückung beruhen. Es müssen zudem unterstützende Infrastrukturen und Einrichtungen entstehen, die eine gerechte Verteilung von Ressourcen zur Förderung von Kunst und Kultur in allen Regionen Irans sicherstellen. Dies gilt auch für notwendige Einrichtungen, die das Erlernen und Lehren aller in der Gesellschaft gesprochenen Sprachen ermöglichen.
  4. Die Abschaffung aller staatlichen Repressionsorgane, die  Einschränkung jeglicher Staatsmacht und eine direkte und ständige Beteiligung der Menschen im Iran an der Verwaltung der Angelegenheiten im Land durch lokale und landesweite Räte. Zu den Grundrechten der Wähler*innen gehört es, alle staatlichen und nichtstaatlichen Amtsträger*innen jederzeit abberufen und entlassen zu können.
  5. Die Konfiszierung des Eigentums aller natürlichen und juristischen Personen sowie staatlichen, halbstaatlichen und privaten Institutionen, die sich das Eigentum und den gesellschaftlichen Reichtum der Menschen im Iran durch direkte Plünderung oder staatliche Aufträge angeeignet haben. Der aus diesen Konfiszierungen gewonnene Reichtum soll unverzüglich für die Modernisierung und den Wiederaufbau des Bildungswesens, der Rentenkassen, der Umwelt und für die Sicherstellung der Bedürfnisse jener Regionen und Menschen im Iran verwendet werden, denen während der beiden Regime der Islamischen Republik und der Monarchie ihre gleichberechtigten Chancen und Zugänge zu Einrichtungen geraubt wurden.
  6. Die Beendigung der Umweltzerstörung und die Umsetzung grundlegender politischer Maßnahmen zur Wiederherstellung der in den letzten hundert Jahren zerstörten Umweltinfrastruktur. Darüber hinaus die Verhinderung der Privatisierung öffentlicher Ressourcen (wie Weiden, Strände, Wälder und Vorgebirge), durch die der Bevölkerung bisher das Recht auf Zugang zu und Nutzung von diesen Ressourcen verweigert wurde.
  7. Das Verbot von Kinderarbeit und die Sicherstellung, dass alle Kinder, unabhängig vom wirtschaftlichen und sozialen Status ihrer Familie, Zugang zu Bildung haben. Zudem sollen öffentliche Wohlfahrtsprogramme eingerichtet werden, die eine Arbeitslosenversicherung und eine starke soziale Absicherung für alle Menschen im arbeitsfähigen Alter sowie kostenlose Bildung und Gesundheitsversorgung für alle ermöglichen.
  8. Normalisierung der Außenbeziehungen auf höchster Ebene mit allen Ländern der Welt auf Grundlage fairer Beziehungen und gegenseitigen Respekts, des Verbots, Atomwaffen zu erwerben und des Strebens nach Weltfrieden.

Unserer Ansicht nach können die oben genannten Mindestanforderungen aufgrund des Ressourcenreichtums im Land, der Existenz sachkundiger und fähiger Menschen im Iran sowie einer Generation von jungen Menschen und Jugendlichen, die motiviert sind, ein glückliches, freies und wohlhabendes Leben zu genießen, sofort umgesetzt werden.

Die in dieser Charta zum Ausdruck gebrachten Forderungen berücksichtigen die grundlegenden Fundamente der Forderungen der Unterzeichner*innen, und wir werden sie selbstverständlich präziser und detaillierter ausgestalten, indem wir unseren Kampf und unsere Solidarität fortsetzen.

Unterzeichnende:

– Koordinierungsrat der Gewerkschaftsorganisationen der iranischen Lehrer*innen

– Unabhängige Iranische Arbeiter*innengewerkschaft

– Union der Studentenorganisationen der Vereinigten Studenten

– Zentrum für Menschenrechtsverteidiger*innen

– Syndikat der Arbeiter*innen der Haft Tappeh Cane Sugar Company

– Rat für die Organisation der Proteste von Öl-Vertragsarbeiter*innen

– Iranisches Kulturhaus (Khafa)

– Der Ruf der iranischen Frauen

– Die unabhängige Stimme der Arbeiter der Ahvaz National Steel Group

– Zentrum der Verteidiger der Arbeitnehmer*innenrechte

– Gewerkschaft der Elektro- und Metallarbeiter*innen von Kermanshah

– Koordinierungsausschuss zur Unterstützung des Aufbaus von Arbeitnehmer*innenorganisationen

– Gewerkschaft der Rentner*innen

– Rat der Rentner*innen von Iran

– Organisation fortschrittlicher Student*innen

– Rat der freidenkenden Student*innen von Iran

– Malersyndikat der Provinz Alborz

– Ausschuss zur Überwachung der Gründung von Arbeitnehmer*innenorganisationen im Iran

– Rat der Rentner*innen der Organisation für soziale Sicherheit (BASTA)

فارسی

نه بە شاه و نه بە رهبری، فروپاشی نظام سروری

قیام ستمدیدگان در ایران یک قیام است، تقسیم کردن آن بە قیام‌های قومیتی یک اقدام ضد انقلابی است!

برای اینکه قیام ستمدیدگان در ایران به جنگ نظامی مذهبی و قومیتی مانند قیام ستمدیدگان سوریه ( 2012 ) تبدیل نگردد، لازم است از تاریخ مبارزات و قیام‌های قبل تجربە بگیریم .

اکنون که ده سال از قیام ستمدیدگان سوری می گذرد، تاریخ ثابت کرده است که تبدیل خیزش توده ای و اجتماعی به جنگ نظامی و آشفتگی سیاسی جنبش های سیاسی، شرایط را برای برپاکردن حمام های خون برای قیام کنندگان از طرف ضد انقلاب از طریق جنگ شبه نظامیان به وجود می آورد، کر دستبند حکومت‌های نطقه هستند.

متاسفانه از قیام ستمدیدگان تونس گرفته تا سوریه و یمن، ضد انقلاب توانسته است قیام ها را به ابزاری برای اجرای نقشه های قدرت ها و شرکت ها تبدیل کند.

اگرچه ایران متشکل از مناطق مختلف قومی و مذهبی است و تظاهرات و اعتراضات قبلی به نوعی بین این نهادهای سیاسی و فرهنگی تقسیم شده بود، اما این بار بر خلاف گذشته، مانند قیام 1357، ستمدیدگان ایران یک تنه به پا خاستند . این مثبت‌ترین و دلگرم‌کننده‌ترین چرخش و خیزش مبارزات ستمدیدگان ایرانی است و نشان از خودآگاهی ستمدیدگان ایرانی است.

اما با وجود این همه شادی بە بالارفتن سطح خودآگاهی ستمدیدگان، نباید خطر طرح های ضدانقلابی ( از حکومت گرفته تا سلطنت طلبان ، ملی گرایان و سلفی های سنی ) نادیدە گرفت. اگر به واکنش‌ها و نگرش‌ها در داخل و خارج از ایران دقت کنیم، متأسفانه جنبش‌های ضدانقلابی این‌جا و آنجا وجود دارد، هرچند مقدماتی است، اما همه چیز با آغازی پیش می‌رود. تیراندازی و مثل تلاش اولیه نظامیان در قیام ستمدیدگان سوریە، کە با یک تیراندازی در تظاهرات مسالمت آمیز بعد از نماز جمعه بود .

در هفته‌های اخیر، معترضان خارج از ایران مدام تلاش کرده‌اند تا اعتراضات را با پرچم دولتی تغییر دهند، در حالی که حکومت به پایگاه‌های مخالفان مسلح در خارج از ایران ( در منطقه کردستان / عراق ) حمله کرده و دو سطحی کردن سرکوب را در بلوچستان و کردستان در شهرهای دیگر دنبال کرده است. او سعی کرد شبه نظامیان حزب مسلح کرد را به یک واکنش مسلحانه بکشاند و بین قیام های بلوچستان، کردستان، آذربایجان و خوزستان و مرکز فارسی زبان شکاف و تفرقه ایجاد کند .البته در کنار تلاش‌های حکومت، حکومت‌های پاکستان، ترکیه و حکومت‌های خلیج‌فارس در چند دهه گذشته دست خود را در مناطق تبعیض‌های « مذهبی و قومی » آماده کرده‌اند و همچنان در تلاش برای جلوگیری از تفرقه هستند. مؤثرتر و بدتر از همه اینها دو پدیده ای است که در روزهای اخیر پدیدار شده است : اول تیراندازی و مسلح کردن قیام به ویژه در مناطق خارج از مرکز . دوم ، قومی‌سازی تظاهرات همبستگی در خارج از ایران، به‌ویژه در اروپا، که تنها در راستای همبستگی با قیام یک منطقه است که با تشویق ناسیونالیسم و ​​سلفی‌گرایی مذهبی، آغازی بر چندپارگی قیام و ایجاد تفرقه است.

ما با توجه به تجربه ای که در تاریخ قیام ها به ویژه قیام 1357 ستمدیدگان ایران و قیام 1991 ستمدیدگان عراق داریم، ما علاوە با مخالف بودن و محکوم کردن آن تلاش ها ، سعی می کنیم از هرگونه تلاش، نظر و فراخوان ضد انقلابی جلوگیری کنیم . نظرات ما به عنوان پیشنهاد و حمایت رفقاە و هم طبقاینمان در تمام مناطق ایران است و تنها هدف ما جلوگیری از تلاش گروه ها و احزاب است که می کوشند این قیام متحد ستمدیدگان ایران را به ناسیونالیسم چندپاره و جنگ شبه نظامی تبدیل کنند.

خوشبختانه تا آنجایی که ما از فعالیت های داخل شهرها و مناطق ایران مطلع هستیم، سطح خودهوشیاری ستمدیدگان در سطح مسئولیت تاریخی انقلابی است و تهدیدها تاکنون کمتر بوده است . با این حال، ما ( به عنوان حامیان شورشیان هم طبقە در ایران ) نباید عقب بنشینیم و تحرکات و تلاش‌های جنبش‌ها و شبه‌نظامیان اقتدارگرا ( از ناسیونالیست‌ها، سلفی‌ها، شاە خواهان گرفته تا احزاب چپ گرا ) را نادیده بگیریم . ضد -انقلاب همواره توانسته است با بهره گیری از خوش بینی ستمدیدگان ناخودآگاه از طریق جنبش ها، احزاب و شبه نظامیان خودکامه بر امواج انقلاب اجتماعی فائق آمده و آنها را شکست دهد .

در مقابل آن تلاش های ضدانقلابی ، حمایت آزادیخواهان و جنبش های ضد حاکمیتی در سطح جهانی و در تمام مناطق جهان از قیام ستمدیدگان در ایران می تواند توازن قواە را برای جبهه انقلاب بر علیە سرمایه داران تقویت کند. که از هم اکنون آن‌ها سناریوی خود را برای کنترل جامعه ایران پس از سقوط حکومت کنونی آماده می کنند .

نه به دولت و حکومت، نه به سلاح و میلیشیات، نه به احزب ، نه به ناسیونالیسم، نه به سلفی گری

آری به همبستگی جهانی، آری به خیزش اجتماعی، آری به خودگردانی اجتماعی محلی تمام مناطق ایران، آری به فدرالیسم غیردولتی.

فوروم آنارشیست‌های کردی – زبان

١٤ اکتبر ٢٠٢٢

https://linktr.ee/anarkistan

فارسی

همبستگی فورومی آنارشیست‌های کردی-زبان از قیام های توده ای در ایران

آنارشیست ها همیشه از اعتراضات و تظاهرات و حرکت‌های توده ای خود جوش حمایت کرده اند. مبارزه توده ای و خیزش خود جوش نشانه ای از افزایش اعتراض، مقاومت و خودآگاهی مستمدیدگان علیه نظام سلطه و مقامات است. اعتراضات، تظاهرات ها و قیام ها اگرچه نام ها و رنگ های گوناگونی داشتە باشند، اما در اصل مبارزه با ظلم موجود است، مبارزه با ظالمان و نفی نظام ظلم هستند.

درست است که علت قیام ستمدیدگان در شهرهای ایران، قتل مهسا امینی (دختر 22 ساله کرد زبان) بود که به همراه خانواده اش به تهران سفر کرده بود و آن دنیا را تکان داد. اما پیام این قیام هم اعتراضی به کشته شدن او بود و هم پیامی بسیار رادیکال و فرامرزی به ایران و جهان که ستمدیدگان فارغ از زبان و قومیت و نژاد و خصوصیات شخصی خود مورد ظلم و ستم یک دشمن و یک طبقه قرار دارند. و یک سیستم طبقاتی، هر نام و رنگی داشتە باشد.

این قیام فراتر رفتن و شکستن مرزهای قیام های پیشین از نظر فکری، حرکتی و هدفی، نفی اسطوره ناسیونالیسم، پاسخی محکم به احزابی بود که هر یک به رنگ و نام ظلم می نامند. این قیام نه تنها پیامی به ستمگران ایران، بلکه برای همه ستمگران جهان بود، پیامی بود، همامان پیامی برای همه ستمدیدگان که ظلم ملت، نژاد، جنسیت و وطن ندارد، ستمدیدگان یک دشمن دارند: آن هم وجود طبقاتی خودشان وجامعه طبقاتی و حاکمیت طبقاتی است؛ آنها یک هدف اساسی و مشترک دارند: رهایی زندگی و هستی از ظلم و تهدید به نابودی، رهایی زمین از ظلم سرمایه داران و ظلم سیاستمداران.

ما به عنوان فوروم آنارشیست‌های کُرد زبان خود را جزئی از اعتراضات همه ستمدیدگان جهان در همه جا می دانیم و از اعتراضات، مقاومت ها، خودسازماندهی ها و قیام ها علیه جامعه و نظام طبقاتی در هر سطحی حمایت می کنیم و در آن شرکت می کنیم.

اعتراضات و خیزش‌های سراسری این روزها گامی ناگهانی و مؤثر در جهت اتحاد سراسری ستمدیگان بوده و در عین حال جواب و ردکردن تلاش‌های سیاستمداران و احزاب برای تفرقه‌افکنی و تکه تکه‌کردن اعتراضات و تبدیل آن‌ها به سنگ‌های استبدادی.

ما به خانواده و دوستان مهسا امینی و جانباختگان تظاهرات تسلیت می گوییم.

زنده باد مبارزه ستمدیدگان در شهرهای ایران

زنده باد اتحادیه طبقاتی ستمدیدگان

شکست بر تلاش ها و دیکتە های سیاستمداران حاکم و مخالف

مرگ بر حاکمیت طبقاتی با همه نام ها و رنگ هایش

فوروم آنارشیست‌‌های کردی-زبان

٢٣ سپتامبر ٢٠٢٢

https://twitter.com/anarkistan

https://t.me/KAF_ANARKISTAN

https://lists.riseup.net/www/d_read/azadixwazan