بدأت حرب جديدة في الشرق الأوسط بين إيران وإسرائيل.
الأولى دولة دينية متطرفة الاستبداد، لا تتردد في قمع أدنى احتجاج اجتماعي أو سياسي بدموية. لطالما كانت لها أهداف إسلامية إقليمية، حيث قامت بتمويل وتسليح جماعات مثل الحوثيين في اليمن أو حزب الله في لبنان، من بين جماعات أخرى. أما الثانية، فهي دولة عنصرية وتوسعية وإبادة جماعية متزايدة، لم تتردد في قتل أكثر من 55 ألف فلسطيني، بينهم 15 ألف طفل، في الأشهر الأخيرة بذريعة محاربة منظمة إسلامية وهجماتها الوحشية في 7 أكتوبر/تشرين الأول 2023: حماس.
دخلت هاتان الدولتان الآن في صراع مباشر من خلال الغارات الجوية. في أقل من 48 ساعة من الحرب، بالإضافة إلى الدمار المعتاد في جميع الحروب، سُجلت خسائر بشرية كبيرة في صفوف المدنيين من كلا الجانبين. وكما هو الحال في غزة، لم يسلم الأطفال. فقد قُتل العديد منهم بالفعل في إيران، بمن فيهم الرضيع ريان قاسميان البالغ من العمر شهرين، إثر قصف إسرائيلي على أحد أحياء طهران.
إن الأسباب التي ساقتها الدولتان لشن الحرب واهية. تكذب الدولة الإيرانية عندما تدّعي الدفاع عن الحقوق الفلسطينية. وتكذب الدولة الإسرائيلية عندما تدّعي أنها في أزمة وجودية لتدمير البرنامج النووي الإيراني. كلاهما يسعى لتدمير الآخر من أجل الهيمنة الإقليمية والمصالح الجيوسياسية والاقتصادية. حربهما أخطر من أي حرب “تقليدية” أخرى، لأن قادة الدولتين يعتمدون على النصوص الدينية لتبرير أهدافهم. اعتمد
المؤتمر الثالث والثمانون للاتحاد الأناركي، المنعقد في 7 و8 و9 يونيو/حزيران 2025 في تشيرولز (07)، قرارًا جاء فيه: “كل شيء يُسهم في إرهاب الشعوب لإخضاعها وتدريبها، مستخدمين، علاوة على ذلك، الأديان في كثير من الأحيان، والنظام الأبوي دائمًا، في خدمة الرأسمالية والأقوياء”. على الرغم من أن هذا القرار سبق اندلاع هذه الحرب الجديدة، إلا أن دقته مؤكدة للأسف.
الاتحاد الأناركي ضد جميع الحروب. يجب أن تتوقف هذه الحرب فورًا. يدعو الاتحاد الأناركي جميع القوى المؤيدة للسلام والمناهضة للحروب إلى تشكيل مقاومة شعبية، وخاصة في إيران وإسرائيل، ضد الأساليب اللاإنسانية التي تنتهجها الدولتان الإيرانيتان والإسرائيليتان القاتلتان قبل أن يحققا هدفهما المتمثل في نشر الفوضى هنا وهناك.
فلنتحد ضد الحرب والعسكرة! فلنتحد دوليًا من أجل الحياة!
جمهوری ترکیه که بر پایه نسل کشی ارامنه در منطقه با خمیرمایه ناسیونالیستی و آدمکشی بنا شد، در قرن گذشته تغییر چندانی نکرده است. برای غیرمسلمانان، کردها، علویان و زنانی که اکثریت و قدرت را در دست نداشتند، دولت و جامعه موفق آن همیشه منبع ظلم و ستم بود. اما از سال 2002، در نتیجه دیکتاتوری اردوغان، ظلم، فقر، خشونت و استثمار نیز برای اکثریت جامعه احساس شد. در سال 2013، پس از افزایش ممنوعیت ها و ظلم ها، میلیون ها نفر در شورش پارک گزی که در شهرهای سراسر کشور رخ داد، برای آزادی خود به پا خواستند. مقاومت چند ماهه با حملات بیسابقه پلیس در مقیاس ملی به پایان رسید که در آن هشت جوان 15 تا 22 ساله کشته و هزاران نفر بازداشت شدند. از سال 2014، دولت ترکیه به یک دولت پلیسی تبدیل شد و پس از کودتای ساختگی سال 2016، تحت شرایط اضطراری با استبداد مطلق اداره شد. از سال 2021، در نتیجه بحران اقتصادی که با شتاب زیادی تشدید شده است، 60 درصد از جمعیت اکنون زیر خط گرسنگی زندگی می کنند.
میلیونها نفر که هر سال مجبور به بدبختی بیشتری میشوند، معتقد بودند که دولت و این وضعیت در هر انتخابات تغییر میکند، اما اردوغان که رسانهها و سیستم قضایی را کنترل میکند، هرگز اجازه نداده است که این اتفاق با ترس و دستکاری رخ دهد. در این میان، برای جلوگیری از گرد هم آمدن گروه های ستمدیده، نفرت عمیقی در جامعه ایجاد کرد و هر روز یک جامعه جدید را تروریست-دشمن- عامل خارجی می خواند: کردها، علوی ها، دانشجویان دانشگاه ها، سندیکاها، وکلا، روزنامه نگاران، دانشگاهیان. در حالی که این افراد به اتهام تروریسم از طریق دادگاه های ایالتی زندانی بودند، کسانی که هنوز از زندان خارج بودند، فریب تبلیغات تروریستی بودن افراد زندانی را خوردند. “ترور” برای اردوغان برای حفظ قدرت خود به واژه ای جادویی تبدیل شد، در حالی که افرادی که اقتدار را به چالش می کشیدند به زندان، تبعید یا مرگ ختم می شدند. او به این ترتیب افراد و جامعه زامبی شده ای را ایجاد کرد که روز به روز قدرت خود را از دست می دهد و از نظر سیاسی، اقتصادی و اخلاقی در حال فروپاشی است. دقیقاً در چنین شرایطی است که قیام کنونی توسط جوانانی هدایت میشود که هرگز در زندگی خود قیام تودهای ندیدهاند، اما به خیابانها ریختهاند و میگویند «هیچ چیز بدتر از این زندگی کردن نیست». میلیون ها جوانی که با این آموزه تربیت شده اند که شورشیان قبلی تروریست بوده اند و دولت و پلیس با هم دوست هستند، حداقل از نظر تئوریک، اکنون با واقعیت دیگری روبرو هستند. بیایید نگاهی دقیق تر به این اعتراضات بیندازیم.
به سوی «کودتای 19 مارس»
در صبح روز 19 مارس 2025، صدها پلیس اکرم امام اوغلو را از خانه اش دستگیر کردند – شهردار استانبول، که گمان می رود در انتخابات آینده نامزد ریاست جمهوری خواهد بود و اردوغان را به اتهام تروریسم و فساد شکست می دهد. در حالی که این حادثه خشم گسترده ای را در ترکیه و سراسر جهان برانگیخت، امام اوغلو اولین شهردار کلان شهر ترکیه نبود که توسط دادگاه های ترکیه برکنار و بازداشت شد. از سال 2016، بسیاری از شهرداران منتخب شهرهای کردستان در عملیات های مشابه برکنار، دستگیر و یک مقام دولتی جایگزین شده اند. این واقعیت که این شهرداران کرد به این جنایات تروریسم جادویی متهم شده اند، اکثریت مردم ترکیه را متقاعد کرده است که این امر را قانونی کنند و با آن مخالفت نکنند. سکوت در برابر این بی عدالتی در شهرهای کردستان به اردوغان قدرت داد تا همین کار را با سایر شهرداران تحت رهبری CHP (دومین حزب سیاسی بزرگ، چپ میانه ترک ناسیونالیست) انجام دهد و زمینه را برای کودتای 19 مارس آماده کرد. بازداشت حتی این مرد بسیار محبوب، از نظر سیاسی قدرتمند، ثروتمند، ترک، سنی و ممتاز به اتهام تروریسم جادویی به دلیل مخالفت با اردوغان باعث شوک و خشم بزرگی شده است. اکنون افتخار تروریست بودن را می توان نه تنها به افراد حاشیه نشین، بلکه به هرکسی که طرف اردوغان را نگرفت اعطا کرد.
در حالی که مخالفت های عمومی هر سال اندکی بیشتر از بین می رفت، مردمی که به احترام دولت، رسانه ها و دادگاه ها سکوت کرده بودند، اکنون خود را در لیست هدف یافته اند. به این ترتیب هزاران جوان که حتی فراموش کرده بودند در زیر فقر، محدودیت ها و ظلم چگونه رویاپردازی کنند و هنوز به آنها برچسب تروریست زده نشده بود، ناگهان از خواب بیدار شدند یا سرانجام از خشم منفجر شدند و در 19 مارس در بسیاری از شهرهای ترکیه به خیابان ها ریختند و اعتراضات را آغاز کردند. اگر چه به سختی می توان گفت که معترضان همگن هستند، اما می توان گفت که اکثریت آنها از جنس الز هستند که به دلایلی که در بالا توضیح داده شد، تجربه قبلی اعتراضی نداشته اند، که نتوانسته اند از حباب ترس ایجاد شده توسط دولت خارج شوند، که در معرض مهندسی اجتماعی بسیار شدید دولت ترکیه از طریق نهادهایی مانند مدرسه، رسانه، خانواده و غیره قرار گرفته اند، اما اکنون نمی خواهند تغییر کنند. اگرچه بازداشت اکرم امام اوغلو جرقه ای برای حضور این جوانان در خیابان ها بود، اما آنها با بیان اینکه موضوع فقط مربوط به امام اوغلو نیست، هنوز متوجه نشده اید، خشم و مطالبات خود را در بسیاری از مسائل ابراز کردند.
 “هیچ چیز وحشتناک تر از اینگونه زندگی کردن نیست”
مواجهه با حالت و غلبه بر دیوار ترس
تقریباً مانند هر تجمع دیگری در ترکیه، این اعتراضات با خشونت گسترده پلیس پاسخ داده شد. برای اولین بار، معترضان با پلیس روبرو شدند که نه تنها می خواستند جمعیت را متفرق کنند، بلکه می خواستند همه آنها را مجبور کنند بهای حضور در آنجا را بپردازند. که خود را دارای اختیار میدانستند که مردم را بدون نیاز به قضاوت مجازات کنند، افراد متکبر، قلدر، وحشی، نفرت شخصی از معترضان و لذت شخصی از شکنجه آنها، که مطمئن بودند در قبال هیچ یک از خشونتهایشان پاسخگو نخواهند بود. معترضان که تا آن زمان پلیس را به عنوان یک شغل معمولی مانند معلمی، پرستاری یا مهندسی میدانستند، نمیدانستند که چگونه پلیس هر سال با شکار «تروریستهای دیروز» مافیاییتر و هیولاگونهتر شده است. هزاران نفر از جوانان که قوانین دشمن را در مورد آنها اعمال میکنند، در یک شب مورد حمله وحشیانه پلیس با استفاده از مقادیر باورنکردنی گاز اشکآور، گلولههای لاستیکی و ماشینهای آب پاش قرار گرفتند. اکثر این جوانان در مواجهه با یک حمله گسترده، نمی دانستند چگونه در چنین حمله ای از خود محافظت کنند، چگونه از یکدیگر مراقبت کنند، چگونه خود را سازماندهی کنند. برای برخی از آنها، پاسخ دادن به پلیس به معنای “خائن” یا “تروریست” بودن است، بنابراین آنها فقط یخ زدند، در حالی که تعداد بیشتری با تصور اینکه چیزی برای از دست دادن ندارند، مشروعیت پلیس را شکستند و به خشونت پلیس با مقاومت پاسخ دادند. آنها که برای اولین بار فرصت ابراز خشم خود را پیدا کردند، صورت خود را پوشانده و هر چه در توان داشتند به سمت پلیس پرتاب کردند، به جای فرار از دست پلیس، در مقابل ماشین های آب پاش به رقصیدن پرداختند و متوجه شدند که قدرت و مشروعیت پلیس چیزی است که می توان بر آن غلبه کرد. به نظر نمی رسید برنامه راهبردی برای اینکه این اعتراض به کجا می رود داشته باشند و به نظر نمی رسید که آگاهی سیاسی سنجیده ای داشته باشند. اما شب بر خشم و احساس یک بار شنیده شدن حاکم بود و این خود به شدت سیاسی بود و شب با مجروحیت ها و دستگیری های فراوان به پایان رسید.
این اولین بار از سال 2013 بود که چنین اعتراض گسترده ای با ساعت ها مقاومت در برابر پلیس برگزار شد. اگرچه این اعتراضات از هیچ شبکه تلویزیونی پخش نشد، اما از طریق شبکه های اجتماعی توسط افراد زیادی دنبال شد. از دیوار ترس برای بسیاری از مردم عبور کرد که فهمیدند می توان مخالفت کرد، دولت را به چالش کشید و شورش کرد. روز بعد، تعداد بیشتری از مردم در شهرهای بیشتری در ترکیه برای اعتراض به خیابان ها آمدند. در همان زمان، دولت ترکیه در سراسر کشور باندهای اینترنت را محدود کرد و چند دقیقه طول کشید تا حتی یک ویدیوی ده ثانیه ای در اینترنت آپلود شود. معترضان باتجربه که از اعتراضات در خیابان و آنلاین حمایت کردند به مردم اطلاع دادند که می توان با VPN بر این مشکل غلبه کرد. و این بار، دولت ترکیه از طریق ایلان ماسک دسترسی به حدود 200 حساب X روزنامه نگاران، انجمن های قانونی، گروه های رسانه ای و احزاب سیاسی را مسدود کرد. در همان روز، شورای عالی رادیو و تلویزیون (RTÜK) هرگونه پخش زنده از شبکه های تلویزیونی را ممنوع کرد. دوباره در همان روز، اگرچه ارتباط مستقیمی با اعتراضات نداشت، هیئت مدیره کانون وکلای استانبول که به مخالفت با اردوغان معروف بود، با تصمیم دادگاه برکنار شد.
همزمان بسیاری از وکلای شهرهای مختلف که می خواستند از معترضان بازداشت شده دفاع کنند نیز در کلانتری ها و دادسراها بازداشت شدند. تعداد بازداشت شدگان مدام در حال افزایش بود و به برخی از آنها حکم حبس یا حبس خانگی داده شد. شهردار، اکرم امام اوغلو و حدود صد نفر از سیاستمداران که روز گذشته بازداشت شده بودند، همچنان در ایستگاه پلیس تحت بازجویی بودند. این همه ظلم و ترس مردم را از تظاهرات در خیابان ها منصرف نکرد، بلکه فقط به آن دامن زد. در جریان اعتراضات، نمایندگانی که میکروفون را در دست گرفتند و به امید کمک از انتخابات و قانون سخنرانی کردند، هو شدند. جوانان به نمایندگان مجلس فشار می آوردند که به خیابان ها دعوت کنند نه پای صندوق های رای و این مورد پذیرفته شد. این لحظه به خودی خود نقطه آستانه دیگری بود، زیرا سالها بود که «دعوت به خیابانها» در قانون و جامعه ساخته شده توسط اردوغان غیرقانونی شناخته شده بود. این واقعیت که نمایندگان مجلسی که درگیر سیاست «قانونی» بودند، جرأت انجام این کار را داشتند، خود برای همه شگفتانگیز بود. انگار هزاران نفر یکی یکی از دیوار نامرئی عبور می کردند که تمام جامعه نمی دانستند واقعا وجود دارد یا نه، اما هیچکس جرأت نمی کرد از آن فراتر برود و در این سرزمینی که هرگز پا به آن نگذاشته بودند، گیج به اطراف نگاه می کردند و به این فکر می کردند که چه بر سرشان می آید.
استراتژی دولت ترکیه
بسیاری از بازیگران قدیمی اپوزیسیون اجتماعی در ترکیه فراخوان های گسترده ای برای این اعتراض ها ارائه کردند، دستگیری امام اوغلو را محکوم کردند، از خواسته های قانونی جوانان برای عدالت، دموکراسی و آزادی حمایت کردند و در برابر خشونت پلیس و ممنوعیت ها ایستادند. از سوی دیگر، جنبش سیاسی کرد (حزب DEM)، یکی از قویترین بازیگران تثبیت شده اعتراضات خیابانی، ترجیح داد حمایت خود را به رهبران سطح بالای حزب خود محدود کند. تنها نمایندگان حزب با بازدید نمادین از مرکز تظاهرات، با انتشار بیانیه ای بازداشت امام اوغلو را یک کودتا اعلام کردند. حمایت حزب DEM از چنین قیام گسترده و گستردهای که «شهروندان عادی» توانستند برای اولین بار در سالها اعتراض کنند، میتوانست سرنوشت کشور را تغییر دهد و اردوغان را در موقعیتی سختتر از همیشه قرار دهد. از منظر امروز، حدس زدن اینکه چه چیزی پشت قصد اردوغان برای آغاز روند صلح با پ.ک.ک در چند هفته گذشته بوده، دشوار نیست. با این حال، اینکه چرا حزب DEM چنین موضعی اتخاذ کرد، همچنان سوال پیچیدهتری است که پاسخ آن را تاریخ گذاشته است. با این وجود، در این مرحله به نظر من مهم تر از آن است که درباره نتایج صحبت کنیم تا دلایل، زیرا دوری حزب DEM دو پیامد مهم داشته است. پلیس در خیابان و اردوغان در عرصه سیاسی توانستند از یک تهدید بسیار مهم فرار کنند. مشارکت حزب DEM و جوانان کرد در تظاهرات می توانست کار اردوغان را بسیار دشوارتر کند. در مقایسه با شورشهای پارک گزی، فقدان تجربه، انعطافپذیری، مهارتهای سازمانی و عزمی که حزب DEM و جوانان کرد میتوانستند در اعتراض به وجود آورند به وضوح قابل مشاهده بود.
من فکر می کنم اگر اردوغان و پلیسش برای این زمان یک آرزو داشتند، از آن برای دور نگه داشتن کردها از این اعتراضات استفاده می کردند. نتیجه دوم این موضوع را بهتر توضیح می دهد: عدم حضور کردها به عنوان یک جمع در این زمینه فضای بیشتری را به گرایش ملی و دولت گرایی داد که قبلاً در بین معترضان کاملاً قوی بود. از این بحث که بگذریم این هم علت و هم پیامد غیبت حزب DEM است، باید توجه داشت که این جمعیت که از نظر هویت قومی یکسان شده بودند، در سایر موضوعات نیز تمایل به یکنواخت شدن داشتند و در نتیجه آن دسته از معترضانی که با رویکرد متقاطع مبارزه میکنند، مانند کردها، فمینیستها، مدافعان حقوق حیوانات، دگرباشان، دگرباشان، و غیره تبدیل شدند. در اعتراضات به حاشیه رانده شدند و بهطور قابلتوجهی مردد بودند که با این هویتها قابل مشاهده باشند، مثلاً برای امنیت خود پرچم رنگینکمان را در دست بگیرند. در بیشتر شهرها، افراد LGBTI+ احساس امنیت نمی کردند که به طور دسته جمعی به تظاهرات بیایند، و نه یک فرد عجیب و غریب می توانست تشخیص دهد که با چه کسی در اعتراضات احساس امنیت می کند. اگر اردوغان و پلیس او میتوانستند آرزوی دومی داشته باشند، قطعاً آرزو میکردند که ای کاش یک مبارزه بینالمللی از این اعتراضها به وجود نمیآمد. زیرا تقاطع، هم از نظر تعداد و هم از نظر کیفیت، بدترین کابوس اردوغان بود. زیرا آینده، پایداری و جهت گیری این خشم مشروعی که در اعتراضات به وجود آمد و اینکه آیا هرگز دولت را تهدید خواهد کرد یا نه، به ویژگی متقاطع آن بستگی داشت. همانطور که در بالا توضیح داده شد، اردوغان توانسته بود از طریق سیاست دقیق خود برای از بین بردن زمینه های تقاطع، به اقتدار مطلق فعلی خود دست یابد. تردیدی وجود نداشت که اتحاد همه مستضعفان در این اعتراضات به نفع همه مستضعفان و ضرر دشمن مشترک آنها خواهد بود. با این حال، با کمال تأسف باید بگویم که اردوغان و پلیس او به نظر میرسد در قیامی که از 19 مارس در جریان است، خوش شانس هستند و دو آرزوی مطلوب آنها در حال تحقق است.

اکنون اتفاق می افتد: مقاومت گسترده در برابر یک سرکوب بسیار خشونت آمیز
از امروز 27 اسفند، اعتراضات همچنان با شخصیتی که در بالا ذکر کردم ادامه دارد. در هفته گذشته، دگرباشان، فمینیستها، آنارشیستها، سوسیالیستها… پیشرفت چشمگیری در نمایان شدن بیشتر و دادن شخصیتی انقلابی به اعتراضات داشتهاند. همزمان، راه اندازی کمپین تحریم گسترده علیه بسیاری از شرکت های مرتبط با دولت، وحشت بزرگی را ایجاد کرد. در همان روز، مشاهده حضور مقامات بلندپایه دولتی در شرکتهای تحریمشده و تبلیغات محصولاتشان در حمایت از این شرکتها، بار دیگر ثابت کرد که ما رسماً در حال جنگ هستیم: سازمان جنایتکار دولتی ترکیه و پایتخت آن علیه هرکسی که بهعنوان تهدیدی برای منافع خود میدانستند اعلام جنگ کرده بودند. ظاهراً اولویت آنها حتی دستگیری افراد در این جنگ نبود، بلکه جمع آوری اطلاعات در مورد کسانی بود که در جبهه مقابل حضور داشتند. بیخود نبود پلیسی که روز گذشته تظاهرات دانشگاه ها را محاصره کرده بود، گفت در ازای برداشتن نقاب معترضان را آزاد می کنیم. در همین حال، چندین راهنما در مورد امنیت داده های شخصی که توسط کسانی که سال ها در خیابان بوده اند در رسانه های اجتماعی ارسال شده اند. در حالی که اساتید اردوغان در برخی از دانشگاهها برگههای حضور و غیاب را با پلیس به اشتراک میگذارند تا دانشجویانی را که این روزها در کلاسهای درس شرکت نمیکنند علامتگذاری کنند، بسیاری از اساتیدی که از فراخوان برای تحریم تحصیلی حمایت کردند، قبلاً از سمت خود برکنار شدهاند. اگرچه گفتهام دستگیری اولویت اول نیست، اما زندانهای اطراف استانبول به ظرفیت خود رسیدهاند و انتظار میرود که بازداشتشدگان جدید به زندانهای شهرهای اطراف فرستاده شوند. تنها برای کسانی که کارکرد واقعی قانون را نمی دانند جای تعجب است که ده ها نفر در حال حاضر به دلیل تخلف جزئی «نقض قانون تشکیل اجتماعات و تظاهرات» که در سال های گذشته جدی گرفته نمی شد، دستگیر شده اند، زیرا اکثر اوقات مردم در نتیجه دادگاه حتی جریمه هم دریافت نمی کردند.
لزوم گرفتن طرف سنگی که به سمت پلیس پرتاب می شود، نه شخصی که آن را پرتاب می کند
ما در نقطهای هستیم که بار دیگر مشخص میشود رویکردی که نظام قضایی کلاسیک و سیاستمداران به ما آموختهاند، اینکه باید بدون قید و شرط طرف یکی از درگیریها را بگیریم، یا اینکه وضعیت قربانی و مجرم باید دو فرد/هویت متفاوت باشد که به شدت از یکدیگر جدا شدهاند، ما را به دام میکشاند. تماشای این که چگونه بسیاری از معترضان 16-24 ساله، که آماده تهدید و اخراج کردها یا LGBTI+هایی هستند که با هویت و دید آشکار خود به تظاهرات می آیند، بر اساس آموزش اجباری که از مدرسه، رسانه و خانواده اردوغان دریافت کرده اند، چگونه به صورت همزمان مجرم و قربانی می شوند، بسیار شگفت انگیز است. از 19 مارس، به عنوان قربانیان دولت در این قیام، اگر بیش از 2000 نفر بازداشت شده اند، هزاران نفر مجروح شده اند – برخی از آنها مرگبار -، ده ها نفر در حال حاضر زندانی شده اند، تعداد نامعلومی از مردم از خانه های خانواده، دانشگاه، شغل خود بیرون رانده شده اند و به دلیل نقش تروریستی که بخشی از آنها توسط نیروهای اطلاعاتی از دست رفته است، برچسب تروریستی داده شده اند. عاملان من می بینم که این تله در میان برخی از “تروریست های دیروز” گرفتار شده است و بخش قابل توجهی از آنها به ویژه در حزب سیاسی کردی که عمر خود را صرف مبارزه با دولت کرده اند در بهترین حالت نسبت به خشونت دولت و خواسته های موجه معترضان بی تفاوت هستند. من فقدان دانش و سکوت جنبش ضد فاشیستی در سوئیس و اروپا را نیز از این منظر تفسیر می کنم. بنابراین احساس مسئولیت میکنم آنچه را که در این قیام اتفاق میافتد برای سایر شورشیان در سراسر جهان توضیح دهم، زیرا توضیح این که قیام کنونی، علیرغم پیچیدگیاش، مستحق حمایت و همبستگی بینالمللی است، تنها با دیدگاهی ضد استبدادی امکانپذیر است که در دام جانبداری که در ترکیه در شرف محو شدن است، نیفتد. حمایت از این قیام بدون مقصر دانستن قربانیان برای شکنجه توسط پلیس و بدون عذرخواهی همان فرد به عنوان عامل برای سرکوب بنر کردی امکان پذیر است.
 «مقاومت عجیب و غریب»
چنین قیام جنجالی را کجا باید قرار داد؟
این قیام در ترکیه هنوز هم سزاوار حمایت است، زیرا معترضان فقط نسل ناسیونالیست/غیرسیاسی z نیستند. بسیاری از مردم دگرباش، کرد، آنارشیست، سوسیالیست، ضد گونه گرا، فمینیست، مردمی که به مبارزه متقابل اعتقاد دارند… صدای خود را علیه بی عدالتی و مقاومت در برابر دولت ترکیه در خیابان ها بلند می کنند، همانطور که سال هاست انجام می دهند. با وجود ترس از اکثریت معترضان، آنها ترجیح می دهند در خیابان باشند و سهم بیشتری از خشونت دولتی به دوش می کشند. پیچیدگی این قیام به این معناست که آنها بیش از هر زمان دیگری به حمایت نیاز دارند. حمایت از این قیام برای آنها ضروری است تا بتوانند با قدرتی دوباره یا حداقل بدون عقب راندن بیشتر از آن خارج شوند. این قیام در ترکیه هنوز هم سزاوار حمایت است زیرا معترضان یک به یک، حتی اگر افکار ضدانقلابی داشته باشند، در آنچه علیه آن قیام می کنند، مشروع هستند و این همان چیزی است که مشروعیت یک قیام را تعیین می کند: ارگان ها و سیاست های دولت ترکیه که نماد آن اردوغان است. مهم نیست که اکثریت معترضان می خواهند که اردوغان دیکتاتور سقوط کند و امام اوغلو ناسیونالیست جایگزین او شود. امروز میتوانیم شانه به شانه در مبارزه برای سرنگون کردن اردوغان بایستیم و فردا میتوانیم راههایمان را جدا کنیم، زمانی که تقاضای جایگزینی او با امام اوغلو باشد. وقتی بزرگترین قدرت موجود را از بین بردیم، آنگاه برای نابودی دومین قدرت بزرگ و سپس سومین قدرت خواهیم جنگید تا زمانی که هیچ قدرتی بالاتر از ما نباشد. این دیدگاه آنارشیستی خواستار حمایت از هرگونه تهدیدی برای اردوغان، دولت او، پلیس و قوه قضاییه اوست. انتقاد از این اعتراضات نباید در خدمت منزوی کردن قیام باشد، بلکه باید به مناظره هایی باشد که در صورت موفقیت در پی خواهد آمد.
این قیام در ترکیه هنوز هم سزاوار حمایت است زیرا یک دیکتاتور از تمام قدرت و منابع دولت ترکیه که به یک “سازمان جنایتکار” تبدیل شده است برای قتل عام افرادی استفاده می کند که این قدرت و منابع را ندارند، صرف نظر از اینکه چه کسی هستند. نه تنها معترضان، بلکه وکلای آنها، روزنامه نگارانی که شکنجه را ثبت می کنند، پزشکانی که مجروحان اعتراضات را معالجه می کنند، کسانی که در این مورد صحبت می کنند، کسانی که درهای خود را به روی مردم آسیب دیده از گاز اشک آور می گشایند، هرکسی که در اطاعت مطلق نباشد اکنون مجازات می شود. در ترکیه 2025، جایی که دولت تمام جنبههای خصوصی و عمومی زندگی را کنترل میکند و همه حمایتهای بالقوه ما از بین رفته است، زنده ماندن اردوغان از این قیام به معنای رها کردن همه کسانی است که تا به حال اقتدار او را زیر سوال بردهاند در یک ساختمان در حال سوختن حبس شوند. این ممکن است اولین، تنها و آخرین فرصتی باشد که در سالهای اخیر برای اقدام علیه قدرت اردوغان داشتهایم. به همین دلیل است که هر گونه حمایت از این قیام یا هر ضربه ای که به هدف آن وارد شود، دولت ترکیه دارای اهمیت حیاتی است. این قیام در ترکیه هنوز هم شایسته حمایت است زیرا برای کسانی که قدرت و اکثریت را در دست ندارند، زنان، کردها، علویان، دگرباشان، فقرا، جوانان، مهاجران، “تروریست های دیروز” اولین قدم برای نفس کشیدن، شنیده شدن و کسب آزادی، فروپاشی نظم فعلی است. این قیام در ترکیه هنوز هم سزاوار حمایت است، زیرا این ممکن است آخرین فرصت برای ما “تروریست های دیروز” باشد که سال ها به دلیل شورش زندانی و مجبور به تبعید شده ایم تا دوباره روشنایی روز را در کشوری که متولد شده ایم ببینیم.
لم تتغير جمهورية تركيا، التي تأسست على الإبادة الجماعية للأرمن في المنطقة بنكهة قومية قاتلة، كثيرًا في القرن الماضي. بالنسبة لغير المسلمين والأكراد والعلويين والنساء الذين لم يسيطروا على الأغلبية والسلطة بأيديهم، كانت الدولة ومجتمعها المبني بنجاح مصدرًا للقمع دائمًا. ولكن بدءًا من عام 2002، ونتيجة لدكتاتورية أردوغان، بدأ القمع والفقر والعنف والاستغلال يشعر به أيضًا غالبية المجتمع. في عام 2013، بعد تزايد الحظر والقمع، دافع ملايين الأشخاص عن حرياتهم في أعمال شغب حديقة جيزي التي اندلعت في مدن في جميع أنحاء البلاد. انتهت المقاومة التي استمرت لأشهر بهجمات غير مسبوقة للشرطة على مستوى البلاد قُتل فيها ثمانية شبان تتراوح أعمارهم بين 15 و22 عامًا واعتُقل الآلاف. منذ عام ٢٠١٤، أصبحت الدولة التركية دولة بوليسية، وبعد محاولة الانقلاب الوهمية عام ٢٠١٦، تُحكم بسلطوية مطلقة في ظل حالة الطوارئ. ومنذ عام ٢٠٢١، ونتيجةً للأزمة الاقتصادية المتفاقمة، يعيش ٦٠٪ من السكان تحت خط الفقر.
ملايين الناس، الذين يُجبرون على مزيد من البؤس كل عام، ظنّوا أن الحكومة وهذا الوضع سيتغيران مع كل انتخابات، لكن أردوغان، المسيطر على الإعلام والقضاء، لم يسمح قط بحدوث ذلك من خلال التخويف والتلاعب. في غضون ذلك، ولمنع الجماعات المضطهدة من الالتحام، خلق كراهية عميقة داخل المجتمع، واصفًا كل يوم جماعة جديدة بالإرهابي-العدو-العميل الأجنبي: الأكراد، والعلويون، وطلاب الجامعات، والنقابيون، والمحامون، والصحفيون، والأكاديميون. وبينما سُجن هؤلاء الأشخاص بتهم الإرهاب من خلال محاكم الدولة، خُدع أولئك الذين ما زالوا خارج السجن بالدعاية التي تزعم أن السجناء إرهابيون. أصبح “الإرهاب” كلمة سحرية لأردوغان للحفاظ على سلطته، بينما انتهى المطاف بمن تحدوا السلطة في السجن أو المنفى أو الموت. بهذه الطريقة، خلق أفرادًا أشبه بالزومبي ومجتمعًا يفقد قوته يومًا بعد يوم وينهار سياسيًا واقتصاديًا وأخلاقيًا. في هذا السياق تحديدًا، يقود الانتفاضة الحالية الشباب، الذين لم يشهدوا انتفاضة جماهيرية في حياتهم، لكنهم خرجوا إلى الشوارع قائلين: “لا شيء أسوأ من العيش بهذه الطريقة”. ملايين الشباب الذين نشأوا على فكرة أن المتمردين السابقين كانوا إرهابيين وأن الدولة والشرطة أصدقاء، نظريًا على الأقل، يواجهون الآن واقعًا مختلفًا. فلنلقِ نظرة فاحصة على هذه الاحتجاجات.
نحو “انقلاب” 19 مارس
في صباح يوم 19 مارس 2025، اعتقل مئات من رجال الشرطة أكرم إمام أوغلو من منزله – رئيس بلدية إسطنبول، الذي يُعتقد أنه مرشح رئاسي في الانتخابات القادمة وسيهزم أردوغان – بتهم الإرهاب والفساد. وبينما أثار الحادث غضبًا واسع النطاق في تركيا وحول العالم، لم يكن إمام أوغلو أول رئيس بلدية حضري في تركيا يتم فصله واحتجازه من قبل المحاكم التركية. فمنذ عام 2016، تم فصل العديد من رؤساء البلديات المنتخبين من المدن الكردية واعتقالهم واستبدالهم بمسؤول حكومي في عمليات مماثلة. وقد أقنعت حقيقة أن هؤلاء رؤساء البلديات الأكراد قد اتُهموا بهذه الجرائم الإرهابية السحرية غالبية الجمهور التركي بإضفاء الشرعية على ذلك وعدم معارضته. وقد مكّن الصمت ضد هذا الظلم في المدن الكردية أردوغان من فعل الشيء نفسه مع رؤساء البلديات الآخرين الذين يديرهم حزب الشعب الجمهوري (ثاني أكبر حزب سياسي، يسار الوسط القومي التركي) ومهد الطريق لهذا “الانقلاب” في 19 مارس. حتى اعتقال هذا الرجل التركي السني ذي النفوذ السياسي الواسع، الثري، ذو الامتيازات، بتهم إرهاب غامضة لمعارضته أردوغان، أثار صدمةً وغضبًا كبيرين. الآن، يُمكن منح شرف الإرهاب ليس فقط للمهمشين، بل لكل من لم ينحاز إلى أردوغان.
بينما كان يُقوض المعارضة العامة أكثر فأكثر عامًا بعد عام، أصبح من التزموا الصمت احترامًا للدولة والإعلام والمحاكم، مستهدفين. وهكذا، استيقظ آلاف الشباب، الذين نسوا حتى كيف يحلمون في ظل الفقر والقيود والقمع، والذين لم يُصنفوا بعدُ إرهابيين، فجأةً من نومهم أو انفجروا غضبًا وخرجوا إلى الشوارع في العديد من المدن التركية في 19 مارس/آذار لبدء الاحتجاجات. ورغم صعوبة القول إن المتظاهرين متجانسون، إلا أنه من الممكن القول إن غالبيتهم من جيل “زد” الذين لم تكن لديهم خبرة احتجاجية سابقة للأسباب المذكورة آنفًا، والذين لم يتمكنوا من الخروج من فقاعة الخوف التي خلقتها الحكومة، والذين تعرضوا للهندسة الاجتماعية المكثفة للدولة التركية من خلال مؤسسات مثل المدرسة والإعلام والأسرة وغيرها، لكنهم الآن عاجزون عن التنفس من اليأس ويريدون التغيير. ورغم أن اعتقال أكرم إمام أوغلو كان بمثابة الشرارة التي دفعت هؤلاء الشباب إلى النزول إلى الشوارع، إلا أنهم بدأوا بالتعبير عن غضبهم ومطالبهم بشأن العديد من القضايا قائلين: “القضية لا تتعلق بإمام أوغلو فقط، ألم تفهموا بعد؟”.
 “لا يوجد شيء أكثر فظاعة من العيش بهذه الطريقة”
مواجهة الدولة والتغلب على جدار الخوف
كما هو الحال مع كل تجمع تقريبًا في تركيا، قوبلت هذه الاحتجاجات بعنف شديد من قبل الشرطة. ولأول مرة، واجه المتظاهرون الشرطة، التي لم تكن ترغب فقط في تفريق الحشد، بل أيضًا في محاسبة كل من تواجد هناك؛ إذ اعتبرت نفسها مخولة بمعاقبة الناس دون الحاجة إلى إصدار أحكام، وكانت متغطرسة، ومتنمرة، ووحشية، وكانت تحمل كراهية شخصية للمتظاهرين ومتعة شخصية في تعذيبهم، وكانت على يقين من أنها لن تُحاسب على أي من أعمال العنف التي ترتكبها. أما المتظاهرون، الذين كانوا حتى ذلك الحين يعتبرون الشرطة وظيفة عادية مثل التدريس أو التمريض أو الهندسة، فلم يدركوا كيف أصبحت الشرطة أكثر وحشية ووحشية كل عام، من خلال مطاردة “إرهابيي الأمس”. وتعرض آلاف الشباب، الذين شهدوا تطبيق قانون العدو عليهم، لهجوم وحشي من قبل الشرطة باستخدام كميات هائلة من الغاز المسيل للدموع والرصاص المطاطي ومدافع المياه في ليلة واحدة. أمام هجومٍ هائل، لم يعرف أغلب هؤلاء الشباب كيف يحمون أنفسهم في مثل هذا الهجوم، وكيف يهتمون ببعضهم البعض، وكيف ينظمون أنفسهم. بالنسبة لبعضهم، كان الرد على الشرطة يعني “الخيانة” أو “الإرهاب”، فتجمدوا في مكانهم، بينما ظنّ عددٌ أكبر منهم أنه ليس لديهم ما يخسرونه، فخرقوا شرعية الشرطة وردّوا على عنفها بالمقاومة. بعد أن سنحت لهم الفرصة للتعبير عن غضبهم لأول مرة، غطوا وجوههم وألقوا بكل ما في وسعهم على الشرطة، ورقصوا أمام مدافع المياه بدلاً من الهرب منها، واكتشفوا أن قوة الشرطة وشرعيتها أمرٌ يمكن التغلب عليه. لم يبدو أن لديهم خطةً استراتيجيةً لمسار هذه الاحتجاجات، ولا يبدو أنهم يمتلكون وعيًا سياسيًا مدروسًا. لكن الليلة سيطر عليها الغضب والشعور بأن صوتهم قد سُمع للمرة الأولى، وهذا بحد ذاته كان سياسيًا للغاية، وانتهت الليلة بالعديد من الإصابات والاعتقالات.
كانت هذه هي المرة الأولى منذ عام 2013 التي شهدت فيها البلاد احتجاجات ضخمة استمرت لساعات طويلة ضد الشرطة. ورغم عدم بث الاحتجاجات على أي قناة تلفزيونية، إلا أن العديد من الأشخاص تابعوها عبر وسائل التواصل الاجتماعي. تجاوز الكثيرون حاجز الخوف، إذ أدركوا إمكانية المعارضة وتحدي الدولة والتمرد. في اليوم التالي، خرج المزيد والمزيد من الناس إلى الشوارع في المزيد من المدن التركية للاحتجاج. في الوقت نفسه، فرضت الدولة التركية قيودًا على نطاقات الإنترنت في جميع أنحاء البلاد، حيث استغرق تحميل حتى مقطع فيديو مدته عشر ثوانٍ على الإنترنت دقائق. أبلغ المتظاهرون المتمرسون الذين دعموا الاحتجاجات في الشوارع وعبر الإنترنت الناس أنه يمكن التغلب على هذه المشكلة باستخدام شبكة افتراضية خاصة (VPN). وهذه المرة، حجبت الدولة التركية الوصول إلى حوالي 200 حساب لصحفيين وجمعيات قانونية وجماعات إعلامية وأحزاب سياسية عبر إيلون ماسك. وفي اليوم نفسه، حظر المجلس الأعلى للإذاعة والتلفزيون (RTÜK) أي بث مباشر على القنوات التلفزيونية. وفي اليوم نفسه، ورغم عدم ارتباط ذلك بشكل مباشر بالاحتجاجات، تم حل مجلس إدارة نقابة المحامين في إسطنبول، المعروف بمعارضته لأردوغان، بقرار من المحكمة.
في الوقت نفسه، احتُجز في مراكز الشرطة والمحاكم العديد من المحامين من مدن مختلفة، ممن أرادوا الدفاع عن المتظاهرين المعتقلين. كان عدد المعتقلين يتزايد باستمرار، وصدرت أوامر بسجن بعضهم أو وضعهم تحت الإقامة الجبرية. وكان رئيس البلدية، أكرم إمام أوغلو، وحوالي مئة سياسي، ممن اعتُقلوا في اليوم السابق، لا يزالون يخضعون للاستجواب في مركز الشرطة. لم يُثنِ كل هذا القمع والخوف الناس عن الاحتجاج في الشوارع، بل زاد من تأجيجه. خلال الاحتجاجات، استُهجن النواب الذين حملوا الميكروفون وألقوا خطابات آملين في أن تُسهم الانتخابات والقانون في دعمهم. كان الشباب يضغطون على النواب للدعوة إلى النزول إلى الشوارع، لا إلى صناديق الاقتراع، وقد قُبل هذا. كانت هذه اللحظة بحد ذاتها نقطة تحول أخرى، لأن “الدعوة إلى الشارع” كانت قد اعتُبرت غير شرعية في القانون والمجتمع الذي اختلقه أردوغان لسنوات. إن جرأة النواب المنخرطين في السياسة “القانونية” على القيام بذلك كانت في حد ذاتها مفاجئة للجميع. كان الأمر كما لو أن آلاف الأشخاص، واحدًا تلو الآخر، كانوا يعبرون الجدار غير المرئي الذي لم يكن المجتمع بأكمله يعرف ما إذا كان موجودًا حقًا أم لا، ولكن لم يجرؤ أحد على تجاوزه، وكانوا ينظرون حولهم في حيرة في هذه الأرض التي لم تطأها أقدامهم أبدًا، ويتساءلون عما سيحدث لهم.
استراتيجية الدولة التركية
أطلق العديد من ممثلي المعارضة الاجتماعية الراسخين في تركيا دعوات واسعة النطاق لهذه الاحتجاجات، وأدانوا اعتقال إمام أوغلو، ودعموا مطالب الشباب المشروعة بالعدالة والديمقراطية والحرية، ووقفوا ضد عنف الشرطة والحظر. من ناحية أخرى، اختارت الحركة السياسية الكردية (حزب الديمقراطية)، أحد أقوى الجهات الفاعلة الراسخة في احتجاجات الشوارع، أن تقتصر دعمها على قادتها الحزبيين رفيعي المستوى. قام ممثلو الحزب فقط بزيارة رمزية إلى مركز الاحتجاج، وأصدروا بيانًا أعلنوا فيه أن اعتقال إمام أوغلو كان انقلابًا. كان من الممكن أن يكون دعم حزب الديمقراطية لمثل هذه الانتفاضة الكبيرة والواسعة النطاق، حيث تمكن “المواطنون العاديون” من الاحتجاج لأول مرة منذ سنوات، بمثابة تغيير في مصير البلاد وكان من الممكن أن يضع أردوغان في موقف أصعب من أي وقت مضى. من منظور اليوم، ليس من الصعب تخمين ما كان وراء نية أردوغان لبدء عملية سلام مع حزب العمال الكردستاني في الأسابيع القليلة الماضية. ومع ذلك، يبقى سبب اتخاذ حزب الديمقراطية الديمقراطية هذا الموقف سؤالاً أكثر تعقيداً، ويبقى إجابته في التاريخ. مع ذلك، أعتقد في هذه المرحلة أن الحديث عن النتائج أهم من الأسباب، لأن ابتعاد حزب الديمقراطية الديمقراطية كان له نتيجتان مهمتان. فقد نجحت الشرطة في الشارع، وكذلك أردوغان في الساحة السياسية، في الإفلات من تهديد بالغ الأهمية. وكان من الممكن أن تُصعّب مشاركة حزب الديمقراطية الديمقراطية والشباب الكردي في الاحتجاج مهمة أردوغان بشكل كبير. وبالمقارنة مع أعمال شغب حديقة جيزي، كان من الواضح تماماً أن حزب الديمقراطية الديمقراطية والشباب الكردي كان بإمكانهم إظهار نقص الخبرة والمرونة والمهارات التنظيمية والعزيمة في الاحتجاج.
أعتقد أنه لو كان لدى أردوغان وشرطته أمنية واحدة هذه المرة، لاستخدموها لإبعاد الأكراد عن هذه الاحتجاجات. تُفسر النتيجة الثانية هذا الأمر بشكل أفضل: غياب الأكراد كجماعة في هذا المجال أتاح مساحة أكبر للنزعة القومية والدولتية، التي كانت قوية بالفعل بين المتظاهرين. وبغض النظر عن الحجة القائلة بأن هذا سبب ونتيجة لغياب حزب الديمقراطية، تجدر الإشارة إلى أن هذا الحشد، الذي كان موحدًا من حيث الهوية العرقية، كان يميل إلى التوحد في قضايا أخرى أيضًا، مما أدى إلى أن أولئك من بين المتظاهرين الذين يعانون من نهج تقاطعي، مثل الأكراد والنسويات ومجتمع الميم والاشتراكيين والفوضويين والمدافعين عن حقوق الحيوان، أصبحوا أكثر “تهميشًا” في الاحتجاجات وكانوا مترددين بشكل مفهوم في الظهور بهذه الهويات، على سبيل المثال، لرفع علم قوس قزح، من أجل سلامتهم. في معظم المدن، لم يشعر أفراد مجتمع الميم بالأمان للمشاركة في الاحتجاجات جماعيًا، ولم يستطع أي فرد من مجتمع الميم تحديد من سيشعر معه بالأمان في الاحتجاجات. لو استطاع أردوغان وشرطته أن يتمنوا أمنية ثانية، لاختاروا بالتأكيد أن يتمنوا ألا ينبثق صراع متعدد الجوانب من هذه الاحتجاجات. لأن التقاطع، سواء من حيث العدد أو الجودة التي سيجلبها، كان أسوأ كابوس لأردوغان. لأن مستقبل هذا الغضب المشروع الذي ظهر في الاحتجاجات واستدامة واتجاهه، وما إذا كان سيهدد الدولة أم لا، يعتمد على طابعه المتعدد الجوانب. وكما شرحنا بإسهاب أعلاه، فقد تمكن أردوغان من تحقيق سلطته المطلقة الحالية من خلال سياسته الدقيقة المتمثلة في تدمير أسس التقاطع. لم يكن هناك شك في أن توحيد قوى جميع المضطهدين في هذه الاحتجاجات سيفيد جميع المضطهدين ويضر عدوهم المشترك. ولكن من المؤسف أن أقول إن أردوغان وشرطته يبدو أنهم محظوظون وأن أمنيتيهما الأكثر مرغوبية تتحققان في الانتفاضة التي اندلعت منذ 19 مارس/آذار.

يحدث الآن: مقاومة واسعة النطاق ضد القمع العنيف للغاية
حتى اليوم، 27 مارس/آذار، لا تزال الاحتجاجات مستمرة بنفس الطابع الذي ذكرته آنفًا. خلال الأسبوع الماضي، أحرز المثليون والنسويات والفوضويون والاشتراكيون تقدمًا ملحوظًا في زيادة حضورهم وإضفاء طابع ثوري على الاحتجاجات. وفي الوقت نفسه، تسبب إطلاق حملة مقاطعة واسعة النطاق ضد العديد من الشركات المرتبطة بالحكومة في حالة من الذعر الشديد. وفي اليوم نفسه، أثبتت رؤية مسؤولين حكوميين رفيعي المستوى يتظاهرون في الشركات المقاطعة ويروجون لمنتجاتهم دعمًا لهذه الشركات مرة أخرى أننا في حالة حرب رسمية: فقد أعلنت منظمة الدولة التركية الإجرامية وعاصمتها حربًا على كل من اعتبروه تهديدًا لمصالحهم. ويبدو أن أولويتهم لم تكن حتى اعتقال الأشخاص في هذه الحرب، بل جمع البيانات عن من يقف على الجبهة المعارضة. ولم يكن عبثًا أن أعلنت الشرطة، التي حاصرت المظاهرة في الجامعات أمس، أنها ستفرج عن المتظاهرين مقابل نزع أقنعتهم. في غضون ذلك، أنقذت العديد من الإرشادات المتعلقة بأمن البيانات الشخصية، التي نشرها ناشطون في الشوارع منذ سنوات، أرواحًا كثيرة. بينما يتبادل أساتذة أردوغان في بعض الجامعات كشوف الحضور مع الشرطة لتسجيل الطلاب المتغيبين عن المحاضرات هذه الأيام، فُصل بالفعل العديد من الأساتذة الذين أيدوا دعوة المقاطعة الأكاديمية من مناصبهم. ورغم أنني ذكرتُ أن الاعتقالات ليست الأولوية القصوى، إلا أن السجون المحيطة بإسطنبول قد امتلأت، ومن المتوقع إرسال معتقلين جدد إلى سجون المدن المجاورة. ومن المدهش فقط لمن لا يدركون الوظيفة الحقيقية للقانون أن يُعتقل عشرات الأشخاص الآن بتهمة “مخالفة قانون الاجتماعات والمظاهرات” البسيطة، وهي جريمة لم تُؤخذ على محمل الجد في السنوات السابقة، لأن معظم الأشخاص لم يُغرّموا حتى نتيجة المحاكمة.
ضرورة الوقوف إلى جانب الحجر الذي يُلقى على الشرطة، وليس إلى جانب الشخص الذي يرميه
لقد وصلنا إلى نقطة يتضح فيها مجددًا أن النهج الذي غرسه فينا النظام القضائي التقليدي والسياسيون، والذي يقضي بالانحياز المطلق لأحد طرفي النزاع، أو اعتبار الضحية والجاني شخصين/هويتين مختلفتين منفصلتين تمامًا، يقودنا إلى فخ. من اللافت للنظر أن نرى كيف أن العديد من المتظاهرين الذين تتراوح أعمارهم بين 16 و24 عامًا، والذين يستعدون لتهديد وطرد الأكراد أو مجتمع الميم، والذين كانوا يأتون إلى الاحتجاجات بهوياتهم العلنية وظهورهم، بناءً على التعليم الإلزامي الذي تلقوه من مدرسة أردوغان ووسائل إعلامه وعائلته، يتحولون إلى جناة وضحايا في آن واحد. منذ 19 مارس، وبصفتهم ضحايا للدولة في هذه الانتفاضة، إذا تم اعتقال أكثر من 2000 شخص، وأصيب الآلاف – بعضهم قاتل – وزُج بالعشرات بالفعل في السجن، وطُردت أعداد غير معروفة من الناس من منازل عائلاتهم وجامعاتهم ووظائفهم، ووُصفوا بالإرهابيين من قبل أجهزة المخابرات، ويعود ذلك جزئيًا إلى السلطة التي فقدوها نتيجة لدورهم كجناة. أرى أن هذا الفخ قد انتشر بين بعض “إرهابيي الأمس” وأن جزءًا كبيرًا منهم، وخاصة في الحزب السياسي الكردي، الذين قضوا حياتهم في القتال ضد الدولة، هم في أحسن الأحوال غير مبالين بعنف الدولة ومطالب المتظاهرين المبررة. كما أفسر نقص المعرفة وصمت الحركة المناهضة للفاشية في سويسرا وأوروبا في هذا الضوء. لذلك، أشعر بمسؤولية شرح ما يحدث في هذه الانتفاضة للثوار الآخرين حول العالم، لأن شرح أن الانتفاضة الحالية، على الرغم من تعقيدها، تستحق الدعم والتضامن الدوليين لا يمكن أن يتحقق إلا من خلال منظور مناهض للاستبداد، لا يقع في فخ الانحياز، وهو ما يوشك على الزوال في تركيا. من الممكن دعم هذه الانتفاضة دون لوم الضحية على تعرضه للتعذيب على يد الشرطة، ودون تبرير الشخص نفسه كمجرم لمحاولته قمع الراية الكردية.
 “مقاومة المثليين”
أين نضع مثل هذه الانتفاضة المثيرة للجدل؟
لا تزال هذه الانتفاضة في تركيا تستحق الدعم، لأن المتظاهرين ليسوا فقط من الجيل Z القومي/غير السياسي. فالعديد من المثليين، والأكراد، والفوضويين، والاشتراكيين، والمناهضين للتمييز على أساس النوع، والنسويين، والمؤمنين بالنضال متعدد الأوجه… يرفعون أصواتهم ضد الظلم ويقاومون الدولة التركية في الشوارع اليوم كما فعلوا لسنوات. ورغم خوفهم من غالبية المتظاهرين، إلا أنهم يفضلون التواجد في الشوارع، ويتحملون نصيبًا أكبر من عنف الدولة. إن تعقيد هذه الانتفاضة يعني أنهم بحاجة إلى الدعم أكثر من أي وقت مضى. إن دعم هذه الانتفاضة ضروري لهم للخروج منها وقد استعادوا بعض الأرض، أو على الأقل دون مزيد من الضغط. لا تزال هذه الانتفاضة في تركيا تستحق الدعم، لأن المتظاهرين، واحدًا تلو الآخر، حتى لو كانوا يحملون أفكارًا مضادة للثورة، شرعيون فيما يثورون عليه، وهذا ما يحدد شرعية الانتفاضة: أجهزة وسياسات الدولة التركية، التي يرمز إليها أردوغان. لا يهم أن غالبية المتظاهرين يريدون إسقاط الديكتاتور أردوغان واستبداله بإمام أوغلو القومي. اليوم، يمكننا الوقوف جنبًا إلى جنب في معركة إسقاط أردوغان، وغدًا، يمكننا أن نفترق عندما يكون المطلب استبداله بإمام أوغلو. بعد أن نقضي على أكبر قوة قائمة، سنناضل للقضاء على ثاني أكبر قوة، ثم ثالث أكبر قوة، حتى لا تبقى قوة فوقنا. هذه النظرة الفوضوية تدعو إلى دعم أي تهديد لأردوغان، أو دولته، أو شرطته، أو قضائه. لا ينبغي أن يؤدي انتقاد هذه الاحتجاجات إلى عزل الانتفاضة، بل إلى إثراء النقاشات التي ستليها في حال نجاحها.
لا تزال هذه الانتفاضة في تركيا تستحق الدعم، لأن ديكتاتورًا يستغل كل سلطة وموارد الدولة التركية، التي أصبحت “منظمة إجرامية”، لقتل من يفتقرون إليها، بغض النظر عن هويتهم. لا يقتصر العقاب على المتظاهرين فحسب، بل يشمل أيضًا محاميهم، والصحفيين الذين يوثقون التعذيب، والأطباء الذين يعالجون جرحى الاحتجاجات، ومن يتحدثون عنها، ومن يفتحون أبوابهم للمتضررين من الغاز المسيل للدموع، وكل من لا يلتزم الطاعة المطلقة. في تركيا عام ٢٠٢٥، حيث تسيطر الدولة على جميع جوانب الحياة الخاصة والعامة، ويُفكك كل دعم محتمل لنا، فإن نجاة أردوغان من هذه الانتفاضة تعني ترك كل من شكك في سلطته في مبنى محترق. قد تكون هذه هي الفرصة الأولى والوحيدة والأخيرة التي أتيحت لنا منذ سنوات للتحرك ضد سلطة أردوغان. لهذا السبب، فإن أي دعم لهذه الانتفاضة أو أي ضربة موجهة ضد هدفها، الدولة التركية، يحمل أهمية حيوية. لا تزال هذه الانتفاضة في تركيا تستحق الدعم، لأن الخطوة الأولى نحو التنفس وإسماع الصوت ونيل الحرية، بالنسبة لمن لا يملكون السلطة، وللأغلبية، والنساء، والأكراد، والعلويين، والمثليين، والفقراء، والشباب، والمهاجرين، و”إرهابيي الأمس”، هي انهيار النظام الحالي. لا تزال هذه الانتفاضة في تركيا تستحق الدعم، لأنها قد تكون الفرصة الأخيرة لنا، “إرهابيي الأمس”، الذين سُجنوا وأُجبروا على النفي بسبب تمردهم لسنوات، لنرى نور فجر الوطن الذي وُلدنا فيه.
++++++++++++
Li Tirkiyê Çi Diqewime – Ji Perspektîfa Dij-Otorîter
Komara Tirkiyeyê ya ku li ser qirkirina Ermeniyan a li herêmê bi hevîrtirşkek neteweperest û qetlîamker hatiye avakirin, di sedsala derbasbûyî de zêde neguheriye. Ji bo nemisilman, Kurd, Elewî û jinên ku piranî û desthilatdarî di destê wan de nebûn, dewlet û civaka wê ya bi serketî hatiye avakirin her tim bûne çavkaniya zilmê. Lê ji sala 2002’an û pê de, di encama dîktatoriya Erdogan de, zext, xizanî, tundî û îstîsmar li piraniya civakê jî dest pê kir. Di sala 2013’an de piştî ku qedexe û zext zêde bûn, bi milyonan kes ji bo azadiya xwe rabûn ser piyan. Berxwedana ku bi mehan dewam kir, bi êrîşên nedîtî yên polîsan ên li qada neteweyî û di encamê de 8 ciwanên 15-22 salî hatin qetilkirin û bi hezaran hatin binçavkirin, bi dawî bû. Ji sala 2014’an ve dewleta Tirk bûye dewleteke polîs û piştî hewldana darbeya xeyalî ya sala 2016’an bi Rewşa Awarte bi otorîterîzma mutleq tê birêvebirin. Ji sala 2021’an û vir ve, ji ber krîza aborî ya ku bi lez û bez mezin bûye, %60’ê nifûsê niha di bin xeta birçîbûnê de dijîn.
Bi milyonan kesên ku her sal bi zorê dikevin tengasiyê, di wê baweriyê de bûn ku di her hilbijartinê de dê hikûmet û ev rewş biguhere, lê Erdoganê ku medya û pergala dadmendiyê kontrol dike, tu carî bi tirs û manîpulasyonê rê neda ku ev yek pêk were. Di vê navberê de, ji bo ku komên bindest li hev neyên, nefreteke kûr di nava civakê de çêkir, her roj civakeke nû weke terorîst-dijmin-ajanê derve bi nav kir: Kurd, Elewî, xwendekarên zanîngehê, sendîkavan, parêzer, rojnamevan, akademîsyen. Dema ku ev kes ji ber sûcên terorê bi rêya dadgehên dewletê hatin zîndanîkirin, yên ku hîn li derveyî girtîgehê bûn, bi propagandaya ku kesên girtî terorîst in hatin xapandin. ‘Teror’ ji bo Erdogan ji bo desthilatdariya xwe bidomîne bû peyveke efsûnî, kesên ku li hemberî desthilatdariyê dikevin zindanê, sirgûnê yan jî mirinê. Bi vî awayî ferd û civakeke zombîbûyî afirand ku roj bi roj hêza xwe winda dike û di warê siyasî, aborî û exlaqî de têk diçe. Tam di vê çarçoveyê de serhildana heyî bi pêşengiya ciwanên ku di jiyana xwe de serhildaneke girseyî nedîtine, lê bi gotina ‘ji bi vî rengî jiyankirinê xerabtir nîne’ daketin qadan. Bi milyonan ciwanên ku bi hînkirina serhildêrên berê terorîst in û dewlet û polîs dostên hev in, bi kêmanî di warê teorîk de hatine mezinkirin, niha bi rastiyek cuda re rû bi rû ne. Ka em ji nêz ve li van protestoyan binêrin.
Li ber ‘derbeya 19’ê Adarê’
Di sibeha 19ê Adara 2025an de, bi sedan polîs Ekrem Îmamoglu ji mala wî girtin – Şaredarê Stenbolê, ku tê bawer kirin ku di hilbijartinên pêş de dê bibe berbijêrê serokomariyê û Erdogan bi sûcên teror û gendeliyê têk bibe. Dema ku ev bûyer li Tirkiyê û li seranserê cîhanê bû sedema nerazîbûneke berfireh, Îmamoglu ne yekem şaredarê bajarê mezin li Tirkiyê bû ku ji aliyê dadgehên Tirkiyê ve ji kar hat dûrxistin û binçavkirin. Ji sala 2016’an û vir ve gelek şaredarên bajarên Kurdan ên hatine hilbijartin bi operasyonên bi vî rengî ji wezîfeyê hatin girtin, hatin girtin û li şûna wan rayedarên hikûmetê hatin bicihkirin. Ji ber ku ev şaredarên kurd bi van tawanên terora efsûnî hatine tawanbarkirin, piraniya raya giştî ya Tirkiyê razî kiriye ku vê yekê rewa bikin û li dijî wê dernekevin. Bêdengiya li hemberî vê neheqiyê ya li bajarên kurdan, hêz da Erdogan ku heman tiştî bi şaredarên din ên ku ji aliyê CHP’ê (Partiya duyemîn a herî mezin a siyasî, tirk-netewperestên navendî yên çepgir) ve tên birêvebirin, bike û zemîna vê ‘derbeya’ ya 19’ê Adarê amade kir. Binçavkirina vî zilamê pir populer, siyasî, dewlemend, tirk, sunnî, xwedî îmtiyaz bi sûcê terora efsûnî jî ji ber dijberiya Erdogan bû sedema şok û hêrseke mezin. Niha namûsa terorîstbûnê ne tenê ji kesên marjînal re, ji bo her kesê ku li aliyê Erdoğan negirtiye jî were dayîn.
Dema ku nerazîbûna gel her sal hinekî din dihat tinekirin, kesên ku li hemberî dewlet, çapemenî û dadgehan bêdeng mabûn, êdî xwe di lîsteya hedefê de dîtin. Bi vî awayî, bi hezaran ciwanên ku di bin xizanî, qedexe û zilmê de xewna xwe ji bîr kiribûn û hê wek terorîst nehatibûn binavkirin, ji nişka ve ji xewê şiyar bûn an jî di dawiyê de ji hêrsa xwe teqiyan û di 19’ê Adarê de li gelek bajarên Tirkiyeyê daketin kolanan û dest bi çalakiyan kirin. Her çend zehmet e mirov bêje ku xwepêşandêr homojen in, lê mirov dikare bibêje ku piraniya wan gen-z in ku ji ber sedemên ku li jor hatine diyar kirin ne xwedî ezmûna berê ya protestoyê ne, ku nekariye ji palpişta tirsê ya ku ji hêla hukûmetê ve hatî çêkirin derbikeve, ku ji hêla endezyariya civakî ya pir tund a dewleta Tirk ve bi saziyên wekî dibistan, medya, malbat û hwd. Her çend binçavkirina Ekrem Îmamoglû ji bo van ciwanan bû çirûskek ku dakevin kolanan jî, di gelek mijaran de hêrs û daxwazên xwe bi gotina ‘Mesele ne tenê îmamoglû ye, heta niha we fêm nekiriye’ dest pê kirin.
 “Tiştek ji jiyana bi vî rengî tirsnaktir nîne”
Bi dewletê re rûbirûbûn û dîwarê tirsê derbas kirin
Mîna her kombûnên din ên li Tirkiyeyê, van çalakiyan jî bi tundiya mezin ji aliyê polîsan ve hatin bersivandin. Cara yekem xwepêşander rastî polîs hatin, yên ku ne tenê dixwestin girseyê belav bikin, lê di heman demê de ji bo ku her kesê li wir berdêla hebûna xwe bide; yên ku xwe xwediyê desthilatiyê didîtin ku bêyî hewcedariya dadkirinê mirovan ceza bikin, yên pozbilind, mêtinger, hovane, nefreta kesane ya ji xwepêşanderan û kêfa kesane ya ji îşkencekirina wan hebû, yên ku piştrast bûn ku ew ê ji tu tundûtûjiya wan neyên girtin. Xwepêşandêrên ku heta wê demê polîs wekî karekî asayî mîna mamostetî, hemşîretî an endezyariyê dihesibandin, haya wan jê tunebû ku polîs bi nêçîra ‘terorîstên duh’ re çawa her sal dibe mafya û mîna cinawiran. Bi hezaran ciwan dîtin ku zagona dijmin li ser wan jî tê sepandin, di şevekê de rastî êrîşa polîsan a bêbawerî ya gaza rondikrêj, guleyên lastîkî û ava şid hatin. Bi êrîşeke mezin re, piraniya van ciwanan nizanîbûn di êrîşeke wiha de xwe çawa biparêzin, çawa li hev xwedî derkevin, çawa xwe bi rêxistin bikin. Ji bo hin ji wan, bersivdana polîsan tê wateya ‘xayîn’ an jî ‘terorîst’, ji ber vê yekê tenê cemidîbûn, hejmareke zêde jî ji ber ku tiştek ji dest wan nayê, rewabûna polîsan şikandin û bi berxwedanê bersiv dan tundiya polîsan. Ji ber ku firsenda hêrsa xwe ya yekem diyar kirin, rûyên xwe nixumandin û her tiştê ku ji destê wan dihat avêtin polîsan, li şûna ku ji destê wan birevin, li ber ava topan reqs kirin û dîtin ku hêz û rewabûna polîsan tişteke ku dikare bi ser bikeve. Ji bo ku ev protesto ber bi ku ve biçe, ne xwediyê planeke stratejîk bûn, ne jî xwediyê hişmendiyeke siyasî ya baş-hizirkirî bûn. Lê şev bi hêrs û hesta ku carekê hat bihîstin serdest bû, û ev bi serê xwe pir siyasî bû, û şev bi gelek birîndar û girtinan bi dawî bû.
Ji sala 2013’an û vir ve cara yekemîn bû ku li hemberî polîsan bi saetan berxwedanek bi vî rengî mezin hate protestokirin. Ligel ku di tu kanalên televîzyonê de nerazîbûn nehatin nîşandan jî bi rêya medyaya civakî ji aliyê gelek kesan ve hatin şopandin. Dîwarê tirsê ji bo gelek kesan derbas bû û fêhm kiribûn ku mumkun e ku li dijî dewletê derkevin, serî hildin. Dotira rojê li gelek bajarên Tirkiyeyê gel daket qadan û nerazîbûn nîşan da. Di heman demê de dewleta Tirk li seranserê welat bendên înternetê sînordar kir, bi deqeyan vîdyoyek deh saniyeyî jî li ser înternetê bar kir. Xwepêşandêrên bi ezmûn ên ku hem li kolanan hem jî li ser înternetê piştgirî dan xwepêşandanan, gel agahdar kirin ku ev pirsgirêk bi VPN-ê dikare were derbas kirin. Û vê carê jî dewleta Tirk bi rêya Elon Musk ketina nêzî 200 X hesabên rojnamevan, komeleyên hiqûqî, kolektîfên medyayê û partiyên siyasî asteng kir. Di heman rojê de Desteya Bilind a Radyo û Televîzyonê (RTUK) weşana zindî ya kanalên televîzyonê qedexe kir. Dîsa di heman rojê de, her çendî rasterast têkildarî çalakiyan nebin jî, Desteya Rêveber a Baroya Stenbolê ya ku li dijî Erdogan tê zanîn, bi biryara dadgehê ji wezîfeyê hat girtin.
Di heman demê de gelek parêzerên ji bajarên cuda xwestin parastina berxwedêrên girtî jî li qereqol û edliyeyan hatin binçavkirin. Hejmara girtiyan her ku diçû zêde dibû û ji bo hinekan biryara hepsê an jî hepsa malê hat dayîn. Lêpirsîna Şaredar Ekrem Îmamoglû û derdora sed siyasetmedarên ku roja borî hatibûn binçavkirin, hê jî li midûriyeta polîsan tên girtin. Ev hemû zordarî û tirsa xelkê ji xwepêşandanên li kolanan bêhêvî nekir, tenê gurr kir. Di çalakiyan de parlementerên ku mîkrofon girtin û axaftin kirin bi hêviya alîkarîya ji hilbijartin û qanûnê hat kirin. Ciwanan zext li parlementeran dikirin ku bang li kolanan nekin, ne li sindoqan bikin û ev yek hat qebûlkirin. Ji ber ku ‘banga kolanan’ bi salan di nava hiqûq û civakê de ji aliyê Erdogan ve hatiye çêkirin de, ev kêlî bi xwe jî xaleke din bû. Ji xwe ji bo her kesî sosret bû ku parlementerên ku bi sîyaseta ‘qanûnî’ dimeşiyan, cesaret kir ku vê yekê bikin. Mîna ku bi hezaran mirov yek bi yek ew dîwarê nexuyayî ku hemû civakê nizanibû bi rastî heye yan na, derbas dibûn, lê kesî newêrîbû ku ji wê derê wêdetir biçûya û bi matmayî li vê xaka ku qet lingê xwe lê nexistibûn, li dora xwe digeriyan, gelo wê çi were serê wan.
Stratejiya Dewleta Tirk
Gelek aktorên mûxalefeta civakî yên ku ji mêj ve li Tirkiyeyê hatine avakirin, ji bo van çalakiyan bangên berfireh kirin, girtina îmamoglû şermezar kirin, piştgirî dan daxwazên rewa yên edalet, demokrasî û azadiyê yên ciwanan û li dijî tundiya polîsan û qedexeyan rawestiyan. Ji aliyekî din ve, tevgera siyasî ya kurdî (DEM Partiya) ku yek ji bihêztirîn aktorên damezrandî yên xwepêşandanên kolanan e, hilbijart ku piştgiriya xwe bi serkirdeyên xwe yên bilind ên partiyan re sînordar bike. Tenê nûnerên partiyan bi awayekî sembolîk serdana navenda çalakiyê kirin û bi daxuyaniyekê binçavkirina Îmamoglû weke darbeyê bi nav kirin. Piştgiriya Partiya DEM’ê ji bo serhildaneke wiha mezin û berbelav, ku ‘welatiyên asayî’ piştî çend salan cara yekem karîbûn xwepêşandanan li dar bixin, dikaribû bibe lîstikek ji bo çarenûsa welat û dikaribû Erdogan ji her demê dijwartir bixista nav rewşeke dijwar. Li gor perspektîfa îroyîn, ne zehmet e ku meriv texmîn bike ku li pişt niyeta Erdogan a ji bo destpêkirina pêvajoya aştiyê di çend hefteyên borî de bi PKKê re çi hebû. Lê gelo çima Partiya DEM’ê helwesteke wiha girt, pirseke aloztir e, ku bersiva wê ji aliyê dîrokê ve maye. Lê belê di vê qonaxê de bi ya min girîngtir e ku em behsa encaman bikin ne li ser sedeman, ji ber ku dûrbûna Partiya DEMê du encamên girîng bi xwe re anîne. Polîsên li kolanê û Erdogan li qada siyasî jî ji xeteriyeke gelekî girîng rizgar bûn. Tevlîbûna partiya DEM û ciwanên kurd di çalakiyê de dikaribû karê Erdogan pir dijwartir bike. Li gorî serhildanên Parka Gezî, kêmbûna ezmûn, berxwedan, jêhatîbûna rêxistinî û îradeya ku Partiya DEM û ciwanên Kurd dikaribû di xwepêşandanê de derbixista holê, bi zelalî diyar bû.
Ez wisa difikirim ku ger Erdogan û polîsên wî ji bo vê carê yek xwestek hebûya, dê bi vê yekê kurdan ji van xwepêşandanan dûr bixin. Encama duyemîn vê yekê baştir rave dike: Di vî warî de tunebûna kurdan wek kolektîf zêdetir cih da meyla neteweperestî û dewletparêz, ku jixwe di nav xwepêşanderan de pir xurt bû. Li aliyekî ku ev yek hem sedem û hem jî encama nebûna Partiya DEM’ê ye, divê were zanîn ku ev girseya ku di warê nasnameya etnîkî de yekreng bû, di mijarên din de jî yekreng bû, di encamê de kesên ku bi nêzîkatiya hevbendî têdikoşin, weke Kurd, femînîst, LGBTI, heta zêdetir mafên ajalan û hwd. Di xwepêşandanan de ‘marjînalîze bûn’ û bi awayekî têgihîştî dudil bûn ku bi van nasnameyan xuya bibin, wek mînak, ji bo ewlekariya xwe ala keskesor hildin. Li piraniya bajaran, kesên LGBTI+ ne xwe ewle hîs dikirin ku bi awayekî komî werin protestoyan, ne jî ferdekî qehreman nikarîbû bizanibe ku ew ê bi kê re di xwepêşandanan de xwe ewleh bikin. Ger Erdogan û polîsên wî karîbûn xwestekek duyemîn bikin, bêguman ew ê bixwezin ku ji van protestoyan têkoşînek hevbendî dernekeve. Ji ber ku întersectional hem ji aliyê hejmar û hem jî ji aliyê kalîteya ku wê bi xwe re bîne, kabûsa herî xirab a Erdogan bû. Ji ber ku paşeroj, domdarî û rênîşandana vê hêrsa rewa ya ku di xwepêşandanan de derketiye holê û wê dewlet qet tehdîd bike yan na, girêdayî karakterê wê yê hevbendî ye. Weke ku li jor jî bi berfirehî hat ravekirin, Erdogan bi siyaseta xwe ya teqez a têkbirina zemîna hevbendiyê karîbû desthilatdariya xwe ya mutleq a niha bi dest bixe. Guman tune bû ku hemû bindestan di van xwepêşandanan de bigihêjin hev, wê bi kêrî hemû bindestan bê û dijminê wan ê hevpar jî bêzar bike. Lê belê ez bi xemgînî dibêjim ku Erdogan û polîsên wî di serhildana ku ji 19ê Adarê û vir ve diqewime de bi şans xuya dikin û her du daxwazên wan ên herî xwestî pêk tên.

Niha diqewime: berxwedanek berbelav li dijî zordariyek pir tund
Ji îro 27’ê Adarê vir ve jî bi kesayeta ku min li jor behs kir, xwepêşandan berdewam dikin. Di hefteya derbasbûyî de, queers, feminist, anarşist, socialist… ji bo ku bêtir xuya bibin û karakterek şoreşgerî bidin protestoyan, pêşkeftinên girîng bi dest xistin. Di heman demê de destpêkirina kampanyayek mezin a boykotê li dijî gelek pargîdaniyên girêdayî hikûmetê bû sedema panîkek mezin. Di heman rojê de, dîtina rayedarên payebilind ên hikûmetê di şîrketên boykotkirî de cih digirtin û berhemên xwe ji bo piştgirîkirina van şîrketan reklam dikirin, careke din îspat kir ku em bi fermî di nava şer de ne: Rêxistina sûc a dewleta Tirk û paytexta wê, li dijî her kesê ku ji bo berjewendiyên xwe xeternak dibînin, şer îlan kiribû. Xuya ye ku di vî şerî de armanca wan ne girtina mirovan, lê komkirina daneyan li ser kê li eniya dijber bû. Polîsên ku doh li zanîngehan dor li xwepêşandê girtibûn, ne bêbext bûn û gotin ku dê berdêla rakirina maskeyên xwepêşanderan berdin. Di vê navberê de, gelek rêberên li ser ewlehiya daneyên kesane yên ku li ser medyaya civakî ji hêla kesên ku bi salan li kolanan in ve hatine şandin, jiyan xilas kirine. Di dema ku mamosteyên Erdogan ên li hin zanîngehan van rojan ji bo nîşankirina xwendekarên ku naçin dersê bi polêsan re betalên beşdarbûnê parve dikin, gelek mamosteyên ku piştgirî didin banga boykota akademîk beriya niha ji peywirê hatibûn dûrxistin. Her çend min got ku girtin ne karê yekem e jî, girtîgehên li derdora Stenbolê gihîştine kapasîteya xwe û tê payîn ku girtiyên nû bişînin girtîgehên bajarên derdorê. Tenê ji bo kesên ku fonksiyona qanûnê ya rast nizanin, sosret e ku niha bi dehan kes ji ber sûcê piçûk “binpêkirina yasaya civîn û xwepêşandanan” hatine girtin, ku di salên borî de cidî nehatibû girtin ji ber ku piraniya caran di encama darizandinê de ceza jî nedigirtin.
Pêwîstiya kevirê ku avêtine aliyê polîs, ne yê ku ew davêje, bigire
Em di vê nuqteyê de ne ku careke din diyar dibe ku nêzîkatiya ku pergala dadmendiya klasîk û siyasetmedaran hînî me kiriye, divê bê şert û merc li aliyê yekî ji wan ên di nava nakokiyan de cih bigirin, an jî statuya mexdûr û sûcdar du kes/nasnameyên cuda yên ku bi tundî ji hev hatine veqetandin, me dixe xefikê. Pir balkêş e ku meriv li ser bingeha perwerdehiya mecbûrî ya ku ji dibistana Erdogan, medya û malbata Erdogan girtiye, ji xwepêşanderên 16-24 salî, ku amade ne gef û dersînorkirina kurdan an jî LGBTI+yên ku bi nasnameya xwe ya eşkere û eşkere werin xwepêşandanan, çawa di heman demê de dibin sûcdar û mexdûr. Ji 19ê Adarê û vir ve, wek mexdûrên dewletê di vê serhildanê de, eger zêdetirî 2000 kes hatin binçavkirin, bi hezaran kes birîndar bûn – hin ji wan bi kuştinê -, bi dehan kes berê xwe dan zindanan, hejmarek ne diyar ji malên malbatên xwe, zanîngeh, kar hatin derxistin û ji ber ku ew wek rola wan ya îstîxbaratê wekî terorîst hatine binavkirin, ji ber ku ew beşek ji rola wan ya îstixbaratê ye, wek terorîst hatine binavkirin. sûcdaran. Ez dibînim ku ev xefik di nav hinek ‘terorîstên doh’ de girtiye û beşeke girîng ji wan, bi taybetî di nava partiyeke siyasî ya Kurd de, ku jiyana xwe bi têkoşîna li dijî dewletê derbas kirine, herî baş li hemberî tundiya dewletê û daxwazên mafdar ên xwepêşanderan xemsar in. Ez nezanîn û bêdengiya tevgera antîfaşîst a li Swîsre û Ewropayê jî di vê çarçoveyê de şîrove dikim. Ji ber vê yekê, ez xwe bi berpirsiyarî hîs dikim ku tiştên ku di vê serhildanê de diqewimin ji serhildêrên din ên cîhanê re vebêjim, ji ber ku ravekirina serhildana heyî, tevî tevliheviya xwe, hêjayî piştgirî û hevgirtina navneteweyî ye, tenê bi perspektîfek dij-desthilatdar ku nekeve xefika alîgiriyê, ku li Tirkiyê ber bi windabûnê ve diçe, pêkan e. Bêyî ku mexdûr sûcdarkirina kesekî bi êşkenceya polîsan û bê efûkirina heman kesê sûcdar ji bo tepeserkirina pankarta kurdî, piştgirîkirina vê serhildanê dibe.
 “Berxwedana qehremanî”
Serhildaneke wiha bi nakok li ku derê bi cih bike?
Ev serhildana li Tirkiyê hîn jî hêjayî piştgirîdayînê ye, ji ber ku xwepêşander ne tenê nifşê neteweperest/apolîtîk z. Gelek qehreman, kurd, anarşîst, sosyalîst, antî-cureperest, femînîst, kesên ku bi têkoşîna întersectional bawer dikin… wek ku bi salan e îro jî li kolanan li dijî neheqîyê dengê xwe bilind dikin û li dijî dewleta Tirk li ber xwe didin. Tevî tirsa wan ji piraniya xwepêşanderan, ew tercîh dikin ku li kolanan bin û para wan ji tundiya dewletê girantir e. Tevliheviya vê serhildanê tê wê wateyê ku ji her demê zêdetir pêdiviya wan bi piştgiriyê heye. Piştgiriya vê serhildanê ji bo ku ew bi hin zemînek vegerandî an bi kêmanî bêyî ku bêtir paşde werin paşve xistin ji nav wê derkevin. Ev serhildana li Tirkiyê hîn jî hêjayî piştgirîdayînê ye, ji ber ku yek bi yek xwepêşander, her çend fikrên dij-şoreşgerî hebin jî, li hemberê serhildanê rewa ne û ya ku rewabûna serhildanê diyar dike ev e: Organ û siyaseta dewleta Tirk ku Erdogan sembolîze dike. Ne girîng e ku pirraniya xwepêşanderan dixwazin ku dîktator Erdogan bikeve û li şûna wî Îmamoglû yê neteweperest were danîn. Îro em dikarin mil bi mil di şerê rûxandina Erdogan de bisekinin û sibe jî dema ku daxwaza îmamoglû li şûna wî were kirin, em dikarin rêyên xwe ji hev veqetînin. Dema ku me hêza herî mezin a heyî hilweşand, wê demê em ê ji bo têkbirina hêza duyemîn a herî mezin û paşê ya sêyemîn jî, heta ku hêzek li ser me tune be, şer bikin. Ev nêrîna anarşîst ji bo Erdogan, dewleta wî, polîsê wî, daraza wî, ji bo her tehdîdekê piştgirî tê xwestin. Rexnekirina van protestoyan ne ji bo îzolekirina serhildanê, belkî ji bo agahdarkirina nîqaşên ku dê bi ser bikeve xizmetê dike.
Ev serhildana li Tirkiyeyê hê jî hêjayî piştgirîdayînê ye, ji ber ku dîktatorek bi hemû hêz û derfetên dewleta Tirk a ku bûye ‘rêxistineke sûcdar’, mirovên ku xwedî van hêz û çavkaniyan nînin, bêyî ku ferq bikin, qir dike. Ne tenê xwepêşander, parêzerên wan jî, rojnamevanên îşkenceyê belge dikin, doktorên ku di çalakiyan de birîndaran derman dikin, kesên ku vê yekê tînin ziman, yên ku deriyên xwe ji kesên bi gaza rondikrêj re rû bi rû ne vedikin, her kesê ku di îtaeta teqez de nebe, niha tên cezakirin. Li Tirkiyeya 2025’an, ku dewlet hemû aliyên jiyanê yên taybet û giştî kontrol dike û hemû desteka me ya potansiyel ji holê radibe, rizgarbûna Erdogan ji vê serhildanê tê wê wateyê ku her kesê ku heta niha desthilatdariya wî pirs kiriye di avahiyek şewitî de girtî bimîne. Dibe ku ev şansa yekem, tekane û dawîn be ku em bi salan li dijî desthilatdariya Erdogan tevbigerin. Ji ber vê jî her destek ji bo vê serhildanê û her derbeyek li hedefa wê were xistin, dewleta Tirk xwedî girîngiyeke jiyanî ye. Ev serhildana li Tirkiyeyê hîna jî hêjayî piştgirîdayînê ye, ji ber ku ji bo yên ku desthilatdarî û piraniyê nagirin jin, kurd, Elewî, qehreman, feqîr, ciwan, koçber, ‘terorîstên duh’ gava yekem a nefesgirtin, bihîstin û bidestxistina azadiyê, hilweşîna pergala heyî ye. Ev serhildana li Tirkiyeyê hîn jî hêjayî piştgirîdayînê ye, ji ber ku ev dibe şansa dawî ji bo me ‘terorîstên duh’ ên ku bi salan ji ber serhildanê girtî ne û neçarî sirgûnê bûne, li welatê ku em ji dayik bûne careke din ronahiya rojê bibînin.
Ermeni halkının soykırımı üzerine ulusalcı ve katliamcı bir maya ile kurulan Türkiye Cumhuriyeti Devletinde, geçtiğimiz bir asırda çok şey değişmedi. Çoğunluğu ve gücü elinde tutmayan gayrimüslimler, Kürtler, Aleviler, kadınlar için devlet de onun başarıyla inşa ettiği toplum da her zaman bir zulüm kaynağı idi. 2002 yılında başlayan Erdoğan diktatörlüğü ise baskının, yoksulluğun, şiddetin, rantın sonuçlarının artık toplumun çoğunluğu tarafından da hissedilmesi anlamına geldi. Gittikçe artan yasakların ardından 2013 yılında ülkenin tüm şehirlerinde yer alan gezi parkı ayaklanması ile milyonlarca insan özgürlükleri için ayağa kalktı. Aylar süren direniş benzeri görülmemiş ulusal çapta 15-22 yaşındaki sekiz gencin öldüğü, binlerce kişinin gözaltına alındığı polis saldırıları ile sonlandı. 2013’ten beri tamamen polis devletine dönen Türk devleti, 2016 kurmaca darbe girişimi ardından OHAL koşullarında mutlak bir otoriterlik ile yönetilmeye başlandı. 2021’den beri büyük bir ivmeyle tırmanan ekonomik krizin sonucunda şu an nüfusun %60’ı açlık sınırı altında yaşıyor.
Her yıl daha fazla sefalete mecbur bırakılan milyonlar, her seçimde hükümetin ve bu durumun değişeceğine inansa da medyayı ve yargıyı emri altında tutan Erdoğan korku ve manipülasyonlarla bunun gerçekleşmesine hiçbir zaman izin vermedi. Bu esnada ezilen grupların bir araya gelmemesi için toplum içinde derin bir nefret yarattı, her geçen gün yeni bir topluluğu terörist-düşman-dış mihrak olarak damgaladı: Kürtler, Aleviler, üniversite öğrencileri, sendikacılar, avukatlar, gazeteciler, akademisyenler. Bu kişiler devletin mahkemeleri aracılığıyla terör suçları ile hapsedilirken, henüz dışarıda olanlar hapsedilenlerin terörist oldukları yalanına kandılar. ‘Terör’ Erdoğan için iktidarını sürdürmek için sihirli bir kelime işlevi görürken, otoriteye itiraz eden insanların sonu, hapis, sürgün ya da ölüm oldu. Böylelikle günden güne gücünü kaybeden politik, ekonomik ve ahlaki olarak çöken zombiye dönmüş bireyler ve toplum yaratıldı. Şu an yaşanan ayaklanmayı, tam da bu bağlamda gelişen, hayatlarında kitlesel bir başkaldırı görmemiş ama ‘hiçbir şey böyle yaşamaktan daha kötü değildir’ diyerek sokağa çıkan gençler örgütüyor. Daha önceki isyancıların terörist; devletin ve polisin en azından teorik anlamda dost olduğu öğretisiyle büyütülmüş milyonlarca genç şimdi başka bir gerçeklikle karşılaşıyor. Şimdi bu eylemlere biraz daha yakından bakalım:
19 Mart ‘darbesine’ giderken
19 Mart 2025 sabahı, yüzlerce polis bir sonraki seçimde cumhurbaşkanı adayı olacağı ve Erdoğan’ı yeneceğine inanılan İstanbul Belediye başkanı Ekrem İmamoğlu’nu evinden terör ve yolsuzluk suçlamalarıyla gözaltına aldı. Bu olay Türkiye’de ve dünya çapında büyük yankı uyandırdıysa da, Türkiye’de yargı eliyle görevden alınan ve tutuklanan ilk büyükşehir belediye başkanı İmamoğlu değildi. 2016’dan bu yana Kürt şehirlerinden birçok seçilmiş belediye başkanı benzer operasyonlarla görevden alındı, tutuklandı ve yerine bir hükümet görevlisi atandı. Bu Kürt belediye başkanlarına sihirli terör suçlamalarının yöneltilmiş olması, Türk toplumu bunu meşru bulmaya ve itiraz etmemeye ikna etti. Kürt şehirlerindeki bu adaletsizliğe karşı sessizlik, Erdoğan’ı CHP (Erdoğan’ın partisinden sonraki en büyük parti, nationalist merkez-sol parti) tarafından yönetilen diğer belediye başkanlarına da benzerini yapmak konusunda güçlendirdi ve 19 Mart’taki bu ‘darbenin’ zeminini hazırladı. Oldukça popüler, siyasi gücü olan, zengin, Türk, Sünni, ayrıcalıklı bir erkeğin bile Erdoğan’ın karşısında olduğu için sihirli terör suçlamaları ile gözaltına alınması büyük bir şok ve öfke yarattı. Artık terörist olma onuru yalnızca marjinalleştirilmiş insanlara değil, Erdoğan’ın tarafını tutmayan herkese bahşedilebilir hale gelmişti.
Toplumsal muhalefet her yıl biraz daha çökerken devleti, medyayı, mahkemelere itibar ederek sessiz kalan insanlar artık kendilerini hedef tahtasında bulmuşlardı. Yoksulluk, yasaklar, baskı altında hayal kurmayı bile unutmuş olan henüz terörist ilan edilmemiş binlerce Z kuşağı denebilecek genç bir anda uykularından uyanarak ya da öfke patlaması yaşayarak can havliyle 19 Mart günü Türkiye’nin birçok şehrinde sokaklara çıkarak protestolara başladılar. Protestocuların homojen bir yapıda olduğunu söylemek güç olsa da, çoğunluğun yukarıda anlatılan sebeplerden ötürü daha önce protesto tecrübesi bulunmayan, iktidarın yarattığı korku balonunun dışına daha önce çıkamamış bu yüzden muhalif de olsa eğitim, medya, aile gibi kurumlarla Türk devletinin çok yoğun toplum mühendisliğine maruz kalmış ama artık umutsuzluktan nefes alamayacak duruma gelen ve değişim isteyen gençler olduğunu söylemek mümkün. Bu gençlerin sokağa çıkması için, Ekrem İmamoğlu’nun gözaltına alınması bir kıvılcım olsa da, ‘konu sadece imamoğlu değil hala anlamadın mı?’ diyerek birçok konuya dair öfkelerini ve taleplerini dile getirmeye başladı.
Devletle tanışma ve aşılan korku duvarı
Türkiye’de gerçekleşen hemen hemen her toplanma gibi, bu protestolara da polis çok yoğun bir şiddetle karşılık verdi. Protestocular, yalnızca kitleyi dağıtmak değil, oraya gelen herkese bedel ödetmek isteyen; yargıya gerek duymadan cezalandırma yetkisini kendinde gören, zorba acımasız küstah eylemcilere karşı bireysel bir nefret duyan hatta sadist denebilecek, hiçbir şiddetinden dolayı hesaba çekilmeyeceğinden emin polisle ilk defa karşılaştılar. O vakte kadar polisliği öğretmenlik, hemşirelik, mühendislik gibi bir meslek kolu olarak algılayan protestocular, polisin ‘eski teröristleri’ avlayarak yer yıl nasıl biraz daha mafyalaştığını ve canavarlaştığından habersizdi. Düşman hukukunun kendilerine de uygulandığını gören binlerce genç feci şekilde polis tarafından darp edildi, bir gecede inanılmaz miktarda gaz bombası, biber gazı, plastik mermi ve tazyikli su kullanıldı. Büyük bir saldırıyla karşılaşan bu gençlerin çoğunluğu, böyle bir ortamda kendilerini nasıl koruyacaklarını, birbirine nasıl bakım vereceklerini, nasıl organize olacaklarını bilmiyorlardı. Bir kısım için polise karşılık vermek ‘vatan haini’ ya da terörist olmak anlamına geldiği için donup kaldılar, daha büyük bir kısım kaybedecek bir şeyi kalmadığını düşünerek polisin meşruiyetini kırıp, polis şiddetine karşı-direnişle cevap verdiler. Bir kez olsun öfkelerini ifade edebilme imkanı bulmuşken bir boşalma gibi yüzlerini kapatıp polise ellerine gelen her şeyi attılar, kendilerine atılan gaz fişeklerini polise geri gönderdiler, üstlerine sıkılan tazyikli sudan kaçmak yerine altında dans ettiler, polisin gücünün ve meşruiyetinin aşılabilir bir şey olduğunu keşfettiler. Ne bu protestonun nereye gittiğine dair stratejik planları ne de oturaklıca düşünülmüş politik bilinçleri var gibi görünüyordu. Ama geceye öfke ve bir kez olsun duyulmuş olma hissi hakimdi ve bu durumun kendisi son derece politikti, gece çok sayıda yaralanma ve gözaltı ile bitti.
2013’ten beri ilk kez böylesine kitlesel ve polise karşı saatlerce direnç gösterilen bir protesto yaşanıyordu. Hiçbir televizyon kanalında yer verilmemesine rağmen, protestolar sosyal medya aracılığıyla birçok insan tarafından takip edildi. İtiraz edebilmenin, devlete karşı gelebilmenin, isyan edebilmenin mümkün olduğunu gören birçok kişi için korku duvarı aşıldı. Ertesi gün Türkiye’nin daha fazla şehrinde daha fazla sayıda insan sokağa çıkarak protesto etmeye başladı. Aynı zamanda Türk Devleti ulusal çapta internet bantını daralttı, on saniyelik videoyu internete yüklemek bile dakikalar alıyordu. Hem protesto alanında hem online olarak destek veren ‘eski’ protestoculardan bu sorunun VPN ile aşılacağı öğrenildi. Bu sefer Erdoğan, Elon Musk aracılığı ile gazeteciler, hukuk dernekleri, medya kolektifleri, siyasi partilerin olduğu yaklaşık 200 X hesabına erişim engeli getirdi. Aynı gün Radyo Televizyon Üst Kurulu Televizyon kanallarında canlı yayın yapılması yasaklandı. Protestolarla doğrudan ilişkili olmasa da, yine aynı gün Erdoğan’a biat etmeyen İstanbul Barosunun Yönetim Kurulu mahkeme kararıyla görevden uzaklaştırıldı.
Bunlar olurken, gözaltındaki protestocuların dosyasını takip etmek isteyen farklı şehirlerden birçok avukat polis merkezi ve adliyelerde gözaltına alındı. Her an gözaltındaki kişi sayısı artıyor, bazıları için tutuklama veya ev hapsi kararları veriliyordu. Bir önceki gün gözaltında olan belediye başkanı Ekrem İmamoğlu ve beraberindeki yaklaşık yüz siyasetçi hala polis merkezinde sorgulanmaya devam ediyordu. Tüm bu baskı ve korku ortamı insanları sokakta protestoya çıkmaktan caydırmadığı gibi daha da alevlendirdi. Protestolarda mikrofonu eline alıp seçimden ve hukuktan medet uman konuşma yapan milletvekilleri yuhalanıyordu. Gençler milletvekillerine ‘sandığa değil sokağa çağır’ diye baskı yapıyordu ve bu karşılık buldu. Bu anın kendisi de başka bir eşik noktasıydı çünkü ‘sokağa çağrı yapmak’ Erdoğan’ın ürettiği hukukta ve toplumda gayrimeşru yıllardır kabul edilmişti. ‘Yasal’ siyaset yapan milletvekillerinin buna cesaret edebildiğini görmenin kendisi bile herkes için oldukça şaşırtıcıydı. Sanki tüm toplumun gerçekten var olup olmadığını bilmediği ama kimsenin ötesine geçmeyi cesaret edemediği görünmez duvarın ötesine binlerce insan bir bir geçiyor ve hiç ayak basmadıkları bu topraklarda şaşkınlıkla etrafına bakarak başlarına ne geleceğini düşünüyorlardı.
Türk Devletinin Stratejisi
Türkiye’deki birçok geleneksel toplumsal muhalefet aktörleri bu protestolara geniş çaplı çağrılar yaptı, İmamoğlu’nun tutuklanmasını kınadı, gençlerin haklı adalet, demokrasi ve özgürlük taleplerine destek verdi, polis şiddetine ve yasaklara karşı ayağa kalktı. Buna karşılık sokak muhalefetinin en güçlü geleneksel aktörlerinden biri olan Kürt siyasi hareketi (DEM Parti), desteğini üst düzey parti yöneticileri ile sınırlı tutmayı tercih etti. Yalnızca parti yöneticileri protesto alanını sembolik olarak ziyaret etmiş, İmamoğlu’nun gözaltına alınmasının bir darbe olduğunu ifade eden açıklama yayınlamakla yetinmişlerdi. Yıllar sonra ‘sıradan vatandaşın’ ilk kez protesto edebildiği, böylesine büyük ve yaygın bir ayaklanmaya DEM Partinin de destek vermesi ülkenin kaderi açısından game changer olabilirdi ve Erdoğan’ı hiç olmadığı kadar zor durumda bırakabilirdi. Erdoğan’ın geçtiğimiz haftalarda PKK ile barış sürecine başlamak istemesinin ardında yatan sebebin ne olduğunu tahmin etmek bugünden bakıldığında hiç de zor değil gibi görünüyor. Lakin DEM Parti’nin neden böyle bir tavır aldığı daha kompleks bir soru olarak kalıyor ve cevabını tarihe bırakıyor. Yine de bu aşamada sebepleri değil de sonuçları konuşmanın daha önemli olduğu düşüyorum zira DEM Partinin mesafeli durmasının iki önemli sonucu oldu. Birincisi hem sokakta polis hem siyasi arenada Erdoğan, işini çok zorlaştırabilecek bu tehditten ve gücünü bölmekten sıyrılmış oldu. Deneyimi, dirayeti, örgütlenme becerisi, sözünü esirgemeyen karakteri ile DEM Parti yani Kürt gençliğinin protestodaki eksikliği, Gezi Parkı ayaklanmasına kıyaslandığında açıkça hissediliyordu.
Sanırım Erdoğan’ın ve onun polislerinin bu süreç için bir dilek hakkı olsaydı, onu Kürtleri bu eylemlerden uzak tutmak için kullanırdı. Bunu sonuçların ikincisi daha iyi açıklıyor: Kürtlerin kolektif olarak bu alanda var olmamaları, protestocular arasında halihazırda oldukça güçlü olan milliyetçi ve devletçi eğilime daha çok alan açtı. Bunun DEM Parti’nin yokluğunun hem sebebi hem sonucu olduğu tartışmasını bir kenara bırakarak belirtmek gerekir ki, ulusal kimlik açısından tek tipleşmiş bu kalabalık, başka konularda da tek tipleşme eğilimi gösterdi, bunun sonucunda protestocular arasındaki Kürtler, feministler, LGBTİ+lar, sosyalistler, anarşistler, hayvan hakları savunucuları gibi kesişimsel bir yaklaşımla mücadele yürütenler protestolarda daha da ‘çıkıntı’ hale geldiler ve bu kimlikleriyle görünür olmaya, mesela gökkuşağı bayrağı açmaya, güvenlikleri için haklı olarak tereddüt ettiler. Çoğu şehirde LGBTİ+lar ne toplu olarak olarak protestoya gelmeye güvende hissediyor, ne de bireysel bir queer protestolarda kimin yanında kendini yanında güvende hissedeceğini anlayabiliyordu. Erdoğan’ın ve onun polislerinin ikinci bir dilek daha tutma hakkı olsaydı, onu mutlaka bu protestolardan kesişimsel bir mücadele çıkmamasını dilerdi. Çünkü kesişimsellik, hem getireceği sayı hem getireceği nitelik bakımından Erdoğan’ı yerle bir edecek korkulu rüyasıydı. Çünkü protestolarda ortaya çıkan haklı öfkenin geleceği, sürdürülebilirliği, yöneleceği yeri ve iktidarı tehdit edip etmeyeceği kesişimsel niteliğine bağlıydı. Zaten Erdoğan bugünkü mutlak otoritesine yukarıda uzunca açıklandığı üzere, hassasiyetle yürüttüğü kesişimselliğin zeminini ortadan kaldırma politikası sayesinde ulaşmıştı. Bu protestolarda tüm ezilenlerin güçlerini birleştirmesi, tüm ezilenlere kazandıracak ve onların ortak en büyük düşmanlarına kaybettireceği şüphesizdi. Buna karşılık, 19 Mart’tan beri gerçekleşen ayaklanmada, Erdoğan’ın ve polislerin şansının yerinde gittiğinden, en çok isteyeceği iki dileğinin de gerçekleşmekte olduğunu söylemekten korkuyorum.
Şu an yaşanıyor: çok yoğun bir baskıya karşı geniş bir direniş
Bugün 27 Mart itibariyle hala gösteriler yukarıda bahsedilen karakteriyle devam ediyor. Geçen bu bir haftada queerler, feministler, anarşistler, sosyalistler… protestolarda görünür olmada ve protestolara devrimci bir karakter katmakta önemli yol kat ettiler. Bununla eş zamanlı olarak devletin sermayesi olarak adlandırılacak birçok şirkete karşı büyük bir boykot kampanyası başlatılması büyük bir panik yarattı. Aynı gün üst düzey bakanlık yetkililerinin bu şirketleri desteklemek için boykot edilen kafelerde poz verdiğini ve ürünlerin reklamını yaptığını görmek resmen bir savaşta olduğumuzu bir kez daha kanıtlıyordu: TC suç örgütü ve sermayesi kendisine tehdit olarak gördüğü herkese karşı bir savaş açmıştı. Anlaşıldığı kadarıyla öncelikleri bu savaşta birilerini tutuklamak değil, karşı cephede kimlerin olduklarına dair veri toplamaktı. Dün üniversitelerdeki eylemin etrafını saran polisin, eylemcilerin maskelerini çıkarma karşılığında onları serbest bırakacağını söylemesi boşuna değildi. Buna karşılık yıllardır sokakla olanların, kişisel veri güvenliğine dair sosyal medyada yayınladıkları rehberler hayat kurtarıcı oluyordu. Erdoğan’ın üniversitelerdeki profesörleri bugünlerde derslere katılmayan öğrencileri fişlemek için yoklama kağıtlarını polisle paylaşırken, akademik boykot çağrısına destek olan birçok profesör halihazırda görevlerinden uzaklaştırıldı bile. Önceliğin tutuklama olmamasına rağmen, İstanbul çevresindeki hapishanelerin kapasitesi doldu ve yeni tutukluların civar şehirlerdeki hapishanelere gönderilmesi bekleniyor. Daha önceki yıllarda dava sonucunda insanların para cezası bile almadığı için ciddiye alınmayan, toplantı ve gösteri yürüyüşleri kanununa muhalefet suçundan şu an onlarca insanın tutuklanması çok şaşırtıcı olduğu kadar hukukun gerçek işlevini bilenler için oldukça beklendik.
Polise taş atanın değil taşın tarafını tutma gerekliliği
Klasik ceza hukukunun ve siyasetçilerin bize öğrettiği, çatışma yaşayanlar arasında birinin tarafını tutmak gerektiği ya da mağdurluk ve faillik statüsunun birbirinden mutlak bir şekilde ayrılan iki kişi/kimlik olması gerektiği anlayışının bizi ne kadar tuzağa çektiğinin bir kez daha apaçık görüldüğü bir noktadayız. Erdoğan’ın okulundan, medyasından, ailesinden aldığı zorunlu eğitimle, açık kimlikleri ve görünürlükleriyle eyleme gelecek Kürtlere ya da queerlere zorbalık yapmaya ve alandan atmaya hazır, sayısı azımsanmayacak olan 16-24 yaşındaki protestocuların aynı anda nasıl da fail ve mağdur olduklarını izlemek o kadar çarpıcı ki. 19 Mart’tan yana bu ayaklanmada devletin mağduru olarak, 2000’den fazla kişi gözaltına alındıysa, binlerce kişi -bir kısmı hayati- yaralandıysa, halihazırda yüzlerce kişi hakkında hapis kararı verildiyse, sayısını bilmediğimiz kişi ailelerinin evinden, üniversitelerinden, işlerinden atıldıysa, istihbaratta terörist olarak fişlendiyse bu biraz da failliklerinin sonucu olarak kaybettikleri güç yüzündendir. Devlet bu ‘yeni teröristlere’ de eski teröristlere de düşman hukukuyla saldırdığında devlet için bu ikisi arasındaki ayrımın bir önemi yokken, bu ayrımın ancak ezilenlerin bir araya gelme potansiyeli olan bu ayaklanmada kendini göstermesi tuzağına düşülmesi yüzündendir. Bu tuzağın ‘eski teröristler’ arasında da karşılık bulduğunu, başta hayatı devletle savaşmakla geçmiş kürt siyasi partisi olmak üzere önemli bir kesimin devletin şiddetine ve protestocuların haklı olan taleplerine karşı en iyimser ifadeyle kayıtsız kaldığını görüyorum. İsviçre’de ve Avrupa’daki antifaşist hareketin de bilgisizliğini ve sessizliğini buna yorumluyorum. Bunun sonucu olarak bu ayaklanmada neler olduğunu dünyadaki diğer direnişçilere anlatma sorumluluğu duyuyorum. Zira şu anki ayaklanmanın karmaşık yapısına rağmen uluslararası desteği ve dayanışmayı hak ettiğini anlatmak, ancak Türkiye’de yok olmak üzere olan taraf tutma tuzağına düşmemiş ve mutlak otorite karşıtı bir bakış ile mümkün olabilir. Protestolarda polisler tarafından işkence gördüğü için mağdurluğunu suçlamadan ve aynı kişinin Kürtçe pankartı engellemek istediği için failliğini aklamadan bu ayaklanmayı desteklemek mümkün.
Böyle tartışmalı bir ayaklanmayı nereye koymalı?
Türkiye’deki bu ayaklanma desteklenmeyi hak ediyor, çünkü protestocular yalnızca milliyetçi/apolitik z kuşağından ibaret değil. Sayısını ve oranını bilmediğimiz, ama zaten önemsiz olan, birçok queer, Kürt, anarşist, sosyalist, türcülük-karşıtı, feminist, kesişimsel mücadeleye inananlar… yıllardır olduğu gibi bugün de adaletsizliğe karşı ses çıkarıyor ve Türk devletine karşı sokakta direniyor. Protestocuların çoğunluğundan duydukları kaygıya rağmen sokakta olmayı tercih ediyorlar ve devlet şiddetinden onlar daha ağır bir pay alıyorlar. Bu ayaklanmanın kompleksliği, onların her zamankinden daha çok desteğe ihtiyaç duyduğu anlamına geliyor. Onların bu ayaklanmadan kazanımla çıkmaları ya da en azından daha az zarar görmeleri için bu ayaklanmanın desteklenmesi önemli. Türkiye’deki bu ayaklanma desteklenmeyi hak ediyor, çünkü birer birer protestocular karşı-devrimci fikirler barındırsalar da isyan ettikleri şeyde haklılar ve bir ayaklanmanın meşruiyetini de bu belirler: Erdoğan’la sembolleşen Türk devletinin organlarının ve politikaları. Protestocuların çoğunluğunun diktatör Erdoğan’ın gitmesinin ardından yerine milliyetçi İmamoğlu’nun gelmesini istemesi önemli değil. Bugün Erdoğan’ın düşmesi talebi için omuz omuza savaşıp, yarın İmamoğlu’nun gelmesi talebi için yollarımızı ayırabiliriz. Mevcut en büyük gücü yıktığımızda, ikinci sıradaki en büyük gücü yıkmak için mücadele edeceğiz ve ardından üçüncü sıradaki, taa ki bizim üstümüzde başka bir güç olmayana dek. İşte bu anarşist bakış açısı, bugün Erdoğan’a, onun devletine, onun polisine, yargısına yöneltilen her türlü tehditin desteklenmesini gerektiriyor. Bu protestolara yönelik eleştiriler, bu ayaklanmayı yalnız bırakmaya değil, bu ayaklanmanın başarıyla sonuçlandığı ihtimaldeki tartışmalara yaramalı.
Türkiye’deki bu ayaklanma desteklenmeyi hak ediyor, çünkü bir diktatör bir ‘suç örgütü’ haline gelmiş Türk devletinin tüm gücünü ve kaynağını kullanarak, buna sahip olmayan insanlara -kim olduklarından bağımsız olarak- karşı çok ağır bir katliam yürütüyor. Yalnızca protestoculara değil, onların avukatlarına, işkenceyi belgeleyen gazetecilere, greve çağıran sendikacılara, yaralıları tedavi eden doktorlara, protestolar hakkında konuşanlara, gazdan etkilenen kişilere kapısını açanlara kadar, mutlak biat etmeyen herkes cezalandırılıyor. Devletin hayatın özel ve kamusal tüm alanlarını kontrol altına aldığı ve potansiyel tüm desteklerin etkisiz hale getirildiği 2025 Türkiyesinde, Erdoğan’ın bu ayaklanmadan sağ çıkması, onun otoritesini sorgulamış herkesin kilitli bir binada yargına terk edilmesi demek olabilir. Bu Erdoğan’ın gücünü yitirmesi için harekete geçmek için yıllardır elimize geçmiş ilk, tek ve son şans olabilir. Bu yüzden bu ayaklanmaya verilecek destek ya da ayaklanmanın hedefine yani Türk Devletine yapılacak herhangi bir karşı duruş hayati önem taşıyor. Türkiye’deki bu ayaklanma desteklenmeyi hak ediyor, çünkü çoğunluğu ya da gücü elinde tutmayan kadınlar, Kürtler, Aleviler, queerler, yoksullar, gençler, göçmenlerin, ‘eski teröristlerin’ nefes alabilmesinin, sesinin duyulabilmesinin ve özgürlüğünü kazanabilmesinin ilk durağı mevcut düzenin yıkılmasından geçiyor. Türkiye’deki bu ayaklanma desteklenmeyi hak ediyor, çünkü bu, zaten yıllardır isyan etmekte olduğu için hapsedilmiş ve sürgüne zorlanmış biz ‘eski terörist’lerin doğduğumuz ülkede tekrar gün ışığı görebilmemiz için son şans olabilir.
“Nothing is more horrible than living this way”
Encountering the state and overcoming the fear wall
Like almost every other gathering in Turkey, these protests were responded with massive violence by the police. For the first time, the protesters encountered the police, who not only wanted to disperse the crowd, but also to make everyone there pay a price for being there; who saw themselves as having the authority to punish people without the need for judgement, who were arrogant, bully, brutal, who had a personal hatred for the protesters and personal pleasure in torturing them, who were sure that they would not be held accountable for any of their violence. The protesters, who until then had regarded the police as a regular job like teaching, nursing or engineering, were unaware of how the police had become more mafia-like and monster-like every year, by hunting down ‘yesterday’s terrorists’. Thousands of youth seeing enemy law being applied to them too were brutally attacked by the police using an unbelievable amount of tear gas, rubber bullets and water cannons in one night. Faced with a massive attack, the majority of these young people did not know how to protect themselves in such an attack, how to care for each other, how to organise themselves. For some of them, responding to the police would mean being a ‘traitor’ or a ‘terrorist’, so they just froze, while a larger number, thinking that they had nothing to lose, broke the legitimacy of the police and responded to police violence with resistance. Having had the opportunity to express their anger for the first time, they covered their faces and threw everything they could at the police, danced in front of the water cannons instead of running away from them, and discovered that the power and legitimacy of the police was something that could be overcome. They did not seem to have a strategic plan for where this protest was going, nor did they seem to have a well-thought-out political consciousness. But the night was dominated by anger and a sense of having been heard for once, and this in itself was highly political, and the night ended with many injuries and arrests.
It was the first time since 2013 that there was such a massive protest with hours of resistance against the police. Although the protests were not shown on any TV channel, they were followed by many people through social media. The wall of fear was crossed for many people who realised that it was possible to oppose, to challenge the state, to rebel. The next day, more and more people took to the streets in more cities in Turkey to protest. At the same time, the Turkish state nationwide restricted the internet bands, taking minutes to upload even a ten-second video to the internet. Experienced protesters who supported the protests both at the streets and online informed people that this problem could be overcome with a VPN. And this time, the Turkish state blocked access to about 200 X accounts of journalists, legal associations, media collectives and political parties through Elon Musk. On the same day, the High Council of Radio and Television (RTÜK) prohibited any live broadcasts on TV channels. Again on the same day, although not directly related to the protests, the Board of Directors of the Istanbul Bar Association, known to oppose Erdoğan, was dismissed by a court decision.
At the same time, many lawyers from different cities who wanted to defend the detained protesters were also detained in police stations and courthouses. The number of detainees was increasing all the time, and some were ordered to be imprisoned or house arrest. The mayor, Ekrem Imamoğlu and around a hundred politicians, who had been detained the previous day, were still being questioned at the police station. All this oppression and fear did not discourage people from protesting in the streets, but only fuelled it. During the protests, MPs who took the microphone and gave speeches hoping for help from the election and the law were booed. The youth were pressurising the MPs to make a call to the streets, not to the ballot box, and this was accepted. This moment itself was another threshold point because ‘calling for the streets’ had been recognised as illegitimate in the law and society fabricated by Erdoğan for years. The fact that MPs who were engaged in ‘legal’ politics dared to do so was itself quite surprising for everyone. It was as if thousands of people, one by one, were crossing the invisible wall that the whole society did not know whether it really existed or not, but no one dared to go beyond it, and they were looking around in bewilderment in this land they had never set foot in, wondering what would happen to them.
Strategy of the Turkish State
Many long-established social opposition actors in Turkey made widespread calls for these protests, condemned the arrest of imamoğlu, supported the youth’s legitimate demands for justice, democracy and freedom, and stood up against police violence and bans. On the other hand, the Kurdish political movement (DEM Party), one of the strongest established actors of street protest, chose to limit its support to its high-level party leaders. Only party representatives made a symbolic visit to the centre of the protest, and released a statement declaring Imamoğlu’s detention as a coup d’état. The DEM Party’s support for such a large and widespread uprising, where ‘ordinary citizens’ were able to protest for the first time in years, could have been a game changer for the fate of the country and could have put Erdoğan in a harder position than ever before. From today’s perspective, it is not difficult to guess what was behind Erdoğan’s intention to start a peace process with the PKK in the past few weeks. However, why the DEM Party took such a stance remains a more complex question, the answer to which is left to be answered by history. Nevertheless, at this stage I think it is more important to talk about the results rather than the reasons, because the DEM Party’s distance has had two important consequences. The police on the street aswell as Erdoğan in the political Arena, managed to escape from a very important threat. The participation of the DEM parti and the kurdish youth in the protest could have make Erdoğan’s job very more difficult. Compared to the Gezi Park riots, the lack of experience, resilience, organizational skills and determination that the DEM Party and Kurdish youth could have brought in the protest was clearly noticeable.
I think that if Erdoğan and his police had one single wish for this time, they would use it to keep the Kurds away from these protests. The second of the results explains this better: The absence of the Kurds as a collective in this field gave more space to the nationalist and statist tendency, which was already quite strong among the protesters. Leaving aside the argument that this is both a cause and a consequence of the absence of the DEM Party, it should be noted that this crowd, which was uniformised in terms of ethnic identity, tended to be uniformised in other issues as well, with the result that those among the protesters who struggle with an intersectional approach, such as Kurds, feminists, LGBTI+s, socialists, anarchists, animal rights defenders, etc., became even more ‘marginalised’ in the protests and were understandably hesitant to be visible with these identities, for example, to hold up a rainbow flag, for their own safety. In most cities, LGBTI+ people did not feel safe to come to the protests collectively, nor an individual queer could figure out with whom they would feel safe at the protests. If Erdoğan and his police could make a second wish, they would definitely choose to wish that an intersectional struggle would not emerge from these protests. Because intersectionality, both in terms of the number and the quality it would bring, was Erdoğan’s worst nightmare. Because the future, the sustainability and the direction of this legitimate anger that emerged in the protests and whether it would ever threaten the state or not depended on its intersectional character. As explained at length above, Erdoğan had manage to achieve his current absolute authority through his precise policy of destroying the grounds of intersectionality. There was no doubt that the joining forces of all the oppressed in these protests would benefit all the oppressed and disadvantage their common enemy. However, I regret to say that Erdoğan and his police seem to be having good luck and their two most desirable wishes are being realised in the uprising that has been taking place since 19 March.
Happening now: widespread resistance against a very violent repression
As of today, 27 March, the protests still continue with the character I mentioned above. In the past week, queers, feminists, anarchists, socialists… have made significant progress in becoming more visible and giving the protests a revolutionary character. Simultaneously, the launching of a massive boycott campaign against many government related companies caused a great panic. On the same day, seeing high-ranking government officials giving pose in boycotted companies and advertising their products in support of these companies proved once again that we were officially at war: The Turkish state criminal organisation and its capital had declared a war against everyone they perceived as a threat to their interests. Apparently, their priority was not even to arrest people in this war, but to collect data on who was on the opposing front. It was not for nothing that the police, who surrounded the demonstration at the universities yesterday, said that they would release the protesters in exchange for removing their masks. Meanwhile, several guides on personal data security posted on social media by those who have been on the streets for years have been life-saving. While Erdogan’s professors at some universities have been sharing attendance sheets with the police to mark students who are not attending classes these days, many professors who supported the call for an academic boycott have already been dismissed from their posts. Although I have said that arrests are not the first priority, the prisons around Istanbul have reached their capacity and new detainees are expected to be sent to prisons in nearby cities. It is surprising only for those who do not know the real function of the law that dozens of people have now been arrested for the minor offence of ‘violation of the law on meetings and demonstrations’, which was not taken seriously in previous years because most of the time people did not even receive a fine as a result of the trial.
The necessity to take the side of the stone thrown at the police, not the person who throws it
We are at a point where it is once again clear that the approach taught to us by classical jurstice system and politicians, that we should unconditionally take the side of one of those in conflict, or that the status of victim and perpetrator should be two different people/identities that are strictly separated from each other, is leading us into a trap. It is so striking to watch how so many of 16-24 year old protesters, who are ready to threaten and expel Kurds or LGBTI+s who would come to the protests with their open identities and visibility, based on the mandatory education they have received from Erdoğan’s school, media and family, become perpetrators and victims at the same time. Since 19 March, as victims of the state in this uprising, if more than 2000 people have been detained, thousands of people have been injured – some of them fatally -, dozens of people have already been put in prison, unknown numbers of people have been kicked out of their families’ homes, universities, jobs, and have been labelled as terrorists by the intelligence services, this is partly because of the power they have lost as a result of their role as perpetrators. I see that this trap has caught on among some ‘yesterday’s terrorists’ and that a significant part of them, in particular in the Kurdish political party, which have spent their lives fighting against the state are at best indifferent to the violence of the state and the justified demands of the protesters. I also interpret the lack of knowledge and the silence of the antifascist movement in Switzerland and Europe in this light. Therefore, I feel a responsibility to explain what is happening in this uprising to other rebels around the world, because explaining that the current uprising, despite its complexity, deserves international support and solidarity can only be possible with an anti-authoritarian perspective that does not fall into the trap of taking sides, which is about to disappear in Turkey. It is possible to support this uprising without victim blaming of someone for being tortured by the police and without excusing the same person as a perpetrator for attempting to suppress the Kurdish banner.
“Queer Resist”
Where to place such a controversial uprising?
This uprising in Turkey still deserves to be supported, because the protesters are not only nationalist/apolitical generation z. Many queer, Kurdish, anarchist, socialist, anti-speciesist, feminist, people who believe in intersectional struggle… are raising their voices against injustice and resisting the Turkish state in the streets today as they have been doing for years. Despite their fear of the majority of protesters, they prefer to be on the streets and they are bearing a heavier share from state violence. The complexity of this uprising means that they need support more than ever. Backing this uprising is essential for them to come out of it with some regained ground or at least without being further pushed back. This uprising in Turkey still deserves to be supported because, one by one, the protesters, even if they harbour counter-revolutionary ideas, are legitimate in what they are revolting against, and this is what determines the legitimacy of an uprising: The organs and policies of the Turkish state, symbolised by Erdoğan. It does not matter that the majority of protesters want the dictator Erdoğan to fall and be replaced by the nationalist Imamoğlu. Today, we can stand shoulder to shoulder in the fight to bring down Erdoğan and tomorrow, we can part ways when the demand is to replace him with İmamoğlu. Once we have destroyed the biggest existing power, then we will fight to destroy the second biggest power, and then the third, until there is no power above us. This anarchist point of view calls for the support of any threat to Erdoğan, his state, his police, his judiciary. Criticism of these protests shouldn’t serve to isolate the uprising, but rather to inform the debates that will follow if it succeeds.
This uprising in Turkey still deserves to be supported because a dictator is using all the power and resources of the Turkish state, which has become a ‘criminal organisation’, to massacre people who do not have these power and resources, regardless of who they are. Not only protesters, but also their lawyers, journalists documenting torture, doctors treating the wounded at the protests, those who speak out about it, those who open their doors to people affected by the tear gas, anyone who is not in absolute obedience is now being punished. In the Turkey of 2025, where the state controls all private and public aspects of life and all our potential support is dismantled, Erdoğan surviving this uprising would mean leaving everyone who has ever questioned his authority locked in a burning building. This might be the first, only, and last chance we’ve had in years to act against Erdoğan’s power. That’s why any support for this uprising or any blow struck against its target, the Turkish state carries vital significance. This uprising in Turkey still deserves to be supported because for those who do not hold power and the majority, women, Kurds, Alevis, queers, the poor, youth, immigrants, ‘yesterday’s terrorists’, the first step toward breathing, being heard, and gaining freedom is the collapse of the current order. This uprising in Turkey still deserves to be supported, because this may be the last chance for us ‘yesterday’s terrorists’, who have already been imprisoned and forced into exile for rebelling for years, to see the daylight again in the country we were born.
[ترجمە ماشینی] نمایشگاه کتاب آنارشیست ریگا
فراخوانی برای نمایشگاه کتاب آنارشیست ریگا 2025 باز کنید!
ما گروهی از دانشجویان، فعالان و مردم غیر بی تفاوت مستقر در ریگا، لتونی هستیم که تحت ایده های ضد سرمایه داری، آنارکو-جمع گرایی و دیگر ایده های چپ آزادی خواه متحد شده ایم. در سال 2024 ما برای اولین بار دور هم جمع شدیم تا با سازماندهی یک نمایشگاه کتاب آنارشیستی در شهرمان به محافظه کاری و نئولیبرالیسم رو به رشد جهان و کشورمان به ویژه پاسخ دهیم. آنچه در ابتدا به عنوان یک رویداد کوچک شروع شد به یک جشنواره سه روزه با 4 مکان، بازدیدکنندگان و شرکت کنندگان از 10 کشور مختلف، موسیقی زنده، بحث، سخنرانی و کارگاه تبدیل شد. پس از دریافت پشتیبانی باورنکردنی، برنامه ای برای توقف نداریم و به نمایشگاه کتاب در سال 2025 ادامه می دهیم!
ما از همه ناشران آنارشیست/لیبرتارین و سوسیالیست دعوت میکنیم تا کتابها، مجلات، روزنامهها، کارتونها و غیره خود را ارائه و به فروش برسانند و از همه علاقهمندان دعوت میکنیم آخر هفته را با ما بگذرانند، در بحثها و سمینارها شرکت کنند. حضور در این رویداد بدون ثبت نام قبلی برای عموم آزاد است. جزئیات برنامه متعاقبا اعلام خواهد شد.
اگر می خواهید مطالب چاپی خود را بفروشید/ارائه کنید، یک سخنرانی، بحث، اجرا یا ارائه برگزار کنید، لطفاً به ایمیل زیر بنویسید. تعداد محدودی میز و بازه زمانی داریم، آنها را از قبل سفارش دهید.
به rigaanarchistbookfair@protonmail.com بنویسید
آخرین مهلت 2025/01/04 است.
این نمایشگاه 23 تا 25 می 2025 در ریگا، لتونی برگزار می شود.
علاوه بر این، اطلاعات دقیق تری را درج کرده ایم که اگر قصد شرکت در نمایشگاه کتاب را دارید، از شما دعوت می کنیم آن ها را بخوانید!
درباره ما
فضای سیاسی روز به روز پر از ناامیدی و بیگانگی می شود. مردم نسبت به دولت ها و شرکت های غیرپاسخگو احساس کمبود قدرت کامل دارند و بنابراین به دنبال پاسخ های آسانی هستند که توسط نئولیبرال ها و راست افراطی ارائه می شود. در این زمان ضروری است که شتاب خود را از دست ندهید و با سازماندهی فعال، آموزش خود و افراد اطراف، امید ایجاد کنید. گفتمان جناح چپ هنوز تا حد زیادی در کشور ما غایب است، اما ما به ساختن آن ادامه می دهیم و شاهد پیوستن افراد همدل و همدردی بیشتر و بیشتر هستیم. در سال 2024 ما سرانجام یک مرکز اجتماعی سیاسی مستقل جناح چپ “Maiznīca” را افتتاح کردیم، جایی که بحث های سیاسی برگزار می کنیم و روش های دموکراتیک سازماندهی را تمرین می کنیم.
ما به زندگی در یک لحظه تاریخی ادامه می دهیم، زیرا به طور فعال در حال پر کردن خلاء سیاسی جناح چپ هستیم. هدف این نمایشگاه همچنان ایجاد شبکههای بینالمللی کمکهای متقابل، ملاقات، همکاری، گوش دادن و به اشتراک گذاشتن دانش و دیدگاهها با بسیاری از رفقا از سراسر اتحادیه اروپا و فراتر از آن، و همچنین نشان دادن به مردم لتونی است که راههای دیگری برای تفکر، زندگی و همکاری وجود دارد. این یک فراخوان آزاد برای سخنرانان، فروشندگان کتاب، نویسندگان، کارگردانان، هنرمندان و فعالان است تا در ماه می 2024 به ریگا بیایند و در نمایشگاه شرکت کنند، درباره کار/سازمانهای خود به بازدیدکنندگان نمایشگاه بگویند و به گسترش نظریه سیاسی انتقادی و اقدام مستقیم در لتونی کمک کنند.
به ما در یافتن افراد و اطلاعات بیشتر کمک کنید
ما از هرگونه کمک یا اطلاعات و همچنین تماس با سایر سازمان ها، توزیع کنندگان کتاب چپگرا در سراسر اتحادیه اروپا و فراتر از آن که می توانند علاقه مند به مشارکت یا کمک به ما با مشاوره باشند، قدردانی می کنیم.
همچنین از سخنرانی ها و یا کمک به تحقیق / مطالب در مورد موضوعات زیر قدردانی می کنیم:
-سازمان های مردمی و اقدام مستقیم.
-آموزش متقابل، بحث آزاد و تعدیل بحث.
-مقاومت، چمباتمه زدایی و مقاومت شهری.
-دموکراسی از پایین به بالا، کمک متقابل در مقابل دموکراسی پارلمانی.
– اجماع و دموکراسی خرد در یک جمع کارگری.
درباره ریگا
ریگا، پایتخت لتونی، در دریای بالتیک واقع شده است و مکانی ایده آل برای ملاقات همه علاقه مندان از شرق و غرب است.
لتونی دارای تاریخ آنارشیستی باشکوهی است که به قرن نوزدهم می رسد و چاپ سوسیالیستی آنارشیستی و آزادیخواه به زبان های مختلف از جمله لتونی، روسی و ییدیش.
طبیعت لتونی بسیار زیبا است و ماه می بهترین زمان برای آمدن است. زمانی است که گردشگران زیادی وجود ندارد و تا آن زمان هوا گرم است. لتونی دارای تاریخچه بسیار غنی از آبجوسازی ها و برخی از بهترین آبجوها در اروپا است.
زمانی که بخشی از اتحادیه هانزا (همراه با هامبورگ و نوگورود) بود، ریگا در قرن نوزدهم با مبارزه طبقاتی مبارز و وقوع انقلابها به یک مرکز صنعتی بزرگ تبدیل شد. همچنین ریگا زادگاه فیلسوف اومانیست و پروتوآنارشیست یوهان گوتفرید هردر است.
نحوه رسیدن به اینجا
با اتوبوس از آلمان، فرانسه، لهستان، روسیه، بلاروس، اوکراین، لیتوانی، استونی، جمهوری چک.
با قایق از آلمان، سوئد، دانمارک.
با هواپیما. فرودگاه ما دارای پروازهای بسیاری از خطوط هوایی است.
همچنین، فرصتهای خوبی برای کوهنوردی وجود دارد که توسط برخی از مهمانان ما در سال گذشته ثابت شد.
دوچرخه سواری همیشه یک گزینه است 😀
اگر به ویزا نیاز دارید
لتونی بخشی از شنگن است و شهروندان بریتانیای کبیر، ایالات متحده آمریکا، کانادا، استرالیا، اسرائیل و برخی از کشورهای دیگر نیز نیازی به ویزا ندارند.
اگر به ویزا نیاز دارید، می توانیم برای شما دعوت نامه ویزا ارسال کنیم. هزینه آن 10 یورو است و حدود دو هفته طول می کشد تا تهیه شود، بنابراین لطفاً از قبل به ما اطلاع دهید.
غذا
کافه های ارزان قیمت زیادی در ریگا در نزدیکی محل برگزاری وجود دارد. در جشنواره در روزهای شنبه و یکشنبه ما همچنین به همه ناهار وگان (برای کمک های مالی) ارائه می دهیم.
محل اقامت
ما امکانات محدودی برای میزبانی از برخی از شرکت کنندگان در خانه های خود داریم، و همچنین می توانیم به شما کمک کنیم تا اقامتگاه های ارزان قیمت در ریگا پیدا کنید. اگر به کمک نیاز دارید به ما اطلاع دهید.
اطلاعیه ها و رسانه های اجتماعی
قبل از برگزاری نمایشگاه کتاب، قصد داریم در اینستاگرام و وب سایت خود، معرفی مختصری درباره هر شرکت کننده پست کنیم (به وب سایت خوش آمدید!). اگر می خواهید (و احساس راحتی می کنید) سخنرانی، توزیع یا کارگاه خود را به مردم معرفی کنید، لطفاً توضیحاتی در مورد خودتان ارائه دهید.
برای سهولت در نوشتن، می توانید به این سؤالات در مورد خودتان پاسخ دهید:
– در نمایشگاه کتاب چه خواهید کرد؟ توزیع / کارگاه / سخنرانی / بحث / هر چیز دیگری خارج از این محدوده. و اینکه در مورد چه موضوعی باشد، موضوع یا سبک، به شما بستگی دارد!
– تو چی؟ در اینجا می توانید هر اطلاعاتی را که می خواهید ارائه دهید. تاریخچه شما، داستان شما، شما چه هستید و خودتان را از کجا می شمارید (اگر اصلاً از جایی هستید).
– چه کتابی شما را رادیکال کرد؟ این سنتی است که ما دوست داریم از سال گذشته آن را ادامه دهیم! اگر می خواهید، لطفاً در مورد کتابی که به نظر شما نقطه افراط گرایی است یا هر کتابی که خواندن آن را به دیگران توصیه می کنید، بگویید.
توضیحات شما می تواند به اندازه دلخواه شما طولانی یا کوتاه باشد. همچنین لطفا تصاویری را ارائه دهید که بتوانیم در پست های خود از آنها استفاده کنیم! تصاویر، آرم، نمادها، هر چیزی که شما می خواهید.
[الترجمة الآلیة] معرض ريغا للكتب الأناركي
دعوة مفتوحة للمشاركة في معرض ريغا للكتاب الأناركي 2025!
نحن مجموعة من الطلاب والناشطين والأشخاص العاديين في ريغا، لاتفيا، متحدين تحت راية مناهضة الرأسمالية، والجماعية الأناركية، وغيرها من الأفكار اليسارية التحررية. في عام ٢٠٢٤، اجتمعنا لأول مرة لمواجهة تصاعد التيار المحافظ والليبرالي الجديد في العالم، وخاصة في بلدنا، من خلال تنظيم معرض للكتاب الأناركي في مدينتنا. بدأ الحدث كحدث صغير متواضع، ثم تحول إلى مهرجان استمر ثلاثة أيام، ضم أربعة مواقع، وزوارًا ومشاركين من ١٠ دول مختلفة، وموسيقى حية، ومناقشات، ومحاضرات، وورش عمل. بعد الدعم الكبير الذي تلقيناه، لا ننوي التوقف، وسنواصل معرض الكتاب في عام ٢٠٢٥!
ندعو جميع الناشرين الأناركيين/التحرريين والاشتراكيين لعرض وبيع كتبهم ومجلاتهم وصحفهم ورسومهم الكاريكاتورية، وغيرها، وندعو كل من يرغب بقضاء عطلة نهاية الأسبوع معنا، والمشاركة في المناقشات والندوات. الحدث مفتوح للجميع دون تسجيل مسبق. سيتم الإعلان عن تفاصيل البرنامج لاحقًا.
إذا كنت ترغب في بيع/تقديم مطبوعاتك أو إقامة محاضرة أو مناقشة أو أداء أو عرض تقديمي، فيرجى الكتابة إلى البريد الإلكتروني التالي. لدينا عدد محدود من الطاولات والفترات الزمنية، لذا اطلبها مسبقًا.
اكتب إلى rigaanarchistbookfair@protonmail.com
الموعد النهائي هو 01.04.2025.
سيقام المعرض في الفترة من 23 إلى 25 مايو 2025 في ريغا، لاتفيا.
علاوة على ذلك، قمنا بتضمين معلومات أكثر تفصيلاً ندعوك لقراءتها إذا كنت تخطط للمشاركة في معرض الكتاب!
نبذة عنا
أصبح المناخ السياسي مليئًا باليأس والاغتراب بشكل متزايد. يشعر الناس بانعدام تام للسلطة على الدول والشركات غير الخاضعة للمساءلة وبالتالي يسعون إلى إجابات سهلة يقدمها الليبراليون الجدد واليمين المتطرف. في هذا الوقت من الضروري عدم فقدان الزخم وبناء الأمل، من خلال التنظيم النشط وتثقيف الذات والناس من حولنا. لا يزال الخطاب اليساري غائبًا إلى حد كبير في بلدنا، لكننا نواصل بنائه ونرى المزيد والمزيد من المتعاطفين ينضمون. في عام 2024 افتتحنا أخيرًا مركزًا اجتماعيًا سياسيًا يساريًا مستقلاً “مايزنيكا”، حيث نجري مناقشات سياسية ونمارس طرقًا ديمقراطية للتنظيم.
نواصل عيش لحظة تاريخية، ونعمل بنشاط على ملء الفراغ السياسي اليساري. ويهدف المعرض إلى بناء شبكات دولية للمساعدة المتبادلة، والالتقاء والتعاون والاستماع وتبادل المعرفة ووجهات النظر مع العديد من الرفاق من جميع أنحاء الاتحاد الأوروبي وخارجه، بالإضافة إلى إطلاع شعب لاتفيا على وجود طرق أخرى للتفكير والعيش والتعاون. هذه دعوة مفتوحة للمحاضرين وبائعي الكتب والكتاب والمخرجين والفنانين والناشطين للحضور إلى ريغا في مايو 2024 والمشاركة في المعرض، وإطلاع زوار المعرض على أعمالهم/منظماتهم، والمساعدة في نشر النظرية السياسية النقدية والعمل المباشر في لاتفيا.
ساعدونا في العثور على المزيد من الأشخاص والمعلومات
. نقدر أي مساعدة أو معلومات، وكذلك جهات اتصال المنظمات الأخرى وموزعي الكتب اليساريين في جميع أنحاء الاتحاد الأوروبي وخارجه المهتمين بالمشاركة أو مساعدتنا بالمشورة.
كما نقدر المحاضرات أو المساعدة في البحث/المواد حول المواضيع التالية:
– المنظمات الشعبية والعمل المباشر. –
التعليم المتبادل، والنقاش المفتوح، وإدارة النقاش.
– التحديث العمراني، الاستيطان غير القانوني، والمقاومة الحضرية.
– الديمقراطية من القاعدة إلى القمة، المساعدة المتبادلة مقابل الديمقراطية البرلمانية.
– الإجماع والديمقراطية الجزئية في جماعة عاملة.
نبذة عن ريغا
ريغا، عاصمة لاتفيا، تقع على بحر البلطيق وهي ملتقى مثالي لجميع المهتمين من الشرق والغرب.
تتمتع لاتفيا بتاريخ أناركي مجيد يعود تاريخه إلى القرن التاسع عشر، ومطبوعات اشتراكية أناركية وتحررية بلغات مختلفة، بما في ذلك اللاتفية والروسية واليديشية.
طبيعة لاتفيا جميلة جدًا وشهر مايو هو أفضل وقت للزيارة. إنه الوقت الذي لا يوجد فيه الكثير من السياح، ويكون الجو دافئًا بالفعل بحلول ذلك الوقت. تتمتع لاتفيا بتاريخ غني جدًا من مصانع الجعة وبعض من أفضل أنواع الجعة في أوروبا.
أصبحت ريغا، التي كانت جزءًا من اتحاد هانزا (إلى جانب هامبورغ ونوفغورود)، مركزًا صناعيًا رئيسيًا في القرن التاسع عشر مع صراع طبقي صارم واندلاع الثورات. ريغا هي مسقط رأس الفيلسوف الإنساني والفوضوي يوهان غوتفريد هيردر.
كيفية الوصول إليها
بالحافلة من ألمانيا، فرنسا، بولندا، روسيا، بيلاروسيا، أوكرانيا، ليتوانيا، إستونيا، جمهورية التشيك.
بالقارب من ألمانيا، السويد، الدنمارك.
بالطائرة. مطارنا يستقبل رحلات جوية من العديد من شركات الطيران.
كما تتوفر فرص جيدة لطلب المساعدة، وهو ما أثبته بعض ضيوفنا العام الماضي.
ركوب الدراجات خيار متاح أيضًا 😀
إذا كنت بحاجة إلى تأشيرة.
لاتفيا جزء من شنغن، ومواطني بريطانيا العظمى والولايات المتحدة وكندا وأستراليا وإسرائيل وبعض الدول الأخرى لا يحتاجون إلى تأشيرات أيضًا.
إذا كنت بحاجة إلى تأشيرة، فيمكننا إرسال دعوة تأشيرة إليك. تبلغ تكلفتها 10 يورو وتستغرق حوالي أسبوعين للحصول عليها، لذا يرجى إعلامنا مسبقًا.
الطعام
يوجد العديد من المقاهي غير المكلفة في ريغا بالقرب من مكان الحدث. في المهرجان يومي السبت والأحد، نقدم أيضًا للجميع غداءً نباتيًا (مقابل تبرعات).
أماكن الإقامة
لدينا إمكانيات محدودة لاستضافة بعض المشاركين في منازلنا، كما يمكننا مساعدتك في العثور على أماكن إقامة غير مكلفة في ريغا. أخبرنا إذا كنت بحاجة إلى مساعدة.
الإعلانات ووسائل التواصل الاجتماعي
قبل معرض الكتاب، نخطط لنشر مقدمة قصيرة عن كل مشارك على حسابنا على إنستغرام وموقعنا الإلكتروني (مرحبًا بك في الموقع!). إذا كنت تريد (وتشعر بالراحة) تقديم محاضرتك أو توزيعك أو ورشة العمل الخاصة بك للناس، فيرجى تقديم وصف عن نفسك.
لتسهيل كتابة وصف، يمكنك الإجابة على هذه الأسئلة عن نفسك:
– ماذا ستفعل في معرض الكتاب؟ توزيع/ورشة عمل/محاضرة/نقاش/أي شيء آخر خارج هذه الحدود. وماذا سيكون موضوعه، الموضوع أو الأسلوب، متروك لك!
– ما أنت؟ هنا يمكنك تقديم أي معلومات تريدها. تاريخك، قصتك، ما أنت ومن أين تُعتبر نفسك (إن كنت من أي مكان).
– ما الكتاب الذي حوّلك إلى متطرف؟ هذا تقليد نود أن نواصله من العام الماضي! إذا أردت، يُرجى إخبارنا عن الكتاب الذي تعتبره نقطة تطرفك أو أي كتاب تنصح الآخرين بقراءته.
يمكن أن تكون أوصافك طويلة أو قصيرة حسب رغبتك. كما يُرجى تقديم صور مرئية يمكننا استخدامها في منشوراتنا! صور، شعار، رموز، أي شيء ترغب فيه.
[Wergera Makîne]
Fûara Pirtûkan a Anarşîst a Rigayê
Ji bo Pêşangeha Pirtûkan a Anarşîst a Riga 2025 bangek vekin!
Em komek xwendekar, çalakvan û mirovên tenê ne xemsar in ku li Riga, Letonya, di bin ramanên antî-kapîtalîzm, anarko-kolektîvîzm û ramanên din ên çepgir ên azadîxwaz de bûne yek. Di sala 2024’an de em cara yekem li hev civiyan da ku bi organîzekirina Pêşangeha Pirtûkan a Anarşîst li bajarê xwe bersivê bidin mezinbûna muhafezekarî û neolîberalîzma cîhanê û welatê me. Tişta ku di destpêkê de wekî çalakiyek piçûk dest pê kir, veguherî festîvalek sê rojan bi 4 cîh, mêvan û beşdarên ji 10 welatên cihê, muzîka zindî, nîqaş, ders û atolyeyan. Piştî wergirtina destekek bêhempa, em plan nakin ku em rawestin û di sala 2025-an de bi Fûara Pirtûkan re berdewam dikin!
Em bang li hemû weşanxaneyên Anarşîst/Libertar û Sosyalîst dikin ku pirtûk, kovar, rojname, karîkatur û hwd xwe pêşkêş bikin û bifroşin û her kesên ku dixwazin dawiya hefteyê bi me re derbas bikin, beşdarî nîqaş û semîneran bibin. Çalakî ji bo her kesî vekirî ye ku bêyî qeydkirina pêşîn beşdar bibin. Agahiyên bernameyê wê piştre bên.
Heke hûn dixwazin materyalên xwe yên çapkirî bifroşin/pêşkêş bikin, ders, nîqaş, performans an pêşkêşiyekê li dar bixin, ji kerema xwe ji e-nameya jêrîn re binivîsin. Hejmarek sînorkirî ya mase û demjimêrên me hene, wan di pêş de ferman bikin.
Ji rigaanarchistbookfair@protonmail.com re binivîsin
Maweya dawî 01.04.2025 e.
Fûar dê 23-25 Gulan, 2025 li Riga, Letonya pêk were.
Zêdetir, me agahdariya berfirehtir bi nav kir ku em we vedixwînin ku hûn bixwînin ger hûn plan dikin ku beşdarî pêşangehê bibin!
Der barê me de
hewaya siyasî her ku diçe zêdetir bi bêhêvîtî û xerîbiyê dagirtî dibe. Mirov li ser dewlet û pargîdaniyên bêberpirsiyar kêmbûna hêzê hîs dikin û bi vî rengî li bersivên hêsan digerin ku ji hêla neolîberal û rastgirên tund ve têne pêşkêş kirin. Di vê demê de girîng e ku meriv xwe û mirovên li dora xwe bi awayekî aktîf bi rêxistin bike, xwe û mirovên li dora xwe perwerde bike û hêviyê winda neke û hêviyê ava neke. Gotûbêja çepgir hîn jî bi giranî li welatê me tune ye, lê em avakirina wê didomînin û em dibînin ku her ku diçe bêtir sempatîzan tevli dibin. Di sala 2024an de me di dawiyê de navendeke civakî ya siyasî ya çepgir a xweser “Maiznīca” vekir, ku tê de nîqaşên siyasî li dar dixin û rêyên rêxistinkirina demokratîk pêk tînin.
Ji ber ku em valahiya siyasî ya çepgir bi awayekî aktîf tijî dikin, em di demeke dîrokî de dijîn. Armanca fûarê hîn jî avakirina torên alîkariyê yên navneteweyî, hevdîtin, hevkarî, guhdarîkirin û parvekirina zanîn û perspektîfan bi gelek hevalan re ji çar aliyên Yekîtiya Ewropî û derveyî wê ye, her weha ji gelê Letonyayê re ku rêyên din ên raman, jiyan û hevkariyê hene nîşan bide. Ev bangek vekirî ye ji mamoste, pirtûkfiroş, nivîskar, derhêner, hunermend û çalakvanan re ku di Gulana 2024-an de werin Riga û beşdarî pêşangehê bibin, ji mêvanên fûarê re behsa kar / rêxistinên xwe bikin û ji bo belavkirina teoriya siyasî ya rexneyî û çalakiya rasterast li Letonyayê bibin alîkar.
Ji me re bibin alîkar ku bêtir kes û agahdariyan bibînin
Em ê her alîkariyek an agahdarî û her weha têkiliyên rêxistinên din, belavkarên pirtûkên çepgir ên li seranserê Yekîtiya Ewropî û li derûdora wan ên ku dikarin eleqedar bibin ku beşdar bibin an jî bi şêwirdariyê bi me re bibin alîkar, teqdîr dikin.
Di heman demê de em ê ders û an jî alîkariya lêkolînan / materyalên li ser mijarên jêrîn binirxînin:
– Rêxistinên bingehîn û çalakiya rasterast.
-Perwerdeya hevdu, munaqeşeya vekirî û moderatoriya gotûbêjê.
-Jintîkirin, çewisandin û berxwedana bajaran.
-Demokrasiya ji jêr ve, Alîkariya Hevbeş li hember Demokrasiya Parlamentoyê.
-Di kolektîfeke xebatkar de lihevkirin û mîkro-demokrasî.
Li ser Riga
Riga, paytexta Letonya, li deryaya Baltîkê ye û ji bo hemî kesên ku ji Rojhilat û Rojava re eleqedar dibin cîhek civînek îdeal e.
Letonya xwedan dîrokek anarşîst a birûmet e ku ji sedsala 19-an dest pê dike û çapa anarşîst û azadîxwaz a sosyalîst bi zimanên cihê, di nav de Letonî, rûsî û yiddî.
Xwezaya Letonyayê pir xweş e û meha Gulanê dema herî baş e. Ew dem e ku turîst zêde ne, jixwe germ e. Letonya xwedî dîrokek pir dewlemend a brewerî û hin ji baştirîn bîrên li Ewropayê ye.
Carekê beşek ji sendîkaya Hansa (bi Hamburg û Novgorod re) Riga di sedsala 19-an de bi tekoşîna çîna mîlîtan û derketina şoreşan bû navendek pîşesaziyê ya sereke. Di heman demê de, Riga bajarê malê fîlozofê humanîst û proto-anarşîst Johan Gotfrid Herder e.
Meriv çawa
bi otobusê ji Almanya, Fransa, Polonya, Rusya, Belarûs, Ukrayna, Lîtvanya, Estonya, Komara Çek tê vir.
Bi keştiyê ji Almanya, Swêd, Danîmarka.
Bi balafirê. Balafirgeha me ji hêla gelek firokeyan ve firîn hene.
Di heman demê de, firsendên baş ên rêveçûnê hene, ku sala borî ji hêla hin mêvanên me ve hate îsbat kirin.
Bisiklêtan jî her dem vebijarkek e 😀
Ger hewcedariya we bi vîze hebe
Letonya beşek ji Shengen e, û hemwelatiyên Brîtanya Mezin, Dewletên Yekbûyî, Kanada, Awustralya, Israelsraîl û hin welatên din jî ne hewceyî vîzeyê ne.
Ger hewcedariya we bi vîzeyekê hebe em dikarin dawetnameyek vîzeyê ji we re bişînin. Mesrefa wê 10 euro ye û wergirtina wê bi qasî du hefte digire, ji ber vê yekê ji kerema xwe pêşiyê baş agahdar bikin.
Xwarin
Li Rigayê li nêzî cîhê gelek kafeyên erzan hene. Di festîvala Şemî û Yekşemê de jî em firavîna vegan (ji bo bexşînan) pêşkêşî her kesî dikin.
Bicihkirin
Derfetên me yên bisînor hene ku em hin beşdaran li malên xwe mêvandar bikin, her weha em dikarin ji we re bibin alîkar ku hûn li Rigayê cîhên erzan bibînin. Ger hewcedariya we bi alîkariyê hebe, me agahdar bikin.
Daxuyanî û medyaya civakî
Berî pêşangeha pirtûkan, em plan dikin ku li ser instagram û malpera xwe li ser her beşdarekî danasîna piçûk bişînin (bi xêr hatî malperê!). Ger hûn dixwazin (û xwe rehet hîs bikin) ders, belavok an atolyeya xwe ji mirovan re bidin nasîn wê hingê ji kerema xwe ravekek li ser xwe bidin.
Ji bo ku nivîsandina yekê hêsantir bibe, hûn dikarin van pirsan li ser xwe bersiv bikin:
– Hûn ê li pêşangeha pirtûkan çi bikin? Belavkirin / atolye / ders / gotûbêj / tiştek din li derveyî van sînoran. Û ew ê li ser çi be, mijar an şêwaz, li ser we ye!
– Tu çi yî? Li vir hûn dikarin agahdariya ku hûn dixwazin bidin. Dîroka we, çîroka we, hûn çi ne û hûn xwe ji ku derê dihesibînin (eger ji her derê be).
– Kîjan pirtûkê te radîkal kir? Ev kevneşopiyek e ku em ji sala borî hez dikin ku berdewam bikin! Ger hûn bixwazin, ji kerema xwe li ser pirtûka ku hûn xala xwe ya radîkalbûnê dihesibînin an tenê pirtûkek ku hûn pêşniyar dikin ku kesên din bixwînin, bibêjin.
Danasîna we dikare bi qasî ku hûn dixwazin dirêj an kurt bin. Her weha ji kerema xwe dîmenên ku em dikarin di postên xwe de bikar bînin peyda bikin! Wêne, logo, sembol, her tiştê ku hûn dixwazin.
Riga Anarchist bookfair
Open call for Riga Anarchist bookfair 2025!
We are a group of students, activists and just non-indifferent people based in Riga, Latvia united under ideas of anti-capitalism, anarcho-collectivism and other libertarian left-wing ideas. In 2024 we first gathered together to respond to the rising conservatism and neoliberalism of the world and our country in particular by organising an Anarchist Bookfair in our city. What initially started as a small modest event turned into a three day festival with 4 venues, visitors and participants from 10 different countries, live music, discussions, lectures and workshops. After receiving incredible support, we don’t plan to stop and are continuing with the Bookfair in 2025!
We invite all the Anarchist/Libertarian and Socialist publishers to present and sell their books, magazines, newspapers, cartoons, etc and everybody interested to spend the weekend with us, take part in discussions and seminars. The event is open for everyone to attend without prior registration. The details of the programme will come later.
If you want to sell/present your printed material, hold a lecture, discussion, performance or presentation, please, write to the following e-mail. We have a limited number of tables and timeslots, order them in advance.
Write to rigaanarchistbookfair@protonmail.com
The deadline is 01.04.2025.
The fair will happen 23-25 May, 2025 in Riga, Latvia.
Further we’ve included more detailed information that we invite you to read if you plan on participating in the bookfair!
About us
The political climate is becoming more and more filled with despair and alienation. People feel a total lack of power over unaccountable states and corporations and thus seek easy answers presented by neoliberals and far-right. In this time it’s essential not to lose momentum and build hope, by actively organising, educating oneself and the people around. Left wing discourse is still largely absent in our country, but we carry on building it and we see more and more sympathising people joining. In 2024 we finally opened an autonomous left wing political social center “Maiznīca”, where we hold political discussions and practice democratic ways of organising.
We carry on living in a historical moment, as we are actively filling in the left wing political vacuum. The goal of the fair is still to build international mutual aid networks, meet, collaborate, listen and share knowledge and perspectives with many comrades from all over the EU and beyond, as well as to show people of Latvia that there exist other ways of thinking, living and collaborating. This is an open call for lecturers, book sellers, writers, directors, artists and activists to come to Riga in May 2024 and participate in the fair, tell the fair visitors about their work / organisations and help with the spread of critical political theory and direct action in Latvia.
Help us find more people and information
We would appreciate any help or information as well as contacts of other organisations, leftist book distributors around the EU and beyond who could be interested in participating or helping us with advice.
Also we would appreciate lectures and or help with the research / materials on the following topics:
-Grassroot organisations and direct action.
-Mutual education, open debate and discussion moderation.
-Gentrification, squatting and urban resistance.
-Bottom-up democracy, Mutual Aid vs Parliamentary Democracy.
-Consensus and micro-democracy in a working collective.
About Riga
Riga, the capital city of Latvia, is situated at the Baltic sea and it is an ideal meeting place for all those interested from the East and the West.
Latvia has a glorious anarchist history dating from the 19th century and of anarchist and libertarian socialist print in various languages, including Latvian, Russian and Yiddish.
Latvia’s nature is very beautiful and May is the best time to come. It is the time when there aren’t many tourists, and it is already warm by then. Latvia has a very rich history of breweries and some of the best beers in Europe.
Once part of the Hansa union (together with Hamburg and Novgorod) Riga became a major industrial centre in the 19th century with militant class struggle and outbreaks of revolutions. Also, Riga is the home city of humanist and proto-anarchist philosopher Johan Gotfrid Herder.
How to get here
By bus from Germany, France, Poland, Russia, Belarus, Ukraine, Lithuania, Estonia, Czech Republic.
By boat from Germany, Sweden, Denmark.
By plane. Our airport has flights by many airlines.
Also, there are good hitch-hiking opportunities, which was proven by some of our guests last year.
Cycling is always an option too 😀
If you need a visa
Latvia is part of Shengen, and citizens of Great Britain, USA, Canada, Australia, Israel and some other countries do not need visas either.
If you need a visa we can send you a visa invitation. It costs 10 euro and takes about two weeks to obtain, so please let us know well in advance.
Food
There are many inexpensive cafes in Riga near the venue. At the festival on Saturday and Sunday we are also offering everybody vegan lunch (for donations).
Accommodations
We have limited possibilities to host some of the participants at our homes, as well as we can help you find inexpensive accommodations in Riga. Let us know if you need help.
Announcements and social media
Before the bookfair, we plan to post about every participant a little introduction on our instagram and website (welcome to the website!). If you want (and feel comfortable) to introduce your lecture, distro or workshop to people then please provide a description about yourself.
To make it easier to write one, you can answer these questions about yourself:
– What will you be doing in the bookfair? Distro/workshop/lecture/discussion/anything else outside of these bounds. And what will it be about, the theme or style, up to you!
– What are you? Here you can provide whatever information you want. Your history, your story, what are you and where do you count yourself from (if from anywhere at all).
– What book radicalised you? This is a tradition that we’d love to continue from last year! If you want, please tell about the book that you consider your point of radicalisation or just any book that you recommend others read.
Your descriptions can be as long or as short as you wish. Also please provide visuals that we can use in our posts! Pictures, logo, symbols, anything that you wish.
لقد علمنا للتو من خلال رسائل من رفاقنا في باكستان ومن الجمعية العالمية للعمال (AIT-IWA) في أستراليا، أن الشرطة في منطقة السند في باكستان قد اعتقلت 600 من الأحرار والعمال الذين كانوا يتظاهرون ضد التطرف الديني الإسلامي. هذه المظاهرة، التي كانت قانونية رغم ذلك، كانت تهدف إلى الاحتجاج على اغتيال طبيب في كراتشي من قبل متطرفين إسلاميين بسبب اتهامه بالتجديف.
من بين المعتقلين رفاقنا من اتحاد التضامن العمالي (WSF)، الفرع الباكستاني من الجمعية العالمية للعمال: ويليام صادق، المخضرم في الحركة الأناركية الباكستانية، نصير منصور، جامي تشانديو، الناشطة النسوية سينده نواز غانغرو، السيدة زهراء خان
ويليام صادق خلال الاحتجاجات في كراتشي دعمًا لحركة « المرأة – الحياة – الحرية » في إيران
وقد أثار اتحاد WSF في كراتشي غضب « الإسلاميين الزومبيين » بسبب احتجاجاته ضد قتل مهسا أميني من قبل الشرطة الدينية الإيرانية في عام 2022 ودعمه العلني لحقوق المتحولين جنسيًا في كراتشي العام الماضي.
والآن، أمرت حكومة حزب الشعب في مقاطعة السند شرطة كراتشي بقمع الاحتجاجات ضد المتطرفين الدينيين القتلة.
في الفترة من ٥ إلى ٧ يوليو، تحولت بريشتينا، كوسوفا، إلى مركز للفكر والتنسيق والتضامن اللاسلطوي حيث استضافت النسخة السادسة عشرة من معرض الكتب الأناركي في البلقان (BAB). جمع هذا التجمع الأناركي الأول على الإطلاق في منطقة ناطقة باللغة الألبانية أكثر من ٢٥٠ مشاركًا من 29 دولة، من تشيلي إلى أذربيجان. عرض ما مجموعه ٣٢ مجموعة ومبادرة كتبًا ومجلات، وتم تنظيم ١٨ مناقشة وحدثًا، لعرض التنوع الشامل للحركة. وبروح حقيقية من الجماعية والمساعدة المتبادلة، انخرط المشاركون في المنظمة، مما جعل هذا الحدث دليلاً رائعًا على ما يمكن تحقيقه من خلال الجهد الجماعي.
إن إقامة مثل هذا الحدث في بريشتينا له أهمية خاصة. منذ نهاية الحرب، ظلت كوسوفا عالقة في حالة صراع دائم، مما أدى إلى جو دائم من التوتر بين دولة كوسوفا وصربيا. لقد استفادت النخب على كلا الجانبين بشكل كبير من هذا الوضع، مما أدى إلى ضمان وازدهار الانقسام بين المجتمعات. إن مجرد حقيقة أن الرفاق من جميع أنحاء البلقان، بما في ذلك كوسوفا وصربيا، وقفوا جنبًا إلى جنب، ويدينون القومية وسياسات الدولة، هو شهادة قوية على التزامنا الجماعي بالتضامن والمقاومة والتعاون عبر الحدود المصطنعة وسياسات الدولة التي تهدف إلى تقسيمنا.
لا يمكن المبالغة في مدى إلحاح هذا التجمع. في الوقت الذي تجتاح فيه نيران الحرب العالم وينتشر فيه شبح الفاشية العلنية، أصبحت الدول أكثر عسكرة، ويتزايد القمع باستمرار. خلال BAB، شاركنا تجارب مناطقنا وحللنا كيف تعمل دول البلقان على تكثيف خطابها القومي بينما تقوم في الوقت نفسه بجمع الأسلحة وبدء المناقشات لإعادة الخدمة العسكرية الإلزامية. هذه الأفعال تغذي روايات بعضها البعض، والتي تستخدم كمبرر للأخيرة وتزرع الخوف في المجتمعات. ونجد أنه من الضروري أن تعمل شعوب البلقان، وما وراءها، كمجموعات وأفراد لاسلطويين، على تعميق التنسيق وتعزيز شبكات المقاومة ضد عودة القومية والنزعة العسكرية. والفشل في القيام بذلك سيؤدي حتماً إلى الحرب.
الحرب جزء لا يتجزأ من النظام الرأسمالي. وسواء كانت منخفضة الحدة أو كاملة، فهي بمثابة أداة مهمة لتوسيع الرأسمالية من خلال فتح مصادر جديدة للاستغلال، مثل الأرض والبحر والمعادن وجميع الكائنات الحية، أو إنتاج وبيع الأسلحة كرأس مال. نحن لا نقع في فخ اعتبار الصراع صراعًا ثنائيًا بين الدول القومية، على الرغم من أننا نقبل الفروق الدقيقة وسياقات كيفية حدوثه؛ نحن نرى أنها حرب رأس المال ضد المجتمعات. فالحروب في أوكرانيا، والسودان، وسوريا، وميانمار، ومنطقة جنوب الصحراء الكبرى في أفريقيا، وحروب الكارتلات في المكسيك، وغيرها، تشترك جميعها في نفس منطق الهيمنة وتوسيع رأس المال، الذي لا يجلب سوى الموت والدمار.
نحن ندرك أن دول البلقان ليست مجرد متفرج على مشهد الحرب، بل هي جزء لا يتجزأ منه؛ من استضافة المنشآت العسكرية العالمية الكبرى، وتوفير أماكن تدريب للقوات المسلحة، وتوفير الخدمات اللوجستية والممرات لنقل الأسلحة والقوات، والمساهمة في المعرفة التقنية، ولعب دور مهم في مناورات الحرب العالمية وإنتاج وبيع الأسلحة في جميع أنحاء العالم، وبالتالي، مع أن تكون جزءًا من القتل والإبادة الجماعية وتمكينهما. وبينما يعمل القطاعان الخاص والحكومي بجد، جنبًا إلى جنب، لتطوير حتى أصغر دول البلقان إلى منطقة جادة لإنتاج و/أو شراء الأسلحة، فإننا نرى ضغوطًا متزايدة على المجتمعات المحلية لقبول واقع جديد أكثر عسكرة من أي وقت مضى تحت ذريعة الخوف وعدم اليقين بشأن المستقبل.
ولعل أبشع وأوضح مثال على منطق الحرب هو الإبادة الجماعية التي تحدث في غزة والهجمات في الضفة الغربية ضد الشعب الفلسطيني، والتي أسفرت عن مقتل عشرات الآلاف من المدنيين وتدمير المنطقة بأكملها، في بث مستمر على شاشاتنا؛ كل هذه الأمور تحظى بدعم القوى الإمبريالية العالمية والمجمع الصناعي العسكري، بما في ذلك دول البلقان، التي تقدم الدعم السياسي والعسكري. إن حرب الإبادة الجماعية في غزة هي بمثابة تذكير لقدرة الغرب الاستعمارية على شن حروب إبادة، كما أنها بمثابة مختبر للسياسات الثانوية، حيث تعرض ما تريده الطبقات الحاكمة حالياً وما تستطيع أن تفعله لشعوب بأكملها.
إننا نتضامن مع الشعب الفلسطيني وندعو إلى المقاومة في كل منطقة من مناطق البلقان لتعطيل الدعم السياسي والعسكري الذي تقدمه دول البلقان لدولة إسرائيل. نحن ندرك أن العدو ليس الحرب نفسها فحسب، بل أيضًا الدول والأنظمة الرأسمالية التي تديمها.
مع أخذ كل ما سبق في الاعتبار، ندعو إلى أيام العمل العابرة للحدود الوطنية ضد النزعة العسكرية والقومية في الأسبوع الأول من أكتوبر (من ١ إلى ١٠ أكتوبر ٢٠٢٤). خلال هذه الفترة، ندعو الجميع، في مناطقهم وبطريقتهم الخاصة، إلى تنظيم أعمال ضد ظروف الحرب: القومية، والنزعة العسكرية، والسلطة الأبوية، وسياسات الإقصاء، وما إلى ذلك. وندعو إلى اتخاذ إجراءات ضد صناعة الأسلحة والنقل الأسلحة، ضد جميع الأجهزة العسكرية الوطنية، والتحالفات العسكرية المتعددة الجنسيات، والعسكرة المتزايدة لمجتمعاتنا. وكما في السنوات السابقة، فإننا نؤكد تضامننا مع جميع الهاربين ومقاومي الحرب والمستنكفين ضميرياً.
وقد أدت عسكرة البلقان عن غير قصد إلى عسكرة حدود الدول، والتي أصبحت بمثابة أحكام بالإعدام على المهاجرين الذين يستخدمون البلقان كطريق للوصول إلى المدن الأوروبية. وقد تولت دول البلقان، التي تم تصويرها على أنها حدود “قلعة أوروبا“، دوراً في السيطرة على الحركة. وهذا يعني صد المهاجرين، والسرقة، والضرب، والاحتجاز، وحتى قتل المهاجرين، وكل ذلك مغطى باللغة التكنوقراطية لإدارة الهجرة. فقد تم التبرع بمئات الملايين من الدولارات لدول البلقان، وتزويدها بأحدث التكنولوجيات اللازمة لعسكرة الحدود ومراقبتها، وكل هذا في حين تستضيف قوات فرونتكس، في إطار جهد متضافر لحماية “قلعة أوروبا“. والآن، لا تعمل دول البلقان كرادع للمهاجرين القادمين إلى أوروبا فحسب، بل إنها تلعب أيضًا دورًا نشطًا في “معالجة” المهاجرين من خلال إنشاء مراكز في ألبانيا نيابة عن إيطاليا، أو من خلال تأجير ٣٠٠ زنزانة سجن. من كوسوفو من قبل الدنمارك لاستخدامها لترحيل الأجانب. ومن خلال فهم تجربتنا الخاصة باعتبارنا قادمين من مجتمعات شكلتها الهجرة (أو كونها واحدة)، فإننا نتضامن مع المهاجرين القادمين إلى منطقة البلقان ويمرون بها، ونؤكد على الحاجة إلى تعزيز المبادرات الفوضوية العابرة للحدود الوطنية لتوفير الدعم للأشخاص المتنقلين.
إن الوجود المؤلم للنساء، والمتحولين جنسيا، وغير المتوافقين جنسيا، والأشخاص الكويريين في ظل المجتمعات الرأسمالية الأبوية، يتفاقم بشكل أكبر بسبب الإصلاحات النيوليبرالية، والقوى الدينية المحافظة الرجعية، وسياسات الدولة اللاإنسانية. وفي الدول ذات النزعة القومية والعسكرية المتزايدة، يُستخدم خطاب الانحدار الديموغرافي لتبرير سياسات أكثر تقييدًا فيما يتعلق باستقلالية الأشخاص الذين يولدون. تتحول الأجساد إلى مجرد أوعية للتكاثر، سواء من حيث الولادة أو الرعاية، والتي يستغلها رأس المال كعمل يتم التحكم فيه عن كثب من خلال السيطرة المباشرة على الأجساد. وهكذا، فإن النضال الأناركي من أجل الحرية والمساواة هو بطبيعته صراع نسوي. نؤكد التزامنا بالنضال ضد السلطة الأبوية بجميع أشكالها من الاستغلال وعدم المساواة، وكذلك التزامنا بالنضال من أجل العدالة الإنجابية، والإجهاض الآمن والإدارة الذاتية.
علاوة على ذلك، نؤكد على أن حركتنا الأناركية يجب أن تكون مساحة آمنة للجميع، وتعزيز البيئات التي تشمل المثل الأعلى للمساواة، وخالية من الرجولة، وكراهية النساء، ورهاب المثلية، ورهاب التحول الجنسي، ورهاب المثلية. ومن منطلق إدراكنا أنه لا يزال هناك عمل يتعين القيام به في هذا الصدد، ومن أجل تعزيز هذه الثقافة، فإننا نلتزم بالعدالة التحويلية داخل مجتمعاتنا.
إن محاربة الرأسمالية تعني محاربة منطقها وقبضتها على جبهات متعددة. وبالتالي، فإن نضالنا هو جزء لا يتجزأ من العديد من النضالات داخل المجتمع، حيث تعيش كل منطقة سياقًا مختلفًا. لذلك، فإن النضال الأناركي ضد الرأسمالية هو أيضا نضال ضد كل عنف الدولة وتدميرها. أكد هذا باب BAB مجددًا التزامنا بإلغاء السجون وشدد على دعمنا العام للسجناء الفوضويين في المنطقة وخارجها. باعتبارنا فوضويين، يجب علينا أيضًا أن نكون في طليعة الكفاح ضد تدمير البيئة. وبالتالي، يتعين علينا أن نطور استراتيجيات لا تعالج الأزمات المباشرة فحسب (والتي غالبا ما تستنزف قدراتنا) بل تخلق أيضا تحليلا طويل الأجل متعدد الطبقات فضلا عن هياكل المقاومة ضد الرأسمالية. ولا يمكن تحقيق ذلك إلا من خلال الاعتراف بالترابط بين نضالاتنا، والذي يجب أن ينعكس في جميع جوانب تنظيمنا وأعمالنا.
خلال اجتماع باب BAB هذا، ناقشنا أيضًا أهمية مواصلة توسيع وإنشاء البنية التحتية المستقلة الخاصة بنا. تعتبر القرفصاء والمراكز الاجتماعية المستقلة ذات أهمية كبيرة في هذه البنية التحتية، حيث توفر مساحات للتنظيم وبناء المجتمع والمقاومة. ومع ذلك، تواجه هذه الفضاءات تحديات كبيرة، بدءًا من قمع الدولة وحتى التناقضات الداخلية. وأكدنا على ضرورة تعزيز هذه المبادرات، والاعتراف بدورها في الحركة والمجتمعات التي نعيش فيها.
وفي نفس السياق، أكدنا على أهمية إنشاء مبادراتنا المطبوعة ووسائل الإعلام الفوضوية، مثل المشاريع الإذاعية، والتي تعتبر حاسمة لنشر الأخبار والتجارب حول نضال حركتنا، وكذلك للمجتمع ككل. وعلى نفس المنوال، فإننا ندرك أيضًا الحاجة إلى الاهتمام بتاريخنا من خلال المشاريع الأرشيفية. ومن الممكن أن تخدم هذه المشاريع ليس فقط كمنصات لتسجيل وكتابة التاريخ من خلال رواياتنا الخاصة، ولكن أيضًا كمصادر للمعرفة حول التكتيكات والممارسات والتحليلات التي لا يزال بوسعنا استخدامها بشكل جيد.
أكد معرض الكتب الأناركي في البلقان لعام ٢٠٢٤ مجددًا قوتنا الجماعية والتزامنا ببناء عالم خالٍ من الاضطهاد، وسلط الضوء على تفانينا في المقاومة من ناحية والتضامن من ناحية أخرى. وبينما نتطلع إلى المستقبل، يتعين علينا أن نستمر في بناء شبكات الدعم وتطوير الاستراتيجيات اللازمة لمواجهة النظام الرأسمالي والدولة التي تحرسه. يجب علينا توسيع شبكاتنا والوصول إلى مدن البلقان حيث لا توجد مبادرات فوضوية، ودعمها لكي تتأسس وتزدهر. إن التنسيق والتضامن هما الركائز التي سنبني عليها مقاومتنا ونخلق مستقبلاً يقوم على التعاون المتبادل والحرية والتعاطف الراديكالي والمساواة.
يجب علينا أن نؤكد مرة أخرى على أهمية إقامة معرض الكتاب هذا في منطقة ناطقة باللغة الألبانية، ليكون أول تجمع لاسلطوي على الإطلاق في هذه الأراضي. وقد أتيحت للجماعات والمجموعات والأفراد الذين أتوا من جميع أنحاء العالم فرصة التعرف على سياق النضال المحلي ومشاركة تجاربهم مع شعب بريشتينا. بالنسبة للعديد من الأشخاص في بريشتينا الذين زاروا معرض الكتاب، وكذلك بالنسبة للجماعات والأفراد الذين دعموه، كانت هذه تجربة تعليمية أظهرت قوة التنظيم غير الهرمي القائم فقط على التضامن والمساعدة المتبادلة. كما سلط الضوء على أهمية التحليل والتنظيم اللاسلطوي في النضالات المحلية والإقليمية.
أخيرًا، يسعدنا جدًا أن نعلن أن معرض البلقان اللاسلطوي للكتاب القادم سوف يعقد في سالونيك، اليونان.
Call for Participation: Balkan Anarchist Bookfair 2024
With great excitement we announce that, for the first time ever, the 16th edition of Balkan Anarchist Bookfair (BAB) will be held in Prishtina, Kosova, from 5th – 7th of July 2024. BAB is not merely a platform to promote books, but also place to exchange information and ideas, create new initiatives, and strengthen organizations. As such, for more than 20 years, it stands as a testament to our collective commitment to solidarity, resistance, and collaboration across the artificial borders of Balkans.
BAB comes at a crucial time when the capital is experiencing its regular accumulation crisis, the fires of war are ravaging across the world, putting us at the brink of a world war, and fascism, in its explicit form, is spreading like wildfire. States are getting more militarized and the populations are increasingly policed, breaking apart communities and bonds of solidarity. And with any type of dissent oppressed, the capital runs freely, ever expanding to new sources of exploitation.
Balkans is no exception. We are witnessing the ever-rising militarization of Balkan countries, with ever growing stockpile of weapons and technologies with the plan of introducing mandatory military services. And under the guise of national interest and through racial nationalist discourse more oppressive methods of population control have been introduced, often to detriment of ethnic, social and political minorities. Political power has been further centralized and political repression has been conducted more openly, whereas the political organizations have been rendered impotent through NGO-isation, reflecting the logic of neoliberalism that seeped into every spore of political, social and cultural life.
At the same time the patriarchy, an integral part of capitalist exploitation, creates an ever-hostile environment for all, but especially women, and LGBTQI+ community, with growing number of femicide and physical attacks, maintaining hostile environment both in public and private spheres, as well as through attempts to control our bodies. This same patriarchal logic gives rise to both religious zealotry, whose false antagonism with national conservatism only reinforce the patriarchal system.
On an international scale, the Balkans play a crucial role in global politics. Geopolitical maneuvers by NATO and the Russian Federation maintain direct influence over the region. Simultaneously, the neo-liberal reforms have already given access to international capital, particularly the capital from the EU, China and Turkey, which gained control over all essential public infrastructure throughout Balkans. And while Balkan is interconnected with international markets of exploitation, now it becomes further interconnected in its population and movement control for benefit of centers of capital. Balkan now shifts from already established borderland of fortress Europe, to more of a direct “forward base” for migrant population control of the latter, by, among others, hosting migrant detention centers such as the one planned in Albania on behalf of Italy.
As anarchists, we have always showed our commitment to organize across borders, create structures of solidarity and find ways to resist oppression. Today, again, faced with all of the above challenges that as people of Balkans we are facing, we again must find our strength and ways to respond to the structures of oppression with utter most urgency.
Thus, again this year, as in previous BABs, we call upon anarchist publishing houses and initiatives, as well as all international anarchist and anti-authoritarian movements from the geographies of the Balkans and beyond to plan their participation in the BAB2024 in Prishtina. We welcome all the interested people and groups to join in the process of organizing the event.
For further information, inquiries, and proposals, contact us at bab2024@riseup.net or visit bab2024.espivblogs.net
Thirrje për pjesëmarrje: Panairi Ballkanik Anarkist i Librit – BAB2024
Me shumë kënaqësi dhe entuziazëm ju njoftojmë se edicioni i 16-të i Panairit Ballkanik Anarkist të Librit (Balkan Anarchist Bookfair – BAB2024), për herë të parë, do të mbahet në Prishtinë, nga data 5 deri më 7 korrik 2024. Ky panair nuk është thjesht një platformë për promovimin e librave, por edhe mundësi për të shkëmbyer ide dhe informata, për të krijuar nisma të reja dhe për të përforcuar organizatat anarkiste të rajonit. Për më shumë se 20 vjet, ky panair është dëshmi e përkushtimit tonë kolektiv për solidaritet, rezistencë dhe bashkëpunim përtej kufijve artificialë të Ballkanit.
BAB-i i këtij viti organizohet në kohë vendimtare për të gjithë ne. Në kohë që kapitali është duke e përjetuar krizën e tij ciklike të akumulimit, zjarret e luftës po ndizen anembanë globit duke na vënë në prag të një lufte botërore, e ndërkohë që fashizmi, në formën e tij klasike, është rishfaqur dhe po merr hov përsëri. Çdo ditë e më shumë, shtetet po militarizohen dhe popullata po vëhet nën vëzhgim dhe kontrollë më të rreptë, komunitetet po shkatërrohen, solidariteteti po shpërbëhet, e çdo lloj disidence po shtypet. Kësisoji, kapitali ka rrugë të lirë për tu zgjeruar drejt burimeve të reja për eksploatim.
Kjo është po ashtu e vertetë për Ballkanin. Ne jemi dëshmitarë të rritjes së vazhdueshme të militarizimit të shteteve të Ballkanit që rregulisht blejnë armë e teknologji të reja, si dhe kanë plane të rikthejnë shërbimin e detyrueshëm ushtarak. Shtuar kësaj, nën maskën e interesit kombëtar dhe përmes diskursit nacionalist e racor, shtetet çdo ditë e më shumë janë duke përdorë metoda shtypëse kundrejt popullatave, nga të cilat më së shpeshti pësojnë pakicat etnike, sociale e ato politike. Pushteti politik është centralizuar edhe më tej, represioni politik po bëhet më prezent, ndërsa organizatat politike janë shëndrruar në struktura impotente nëpërmjet OJQ-izimit të tyre, gjë që reflekton logjikën neoliberale që tanimë depërtoj në çdo pore të jetës politike, sociale e kulturore.
Në të njëjtën kohë, patriarkati, kjo pjesë përbërëse e kapitalizmit eksploatues e shtypës, krijon një mjedis gjithnjë e më armiqësor, si në sferën publike ashtu edhe në atë private, veçanërisht për gratë dhe komunitetin LGBTQI+, që çdo ditë përjetojnë sulme fizike e vrasje, si dhe përpjekje për të kontrolluar trupat e tyre. E njëjta logjikë patriarkale sjell edhe esktremizmin fetar dhe konservatizmin nacionalist, që si dy ide konservative, qëndrojnë në antagonizëm të rremë me njëra tjetrën ndërkohë që vetëm sa e përforcojnë patriarkatin.
Në nivel ndërkombëtar, Ballkani luan një rol të rëndësishëm në politikën globale. Manovrat gjeopolitike të NATOs dhe Federatës Ruse e mirëmbajnë ndikimin e drejtpërdrejtë të tyre në rajon. Njëkohësisht, reformat neo-liberale tanimë i dhanë qasje kapitalit ndërkombëtar, veçanërisht atij nga BE-ja, Turqia e Kina, dhe i dhanë kontroll mbi të gjithë infrastrukturën publike thelbësore. Dhe ndërsa Ballkani është i ndërlidhur me tregjet eksploatuese ndërkombëtare, tani gjithashtu bëhet pjesë përbërëse e kontrolit të popullatave dhe lëvizjës së tyre për hirë të qendrave të kapitalit. Ballkani tashmë është duke e ndryshuar rrolin nga zona kufitare e të ashtuquajturës “Bastioni Evropian”, në një kullë paraje në kontrollin e lëvizjsës së migrantëve, sikurse në rastin e Shqipërisë që është në proces të themelimit të qendrës së mbajtjes për migranta që kanë destinacion Italinë.
Ne si anarkistë, gjithnjë e kemi treguar gaditshmërinë tonë për t’u organizuar përtej kufijve, për të krijuar struktura të solidaritetit dhe për të gjetur mënyra për t’i rezistuar shtypjes. Edhe tani, duke u ballafaquar me sfidat e lartpërmendura, ne përsëri duhet ta gjejmë forcën dhe të krijojmë mënyra për t’iu përgjigjur këtyre strukturave shtypëse.
Rrjedhimisht, edhe këtë vit, si edicionet e mëparshme të BAB-it , u bëjmë thirrje shtëpive dhe iniciativave botuese anarkiste, si dhe të gjitha lëvizjeve, grupeve dhe individëve anarkist dhe antiautoritar të gjeografive të Ballkanit, dhe përtej, që të planifikojnë pjesëmarrjen e tyre në BAB2024 në Prishtinë. Mirëpresim të gjithë të interesuarit dhe grupet që të bashkohen në procesin e organizimit të panairit.
Për informacione, pyetje dhe propozime të mëtejshme, na kontaktoni në bab2024@riseup.net ose vizitoni bab2024.espivblogs.net
Asambleja e Panairit Ballkanik Anarkist të Librit, BAB2024
دعوة للمشاركين: معرض الكتب الأناركي في البلقان BAB2024
دعوة للمشاركين: معرض الكتب الأناركي في البلقان BAB2024
دعوة للمشاركة: معرض الكتاب الأناركي في البلقان ٢٠٢٤
بحماس كبير، نعلن أنه، ولأول مرة على الإطلاق، ستعقد النسخة السادسة عشرة من معرض البلقان اللاسلطوي للكتاب (BAB) في بريشتينا، كوسوفا، في الفترة من ٥ إلى ٧ يوليو ٢٠٢٤. BAB ليس مجرد منصة للترويج للكتب، ولكنه مكان أيضًا لتبادل المعلومات والأفكار وإنشاء مبادرات جديدة وتعزيز المنظمات. وعلى هذا النحو، وعلى مدى أكثر من عشرين عاما، كان هذا بمثابة شهادة على التزامنا الجماعي بالتضامن والمقاومة والتعاون عبر الحدود المصطنعة لمنطقة البلقان.
يأتي BAB في وقت حرج حيث تعاني العاصمة من أزمة تراكم منتظمة، ونيران الحرب تجتاح جميع أنحاء العالم، مما يضعنا على شفا حرب عالمية، والفاشية، في شكلها الصريح، تنتشر كالنار في الهشيم. أصبحت الدول أكثر عسكرة، وتتزايد مراقبة السكان، مما يؤدي إلى تفكك المجتمعات وروابط التضامن. ومع قمع أي نوع من المعارضة، فإن رأس المال يتحرك بحرية، ويتوسع باستمرار إلى مصادر جديدة للاستغلال.
ومنطقة البلقان ليست استثناء. إننا نشهد تزايدا مستمرا في عسكرة دول البلقان، مع وجود مخزون متزايد من الأسلحة والتكنولوجيات مع خطة لإدخال الخدمات العسكرية الإلزامية. وتحت ستار المصلحة الوطنية ومن خلال الخطاب القومي العنصري، تم إدخال أساليب أكثر قمعية للتحكم في السكان، على حساب الأقليات العرقية والاجتماعية والسياسية في كثير من الأحيان. وقد أصبحت السلطة السياسية أكثر مركزية، وتم ممارسة القمع السياسي بشكل أكثر صراحة، في حين أصبحت المنظمات السياسية عاجزة من خلال تحويل المنظمات غير الحكومية، مما يعكس منطق الليبرالية الجديدة التي تسربت إلى كل مجال من مجالات الحياة السياسية والاجتماعية والثقافية.
في الوقت نفسه، تخلق السلطة الأبوية، وهي جزء لا يتجزأ من الاستغلال الرأسمالي، بيئة معادية للجميع، وخاصة النساء ومجتمع LGBTQI+، مع تزايد عدد جرائم قتل الإناث والاعتداءات الجسدية، والحفاظ على بيئة معادية في المجالين العام والخاص. وكذلك من خلال محاولات السيطرة على أجسادنا. ويؤدي هذا المنطق الأبوي نفسه إلى ظهور التعصب الديني، الذي يؤدي عداءه الكاذب مع المحافظة الوطنية إلى تعزيز النظام الأبوي.
على المستوى الدولي، تلعب منطقة البلقان دورًا حاسمًا في السياسة العالمية. تحافظ المناورات الجيوسياسية التي يقوم بها حلف شمال الأطلسي والاتحاد الروسي على نفوذ مباشر على المنطقة. وفي الوقت نفسه، أتاحت الإصلاحات الليبرالية الجديدة بالفعل إمكانية الوصول إلى رأس المال الدولي، وخاصة رأس المال القادم من الاتحاد الأوروبي، والصين، وتركيا، التي تمكنت من السيطرة على كل البنية التحتية العامة الأساسية في مختلف أنحاء البلقان. وبينما ترتبط منطقة البلقان بأسواق الاستغلال الدولية، فإنها أصبحت الآن أكثر ترابطًا من حيث عدد السكان والتحكم في الحركة لصالح مراكز رأس المال. وتتحول البلقان الآن من منطقة حدودية قائمة بالفعل في أوروبا المحصنة، إلى “قاعدة أمامية” مباشرة للسيطرة على السكان المهاجرين في أوروبا، من خلال، من بين أمور أخرى، استضافة مراكز احتجاز المهاجرين مثل المركز المخطط في ألبانيا نيابة عن إيطاليا.
باعتبارنا أناركيين، أظهرنا دائمًا التزامنا بالتنظيم عبر الحدود، وإنشاء هياكل التضامن وإيجاد طرق لمقاومة القمع. واليوم، مرة أخرى، في مواجهة جميع التحديات المذكورة أعلاه التي نواجهها كشعوب البلقان، يجب علينا مرة أخرى أن نجد قوتنا وطرقنا للرد على هياكل القمع بأقصى قدر من الإلحاح.
وهكذا، مرة أخرى هذا العام، كما هو الحال في BABs السابقة، ندعو دور النشر والمبادرات اللاسلطوية، وكذلك جميع الحركات الأناركية والمناهضة للسلطوية الدولية من مناطق البلقان وخارجها إلى التخطيط لمشاركتهم في BAB2024 في بريشتينا. ونرحب بجميع الأشخاص والمجموعات المهتمة للانضمام إلى عملية تنظيم هذا الحدث.
لمزيد من المعلومات والاستفسارات والمقترحات، اتصل بنا على bab2024@riseup.net أو قم بزيارة bab2024.espivblogs.net
جمعية معرض الكتاب الأناركي في البلقان ٢٠٢٤
نمایشگاه کتاب آنارشیستی بالکان ۲۰۲۴ ۵ ـ۷ ژوئیه ۲۰۲۴، پریشتینا، کوزوو
فراخوان شرکت در: نمایشگاه کتاب آنارشیستی بالکان ۲۰۲۴
۱۸ ژانویه ۲۰۲۴
فراخوان شرکت در: نمایشگاه کتاب آنارشیستی بالکان ۲۰۲۴
با خوشحالی اعلام می کنیم که برای اولین بار، شانزدهمین دوره نمایشگاه کتاب آنارشیست بالکان (BAB) در پریشتینا، کوزوو، از ۵ ـ ۷ ژوئیه ۲۰۲۴ برگزار خواهد شد. نمایشگاه کتاب آنارشیستی صرفاً نه تنها بستری برای ترویج کتاب نیست، بلکه مکانی برای تبادل اطلاعات و ایده ها، ایجاد ابتکارات جدید و تقویت سازمان ها است. در سراسر مرزهای مصنوعی بالکان بیش از ۲۰ سال بعنوان سندی برای همبستگی، مقاومت و همکاری است.
نمایشگاە کتاب آنارشیستی بالکان در زمان حساسی برگزار می شود که سرمایە بحران انباشت منظم خود را تجربه می کند، آتش جنگ در سراسر جهان در حال گسترش است و ما را در آستانه یک جنگ جهانی قرار می دهد و فاشیسم، به سرعت، مانند آتشی در حال گسترش است. ایالت ها بیشتر نظامی می شوند و جمعیت ها به طور فزاینده ای تحت نظارت پلیس قرار می گیرند و جوامع و پیوندهای همبستگی را از هم می پاشند. و با هر نوع مخالفی که سرکوب می شود، سرمایه می تواند آزادانه توسعه پیدا کند و همواره راه را برای منابع جدید استثمار باز می کند.
بالکان نیز از این قاعده مستثنی نیست. ما شاهد نظامی شدن روزافزون کشورهای بالکان هستیم، با خرید روزافزون تسلیحات و فناوری ها، با طرح اجباری کردن خدمت سربازی. تحت پوشش منافع ملی و از طریق گفتمان نژادپرستانه ـ ناسیونالیستی، روش های سرکوبگرانه را برای کنترل انسان ها بکار می گیرند که اغلب به ضرر اقلیت های قومی، اجتماعی و سیاسی است. قدرت سیاسی بیشتر متمرکز شده و سرکوب سیاسی آشکارتر انجام شده است، در حالی که سازمانهای سیاسی از طریق (سازمان های مردمنهاد) NGO سازی ناتوان شدهاند، که منعکسکننده منطق نئولیبرالیسم است و این در تمام هاگهای زندگی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی نفوذ کرده است.
همزمان پدرسالاری بخشی جدایی ناپذیر از استثمار سیستم سرمایه داری است و باعث فضایی خشونت بار برای همگان، به ویژه زنان، و جامعه الجیبیتی+ با آمار فزاینده زن کشی و حملات فیزیکی، حفظ محیطی خشونت بار چه در حوزه عمومی و چه در حوزه خصوصی است. و حتی کوشش برای کنترل بدن ما زنان. همین منطق مردسالارانه باعث ایجاد تعصب مذهبی می شود، که تضاد کاذب آن با محافظه کاری ملی تنها باعث تقویت نظام پدرسالاری می شود.
در سطح بین المللی، بالکان نقش مهمی در سیاست جهانی ایفا می کند. مانورهای ژئوپلیتیک ناتو و فدراسیون روسیه نفوذ مستقیم در منطقه دارند. همزمان، اصلاحات نئولیبرالی قبلاً به سرمایه بین المللی دسترسی پیدا کرده است، به ویژه سرمایه های متعلق به اتحادیه اروپا، چین و ترکیه تمام زیرساخت های عمومی اساسی را در سراسر بالکان تحت کنترل خود درآورده اند. و در حالی که بالکان با بازارهای بین المللی استثمار همکاری می کند، اکنون در کنترل جمعیت و جابجایی انسان ها به نفع مراکز سرمایه با هم ارتباط نزدیک تری پیدا کرده اند. بالکان اکنون از یک منطقه مرزی از قبل ایجاد شده، به یک “پایگاه مستقیم” در اروپا به یک منطقه برای کنترل مهاجرین و همینطور با ایجاد کمپ های پذیرش برای مهاجران، مانند اردوگاهی که از طرف ایتالیا در آلبانی برنامه ریزی شده بود تبدیل شده است.
ما همیشه بعنوان آنارشیست ها متعهد به سازماندهی در آن سوی مرزها، ایجاد ساختارهای همبستگی و یافتن راه هایی برای مقاومت در برابر ظلم و ستم بوده ایم. امروز، در مواجهه با تمام چالش های فوق که به عنوان مردم بالکان با آن مواجه هستیم، باید قدرت و راه هایی پیدا کرده تا هر چه سریع تر برای مقابله با ساختارهای ظلم و ستم عکس العمل نشان دهیم .
بنابراین، امسال نیز اعلام می می کنیم که مانند نمایشگاه های کتاب آنارشیستی قبلی، از انتشارات و ابتکارات آنارشیستی و همچنین از تمام جنبش های بین المللی آنارشیستی و ضد استبدادی از مناطق جغرافیایی بالکان و فراتر از آن می خواهیم تا برای شرکت در نمایشگاه کتاب آنارشیستی سال ۲۰۲۴ در پریشتینا برنامه ریزی کنند. از تمامی افراد و گروه های علاقه مند برای شرکت در روند برگزاری این رویداد استقبال می کنیم.
برای اطلاعات بیشتر، سوالات و پیشنهادات، با ما از طریق این آدرس ایمیل bab2024@riseup.net تماس بگیرید یا به bab2024.espivblogs.net مراجعه کنید.
بيان من( لجنة علاقات الاتحاد الأممية الأناركية – CRIFA)
لا حرب بين الشعوب ولا سلام بين الطبقات
اجتمعت لجنة العلاقات التابعة للاتحاد الأممیة الأناركية في أثينا في الفترة من 4 إلى 5 نوفمبر 2023 لمناقشة وتبادل أفكار وممارسات اتحاداتنا. في الوقت الحالي، ننشط بشكل خاص في الأنشطة المناهضةلالعسكرتارية، في فترة تتميز بتكثيف الحروب، والتي لا ينبغي لأشهرها، مثل الصراعات في غزة أو أوكرانيا أو السودان، أن تنسى عالمية المشكلة.
الحرب ليست حلاً أبدًا، بل هي وسيلة للرأسمالية والدولة لإعادة إنتاج أشكال الهيمنة والاستغلال والنظام الأبوي والقمع. الحرب هي تفاقم عنف السلطة والتسلسل الهرمي. يناقش الكثير من الناس جرائم الحرب، ونحن نقول إن الحرب دائمًا جريمة. جميع الحروب هي ضد الشعوب وتستخدم حججًا مثل القومية، ووضع الأشخاص المضطهدين ضد الآخرين، ومحاولة خلق أوهام المصالح المشتركة لجميع الطبقات لتقويض الصراعات الاجتماعية من خلال الدعاية الحربية.
نحن الفوضويوا نعارض كل الحدود والدول والجيوش ومبدأ السيادة الإقليمية ذاته. نقترح أفكارنا حول التضامن العالمي، وندعم بشكل فعال جميع ضحايا الحروب، وجميع أولئك الذين يرفضون الحروب من جميع الجهات: المعترضون، والفارون، والمخربون، والأشخاص الذين يهربون من الحروب.
نحن ندعم جميع الأعمال المناهضة للعسكرة التي تتفق مع مبادئنا الفوضوية، وكذلك تلك المجموعات والأفراد والجماعات الذين يقاومون الحرب من خلال العمل الاجتماعي ومساعدة الناس وتعزيز النضالات الاجتماعية والاستمرار في نشر الثقافات المناهضة للسلطوية على الرغم من الحرب.
بالإضافة إلى جعل النشر العالمي لهذه الأنشطة المناهضة للعسكرية بمثابة عمل إعلامي مضاد للدعاية الحرب، من خلال مجلاتنا وأجهزة الراديو ووسائل الإعلام، تعمل اتحاداتنا على تعزيز أنشطة مثل:
“أيام النضالي العالمي ضد أي حرب ونزعة عسكرية” من ١٧ إلى ٢٥ نوفمبر ٢٠٢٣ https://de.indymedia.org/node/306630
أسبوعين المناهضة للعسكرة في بابليكو في باريس من ٥ إلى ٢٦ نوفمبر ٢٠٢٣ http://www.librairie-publico.info/?p=8835
والجمعية المناهضة للعسكرة في إيطاليا.https://umanitanova.org/event/milano-assemblea-antimilitarista-4
لإعطاء بعض الأمثلة فقط.
لا حرب بين الشعوب ولا سلام بين الطبقات.
لجنة علاقات الاتحاد الأممیة الأناركية – CRIFA، أثينا ٥ نوفمبر ٢٠٢٣
ما يلي هو بيان مكتوب بشكل تعاوني وأيدته المنظمات الأناركية في جميع أنحاء العالم، بما في ذلك بلاك روز / روزا نيجرا. ظهر هذا البيان في الأصل على Anarkismo.net وتم نشره هنا بالكامل.
ترجمة الآلیة
المنفى ليس قرارًا سهلاً أبدًا. إنه ليس خيارًا أبدًا. وبدون الموارد، يمكن أن يصبح الأمر محنة حقيقية. التضامن هو المفتاح للتغلب على هذه الأوقات الصعبة.
تواصلنا مع مجموعة من الأنارکیو السودانيين في فبراير 2022، في خضم الاضطرابات الثورية التي تهز البلاد منذ 2018. وعلى الرغم من حواجز اللغة، تعلمنا منهم كيفية فهم هذه الثورة ولجان المقاومة بشكل أفضل. قلب. هذه المجموعة، المكونة بشكل رئيسي من الطلاب الشباب، تمت محاكاتها من قبل مجموعة فوضوية في شمال البلاد.
مثل العديد من البلدان خلال “الربيع العربي” عام 2011، انزلق السودان إلى حرب أهلية في أبريل من هذا العام. وشن الفريق أول حميدتي، قائد مليشيا “قوات الدعم السريع”، تمردا ضد الجيش الوطني السوداني. لقد رفضت القوى التقدمية والثورية في البلاد بالإجماع دعم طرف ضد الآخر، وهكذا تجد نفسها عالقة في رذيلة بين هذين الفصيلين الرجعيين العسكريين. لقد قُتل ما يقرب من 5000 شخص في هذا الصراع الذي لا طائل من ورائه. واضطر مليونان ونصف المليون شخص إلى مغادرة منازلهم، وفر 500 ألف منهم من البلاد. وتتزايد أعمال النهب والاغتصاب، وتشكل جزءاً من ترسانة أسلحة الحرب المستخدمة ضد المدنيين.
لا يزال رفاقنا الأنارکیو في السودان ويأملون أن يتمكنوا من مواصلة أنشطتهم التحريضية هناك سراً. لقد قدمنا مساعدات مالية قبل الحرب وحتى في بدايتها. لكن الوضع أصبح غير محتمل ولم يعد يسمح بأي نشاط اجتماعي أو سياسي. وقرر بعض أعضاء المجموعة مغادرة البلاد في أسرع وقت ممكن بعد أن تعرضت منازلهم للنهب من قبل قوات الدعم السريع. وقد قرر آخرون البقاء في الوقت الحالي، ونحن نحاول مساعدتهم أيضًا.
وبالتعاون مع رفاقنا المقيمين في هذا الجزء من العالم، نعمل على توفير أفضل الظروف الممكنة للبقاء على قيد الحياة في هذا السياق للجميع. بالنسبة لأولئك الذين ينوون البقاء، نحتاج إلى مساعدتهم على تلبية احتياجاتهم وتوفير المال جانبًا إذا كانوا بحاجة إليه من أجل المغادرة الطارئة. بالنسبة لأولئك الذين يذهبون إلى المنفى الآن، نحتاج إلى إخراجهم من البلاد، وتجنب المخاطر التي ينطوي عليها هذا النوع من الرحلات ذات الاتجاه الواحد قدر الإمكان، وتمكينهم من مواصلة نشاطهم مع الشعب السوداني في المنفى والطبقات المستغلة. في البلد المضيف لهم. ومع ذلك، فإن المنطقة غير مستقرة إلى حد كبير (الحروب الأهلية والانقلابات والأنظمة الاستبدادية الأخرى) وليس من الممكن حاليًا مغادرة البلاد.
وللقيام بذلك، نحتاج إلى المال، وصناديق التضامن التي تقدمها منظماتنا وحدها لا تكفي. فيما يلي النفقات المقدرة (بالدولار الأمريكي):
التأشيرات: 400 دولار
السفر: 800 دولار (هذا الرقم غير مؤكد، لأن التكاليف غير مستقرة إلى حد كبير)
الإيجار الأول في البلد المضيف: 200 دولار
الغذاء لمدة شهر واحد في البلد المضيف: 300 دولار
تكاليف (الإقامة، الطعام، الإنترنت) لوقت الانتظار في السودان: 1000 دولار
ولا تزال هذه الميزانية المؤقتة غير مستقرة في سياق اقتصادي وأمني سريع التغير. يغطي فقط النفقات لمدة شهر واحد على الأقل. لكن الوضع لن يتمكن رفاقنا من تلبية احتياجاتهم خلال شهر واحد فقط. من المحتمل أن نحتاج إلى المزيد من المال في النهاية. سيتم استخدام أي مبالغ يتم التبرع بها، حتى لو تجاوزت هذا المبلغ الأدنى، لتوفير الاحتياجات اليومية للرفاق حتى يتمكنوا من إعالة أنفسهم.
يتم جمع التبرعات من قبل رفاقنا في سويسرا الذين لديهم بالفعل هيكل تضامن دولي.
لا تنس أن تذكر “تضامن السودان” عند التبرع .
يمكن إرسال التبرعات نقدًا أو بالشيكات عبر البريد إلى:
جمعية تعزيز التضامن الدولي (APSI)
Place Chauderon 5
1003 Lausanne
سويسرا
في الفصل الثالث من كراسه ” الاشتراكية من الأسفل“، قرر ديفيد ماكنالي فضح (ما يسميه) “أسطورة الليبرتارية الأناركية“. في الواقع، روايته مشوهة للغاية وغير نزيهة بالفعل لدرجة أن كل ما يثبت أن الماركسيين سيبذلون قصارى جهدهم لمهاجمة الأفكار الأناركية. كما يشير برين موريس، فإن الدفاع عن التقاليد والأيديولوجيا اللينينية “يعني ضمناً … حاجة قهرية لنبذ الأنارکية“. [ علم البيئة والأنارکية، ص. 128] كتيب ماكنالي هو مثال كلاسيكي على ذلك. كما سنثبت، فإن “قضيته” عبارة عن مزيج من التأكيدات غير المنطقية والأكاذيب، وعندما تظهر الحقائق، يكون استخدامها مجرد وسيلة لرسم صورة زائفة للواقع.
يبدأ بملاحظة أن “الأناركية غالبًا ما تُعتبر على أنها تمثل تيارًا من الفكر الراديكالي الذي هو حقًا ديمقراطي وتحرري. تم الترحيب بها في بعض الأوساط باعتبارها الفلسفة السياسية الحقيقية الوحيدة [عن] الحرية “. وغني عن القول، إنه يعتقد أن “الواقع مختلف تمامًا“. يجادل بأن “الأنارکية في بدايتها كانت عقيدة مناهضة للديمقراطية بعمق. في الواقع، طور أهم مؤسسي الأناركية، بيير جوزيف برودون ومايكل باكونين، نظريات نخبوية واستبدادية حتى النخاع “.سوف نكتشف حقيقة هذا التأكيد لاحقًا. ومع ذلك، يجب أن نلاحظ أن ماكنالي يستخدم النهج الماركسي النموذجي لمهاجمة الأناركية – أي لمهاجمة الأناركيين بدلاً من اللاسلطوية بحد ذاتها. في الواقع، يلاحظ معجباً أن “الأنارکيين قد تخلوا لاحقًا عن بعض تجاوزات” آبائهم المؤسسين تظل فلسفتهم معادية لأفكار الديمقراطية الجماهيرية وسلطة العمال “. وهكذا، لدينا الاعتراف بأنه ليس كل الأناركيين يشاركون نفس الأفكار وأن النظرية اللاسلطوية قد تطورت منذ عام 1876 (عام وفاة باكونين). هذا أمر متوقع لأن الأناركيين ليسوا برودونيين أو باكونينيين – نحن لا نسمي أنفسنا بعد شخص واحد، بل نأخذ ما هو مفيد من الكتاب التحرريين ونتجاهل القمامة. على حد تعبير مالاتيستا،“نتبع الأفكار وليس الأشخاص، ونثور على هذه العادة المتمثلة في تجسيد مبدأ في الشخص.” [ الحياة والأفكار، ص. 199] ومع ذلك، هذا بجانب النقطة حيث أن وصف ماكنالي عن أناركية برودون وباكونين هو ببساطة خاطئ – في الواقع، خاطئ لدرجة تجعلك تتساءل عما إذا كان ببساطة غير كفء كعالم أو يسعى لتقديم خليط من الأكاذيب كحقيقة و “النظرية“.
بدأ ماكنالي بالاعتراف بأن “اللاسلطوية تطورت على عكس نمو المجتمع الرأسمالي. علاوة على ذلك، تركزت العداء الأناركي للرأسمالية على الدفاع عن حرية الفرد “. ومع ذلك، قام بعد ذلك بتشويه هذا التطور التاريخي الفعلي بالقول إن “الحرية التي دافع عنها اللاسلطويون لم تكن حرية الطبقة العاملة في تكوين مجتمع جديد بشكل جماعي. وبدلاً من ذلك، دافعت اللاسلطوية عن حرية أصحاب الممتلكات الصغيرة – صاحب المتجر والحرفي والتاجر – ضد تجاوزات المشاريع الرأسمالية الكبيرة “.
هذا الموقف، على أقل تقدير، هو تشويه كامل لحقائق الوضع. برودون، على سبيل المثال، خاطب كل من الفلاح / الحرفي والبروليتاريا. جادل في ما هي الملكية؟ أنه “يكرز [محرر] التحرر للبروليتيرات ؛ نقابة العمال “. [ص. 137] وهكذا خاطب برودون نفسه لكل من الفلاح / الحرفي و “الطبقة العاملة” (أي العبيد المأجورين). هذا أمر متوقع من التحرري شكل من أشكال الاشتراكية كما، في وقت كتاباته، والغالبية العظمى من الأشخاص الذين يعملون كانتالفلاحون والحرفيون. في الواقع، استمرت هيمنة العمال الحرفيين / الفلاحين في الاقتصاد الفرنسي حتى مطلع القرن. إن عدم أخذ الحرفي / الفلاح في الحسبان يعني دكتاتورية أقلية من العمال على بقية الناس. بالنظر إلى أن ماكنالي يذكر في الفصل الرابع من كراسه أن الماركسية تهدف إلى “مجتمع ديمقراطي وجماعي … قائم على أكمل ديمقراطية سياسية ممكنة“، فإن هجومه على قلق برودون بشأن الحرفي والفلاح غريب بشكل مضاعف. إما أن تدعم “أكمل ديمقراطية سياسية ممكنة” (ولذا يجب أن تأخذ نظريتك في الحسبان الحرفيين والفلاحين) أو تقيد الديمقراطية السياسية وتستبدلها بحكم القلة.
وهكذا برودون لم تدعم “حرية الطبقة العاملة لجعل جماعي مجتمع جديد.” كانت أفكاره موجهة إلى كل من الحرفيين / الفلاحين والبروليتاريين. علاوة على ذلك، كان هذا الموقف موقفًا معقولًا وجذريًا بشكل واضح يجب اتخاذه:
“بينما كان ماركس محقًا في توقع هيمنة البروليتاريا الصناعية في نهاية المطاف على العمال المهرة، لم تكن هذه الهيمنة واضحة ولا حتمية في فرنسا خلال القرن التاسع عشر. ارتفع العدد المطلق للصناعات الصغيرة خلال معظم القرن …
ولا يبدو أن ماركس كان محقًا فيما يتعلق بالطبيعة الثورية للبروليتاريا الصناعية. لقد أصبح من كليشيهات تاريخ العمل الفرنسي أن الحرفيين خلال القرن التاسع عشر كانوا في الغالب أكثر راديكالية من عمال الصناعة. يبدو أن بعض أكثر أعمال العمال كفاحية في أواخر القرن التاسع عشر في فرنسا قد نشأت من تعاون العمال الحرفيين المهرة والمدنيين مع عمال صناعيين أقل مهارة وأقل تحضرًا “. [ك. ستيفن فينسنت، بيير جوزيف برودون وصعود الاشتراكية الجمهورية الفرنسية، ص 282 – 3]
تضمنت ثمار هذا الاتحاد كومونة باريس (حدث مدح ماكنالي وماركس – انظر القسم 12 لمزيد من المناقشة حول هذا). بالإضافة إلى ذلك، كما سنرى، تضمنت مقترحات برودون لمجتمع متبادل الإدارة الذاتية للعمال والملكية الجماعية لأماكن العمل الكبيرة وكذلك الإنتاج الحرفي والفلاحي. كان هذا الاقتراح موجودًا بشكل صريح بالنسبة للبروليتاريا، وللعبيد المأجورين، ويهدف صراحة إلى إنهاء العمل المأجور واستبداله بالجمعيات والإدارة الذاتية (ذكر برودون أنه يهدف إلى “التحرر الكامل للعامل … إلغاء الأجر“. عامل. ” [اقتبس من قبل فينسينت، المرجع السابق.، ص. 222]). وهكذا، بدلا من أن ننظر إلى الوراء وتهدف إلى الحرفيين / الفلاحين، أفكار برودون بدت حتى الوقت الحاضر (وحتى المستقبل) ولكل من الحرفيين / الفلاحين و البروليتاريا (أي إلى العموم من الطبقة العاملة في فرنسا في ذلك الوقت ).
على حد تعبير جوستاف لانداور، فإن اشتراكية برودون في الأعوام 1848 إلى 1851 كانت اشتراكية الشعب الفرنسي في الأعوام 1848 إلى 1851. كانت الاشتراكية هي التي كانت ممكنة وضرورية في تلك اللحظة. لم يكن برودون طوباويا ونبيا. لا فورييه ولا ماركس. لقد كان رجل عمل وإدراك “. [ للاشتراكية، ص. 108] يطرح فينسنت نفس النقطة، بحجة أن برودون“لا يجوز اختزال النظريات الاجتماعية في اشتراكية لطبقة الفلاحين فقط، كما أنها لم تكن اشتراكية فقط بالنسبة للبرجوازية الصغيرة ؛ كانت اشتراكية للعمال الفرنسيين ومن أجلهم. وفي منتصف القرن التاسع عشر … كان معظم العمال الفرنسيين لا يزالون حرفيين … نتجت أيديولوجية العمل الفرنسية إلى حد كبير عن التجارب الاجتماعية الحقيقية وتطلعات العمال المهرة … كان فكر برودون متجذرًا في نفس الواقع الأساسي، وبالتالي كان مفهومًا شاركنا العديد من نفس الآمال والمثل “. [ أب. المرجع السابق.، ص 5-6] ليس من قبيل المصادفة أنه عندما تم انتخابه للبرلمان الفرنسي عام 1848 كانت معظم الأصوات التي تم الإدلاء بها له من“مناطق الطبقة العاملة في باريس – حقيقة تتناقض مع ادعاءات بعض الماركسيين، الذين قالوا إنه لا يمثل سوى البرجوازية الصغيرة“. [روبرت ل.هوفمان، نقلاً عن روبرت جراهام، “مقدمة“، بي جي برودون، الفكرة العامة للثورة، ص. الخامس عشر]
بالنظر إلى أن مقترحاته كانت تستهدف الطبقة العاملة بأكملها، فليس من المستغرب أن يرى برودون أن التغيير الاجتماعي يأتي من “أسفل” من خلال العمل الجماعي للطبقة العاملة:
“إذا كنت تمتلك علمًا اجتماعيًا، فأنت تعلم أن مشكلة الارتباط تكمن في تنظيم … المنتجين، ومن خلال إخضاع هذه المنظمة لرأس المال والسلطة التابعة. هذه هي الحرب التي يجب عليك تحملها: حرب العمل ضد رأس المال ؛ حرب الحرية ضد السلطة. حرب المنتج ضد غير المنتج ؛ حرب مساواة ضد الامتياز … لشن الحرب إلى نتيجة ناجحة، … لا فائدة من تغيير أصحاب السلطة أو إدخال بعض الاختلاف في أساليب عملها: يجب إيجاد مزيج زراعي وصناعي بالوسائل من أي سلطة، اليوم، سيصبح حاكم المجتمع عبدًا لها “. [ نظام التناقضات الاقتصادية، ص 397–8]
في نفس العمل يواصل نقاشه حول التنظيم الذاتي البروليتاري كوسيلة للتغيير الاجتماعي:
“وهكذا فإن السلطة [أي الدولة] … تجد نفسها حتمًا مقيدة برأس المال وموجهة ضد البروليتاريا … المشكلة أمام الطبقات العاملة، إذن، لا تتمثل في الاستيلاء، ولكن في إخضاع كل من السلطة والاحتكار، هو، في التوليد من أحشاء الشعب، من أعماق العمل، سلطة أعظم، حقيقة أقوى، تغلف رأس المال والدولة وتخضعهما. كل اقتراح للإصلاح لا يلبي هذا الشرط هو مجرد بلاء واحد آخر … يهدد البروليتاريا “. [ أب. المرجع السابق.، ص. 399]
لا عجب أن برودون رأى صحة رؤيته التبادلية من النشاط الذاتي للعمال الفرنسيين (انظر القسم أ 1.5 للحصول على التفاصيل). حيث يختلف برودون عن الأنارکيين اللاحقين مثل باكونين وكروبوتكين ومالاتيستا وغولدمان، حيث أن هذا النشاط الذاتي إصلاحي بطبيعته، أي أنه يبحث عن بدائل للرأسمالية يمكنها إصلاحها بدلاً من البدائل التي يمكنها محاربتها وتدميرها. وهكذا برودون يضع أفكاره بقوة في تصرفات الأشخاص الذين يعملون مقاومة عبودية العمل المأجور (أي البروليتاريا، لا في “مالك العقار صغير” ).
وبالمثل مع باكونين. وجادل بأن “الثورة هي فقط صادقة وصادقة وحقيقية في أيدي الجماهير” وبالتالي يمكن تحقيق الاشتراكية “من خلال التنمية والتنظيم، ليس السياسي بل الاجتماعي (وبالتالي، معادٍ للسياسة). قوة الجماهير العاملة … تنظم [د] وتتحد [د] تلقائيًا، بحرية، من الأسفل إلى الأعلى، بزخمها الخاص وفقًا لمصالحها الحقيقية، ولكن ليس أبدًا وفقًا لأي خطة موضوعة مسبقًا وفرضت على الجهلة من قبل بعض العقول المتفوقة “. سوف يقوم مثل هذا المجتمع الاشتراكي على “الملكية الجماعية لجمعيات المنتجين، المنظمة والمتحركة بحرية في الكوميونات، ومن خلال الاتحاد العفوي لهذه الكوميونات“.وهكذا “تصبح الأرض وأدوات العمل وكل رأس المال الآخر ملكية جماعية للمجتمع بأسره ولن ينتفع بها إلا العمال، أي الاتحادات الزراعية والصناعية“. وما هي وسائل هذا المجتمع الاشتراكي؟ النقابية العمالية ( “التضامن الكامل للأفراد والأقسام والاتحادات في النضال الاقتصادي لعمال جميع البلدان ضد مستغليهم” ) [ مايكل باكونين: كتابات مختارة، ص. 237، ص 197-8، ص. 197، ص. 174 و ص. 177] في الواقع، اعتبر النقابات العمالية (المنظمة من الأسفل إلى الأعلى بالطبع) “التنظيم الطبيعي للجماهير” واعتقد أن “تضامن العمال في نضالهم ضد أرباب العمل …كانت النقابات، والتنظيم، واتحاد صناديق المقاومة ” هي الوسائل التي يمكن من خلالها للعمال أن يحرروا أنفسهم ” من خلال العمل العملي. ” [ الأساسي باكونين، ص. 139 و ص. 103]
ويؤكد ماكنالي أن “الحرية التي دافع عنها اللاسلطويون لم تكن حرية الطبقة العاملة في تكوين مجتمع جديد جماعيًا” ! فقط شخص جاهل بالنظرية اللاسلطوية أو لديه الرغبة في الخداع يمكنه أن يفعل مثل هذا التأكيد
وغني عن القول، إن ادعاء ماكنالي بأن اللاسلطوية هي سياسة “مالك الملكية الصغيرة” سيكون من الصعب تبريره إذا ذكر أنارکية كروبوتكين الشيوعية . ومع ذلك، مثل دعم برودون وباكونين للملكية الجماعية من قبل النقابات العمالية، لم يتم ذكره – لأسباب واضحة.
پێویستە لە ژوورەوە بیت تا سەرنج بنێریت.